Format wymiany danych

Format wymiany danych (znany również jako „Navy DIF”, z rozszerzeniem pliku .dif) to format danych ASCII zaprojektowany na początku lat 80. XX wieku, aby umożliwić konwersję prostych arkuszy kalkulacyjnych (jedna karta) między systemami DBMS. Następnie: Lotus 1-2-3 , FileMaker Pro , DBase , Framework , Multiplan itp. Może być sprawdzony przez OpenOffice , LibreOffice , Excel , Gnumeric i StarCalc . Jego głównym ograniczeniem jest to, że nie pozwala na kodowanie wielu zakładek arkusza kalkulacyjnego w tym samym pliku.

Historyczny

Format DIF został opracowany przez Boba Frankston z Software Arts, Inc . dla VisiCalc na początku lat 80. Specyfikacje formatu zostały przekazane w dokumentacji VisiCalc, a nawet zostały opublikowane w magazynie Byte . Ten format DIF został opatentowany w 1981 roku przez Software Arts Products Corp. (wówczas nazwa firmy Software Arts).

Składnia

Aby przezwyciężyć specyficzne cechy różnych formatów używanych przez oprogramowanie od wczesnych lat 80., DIF zapisuje dane w pliku tekstowym w formacie ASCII. Ten plik ma dwie sekcje: sekcję nagłówka i sekcję danych. W formacie DIF każda sekcja składa się z bloku 2 lub 3 linii:

• nagłówek jest kodowany w 3 liniach;
• sekcje danych rozpoczynają się od słowa kluczowego wielkimi literami mniejszymi niż 32 litery, bez cyfr. Następny wiersz to para liczb, a trzeci wiersz to ciąg znaków ujęty w cudzysłowy „angielskie” („”).
• Same dane są kodowane w dwóch wierszach: pierwszy zawiera wskazanie formatu (ciąg lub liczba) i
  • numer wyciszenia, jeśli jest to ciąg, numer w drugim przypadku;
  • w drugim wierszu sam łańcuch lub łańcuch „informacyjny” (V, ERROR itp.), jeśli jest to liczba.

Nagłówek pliku

Nagłówek pliku ma wiersz typu, po którym następują dwa wiersze z wartością:

• TABELA - pierwsza wartość zawiera numer wersji, a drugi wiersz (obecnie przestarzały) zawiera ogólne pole komentarza.

Różne pola danych są oznaczone jednym z tagów:

• VECTORS pozwala zakodować wiersz wartości; wiersz 2 podaje liczbę kolumn.
• TUPLES ( krotka ) pozwala zakodować kolumnę wartości; linia 2 podaje liczbę linii.
• DANE - po którym następuje konwencjonalne 0, a następnie wartości zawarte w tablicy, pozwala zakodować tablicę wartości. Konwencjonalnie, każdy wiersz zaczyna się od słowa kluczowego BOT, a ostatni wiersz tabeli musi kończyć się kodem EOD („koniec danych”).

Komórki

Każda komórka jest zakodowana w dwóch wierszach:

• pierwszy wiersz zawiera parę liczb
• a w drugim wierszu ciąg znaków lub słowo kluczowe.

Pierwsza liczba w pierwszym wierszu wskazuje typ, druga liczba jest ignorowana. Słowa kluczowe, które można znaleźć w następującym wierszu, to:

• BOT - to słowo kluczowe wskazuje, że następujący element jest krotką ( początek t-krotki )
• EOD - oznacza koniec bloku danych ( End Of Data ).
• 0 oznacza wartość liczbową; w tym przypadku poniższa liczba to same dane, a następna linia zawiera jedno ze słów kluczowych:
  • V - uznana za prawidłową wartość
  • NA - niezgodność typu między prefiksem a określoną wartością
  • ERROR - błąd
  • TRUE - boolean („true”)
  • FALSE - boolean („false”)
• 1 wskazuje wartość typu string; w tym przypadku następująca po niej liczba jest ignorowana, a następna linia zawiera pusty ciąg „” (w cudzysłowie).

Implementacje Heterodox

Niektóre implementacje (szczególnie te z wczesnego oprogramowania Microsoft) dały odwrotną interpretację formatów WEKTORY i TULE. Niektóre implementacje nawet nie uwzględniają wymiarów wskazanych w nagłówku: dekodują separatory wierszy bloku wartości i tylko to uwzględniają.

Przykład

Na przykład załóżmy, że musimy przechowywać arkusz, który ma dwie kolumny, z pierwszym wierszem tytułów, dwoma wierszami nagłówków kolumn i dwoma wierszami danych:

Tekst	Dane
cześć	1
podwójny cudzysłów "w tekście	-3

Kodowanie w pliku .dif dałoby:

Zakodowane	Komentarze
STÓŁ
0,1
"PRZEWYŻSZAĆ"
WEKTORY	słowo kluczowe, po którym następuje wskazanie liczby kolumn:
0,2	„0” oznacza pole typu numerycznego, „2” oznacza liczbę kolumn
„”
TUPLY	słowo kluczowe, po którym następuje wskazanie liczby wierszy ...
0.3	„0” oznacza pole typu numerycznego, „3” oznacza liczbę wierszy
„”
DANE	po którym następuje konwencjonalne 0, a następnie rzeczywiste dane
0.0
„”
-1,0	„-1” oznacza tag blokowy: „BOT” lub „EOD”
NERW	znacznik początku wiersza
1.0	„1” wskazuje wartość typu string (następujące 0 jest milczące)
"Tekst"	Ciąg zawarty w komórce
1.0	„1” oznacza wartość typu string.
"Dane"	Ciąg zawarty w komórce
-1,0	Przedrostek znacznika bloku
NERW	Kolejna linia zawierająca ciąg ((1,0) → „cześć”) i pole liczbowe ( (0,1) )
1.0
"Cześć"
0,1	pole numeryczne (0) zawierające wartość 1
V	Prawidłowe dane ( V oznacza „prawidłowe”)!
-1,0	Przedrostek znacznika bloku
NERW	jeszcze jedna linia ...
1.0
„podwójny cudzysłów” „w tekście”
0, -3	komórka numeryczna zawierająca wartość -3
V
-1,0	Przedrostek znacznika bloku
EOD	Koniec danych

Źródła

• Jeff Walden , Formaty plików dla popularnego oprogramowania komputerowego: Dokumentacja programisty , John Wiley & Sons, Inc.,1986, 287  s. ( ISBN  0-471-83671-0 )
• Komentarze od Dana Bricklina, twórcy VisiCalc, na stronie dyskusji WP: en
• Jeff Walden , Commodore 64 Data Files, Podstawowy samouczek. , David Miller.,1984( ISBN  0-8359-0791-0 ) , str.  212-231.

Uwagi

1. Jednak nowsze arkusze kalkulacyjne, takie jak Calc i Gnumeric, zawierają dodatkowe znaki w tym formacie.