Gaube korytarz jest głęboko wina, że dzieli północną ścianę Vignemale masyw w Pirenejach .
„ Couloir de Gaube to fascynujący i prowokujący komin ze śniegu i lodu, otwarty w północnej ścianie Vignemale, zawrotny i wysoki na 600 metrów ” , jak określa to Henri Brulle .
Korytarz Gaube oddziela Pique-Longue (główny szczyt Vignemale) od Piton Carré . Oddziela się od niej rozbieżny korytarz, który tworzy lewy słupek litery Y i nazywany jest korytarzem litery Y , między Square Piton a punktem Chausenque .
Korytarz zaczyna się od lodowca Oulettes . Ze względu na swoje położenie na północnej ścianie i nasyp jest trwale zamarznięty, a jego zbocze, bardzo strome, staje się bardziej strome.
Pierwsze wejście na Vignemale przez korytarz Gaube jest zatem osiągnięciem, niewątpliwie największym w historii rodzącego się Pirenejów . Plik6 sierpnia 1889, Henri Brulle postanawia podjąć to wyzwanie. Wraz z przyjaciółmi Jeanem Bazillacem , Rogerem de Montsem oraz przewodnikami Gavarnie Célestin Passet i François Bernat-Salles pokonują wspinaczkę, która zwielokrotnia pułapki, zaczynając od przekroczenia krawędzi lodowca Oulettes. Célestin Passet, stojący na czele, przez wiele godzin wycina stopnie w lodzie czekanem. Dojeżdżając prawie do końca korytarza, napotykają na potężną przeszkodę: zablokowany blok o wysokości od 5 do 6 metrów, pokryty lodem, przeciwstawia im pozornie nieprzekraczalną ścianę. W tym momencie powrót na dół byłby desperackim przedsięwzięciem. Dlatego Célestin radzi sobie z blokiem, tnąc kroki w wyjątkowo twardym lodzie. Brulle wręcza mu czekan (obecnie historyczną Fleur de Gaube ), co ułatwia Célestinowi zadanie. Jednak przejście tego przejścia zajmie mu dwie godziny. De Monts puszcza i stwierdza, że wisi na linie. Powyżej ściana lodu głęboko rozcięta przez wodospady przedstawia im z niewielkim trudem, a ostatecznie wychodzą do ostatniego lejka, przy pomocy liny rzucanej przez stacjonujących tam wartowników (w celu uniemożliwienia ewentualnym turystom zabawy rzucanie kamieniami, rozrywka często praktykowana w tamtych czasach). Célestin wykonał ponad 1300 kroków. Zachowuje uzasadnioną dumę z tego wyczynu i chętnie powtarza, gdy ktoś przed nim wywołuje nową próbę wejścia na korytarz, że nikomu po nim się nie powiedzie: „Zatrzymałem klucz” - powiedział. Stamtąd docierają na szczyt Pique-Longue (3298 m) i schodzą normalną trasą lodowca Ossoue do jaskiń Bellevue, gdzie czeka na nich Henry Russell z bardzo gorącym maluchem. Hrabia umiarkowanie docenia te akrobatyczne wyczyny : mówi im, że następnym razem trzeba będzie to zrobić od tyłu .
Henri brulle
Jean Bazillac
Roger de Monts
Celestin Passet
Francois Bernat-Salles
Oto, co stanie się następnym razem : plik6 czerwca 1927, Jean Arlaud i Charles Laffont było łatwo przekroczył zakleszczony blok, ale zostali zatrzymani przez nieprzebyte i ostatnią ścianę lodu, jeśli nie z powrotem , przynajmniej w dół. Czterdzieści cztery lata po pierwszym, drugim udanym wejściu był Henri Barrio , Joseph Aussat i Joseph Loustaunau.13 lipca 1933, a 15 marca François Cazalet , H. Lamathe, Robert Ollivier i J. Senmartin. Warunki wspinaczki zależą więc ściśle od stanu lodu w górnej części korytarza.