Puchar Europy w narciarstwie alpejskim

Posiadacz tytułu	Atle Lie McGrath (1) Nadine Fest (1)
Więcej tytułów	Stephan Eberharter (2) Marcel Sulliger (2) Florian Scheiber (2) Marianna Salchinger (2) Anna Fenninger (2)

Puchar Europy w narciarstwie alpejskim to coroczna impreza kontynentalna, skupiająca pięć dyscyplin narciarstwa alpejskiego, a przez cały sezon zimowy do zawodów zapowiadali się młodzi narciarze, ale także skromniejsi sportowcy, a nawet powracający po kontuzji mistrzowie. Europejski odpowiednik Pucharu Ameryki Północnej w narciarstwie alpejskim , jest uważany za przedsionek Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim , elity zawodowej światowej elity alpejskiej.

Historia

Pierwsza edycja Pucharu Europy w narciarstwie alpejskim odbyła się w sezonie 1971-1972, pięć lat po mundialu. Pierwszymi zwycięzcami klasyfikacji generalnej zostali Francuz Fabienne Serrat i Włoch Ilario Pegorari . Ze względu na swoją rolę trampoliny do mistrzostw świata, narciarze, którzy kilkakrotnie zdobyli ten tytuł, są dość rzadcy. W 2016 roku było ich pięciu (dwie kobiety i trzech mężczyzn): Stephan Eberharter (1989 i 1997), Marcel Sulliger (1992 i 1993), Marianna Salchinger (1997 i 1998), Anna Fenninger (2006 i 2007) i Florian Scheiber (2009 i 2012).

Format

Puchar Europy jest jednym z pięciu pucharów kontynentalnych organizowanych corocznie przez Międzynarodową Federację Narciarską z pucharami Ameryki Północnej , Dalekiego Wschodu , Ameryki Południowej i Australii Nowej Zelandii . Jeśli chodzi o mistrzostwa świata, formuła, czy to na rodzaj imprez, czy oficjalne dofinansowanie (gotówkowe i w postaci punktów), czy też zasady przystąpienia do mistrzostw świata są identyczne dla Pucharu Europy kobiet i męskie.

Na zawodników oferowanych jest pięć typów zawodów: dwie dyscypliny szybkościowe, downhill i super-G (bieg w jednej rundzie), dwie tzw. Dyscypliny techniczne: slalom i slalom gigant (bieg w dwóch przejazdach, do drugiej jest zarezerwowany dla sześćdziesięciu najlepszych jeźdźców pierwszej) i dyscyplina mieszana, super kombinacja, łącząca test prędkości (zjazd lub super-G) i slalom. Odbywają się od 15 kwietnia, listopada do 15 kwietnia i kończą finałem. Jest to otwarte dla czterdziestu pięciu najlepiej sklasyfikowanych sportowców w każdej z pięciu dyscyplin, pod warunkiem, że mieszczą się one w limicie miejsc przydzielonych każdemu krajowi (jeśli na przykład 10 zawodników na krawędzi należy do 45 najlepszych slalomerów, ale Bordurie ma tylko 5 miejsc w finale slalomu kobiet, tylko 5 najlepszych granic będzie mogło wziąć udział) plus te, które mają więcej niż 450 punktów w klasyfikacji generalnej (i które mogą uczestniczyć w pięciu konkurencjach). W konkursie może wziąć udział także trzydziestu najlepszych narciarzy na świecie.

Od czasu do czasu odbywają się również dwa inne rodzaje imprez: imprezy zespołowe i slalomy równoległe, tradycyjnie przenoszone do miast na równinach, a nie do kurortów (które wtedy przyjmują nazwę imprezy miejskiej ). Slalom równoległy to impreza rozgrywana w turniejach z meczami eliminacyjnymi. Narciarze rywalizują w parach na dwóch równoległych, krótkich (około dwudziestu sekund na zjazd) i dwóch biegach (po jednym na trasę). Kto ma najlepszy łączny czas, przechodzi do następnego okrążenia. Zawody drużynowe to równoległe mieszane slalomy drużynowe. Każdy większy kraj ma drużynę złożoną z co najmniej dwóch kobiet i dwóch mężczyzn. Każda runda składa się z czterech zjazdów, dwóch pomiędzy dwiema kobietami i dwóch pomiędzy dwoma mężczyznami (w przeciwieństwie do indywidualnego slalomu równoległego, każdy zawodnik zjeżdża tylko na jednym z dwóch torów w każdej rundzie). Drużyna, która wygra najwięcej zjazdów, przechodzi do następnej rundy (w przypadku remisu decyduje o tym obliczenie czasów). Historycznie rzecz biorąc, punkty zdobyte podczas slalomów równoległych liczą się do klasyfikacji slalomowej, podczas gdy punkty z imprez drużynowych liczą się tylko do klasyfikacji według kraju.

System przyznawania punktów jest taki sam, jak przyjęty na mundialu od sezonu 1992-1993 . Trzydzieści najlepszych czasów (skumulowane w przypadku wydarzenia w dwóch rundach) przyznaje liczbę punktów zgodnie z ich klasyfikacją:

Ranking jest ustalany dla każdej z pięciu dyscyplin na podstawie sumy punktów zdobytych w tej dyscyplinie, a także rankingu ogólnego, sumującego się ze wszystkich punktów. Istnieje również klasyfikacja według kraju, Puchar Narodów , oparta na sumie punktów zgromadzonych przez wszystkich narciarzy z danego kraju we wszystkich dyscyplinach oraz punktów z imprez drużynowych. Ranking ten jest jednak mocno obciążony systemem kwot narciarzy w poszczególnych krajach (kraje dobrze sklasyfikowane mają prawo prezentować więcej zawodników podczas wyścigów, a tym samym większe szanse na uzyskanie wyników).

Kwalifikacja personalna do mistrzostw świata

Wyniki Pucharu Europy pozwalają również zawodnikom na dostęp do zawodów Pucharu Świata w następnym sezonie w ramach Kwalifikacji Indywidualnych do Mistrzostw Świata , to znaczy bez uzależnienia od selekcji i kwot w poszczególnych krajach. Zasada ta dotyczy:

• trzy najlepsze z każdej dyscypliny;
• trzech najlepszych w klasyfikacji generalnej, pod warunkiem, że brali udział w zawodach szybkościowych w trakcie sezonu.

Aby ta zasada mająca na celu promocję młodych ludzi na światowym torze nie była obchodzona przez doświadczonych narciarzy, którzy również przyjeżdżaliby na tor europejski, nie bierze się pod uwagę dwudziestu najlepszych światów na początku sezonu. Podobnie, aby zapewnić pewną różnorodność, w każdym kraju może być tylko dwóch osobiście wykwalifikowanych narciarzy w tej samej dyscyplinie, nawet jeśli pierwsze trzy miejsca w rankingu zajmują narciarze z tego samego kraju.

Nagrody

Generalna klasyfikacja