Zatoka Karpentaria
| Zatoka Karpentaria | |||
 Mapa Zatoki Karpentaria z 1859 roku. | |||
| Ludzka Geografia | |||
|---|---|---|---|
| Kraje przybrzeżne | Australia | ||
| Geografia fizyczna | |||
| Rodzaj | Zatoka | ||
| Lokalizacja | Morze Arafura ( Ocean Indyjski ) | ||
| Informacje kontaktowe | 14 ° 21 ′ na południe, 139 ° 07 ′ na wschód | ||
Geolokalizacja na mapie: Queensland
| |||
Zatoka Karpentaria jest płytkim przestrzeń morska znajduje się w północnej Australii i tworzącego część Morza Arafura (sama między Australii i Nowej Gwinei ). Z geologicznego punktu widzenia zatoka jest młoda; Zatoka i przylegający do niej szelf Sahul były suchym lądem u szczytu ostatniej epoki lodowcowej 18 000 lat temu, kiedy poziom morza znajdował się około 120 m poniżej obecnego położenia.
Opis
Teren graniczący z Zatoką z trzech z czterech stron jest na ogół płaski i nisko wzniesiony. Na zachodzie jest Arnhem lądowy oraz Top End na Terytorium Północnym , na wschodzie jest Półwysep Cape York . Obszar południowy (jak półwysep Cape York, część Queensland ) jest znany jako Kraj Zatoki Perskiej lub po prostu Zatoka ( po francusku zatoka ). U ujścia zatoka ma szerokość 590 km, a dalej na południe 675 km. Długość północ-południe przekracza 700 km. Zajmuje powierzchnię około 300 000 km².
Klimat jest gorący i wilgotny z dwiema porami roku: pora sucha trwa od kwietnia do listopada, a mokra pora letnia od grudnia do marca. Przez większość lat opady występują przez dwa lub trzy miesiące iw tym okresie wiele nisko położonych obszarów jest zalewanych.
Podobnie jak w wielu innych częściach Australii, na dość krótkich dystansach zachodzą dramatyczne zmiany klimatyczne. Australijski Cordillera , która biegnie równolegle do wschodniej i południowo-zachodnim wybrzeżu, jest źródłem trzech typowych stref klimatycznych: najpierw dobrze nawadniane pas wybrzeża, a potem dość wąskie pasmo górskie, i wreszcie ogromna sucha równina, który otrzymuje niewielki wytrącanie . Jednak na poziomie Kraju Zatoki Perskiej nie ma gór, które ograniczałyby opady w kierunku pasa przybrzeżnego, a przejście między obfitymi tropikalnymi powodziami na obszarach przybrzeżnych a suchym buszem w środkowej Australii jest stopniowe.
Historia
Pierwszym znanym europejskim odkrywcą, który odwiedził ten region, był Holender Willem Janszoon podczas swojej podróży w 1606 r. Jego rodak Jan Carstenszoon (lub Carstensz) zbadał zatokę w 1623 r. I nazwał ją na cześć Pietera de Carpentiera , ówczesnego generalnego gubernatora East Indies holenderski . Abel Tasman również zbadał to wybrzeże w 1644 roku. Następnie obszar ten został zmapowany przez Matthew Flindersa w 1802 i 1803 roku.
Pierwszym, który zbadał ziemie tego regionu był pruski Ludwig Leichhardt, który przekroczył go w 1844 i 1845 r. W 1856 r. Podążył za nim Augustus Gregory z ekspedycji północno australijskiej , a następnie Burke i Willis w 1861 r. John McKinlay , Frederick Walker i William Landsborough prowadził oddzielne wyprawy poszukiwawcze w celu zlokalizowania Burke i Wills w 1861 i 1862 roku.
Zagrożenie
Podczas australijskiego lata 2015–2016 lasy namorzynowe graniczące z południową częścią zatoki doznały znacznych zniszczeń, prawdopodobnie spowodowanych ekstremalnymi upałami i przejściowym spadkiem poziomu morza, co wiązałoby się ze zjawiskiem El Niño .
Uwagi i odniesienia
- (en) Rekordowe zamieranie namorzynów w Zatoce Karpentaria to studium przypadku skrajności , Penny van Oosterzee i Norman Duke, The Guardian , 13 marca 2017 r.