Wczesnym XX -go wieku, detektor elektrolityczny był jednym z pierwszych środków zdolnych do nich słyszalne sygnały radiowe z parą słuchawek lub słuchawek . Stopniowo zastępowano go prostszym detektorem galeny .
W 1857 roku Buff zauważył zjawisko zaworu elektrolitycznego, które umożliwiło wytwarzanie prądu stałego ze źródła prądu przemiennego. Plik4 stycznia 1898J. Pupin zgłasza patent na zastosowanie zaworu elektrolitycznego.
Od roku 1900, detektor elektrolityczny zastąpił radioconductor , koherer z Édouard Branly . Detektor elektrolityczny i detektor magnetyczny były pierwszymi urządzeniami zdolnymi do emitowania sygnałów radiowych z TSF za pomocą pary słuchawek lub słuchawek .
W 1903 roku generał Gustave Ferrié opracował detektor elektrolityczny. Stacja Ouessant TSF stworzona przez Camille Tissot obok latarni morskiej Stiff na wyspie Ouessant realizuje bezprzewodowe połączenia telegraficzne z francuską marynarką wojenną w Brześciu . W 1904 roku ta sama stacja Ouessant TSF FFU realizuje bezprzewodowe łącza telegraficzne z flotą 80 statków . Od 1907 r. Na stacjach TSF detektor elektrolityczny był stopniowo zastępowany przez detektor galeny ze względu na swoją prostotę .
Detektor ten był używany do 1913 r. W odbiornikach Stiff stacji Ouessant TSF o zasięgu radiotelegraficznym kilkuset kilometrów za pomocą anteny parasolowej o wysokości 33 metrów (pierwotnie 42 metry, ale zerwanej przez wiatr ).
Od początku XX e wieku, stacje TSF z detektorem elektrolitycznej dozwolony odbiór w pasmach radiowych , sygnałów z wieży Eiffla . Detektor elektrolityczny jest najczulszym z detektorów, ale jest również bardzo wrażliwy na wibracje i ruchy. Może być używany tylko w stacjach stacjonarnych i bezużyteczny w radiostacjach mobilnych: statkach , samolotach , sterowcach , stacjach przenośnych itp. Ten detektor był używany w odbiornikach tylko do krótkotrwałego użytku ze względu na złożoność konserwacji.
Odbiór fal średnich przez detektor elektrolityczny w zakresie:
Zasada działania detektora opiera się na efekcie zaworu elektrolitycznego. W elektrolizerze wyposażonym w 2 elektrody obserwuje się, że prąd płynie łatwo w jednym kierunku, ale bardzo trudno w drugim. Zjawisko to tłumaczy się tworzeniem się warstwy tlenku, która izoluje metal.
Obwód składający się z baterii, potencjometru i słuchawki doprowadza napięcie do detektora elektrolitycznego (ogniwa elektrolitycznego). Polaryzacja elektrolityczna anody jest bardzo szybka. Anoda jest drut z platyny grzywny 1/100 mm. Sygnał przemienny o indukcyjności - kondensator obwodu części depolaryzuje anodę przy szybkości z modulacją amplitudy , które wymusza komórki elektryczną do dostarczania prądu do nowego repolaryzacja anody. Słuchacz, przez który przepływa ten repolaryzujący prąd z szybkością modulacji amplitudy, daje obraz modulacji ( katoda to mały kubek z platyny lub ołowiu, metalowa płytka lub duży drut z platyny lub ołowiu ).
Detektor elektrolityczny działa przy zastosowaniu dobrze zdefiniowanego źródła pomocniczego od 1,5 V do 2,5 V dla funkcji detektora katodowo- anodowego . Aby wyregulować detektor, ustaw napięcie źródła pomocniczego maksymalnie na około: 2,5 wolta. Gdy tylko woda zagotuje się w elektrolizerze, w słuchawce słychać hałas, powoli zmniejszaj napięcie, aż cały hałas zniknie. Następnie podłącz antenę. Powtarzaj regulację regularnie oraz w przypadku zmiany temperatury, ciśnienia barometrycznego, wibracji lub wstrząsu itp. .
Detektor elektrolityczny ma czułość 7 nanowatów. Wrażliwość najlepszych receptorów detektora elektrolitycznych jest rzędu -53 dBm (lub 500 ľ V na wejściu anteny odbiornika do impedancji 50 omów ) odwzorowania S-metr 9 + 20 dB . Temperatura elektrolitu musi pozostać poniżej 40 ° C z doskonałą czystością elektrolizy.