Imię urodzenia | Felip Pedrell i Sabaté |
---|---|
Narodziny |
19 lutego 1841 Tortosa , Hiszpania |
Śmierć |
19 sierpnia 1922(81 lat) Barcelona , Hiszpania |
Podstawowa działalność | Kompozytor , muzykolog |
Edukacja | Conservatori superior de música del Liceu |
Studenci | Lluís Millet , Frederic Lliurat i Carreras |
Felipe Pedrell (po katalońsku : Felip Pedrell i Sabaté ) urodzony dnia19 lutego 1841w Tortosa i zmarł dalej19 sierpnia 1922w Barcelonie , to muzyk, kompozytor i muzykolog hiszpański oryginalny kataloński .
Syn Felipa Pedrella i Casado i Marii Sabaté Colomé, urodził się pod numerem 16 del Replà w Tortosa, jak wskazano na tablicy sprzed zniszczenia 18 marca 2011 r. W dzieciństwie był częścią „Escolania” (chór dziecięcy) katedry w Tortosie , gdzie był uczniem chórmistrza Joana Nin i Serry , którego darzył wielkim szacunkiem i którego ogłosił „swoim jedynym nauczycielem”. Był tam przez siedem lat, aż zmienił się jego głos. Po wyjściu z katedry mieszkał z rodzicami. Z wyjątkiem tego krótkiego stażu w swoim rodzinnym mieście, Pedrell pozostał samoukiem przez całe życie. W szkole w katedrze spotkał dawną hiszpańską i włoską polifonię XVI th wieku, którego surowość i liczba pojedyncza struktura wpłynie w dużym stopniu jego późniejszą sztukę. Nie powinno dziwić, że pierwsze kompozycje religijne, które skomponuje Pedrell, utrzymane są w tym stylu, z obfitym akompaniamentem orkiestrowym. Kilka z tych wczesnych kompozycji zawierało harfę , a częściej harfy. W wieku 15 lat skomponował już trzyczęściowy Stabat Mater .
Ożenił się 29 września 1867 roku z Carme Domingo Estrany, która zmarła w następnym roku kilka tygodni po urodzeniu ich córki Carme. Felippe pedrell jest wujek z urugwajskiego kompozytora życia w Argentynie , Carlos Pedrell (1878/41).
W 1873 roku , mając 32 lata, zdecydował się zamieszkać w Barcelonie jako drugi dyrygent Teatre Circ Barcelonès , trzeciego co do wielkości teatru w mieście, po Principal i Liceu , pod względem wielkości i jakości przedstawień. Było to towarzystwo zarzuelas , gatunku, w którym wyróżniał się na tle innych produkcji scenicznych z lat siedemdziesiątych, takich jak Quasimodo ( 1875 ) czy Kleopatra ( 1878 ). 14 kwietnia 1874 r. Wystawił w Liceu z pewnym sukcesem swoją pierwszą operę we włoskim L'ultimo abenzeraggio , opartą na tekście Chateaubrianda skomponowanym w 1867 r., Z którego wykonał różne wersje aż do ostatecznej wersji w 1889 r .
Z tego samego okresu pochodzi seria artykułów w czasopiśmie España musical , a także broszury Apuntes y observaciones sobre estética musical, Gramática musical i mała encyklopedia Los problemas del pianista .
Po sukcesie swojej drugiej opery także w Liceu Quasimodo , którego argumentem jest rysowany od słynnej powieści Victora Hugo , Notre Dame de Paris , pisał różne kompozycje muzyki sakralnej , a w 1876 roku udał się do Rzymu , dzięki stypendium delegacje z Tarragony i Girony. W 1877 r. Przeniósł się na dwa lata do Paryża , gdzie napisał symfonię El cant de les muntanyes , kwartet smyczkowy i wiersz liryczny Il Tasso . Jego opera Kleopatra zostaje nagrodzona we Frankfurcie .
Trzy lata spędzone poza Hiszpanią wzmocnią jego powołanie do kompozycji i badań muzykologicznych. Podczas tej podróży był w stanie korzystać z bibliotek i studiować zwłaszcza muzyczną historię XVI -tego wieku, estetyki i folkloru. Zwolennik metodycznego studium, monografii i redagowania źródeł, jego kryteria historiograficzne zakładają duży postęp w porównaniu z już istniejącymi historiami ogólnymi.
Tą podróżą kończy się etap w życiu Pedrella. W następnych latach i we wszystkich swoich pracach kompozytorskich, które będą bardzo intensywne, całkowicie zapomina o muzyce religijnej: wszystkie jego kompozycje będą świeckie, z wyjątkiem oratorium La Samaritana . Opera pozostaje centralnym celem tych starań, ale opera - i do pewnego stopnia kłamstwo - odpowiadająca wyraźnie nacjonalistycznym orientacjom, jakie odnajdujemy w jego operze Kleopatra , choć temat jest daleki od narodowego.
W 1881 r. Po krótkim pobycie w Madrycie osiadł w Barcelonie i nadal komponując opery, poświęcił się w sposób uprzywilejowany zadaniom pisarza i badacza. Od 1882 r. Z niestrudzonym zapałem podejmował rozmaite publikacje, które pozostawały niekompletne lub nie powiodły się z powodu braku medium do ich odbioru.
Został mistrzem kaplicy kościoła Santa Anna w Barcelonie (1883). W samej Barcelonie założył z efemerycznym życiem Salterio Sacro-hispano (1882-1883) i Notas musicales y literarias (1883), w których broni muzyki sakralnej, jednego z jego tematów badawczych par excellence obok popularnej piosenki. W 1888 roku założył La Ilustración Musical Hispano-Americana i opublikował Los músicos españoles en sus libros .
W Barcelonie między 7 sierpnia 1890 a 6 czerwca 1891 roku skomponuje jedno z arcydzieł swojej inscenizacji, operę Els Pirineus , opartą na tekście Víctora Balaguera i pomyślaną jako trylogia wagnerowska . Pròleg miał premierę w Liceo Benedetto Marcello w Wenecji w 1897 roku, a także w wersji pełnej4 stycznia 1902w Grand Théâtre du Liceu . Zaraz potem opublikował opuscule Por nuestra música , rodzaj traktatu, w którym chciał wyrazić swoje estetyczne ideały, w którym odzwierciedlone zostało zainteresowanie Pedrella tematem opery narodowej.
W 1894 roku udał się do Madrytu z nadzieją, że uda mu się tam stworzyć Els Pirineus, który otrzymał już nagrodę w Teatro Real . Przebywał tam przez dwa lata i tam prawykonał operę La Celestina, w tym samym roku w Liceu odbyła się premiera Els Pirineus . Felipe Pedrell został mianowany profesorem zespołu wokalnego w Konserwatorium w Madrycie i miał jako student Julio Gómez García (es) i Pedro Blanco López w dziedzinie muzykografii. Otrzymuje w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych . Zaczyna publikować Diccionario biográfico y bibliográfico de músicos y escritores de música españoles, portugueses e hispano-americanos, antiguos y modernos i Hispaniae Schola Musica Sacra . Zaczyna publikować wszystkie prace Victorii . W 1898 roku jego 16 wieku kastylijskim folkloru muzycznego została opublikowana w Niemczech .
Powrócił do Barcelony na stałe w 1904 roku , zmęczony obojętnością, jaką środowiska madryckie okazywały jego pracy. Stworzył trzecią operę z cyklu El Comte Arnau . Jego praca stworzy silne powiązania z Institut d'Estudis Catalans i Orféo Català .
Utworzenie działu muzycznego Biblioteca de Catalunya wynika z propozycji Felipa Pedrella. W grudniu 1917 roku Pedrell podarował Institut d'Estudis Catalans swoje bogate archiwum muzyczne, na które składały się utwory własne i innych kompozytorów, pisane odręcznie i drukowane, a także cała jego korespondencja osobista i zawodowa oraz jego biblioteka. Darowizna ta została przekazana pod warunkiem utworzenia wydziału muzykologii. Jej fundusze zostały dodane do kolekcji zgromadzonej przez Joan Carreras i Dagàs (ca) . Sam Pedrell sporządził katalog, który został opublikowany w 1909 roku w dwóch tomach.
Słynne były jego cykle artykułów o Músics vells de la terra opublikowane przez Revista Musical Catalana (ca) w latach 1904–1910, a także cykl wykładów o formach muzycznych, które Pedrell wygłosił w Acadèmia Granados (ca) w latach 1905–1906.
W 1905 r. Opublikował El organista litúrgico español, aw 1908 r. Antologia de organistas clásicos españoles .
W 1910 roku wyjechał do Buenos Aires, aby uczestniczyć w tworzeniu Els Pirineus w wersji hiszpańskiej. W 1913 r. Ukończył rozpoczęte w 1898 r. Wydawanie dzieł Victorii , powierzone wydawnictwu w Lipsku .
W 1918 roku jego ostatni uczeń, Roberto Gerhard , został wprowadzony przez Pedrella jako kompozytor do Associació d'Amics de la Música. Pedrell powie, że Gerhard był jego najlepszym uczniem i jego „alter ego”.
Felip Pedrell publikuje swoją autobiografię w dwóch częściach: Jornadas de arte (Paryż, P. Ollendorf, 1991), która obejmuje lata 1841–1891 oraz Jornadas postreras (Valls, Castells, 1922), z lat 1903–1912.
W ostatnich latach jego życia płomień jego twórczego impulsu zgasł, a jego nietolerancyjny i nieco szorstki charakter pogorszył stosunki mistrza z otaczającymi go osobami. Z pewnością śmierć jej jedynej córki przyczyniła się do pogorszenia jej i tak już obniżonego morale.
Jest autorem zróżnicowanego dzieła obejmującego ponad 300 utworów, interesował się zarówno muzyką liturgiczną ( Msze na trzy głosy i organy ), jak i świecką (osiem oper, w tym kilka po katalońsku). Znany jest również ze swoich prac z zakresu teorii muzyki, w szczególności ze swojego Technicznego słownika muzycznego ( Diccionario técnico de la música , 1894). W szczególności przyczynił się do ożywienia zainteresowania muzyką hiszpańskiego renesansu, w szczególności twórczością Tomása Luisa de Victorii .
Z jego pracy muzykologicznej możemy przytoczyć:
Jako wydawca wczesnej muzyki naukowej lub popularnej można cytować następujące publikacje: