Dhātu pāṭha lub Dhātupāṭha (utworzone z dhātu : धातु, co oznacza „element” lub „rdzeń werbalny” oraz od paṭha : पाठ, co oznacza „czytanie”, „recytacja” lub „lekcja”) jest dziełem gramatyki sanskryckiej skomponowanym przez Pāṇiniego w IV th century BC. AD . Zawiera listę rdzeni werbalnych ( dhatu ), wskazując ich odmiany i znaczenie.