Termin lewica komunistyczna określa prądy polityczne, których granice nie są ściśle określone i mogą się znacznie różnić w zależności od tego, kto używa tego określenia. Oryginalnie zawiera on wszystkie obecne, zakwalifikowane przez leninowskich lewicowców, to znaczy odrzucające (jako oportunistyczne lub przeciw rewolucjonistom, odpowiednio) szereg stanowisk założycielskich III E Międzynarodówki. W tych prądach znajdujemy wielu założycieli lub inicjatorów europejskich partii komunistycznych, później z nich wykluczonych. Termin ten krzyżuje się zatem z „lewostronnymi” znanymi jako „niemiecko-holenderskie” lub „włoskie”, ale można z nim również powiązać inne mniej znane nurty.
Termin Lewica Komunistyczna oznacza we Francji grupy, na ogół leninowskie na początku, które ewoluowały w kierunku stanowisk poprzednich grup (patrz powiązane artykuły ). W okresie po wyzwoleniu w publikacjach L'Internationaliste (FFGC, French Fraction of the International Communist Left ) i Internacjonalizm (GCF, Gauche Communiste de France) znajdują się takie stanowiska: antyzwiązkowość, antywyborczość itp. . Tym stanowiskom teoretycznym towarzyszy chęć praktycznego działania, która urzeczywistni się w interwencji tych tendencji podczas strajku w Renault w 1947 roku. Wręcz przeciwnie, po 68 maja różne osoby odkryją na nowo stanowisko tych „lewicowych” bez konieczności przeszedł przez doświadczenie wojowniczości leninowskiej.