| Narodziny |
1 st luty 1.899 Bolonia |
|---|---|
| Śmierć |
30 marca 1987 r.(w wieku 88 lat) Bolonia |
| Narodowość | Włoski |
| Szkolenie | Uniwersytet Boloński |
| Zajęcia | Polityk , dziennikarz |
| Partia polityczna | Włoski ruch społeczny |
|---|---|
| Konflikt | Pierwsza wojna światowa |
Giorgio Pini ( Bolonia ,1 st luty 1.899- Bolonia ,30 marca 1987 r.) był włoskim politykiem i dziennikarzem, podsekretarzem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Włoskiej Republiki Społecznej .
Członek Wydziału Prawa Uniwersytetu Bolońskiego, brał udział w I wojnie światowej (był jednym z „Ragazzi del '99”). W 1920 wstąpił do Włoskich Grup Bojowych . 21 listopada br. brał udział w starciach, których kulminacją była masakra w Palazzo d'Accursio. Absolwent prawa, rozpoczął karierę dziennikarską w Faszystowskiej Federacji Bolonii ( L'Assalto ), najpierw jako redaktor naczelny, a następnie reżyser. Bardzo lojalny wobec Mussoliniego , od 1925 roku jest zapraszany do współpracy przy Il Popolo d'Italia , gazecie założonej przez tego samego przywódcę faszyzmu. W październiku 1926 Pini został mianowany redaktorem naczelnym głównej bolońskiej gazety Il Resto del Carlino , która następnie przejęła ją w latach 1928-1930. Wielu przywódców bolońskich nie wiedziało o jego szybkim awansie, został usunięty po zaledwie dwóch latach przez Carlino (3 marca 1930). Mussolini następnie nakazał przenieść się do Genui, gdzie Pini prowadził dwie gazety genueńskie: „ Giornale di Genova ” i „ Corriere Mercantile ” (pierwsza wychodziła rano, a druga po południu).
We wrześniu 1936 r. został powołany na kierownictwo „Gazzettino di Venezia”, stanowisko, które zostawił po zaledwie trzech miesiącach, ponieważ sam Mussolini chciał, aby w Mediolanie kierował redakcją „Popolo d'Italia”. ( grudzień 1936 ). W kolejnych latach Piniemu udało się zwiększyć nakład, prawie potrojony, a boloński dziennikarz miał tę zaletę, że miał codzienny kontakt z szefem rządu, który telefonował do niego każdego wieczoru. Mussolini zarezerwował ten przywilej dla Piniego tylko wśród włoskich dziennikarzy. Pracował w Popolo d'Italia do25 lipca 1943 (z wyjątkiem sześciu miesięcy 1941 r., kiedy był posłem wojennym do Libii), kiedy gazeta przestała się ukazywać.
Bardzo lojalny wobec Duce, Pini dołączył do Włoskiej Republiki Społecznej i ponownie prowadził Il Resto del Carlino , którego jest także redaktorem i kierownikiem administracyjnym. Pod jego kierownictwem gazeta przybrała konotację nazistowsko-faszystowskiego biuletynu, mającego na celu podkreślenie militarnych sukcesów nazistowskich Niemiec . Ponieważ alianci podbite pozycje na półwyspie, gazeta koncentruje się na tym, co dzieje się z dala od Włoch, na wschodnim Europejskiej przodu .
w Październik 1944Mussolini powierzył mu stanowisko podsekretarza w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w rządzie republikańskim, którego chciał na zmianę przywódców partii. Pełniąc tę funkcję, Pini regularnie popierał zwolnienie Guido Buffariniego Guidiego . Po II wojnie światowej został wzięty do niewoli i krótko przetrzymywany w więzieniu bolońskim . ten22 maja 1945, Giovanni, osiemnastoletni syn, który odwiedził więzienie przyjezdne, zniknął po powrocie do Castiglione delle Stiviere , zamordowany przez grupę partyzantów.
ten 26 grudnia 1946Pini jest jednym z założycieli Włoskiego Ruchu Społecznego . Był jednym z głównych przedstawicieli „ nacjonalistycznej lewicy ” MSI, następnie jednym z założycieli i animatorów w 1952 Republikańskiej Grupy Społecznej, a od 1957 Narodowej Partii Pracy.
Rozgłos trwał również dość intensywnie: w 1950 roku opublikował „ Filo diretto” w „Palazzo Venezia” , w gazecie, w której zapisał wszystkie spotkania, jakie odbył z Mussolinim w czasie pobytu w Popolo. Od 1953 rozpoczął współpracę z pismem Pensiero Nazionale . W 1955 wraz z Duilio Susmelem napisał esej Mussolini, Człowiek i dzieło .
Na koniec należy wspomnieć o książkach wydanych przez wdowę po Duce, Rachel Mussolini , której był autorem niewymienionym w czołówce.
Zmarł w wieku 88 lat, stając się jednym z najstarszych członków faszystowskiego reżimu.