Francois Faure

Francois Faure Biografia
Narodziny 21 lutego 1897
6. dzielnica Paryża
Śmierć 29 czerwca 1982(w wieku 85 lat)
Fleury-Mérogis
Narodowość Francuski
Czynność Odporny
Tata Elie Faure
Matka Suzanne Gilard ( d )
Inne informacje
Miejsce zatrzymania Obóz koncentracyjny Natzweiler-Struthof
Nagrody Oficer Legii Honorowej
Towarzysz Wyzwolenia
Tablica François Faure, 167 boulevard Saint-Germain, Paryż 6.jpg tablica pamiątkowa

François Faure , urodzony dnia21 lutego 1897w Paryżu 6 th i zmarł29 czerwca 1982w Fleury-Mérogis jest francuskim bojownikiem ruchu oporu Compagnon de la Liberation dekretem z 17 listopada 1945 roku.

Biografia

Syn pisarki artystycznej Élie Faure, François Faure zaciągnął się do wojska w lutym 1915 roku. Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany i odbył kampanię 1940 jako oficer-kapitan (podpułkownik) czołgów. Wzięty do niewoli22 maja 1940, był internowany w Oflagu IV-D . WCzerwiec 1940, słyszy przesłanie generała de Gaulle'a w swoim obozie. Ucieka do środkaListopad 1940i wraca do Francji . Brał udział w różnych ruchach oporu pod pseudonimem Paco .

W Październik 1941Wstąpił do Bractwa Notre Dame (CND) przez przyjaciela, M me Jordan. Frantz Jourdain przedstawił go Pierre'owi Julitte'owi , który właśnie został zrzucony na spadochronie z Londynu, aby zorganizować usługę radiową CND. Julitte wprowadza go do Remy , który szukał asystenta. Jego głównym zadaniem jest kontakt z jak największą liczbą osób. W szczególności zwerbował Jacquesa Roberta, jednego z dyrektorów szampanów Mercier , Marcela Verrière'a, dyrektora Private Bank i Rogera Dumonta, właściciela Tennis-Club Mirabeau. W listopadzie odnalazł Louisa François, który przedstawił go Pierre'owi Brossolette , który współpracował z Louisem François przy przeglądach prasy francuskiej i niemieckiej.

W Luty 1942, przejmuje kontrolę nad siecią pod nieobecność Rémy'ego. Brał udział w przekazywaniu do Londynu informacji ze źródła Neptuna (austriacki oficer marynarki, który podał koordynaty spotkania trzech niemieckich okrętów podwodnych). Po przybyciu do Londynu Paco otrzymuje gratulacje od Royal Navy, która zatopiła dwa z trzech statków. WMarzec 1942przez Marcela Prenanta , swego towarzysza w niewoli podczas I wojny światowej, Paco spotyka się z kierownictwem podziemnej Partii Komunistycznej, którzy powierzają mu misję zaoferowania generałowi de Gaulle'owi propozycji współpracy komunistów. Plik27 marca 1942Paco leci samolotem do Londynu w tym samym czasie co Christian Pineau i przekazuje pocztę komunistów do generała de Gaulle'a. Otrzymał instrukcje, aby dać PC zgodę na wszystkie usługi francuskie i angielskie. Odpowiada również za zorganizowanie w strukturze CND wysłania 20 stacji nadawczych do komunistów zKwiecień 1942.

Plik 10 kwietnia 1942samolot wiozący Paco do zrzutu spadochronu musiał zawrócić nad Bretanią z powodu złej pogody. Plik25 kwietniaw towarzystwie Christiana Pineau Paco ląduje w Normandii, niedaleko Saint-Saëns . Paco był wówczas generalnym agentem firm Jacques Steeg, które miały fabrykę w Saint-Saëns. Faure stworzył grupę bojowników ruchu oporu kierowaną przez pracownika fabryki Marcela Legardiena, którego ojciec prowadził kawiarnię, która służyła jako azyl na lotnisku. Ziemia ta została wykorzystana w szczególności do wyjazdu Rémy, Julitte i Brossolette. Paco i Rémy przez dwa tygodnie pracowali z przedstawicielami PC, w tym Josephem, a następnie Georgesem Beaufilsem (pułkownikiem Drumontem ). Paco uczestniczy również w spotkaniach z pułkownikiem Tounym i członkami Organizacji Cywilno-Wojskowej . Plik15 maja 1942, Paco zostaje aresztowany przez SD . Dwóch agentów z innej bretońskiej sieci, z których część pracowała dla CND, szukało kontaktu z Londynem po aresztowaniach, które odcięły ich od ich zwykłych kontaktów. Rémy tęsknił za nimi z powodu błędu w harmonogramie i Paco wrócił na drugie spotkanie z tymi agentami, ale zostali zakręceni przez niemieckie służby. Został przesłuchany i deportowany do Natzweiler-Struthof , a następnie do Dachau , skąd został repatriowany na15 maja 1945 r.

Po wojnie w 1950 r. Założył Amicale des deportés de Natzweiler-Struthof.

Nagrody

Uwagi i odniesienia

  1. Archiwa stanu cywilnego Paryża online , akt urodzenia nr 6/756/1897; z marginalną wzmianką o śmierci.
  2. Martine Courtois i Jean-Paul Morel, Élie Faure: biografia , Librairie Séguier, 1989, str. 283.
  3. Anne Thoraval, Paryż, miejsca oporu: codzienne życie armii cieni w stolicy , Parigramme, 2007.
  4. R. Laffont (red.), Historia ruchu oporu we Francji, od 1940 do 1945 , t. 2, 1981, s. 371.
  5. Guillaume Piketty, Pierre Brossolette: bohater ruchu oporu , O. Jacob, 1998, s. 176.
  6. Roger Leroy, 1943-1945, La Resistance en enfer , Messidor, 1991, str. 100.
  7. Pierre Durand, „Joseph” and the men of London , Temps des cerises, 1994, s. 109.
  8. Strona Struthof

Biografia na stronie internetowej Zakonu Wyzwolenia: https://www.ordredelaliberation.fr/fr/compagnons/francois-faure