Szyjno wylot jest region anatomiczny umieszczony na widłach szyi , klatki piersiowej i kończyny górnej .
Skrzyżowanie szyjno-piersiowo-ramienne można zdefiniować jako ciąg pięciu przestrzeni, przez które przechodzą elementy naczyniowo-nerwowe:
Jest to trójkątna pryzmatyczna przestrzeń ograniczona tylną granicą mięśnia pochwowego przedniego, przednią granicą mięśnia środkowej łuski i górną powierzchnią pierwszego żebra. Pochylenie górnej powierzchni pierwszego żebra zależy od morfologii badanego. Górny kąt splamienia jest bardzo wąski (często mniejszy niż 20 °), a dolną granicę wypełniają włókna w kształcie łuku wypływające z przednich i środkowych mięśni pochyłych i tracone na okostnej kostnej. Trzy mięśnie łokciowe tworzą jedną masę u góry, ale dzielą się u dołu, aby zrobić miejsce dla przechodzących narządów.
Anomalie podziału mięśni wyjaśniają obecność formacji mięśniowych, które mogą trwale zwężać ujście międzyżebrowe. Wyróżniamy:
Tętnica i pnie nerwowe są zakotwiczone trzema typami podtętniczych mostów włóknistych. Pierwsze siadają na poziomie wewnętrznego banku parady. Łączą mięśnie przedniej i środkowej łokciowej. Ta formacja nie przylega do tętnicy. Drugi siada na poziomie zewnętrznego brzegu parady. Są bardzo przylegające do tętnicy. Trzecie są bardziej stałe, znajdują się wewnątrz samego kanału, mocują tętnicę do ścian tego ostatniego za pomocą luźnej, ale mocnej tkanki celulozowo-włóknistej. Brak wiedzy o tych włóknistych elementach podczas odcinków żebrowych wstawek łusek lub resekcji pierwszego żebra bez arteriolizii powoduje, że zabieg leczniczy jest niewystarczający, a nawet może pogorszyć kompresję tętnicy.
Rzeczywiście, tętnica jest następnie zabezpieczana niezwiązanym włóknistym pierścieniem i unoszona przez cofnięte mięśnie. Ponadto mięśnie pochwowe mają tendencję do zlepiania się, gdy znikną ich przyczepy żebrowe. Włókniste cumy mocujące korzenie splotu do ścian istnieją na wszystkich poziomach parady. Są szczególnie gęste w górnej części parady. Ta włóknista ekspansja musi zostać nacięta, aby odsłonić i uwolnić nerwy. Istnieją również połączenia między przydankami tętnic, mięśniami i splotem ramiennym. Tętnica podobojczykowa przebiega w przednio-dolnym kącie przestrzeni międzypalcowej. Pnie nerwowe mają bardzo zmienny układ. Prawie zawsze są spłaszczone w płaszczyźnie czołowej, a nie cylindryczne; z drugiej strony korzeń C7 ma tendencję do umieszczania się powyżej tętnicy, a korzeń C8-T1 znajduje się z tyłu.
Przejście przedkaleniczne odpowiada przejściu zakończenia żyły podobojczykowej i znajduje się między przednim końcem pierwszego żebra, poniżej mostka obojczyka wyłożonego mięśniem podobojczykowym i ścięgnem przedniego odcinka pochyłego. Ta parada zmienia się znacznie wraz z ruchami obojczyka.
Kanał ten znajduje się pomiędzy spodem wewnętrznej połowy obojczyka a górną powierzchnią środkowego i przedniego odcinka pierwszego żebra. Zmienności mięśnia podobojczykowego warunkują kształt jego przedniego ujścia. Tylko w 25% przypadków jest to cienki, cylindryczny mięsień. Przedstawia się najczęściej jako prawdziwie muskularne ostrze, rozciągające się do przodu od spodu obojczyka. W zależności od jego wielkości i długości, dolna krawędź ścięgna mięśnia przekształca przedni otwór kanału żebrowo-obojczykowego w otwór osteotęgowy, praktycznie nieodkształcalny i szkodliwy dla elementów układu naczyniowo-nerwowego, które się z nim stykają. Kanał żebrowo-obojczykowy jest długi, a mięsień łokciowy przedni przesuwa się pod tylną granicą. Trudno jest dostrzec wyraźną linię rozgraniczenia między zewnętrzną krawędzią ujścia międzykostoskalenicznego a tylnym ujściem kanału żebrowo-obojczykowego. Przewód żebrowo-obojczykowy dzieli się na przedział chłonno-naczyniowy przednio-wewnętrzny i przedział nerwowo-tętniczy za-zewnętrzny. Te dwa przedziały mają bardzo małą średnicę z dużymi zmianami związanymi z ruchami obojczyka. Żyła jest uciskana głównie w przedziale przednio-wewnętrznym, między mięśniem podobojczykowym a pierwszym żebrem. Rzeczywiście istnieją stałe zrosty między pochewką mięśnia podobojczykowego a żyłą pachową, co sprawia, że ta ostatnia jest integralna z ruchami obojczyka. Należy również zwrócić uwagę na obecność zastawek żylnych, które są stałe i ważne, a ich rola hemodynamiczna jest w stanie częściowo wyjaśnić pewne zakrzepice żylne kończyny górnej. Znajdują się na przecięciu żyły podobojczykowej z pierwszym żebrem.
Tunel podklatkowy jest ograniczony z tyłu przez ścianę grzbietową dołu pachowego, a z przodu przez mięsień piersiowy mniejszy. W 15% przypadków zewnętrzna krawędź mięśnia piersiowego mniejszego jest włóknista, gruba i może tworzyć łuk lub prosty brzeg, który jest agresywny dla naczyń. Gałęzie splotu ramiennego biegną wraz z tętnicą i żyłą pachową w stosunkowo dużej przestrzeni wypełnionej tkanką tłuszczową i węzłami chłonnymi. Tej ślizgającej się tkanki może brakować u osób szczupłych lub chudych.
W pozycji obojętnej wiązka naczyniowa zajmuje główną oś zagłębienia pachowego, pozostając w ten sposób w pewnej odległości od głowy kości ramiennej. Przy odwodzeniu ramienia, od 90 °, tętnica jest dociskana do głowy kości ramiennej.
Uważa się, że ten przerywany, dynamiczny mechanizm uciskowy jest przyczyną niedocenianej liczby powikłań tętniczych w zespole krzyżowo-piersiowym (TBTS).
Różnice w zależności od typu somatycznego są bardziej oczywiste.
U osób wydłużonych obojczyki są wyraźnie opadające, a średnica biakromii zmniejszona, co predysponuje do wystąpienia zespołów krzyżowo-piersiowych.
I odwrotnie, u brévilignes klatka piersiowa jest szeroka, a obojczyki poziome; ryzyko kompresji byłoby mniejsze.
Niektórzy sportowcy na wysokim poziomie mogą mieć STTB z powodu przerostu mięśni pochyłych. Dotyczy to szczególnie pływaków wyczynowych.
W spoczynku wiązka naczyniowa łatwo przechodzi przez przejście szyjno-piersiowo-ramienne; to samo nie dotyczy ruchów obręczy barkowej i kończyny piersiowej. Podczas odwodzenia rozmiar kanału kostno-obojczykowego zmniejsza się w wyniku osiowej rotacji obojczyka, uciskając elementy nerwowo-naczyniowe na pierwszym żebrze.
Elementy naczyniowo-nerwowe, które przecinają ten obszar, mają tylko bardzo wąską grę fizjologiczną, która ulega dalszemu zmniejszeniu w przypadku nieprawidłowości mięśniowo-więzadłowych lub kostnych.
Niektóre badania anatomiczne podają odsetek anomalii wynoszący 70%, ale nie zawsze są one objawowe.
Wylot szyjno-piersiowy może być miejscem złośliwych guzów, takich jak guzy Pancoast-Tobiasa .
Ucisk elementów naczyniowych lub nerwowych na poziomie parady jest odpowiedzialny za syndrom parady .
Do procesji szyjno-piersiowej można podejść na kilka sposobów, w zależności od struktur, z którymi się borykamy. W kontekście wcześniej rozwijających się guzów Pancoasta-Tobiasa podejściem referencyjnym jest torakotomia szyjno-sterno-torakotomiczna znana jako podejście Cormiera-Dartevelle'a-Grunenwalda.