Celownik jodu ksenon jest sposób radiowęglowych na podstawie wygasłego radioaktywności z izotopem 129 jodu , którego okres półtrwania wynosi około 16 x 10 6 lat i rozpady na ksenonu 129 . Metodę stosuje się nie do określenia wieku, ale czasu trwania formacji, w szczególności w przypadku meteorytów.
Jod jest pierwiastkiem monoizotopowym i mononukleidowym , reprezentowanym w naturze jedynie w postaci jodu-127. Jednak mgławica protosolarna zawierała również radioaktywny jod-129, równomiernie rozłożony z jodem-127; Wartość tego stosunku izotopów można z grubsza oszacować za pomocą astrofizycznych modeli nukleosyntezy . Podczas formowania się asteroidy gromadzi pewną ilość jodu-129, która zmniejsza się tylko pod wpływem rozpadu radioaktywnego po wyłączeniu systemu . W konsekwencji, gdy jod zanika, pojawia się nadmierna ilość ksenonu 129. Porównując różnice w stosunkach izotopowych ksenonu 129 między różnymi ciałami Układu Słonecznego, można zatem stwierdzić, że niektóre z nich powstały przed całkowitym zanikiem. radioaktywnego jodu (tj. mniej niż 80 milionów lat od ostatniego spożycia jodu-129) i obliczyć okresy między datami ich powstania w celu uzyskania względnej chronologii .
Ta metoda datowania została po raz pierwszy zaproponowana w 1959 r. Została wykorzystana już w 1970 r. Do datowania względnego kilku chondrytów, aby wykazać, że ich akrecja nie trwała dłużej niż kilka milionów lat, a następnie badano samą Ziemię. Umożliwiło to również wykazanie na początku lat 80. XX wieku, że płaszcz Ziemi nie jest dużo starszy od meteorytów.