Papier Elohist (w skrócie E ) to tekst, którego istnienie założono z XVIII th century według teorii Jeana Astruca . Według zwolenników późniejszej hipotezy dokumentalnej , ten dokument Elohistów był jednym z czterech źródeł Pięcioksięgu . Hipoteza dokumentalna nie jest już zatrzymywana przez specjalistów z ostatniej ćwierci XX th wieku .
Nazwa pochodzi od imienia Boga Elohim , którego użyłby ten dokument, w przeciwieństwie do YHWH , które miało charakteryzować hipotetyczny dokument Yahwist .
Współcześni uczeni zgadzają się na oddzielenie źródeł i pomnożenie autorów leżących u podstaw Pięcioksięgu, ale nadal debatują, w jaki sposób źródła te zostały wykorzystane do napisania pierwszych pięciu ksiąg Biblii . Rzeczywista wyjaśnienie hipotezy dokumentalnego zdominowały XX th wieku, ale zgoda na tej teorii upadł dzisiaj.
Obecne badania mają tendencję do przyznawania znacznie większej roli pisarzom (redaktorom), którzy są teraz postrzegani jako dodający z własnych funduszy, a nie jako bierni montażyści.
Rozwiązania inne niż układ Grafa-Wellhausena można ogólnie podzielić na hipotezę fragmentową i tzw. Hipotezę dopełniacza . Hipoteza fragmentaryczna, widoczna w pracach Rolfa Rendtorffa i Erharda Bluma , uważa, że Pięcioksiąg jest wynikiem stopniowego zwiększania się bardzo dużych bloków tekstów, zanim ostatecznie został połączony, najpierw przez Deuteronomistę („Deuteronomista” oznacza tego, który uczynił Powtórzonego kierunku końca VII p wieku BC. ), a następnie przez autora P ( VI e / V th wieku BC. ), które również dodawać jego własnego materiału.
Suplementy hipoteza rozwinięte w pracach John van Seters , który pochodzi składu J (który tutaj jest kompletnym Book sprzeczne hipotezy fragmentów) do VI th century BC. AD i czyni go wprowadzeniem do historii Deuteronomist (która opowiada historię Izraela i Judy w serii książek od Księgi Jozuego do Drugiej Księgi Królów ). Później autor kapłański (P) bym dodał suplementów do pierwszego zestawu, z tym wzrost kontynuowano do końca IV -go wieku pne. AD .