W Krzywe reakcji na całej elektroakustycznych łańcucha reprodukcji pomieszczeń projekcji i salach są zdefiniowane w normie ISO 2969, elektroakustycznych łańcuch reprodukcji zawiera korektory, wzmacniacze, głośniki, biorąc pod uwagę perforowanej i akustykę pomieszczenia.
Krzywa Akademia użyto filmów ze ścieżką dźwiękową mono optycznego. Jest wynikiem konsensusu między różnymi badaniami europejskimi i amerykańskimi. Pierwszą próbę kodyfikacji systemu podjęła „Rada Badawcza Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej”, która została opublikowana w 1937 roku. W rzeczywistości istnieje kilka krzywych, które uwzględniają różne zastosowane głośniki.
Osobliwością tej krzywej jest to, że mierzy ona ogólną (empirycznie) ścieżkę sygnału, zarówno w całym łańcuchu elektrycznym ( produkcja i reprodukcja - łańcuch A), jak i jej wynik akustyczny podczas nadawania w sali kinowej ( która `` słyszy widza - kanał B ''). ).
Zauważając dużą utratę wysokich częstotliwości ( głośniki znajdują się za perforowanym ekranem z bardzo małymi otworami )
Krzywa ISO X jest używana do mieszania sal audytoryjnych, a także w kinach. Do 1999 roku udoskonalano metody pomiarowe, rozróżniając małe i duże pomieszczenia.
We wczesnych latach siedemdziesiątych wprowadzono analizatory trzeciej oktawy w czasie rzeczywistym. To znacznie ułatwiło pomiar łańcucha B, zarówno pod względem czasu, jak i dokładności analiz. Dolby przeprowadził szeroko zakrojone pomiary odpowiedzi elektroakustycznych w teatrach, zarówno w Wielkiej Brytanii, jak iw Stanach Zjednoczonych, aw 1972 roku opublikował swoją pierwszą krzywą ISO X. Skala krzywej dała wtedy wskazówki, dopiero przy 8 kHz, a następnie do 16 kHz.