W Japonii , lakiernie (絵所, edokoro lub edokoro ) Albo malowanie biura odnoszą się do zakładów ( dokoro , warsztatowych lub biurowych) odpowiedzialne za produkcję obrazów ( e ), głównie na zlecenie arystokracji, Samuraj lub skroni i kapliczki. Było kilka różnej wielkości i znaczenia, choć najbardziej znanym i najbardziej trwałe był warsztat dworze cesarskim, aktywa IX th wieku ( okresu Heian ) do 1868 (koniec okresu „Edo ).
Użycie terminu edokoro pozostaje dość szerokie. W rozszerzeniu jest również używany do wyznaczenia dyrektora warsztatu malarskiego, alternatywnie do zwykłego terminu eshi (malarz): można na przykład czytać na przemian „Eshi Suge Hōgen” i „Edokoro Suge Hōgen”, dla określenia „malarz Suge Hōgen ”. Co więcej, badania farb i malarzy, którzy skierował je przed XIV -tego wieku jest złożona.
Malarstwo rozwinęło się w Japonii dzięki pierwszym wymianom z Chinami i Koreą , a także produkcji malarstwa buddyjskiego. Pierwsze formy lakiernie pojawiają VIII th century, na przykład edakumi-no-TSUKASA (画工司 ) W Nara (wówczas stolicą Japonii) zależny od dworze cesarskim w 808 i zamknięty lub warsztat malowania zależy od Tōdai- Biuro Konstrukcyjne ji (造 東大寺 司, Zō Tōdai-ji shi ) działające od 746 do 789 i największe centrum artystyczne stolicy.
Najbardziej znaną pracownią jest nadworna pracownia malarstwa cesarskiego (宮廷 絵 所, kyūtei-edokoro ) , Odpowiedzialna za honorowanie rozkazów arystokracji. Wydaje się podczas IX th wieku (najpóźniej w 886) i pozostaje aktywny aż do 1868 roku, co czyni go najstarszym i najbardziej wytrzymałe z Japonii; Ten warsztat jest prowadzony przez malarzy zróżnicowane szkoły, w tym szkoły Kose (założony w XII th wieku, z okresu Heian ) lub szkoły Tosa który przejął zarządzanie dziedziczności od XV th stulecia aż do jego końca. Od czasów Heian warsztat dworski zasadniczo podtrzymuje tradycję malarstwa yamato-e , czerpiącego z bardzo japońskiego smaku, ze stylizowanymi kompozycjami i bogatą, jaskrawą kolorystyką.
W czasach Heian warsztat dworski był organizacją związaną z prywatną Kancelarią (蔵 人 所, Kurōdo-dokoro ) , I zorganizowany według ścisłej hierarchii: najpierw przybył steward (別 当, bettō ), Który zajmuje wysokie stanowisko. arystokrata blisko do cesarza, a następnie dyrektora lub funkcjonariusza warsztacie (預, azukari ) , doświadczeni malarze (墨画, sumigaki , dosłownie „malarz asystent atrament” ) i asystentów, na przykład malowania lub przygotowania pigmentu. W czasach Heian azukari był urzędnikiem państwowym, więc mistrzami malarstwa byli rzeczywiście sumigaki , ale później to się zmieniło i azukari został zarówno reżyserem, jak i mistrzem malarskim. W czasach Muromachi warsztat ten był nieco oderwany od dworu i raczej odnosił się do warsztatu, który czasami zyskiwał uznanie arystokracji, zanim narzuciła się szkoła Tosa .
Od XV -go wieku, Shoguns założyć własną lakiernię, często nazywany bakufu -edokoro (幕府絵所 ) , Który jest prowadzony przez szkoły Kano w okresie Edo . Według archiwum Kobikichō edokoro (filii szkoły Kanō), warsztat miał na celu honorowanie zleceń szogunatu, odnawianie starych obrazów i szkolenie młodych malarzy.
Oprócz tych dużych warsztatów istniało wiele zakładów powiązanych ze świątyniami buddyjskimi lub kaplicami Shinto, na przykład Tō-ji , Kōfuku-ji , Kasuga-taisha lub Yasaka-jinja . Podobnie arystokraci i rodziny daimyo mogą sponsorować warsztaty malarskie. Akiyama Terukazu zauważa w ten sposób istnienie warsztatu malarskiego dla kobiet (女 房 絵 所, nyōbō edokoro ) W erze Heian.