Narodziny |
7 kwietnia 1942 Wilson |
---|---|
Narodowość | amerykański |
Trening |
Harvard University Harvard University ( doktor filozofii ) (15 sierpnia 1964 r -15 sierpnia 1968 r) |
Zajęcia | Biolog , ekolog , badacz |
Pracował dla | Uniwersytet Tennessee (od15 lipca 1997 r.) , Uniwersytet Stanowy Florydy (15 sierpnia 1968 -14 lipca 1997 r.) , Uniwersytet Tennessee |
---|---|
Pole | Ekologia |
Członkiem | Amerykańska Akademia Nauk |
Kierownik | Edwarda Osborne'a Wilsona |
Nagrody |
Daniel Simberloff , ur.7 kwietnia 1942Jest ekologiem , biologiem i entomologiem US . Jego polem interwencji jest biogeografia, która była przedmiotem jego pracy doktorskiej. Jest profesorem nauk o środowisku na Uniwersytecie Tennessee .
Dzieciństwo spędził na wsi w Pensylwanii, gdzie fascynowała go przyroda. W wieku 11 lat przeniósł się do Nowego Jorku, a później studiował w Harvard College i uzyskał tytuł magistra matematyki . Studiując matematykę na kursie biologii zaczął wątpić, że kariera w matematyce jest dla niego najlepsza. Pytał o studia podyplomowe z biologii i dowiedział się, że ma do nich bezpośredni dostęp. Frank Carpenter poradził mu, aby skonsultował się z Edwardem Osborne Wilsonem entomologiem i myrmekologiem (specjalistą od mrówek), profesorem Harvardu jako potencjalnym dyrektorem badań, a Daniel Simberloff podjął pod jego kierunkiem doktorat. Według niego, EO Wilson nauczył go wiele o biologii i nauczył go, że matematyka ma kluczowe znaczenie dla postępu biologii.
W celu uzyskania doktoratu jako pierwszy przetestował teorię biogeografii wysp założoną przez Edwarda O. Wilsona i Roberta MacArthura. W 1968 roku, po uzyskaniu doktoratu, został profesorem/badaczem na Uniwersytecie Stanowym Florydy, gdzie pozostał do 1997 roku.
Od tego czasu piastuje stanowisko „Gore Hunger Professor of Environmental Science” na Uniwersytecie Tennessee , gdzie kieruje „Instytutem Inwazji Biologicznych”. Jest autorem około 400 publikacji naukowych, z których kilka wywarło duży wpływ na ekologię i konserwację.
Był prezesem Amerykańskiego Towarzystwa Przyrodników i był członkiem Narodowej Rady Naukowej od 2000 do 2006. W 2006 roku otrzymał nagrodę Distinguished Ecologist od Ecological Society of America ”.
Podczas doktoratu Daniel Simberloff jako pierwszy eksperymentalnie przetestował teorię biogeografii wysp opracowaną kilka lat wcześniej przez jej dyrektora Edwarda O. Wilsona i Roberta MacArthura. Aby to zrobić, małe wyspy złożone z kilku namorzynów poddano fumigacji bromkiem metylu, eliminując populacje stawonogów. Ponowna kolonizacja tych wysp była następnie śledzona przez rok, aby określić wskaźniki inwazji i wymierania gatunków, a także opracować modele kolonizacji. Badania te i kolejne pozwoliły między innymi na opracowanie koncepcji liczby gatunków w równowadze oraz zweryfikowanie wpływu wielkości wysp i ich odległości od ekosystemu źródłowego na ich kolonizację.
Daniel Simberloff wzbudził kilka kontrowersji we wczesnych latach. Co więcej, zakwestionował znaczenie konkurencji jako ważnej siły w strukturyzacji społeczności biologicznych. Rzeczywiście, używając przypadkowych modeli, wykazał, że wiele teorii wyjaśnianych ogólnie przez konkurencję nie różni się od losowo tworzonych wzorców. Na przykład mniejszą liczbę gatunków na rodzaj (S/G) wysp w stosunku do ich ekosystemu źródłowego wyjaśniono faktem, że konkurencja wewnątrzrodzajowa ograniczała współistnienie pokrewnych gatunków na małych wyspach. Wykazał jednak, że stosunek ten był w rzeczywistości wyższy niż oczekiwałby losowy wybór gatunków z ekosystemu źródłowego i że zaobserwowany niższy stosunek wynikał tylko z mniejszej liczby gatunków obecnych na wyspach. W 1979 roku, wraz ze swoim uczniem EF Connorem, użył tego samego rodzaju rozumowania, aby pokazać, że obserwacje wykorzystywane jako argument na poparcie reguł montażu, pomysł przedstawiony przez Jareda Diamonda, zgodnie z którym pewne kombinacje gatunków są niestabilne z powodu konkurencji i są nigdy nie zaobserwowane z tego powodu, mogą być produkowane stochastycznie.
Ten sam Jared Diamond opublikował w 1975 roku artykuł, w którym argumentowano, że duży rezerwat przyrody byłby skuteczniejszy niż kilka małych, aby chronić różnorodność gatunków. Daniel Simberloff i Lawrence G. Abele argumentowali ze swojej strony, że znajomość biogeografii nie potwierdza tego wniosku i że kilka małych rezerwatów może nawet pozwolić na zachowanie większej liczby gatunków w określonych warunkach. Doprowadziło to do gorącej debaty znanej pod angielskim akronimem SLOSS dla „Single Large or Some Many Small”. Kilku autorów oskarżyło Daniela Simberloffa i Lawrence'a G. Abele o ingerowanie w działania konserwatorskie. Ci bronili się, mówiąc, że nie opowiadają się za jednym ze stanowisk, ale raczej, że teoria biogeografii wysp jest neutralna w odniesieniu do stosunku gatunków do powierzchni i że dla ochrony ważna jest również różnorodność siedlisk niż wielkość.
Daniel Simberloff wykonał wiele pracy nad badaniem gatunków inwazyjnych. To on i jego uczeń B. Von Holle ukuli wyrażenie „roztopienie inwazyjne”, które jest używane w literaturze naukowej, aby opisać, w jaki sposób wprowadzony gatunek może czasami ułatwić inwazję innych niegatunkowych ludów, prowadząc do przyspieszenia negatywnego wpływu na siedlisko.
Jego praca nad gatunkami inwazyjnymi skłoniła go również do krytyki polityki pozwalającej na wprowadzanie nowych gatunków do Stanów Zjednoczonych, co uważa za niewystarczające do oceny zagrożenia. Skrytykował również niskie wymagania dotyczące wprowadzania nowych gatunków do kontroli biologicznej. Ostatnio ubolewał, że brak wiedzy biologicznej jest wykorzystywany jako usprawiedliwienie bezczynności wobec gatunków inwazyjnych. Twierdzi, że szybkie działanie środkami chemicznymi i/lub mechanicznymi często wystarcza do wyeliminowania potencjalnych szkodników, jeśli zostaną podjęte szybko.
Daniel Simberloff współpracował również intensywnie z Tamar Dayan z Uniwersytetu w Tel Awiwie nad ruchami postaci. Przemieszczenie cech jest zjawiskiem, dzięki któremu różnice między gatunkami uwydatniają się na obszarach współistnienia gatunków (sympatria) i zmniejszają się lub nie istnieją w regionach, w których występuje tylko jeden gatunek (alopatria). Między innymi wykazali, że cechy związane z pożywieniem były często skutecznymi deskryptorami w grupach łasicowatych, kotowatych, psowatych i gryzoni. Daniel Simberloff był także jednym z pierwszych, którzy zastosowali rygorystyczne testy statystyczne w analizach przemieszczeń znaków, co jest obecnie niezbędne w tej dziedzinie.