Cuiviénen to wyimaginowane miejsce w Śródziemiu brytyjskiego pisarza JRR Tolkiena , który pojawia się w Quenta Silmarillion . Jest to zbiornik wodny, na którego krawędzi budzą się pierwsze Elfy .
Quenejska nazwa Cuiviénen oznacza „Woda (x) Przebudzenia”, od cuivië „przebudzenie” i nen „woda”; odpowiednik Noldorin , Nen-Echui , pojawia się w „Etymologiach”.
Silmarillion wskazuje, że elfy wierzyły, że Cuiviénen znajdowało się „daleko na wschód i północ od Śródziemia” i że w rzeczywistości była to zatoka na Morzu Wewnętrznym Helcar , w której ze wschodu płynęło wiele strumieni. Wciąż mówi się, że „z biegiem czasu zmienił się kształt lądów i mórz świata, rzeki zmieniły koryto, przesunęły się nawet góry i nie ma możliwości powrotu do Cuiviénen” .
To miejsce jest obecne we wszystkich wersjach „Silmarillionu” Tolkiena. W Lost Tales , napisanych na początku lat dwudziestych XX wieku , występuje pod nazwą Koivië-néni „Wody Przebudzenia”, w postaci jeziora „w głębi doliny ze zboczami porośniętymi sosnami” . Nazwa Cuiviénen lub Kuiviénen pojawia się w „ Szkicu mitologii”, około 1926 roku. Pisownia z literą K utrzymuje się do późnych wersji Silmarillionu ( powstałego po publikacji Władcy Pierścieni ), zanim została zastąpiona pisownią przez C w rewizji rozdziału szóstego Quenta Silmarillion . Mapa z lat trzydziestych XX wieku przedstawia miejsce przebudzenia elfów jako punkt na wschodnim wybrzeżu wielkiego morza Helkar. Pomysł ten utrzymuje się w „ The Annals of Aman ”, napisanym w latach pięćdziesiątych XX wieku, a sformułowaniem zastosowanym przez Christophera Tolkiena w „Silmarillionie” opublikowanym w 1977 roku.
Jednak kilka lat później Tolkien zmienił zdanie w eseju językowym „ Quendi and Eldar ” z początku lat 60., w którym mówił o „jeziorze i wodospadzie Cuiviénen” . Tekst z tego samego okresu, zatytułowany „ Cuivienyarna ” i pomyślany jako uproszczona wersja legendy o przebudzeniu elfów, podobnie opisuje Cuiviénen jako jezioro nad klifem, z którego wypływa wodospad, opis, który Christopher Tolkien określa jako „ powrót do […] Book of Lost Tales ” , gdzie okolice Koivië-néni określane są jako„ pagórkowate ”.
Większość autorów, którzy pisali na Tolkien jednak wolą podążać The Silmarillion : w swoim Atlasie Śródziemia , Karen Wynn Fonstad zajmuje mapy z 1930 miejsc Kuivienen na wschodnim brzegu Morza Helcar.
Przebudzenie elfów w Cuiviénen nigdy nie doczekało się adaptacji filmowej, ale zainspirowało projektantów, takich jak Ted Nasmith , którego ilustracja pojawiła się w ilustrowanej wersji Silmarillionu oraz w kalendarzu Tolkiena z 2000 roku, gdzie przedstawia sierpień.
Grupa Fauns skomponowała piosenkę zatytułowaną Cuiviénen na swoim albumie Leaffall .