Dholak (lub dholaki ) to instrumenty perkusyjne instrumentu z północnych Indiach , Pakistanie , Bangladeszu i Nepalu . Nal jest bardziej nowoczesna wersja.
Jest to mały bębenek (membrana z dwoma skórkami) w beczce, leżący. O średnicy od 15 do 30 cm wykonany jest z drewna tuńczykowego lub mango. Skórki są zaklinowane żelaznymi kręgami, które same są rozciągane przez struny, które otaczają instrument, łącząc je ze sobą. Na każdym skrzyżowaniu strun znajduje się metalowy pierścień, który można przesuwać, aby naciągnąć skórki lub je dostroić. Nie ma czarnej kropki, jak na mridangu .
Skórki nâl są utrzymywane na miejscu za pomocą śrub (jak w bongosach lub kongach ). Mają czarne tabletki do ssania, takie jak khol . Często do korpusu instrumentu przymocowany jest uchwyt do przenoszenia.
Gra się w pozycji siedzącej lub stojącej (z paskiem), uderzając palcami dłoni w skórę. Skóra na przedniej twarzy jest cieńsza i dlatego ma więcej smug; ta na tylnej powierzchni jest grubsza i mniej rozciągnięta. Również lewa ręka może wydobywać niekończące się „woop” dźwięki muzyki indyjskiej , naciskając ją podczas przesuwania, czyli dłonią, która wyznacza rytm. W ten sposób prawa ręka ma większą swobodę w podążaniu za wariacjami melodii.
Dholak jest szeroko stosowany na całym subkontynencie i towarzyszy wielu podróżującym śpiewakom lub zespołom ludowym. Występuje w wielu domach w Indiach , gdyż jest również wybieranym instrumentem na spotkania kobiet, które grają na nim podczas śpiewu. Jest to również instrument, który często słychać w muzyce filmowej i muzyce bhangra . Jest to najpowszechniejsza perkusja w Indiach . Jest to dość prosty i łatwy do grania instrument, ale w niektórych doświadczonych rękach może stać się groźny. Istnieją znacznie szersze warianty, w szczególności w Bengalu, zwane dhôl lub dohol .