Narodziny |
22 sierpnia 1601 Le Hawr |
---|---|
Śmierć | 14 maja 1667 Paryż |
Podstawowa działalność | Powieściopisarz , dramaturg , poeta po |
Podstawowe prace
Ligdamon i Lidiasz ; Alaric lub pokonany Rzym
Georges de Scudéry , urodzony dnia22 sierpnia 1601w Le Havre i zmarł dnia14 maja 1667w Paryżu , jest powieściopisarzem , dramatopisarzem i poetą francuskim .
Pochodził ze szlachetnej prowansalskiej rodziny Apt, która twierdziła, że jest pochodzenia sycylijskiego. Jego dziadek i ojciec podążali za karierą wojskową, a ten objął urząd porucznika króla w Le Havre. W wieku około dwunastu lat został osierocony i prawie pozbawiony środków do życia. Jego siostra Madeleine została przyjęta przez bogatego wujka.
Po ukończeniu studiów wstąpił do służby, wchodził w skład armii księcia Sabaudii, a następnie Ludwika XIII , i według niego wyróżniał się na lądzie i na morzu.W wieku trzydziestu lat miał pułk. Opuścił stan wojskowy, aby całkowicie poświęcić się literaturze . W czasie pobytu na Południu poznał poetę Teofila de Viau : w 1632 opublikował wydanie swoich Dzieł z przedmową pełną tyrad, w których broni się przed wrogami.
Od swoich najwcześniejszych pism Scudéry objawiał się jako literacki bachor , o dziecięcej próżności i radosnej arogancji, który nieustannie nawiązuje do szlachetności swojego domu, do swoich wyczynów wojskowych i nieustannie pozuje na dżentelmena i kapitana, który uchyla się, zgadzając się na napisz: „ Jeżeli spotka jakąś ekstrawagancję”, mówi we wstępie do Teofila, który sądzi, że obrażam jego wyimaginowaną chwałę, aby pokazać mu, że boję się go tak bardzo, jak go cenię. , chcę, żeby wiedział, że moje imię jest - De Scudéry. "
W przedmowie do Lygdamona i Lidiasza , jego pierwszego dzieła dramatycznego, pisze: „Te wersety, które wam proponuję, są jeśli nie są dobrze zrobione, to przynajmniej komponuję z niewielkim trudem… Spędziłem więcej lat wśród mojej broni. niż w mojej nauka io wiele bardziej zużyta knotami w arkezu niż przy świecach, tak że lepiej wiem, jak szeregować żołnierzy niż słowa i lepiej do kwadratu batalionów niż okresów. "
Ten korzystny i żołnierski ton, to domniemanie Scudéry'ego, połączone z tą płodnością, były okrutnie wyśmiewane przez Nicolasa Boileau w słynnych wierszach:
Błogosławiony Scudéri, którego płodne pióro Może z łatwością rodzić co miesiąc tom! Twoje pisma, to prawda, bez sztuki i marnowania, Wydają się być przeszkoleni wbrew zdrowemu rozsądkowi; [...] A kiedy wierszyk dobiegnie w końcu do końca, Jakie to ma znaczenie, jeśli reszta zostanie ułożona w niewłaściwy sposób!Rzeczywiście potrzeba, a także sukcesy, które osiągnął, pchnęły go do nieustannego spektaklu, zwłaszcza w teatrze .
Starał się dedykować swoje prace najważniejszym postaciom, zwłaszcza Richelieu . To on dał sygnał do podniesienia tarczy przeciwko Corneille'owi po przedstawieniu Le Cid . Chociaż zaprzyjaźnił się z poetą, opublikował pod zasłoną anonimowych Obserwacji ( 1637 ), na które Corneille odpowiedział egzaminem do Ariste , a następnie listem przeprosinowym .
Ukąszony do żywego, Scudéry sprowokował w swoim Liście do Akademii Znamienitej badanie tragedii zaatakowanej przez to uczone ciało. Niezadowolony z sukcesu swojego projektu, próbował przeciwstawić Cidowi jedną ze swoich sztuk, Tyrannical Love , a jego przyjaciel Saracen na próżno błagał Akademię, by udowodniła, że jest to arcydzieło francuskiej sceny.
Długo korzystał z opieki kardynała Richelieu , a po zniknięciu ministra przyjął roztropną neutralność w stosunku do kard. Mazarina , który mianował go gubernatorem fortu Notre-Dame-de-la-Garde , położona niedaleko Marsylii (1644-1647) i nadaje mu dyplom kapitana galer, stanowisko czysto honorowe, ale intratne. Wyjechał na swoje stanowisko ze swoją młodszą siostrą Madeleine i nie spieszyło mu się bardziej niż wyśpiewanie swojej fortecy w patetycznych wersach, które osobliwie kontrastują z szyderczym opisem uczynionym z niej przez Chapelle'a i Bachaumonta . Ale opuścił ją kilka lat później, z braku wystarczających środków na utrzymanie i opłacenie żołnierzy. Jego poetycka kolekcja Le Cabinet de M. de Scudéry (Paryż: A. Courbé, 1646), opisująca wyimaginowaną kolekcję obrazów, rysunków i rycin, pochodzi z tych marsylskich lat i przedstawia jej autora jako wielkiego miłośnika sztuki i prawdziwego prekursor krytyki artystycznej.
Wrócił do Paryża, w czasach Frondy , wstąpił do partii Wielkiego Kondeusza i został zesłany do Normandii . Opublikował różne wiersze (Paryż 1649 r. , in-4° ), następnie po śmierci Vaugelasa udało mu się, dzięki swoim protektorom, zostać w 1650 r . wybranym do Akademii .
Zwłaszcza od tego momentu pod jego nazwiskiem pojawiły się te wielkie powieści, które zachwycały zaułkami i przysporzyły mu najlepszej reputacji, chociaż powieści te były w rzeczywistości pisane przez jego siostrę Madeleine, a on sam był tylko bardzo niewiele, ale nie przeszkadzało mu zbytnio wzięcie odpowiedzialności za pracę siostry.
W Rouen ożenił się w 1654 roku z bogatą Marie-Madeleine (lub Marie-Françoise) z Martinvast (1631-1712), piękną osobą i wybitnym duchem, która będzie utrzymywać długą korespondencję z Rogerem de Bussy-Rabutin . Opublikował wówczas wiersz Alaryka (Paryż, 1654 , in-foll. Or 1656 , in-12 ).
Królowa Christina obiecała mu za poświęcenie tej książki złoty łańcuch tysiąca Pistoles , ale ona poprosiła go, by wyrównać je, gdy mówił o hrabiego de la Gardie , który popadł w niełaskę: „Kiedy łańcuch od teraz, odparł Scudery, byłby tak duży jak ten wspomniany w historii Inków, nigdy nie zniszczę ołtarza, na którym złożyłem ofiarę. "
Jego ubóstwo zmusiło go do spędzenia kilku lat w Normandii. Kończy się coraz króla czterysta koron emerytury, przez Saint-Aignan księcia , który chciał, ze M lle de Montpensier , prezentując swoje pierwsze dziecko w chrzcie, w 1662 roku . Pod koniec życia Scudery został wielbicielem i zmarł na apopleksję w wieku 66 lat i został pochowany w Saint-Nicolas des Champs .