Bezdomnych Koordynacja (CDSA) powstał w Paryżu w czasie zimy 1993 roku, przy 7 Avenue de Breteuil , przysiadu znajduje się nie daleko od Ministerstwa Spraw Socjalnych. W tym roku, po tylu innych zmaganiach, chodzi o wysunięcie na pierwszy plan na arenie publicznej kwestii społecznej osób źle mieszkających. Po wydaleniu skłotu z avenue de Breteuil latem 1994 roku, CDSA otworzyła nowy skłot przy 9 rue Saint-Sauveur .
W skład CDSA weszli mniej lub bardziej zdegradowani studenci, bezdomni, bezrobotni w podeszłym wieku, młodzi ludzie w wieku poniżej dwudziestu pięciu lat bez wsparcia finansowego i łączący trudności społeczno-ekonomiczne, rozpad rodzin, doświadczonych aktywistów, wywodzących się z anarchizmu ( Union des Anarchistes , CNT-Bordeaux ), Autonomia ( Apacze ) lub neosyndykalizm znany jako bezpośrednie działanie wszystkich tendencji (samoograniczenie, okupacja budynków administracji publicznej, happeningi), ale potem przychodzą indywidualnie, a nie jako aktywiści organizacji . Ta społeczna heterogeniczność CDSA nie jest pozbawiona konfliktów, ale umożliwia konfrontację wizji hegemonicznego świata klasy średniej z rzeczywistością „niewidzialnego”, często ignorowanego lub obcego jednostkom ze środowisk bojowych i wywrotowych. W kontakcie z pewnym miejskim lumpen-proletariatem, a więc z bardziej agresywnym postrzeganiem stosunków klasowych, wielu wyciągnie pożyteczne lekcje. Ruch „ Robotnicy, bezrobotni i niepewni wściekli ”, znany jako TCP, będzie emanacją tego zbiorowego doświadczenia.
CDSA była jedyną próbą powstania ruchu autonomicznego, którego akcja nie rozpoczęła się od komfortowej sytuacji ekonomicznej jego uczestników. W przeciwieństwie do kręgu skłotów składających się głównie z dzieci z klasy średniej, które nie zawsze zrywały ekonomicznie z własnymi rodzinami, większość CDSA podejmowała działania bezpośrednie jedynie w ostateczności. Była to próba autonomicznego przegrupowania jednostek z różnych środowisk społecznych, wytworzenia praktycznego bogactwa i ustanowienia społeczno-ekonomicznej równości z ostrością rzadko osiąganą w innych autonomicznych grupach. W tym sensie doświadczenie CDSA pozostaje znaczącą strukturą par excellence obecnych i przyszłych ruchów społecznych, weryfikatorem społecznych sprzeczności wewnętrznych w walkach.
W 1998 roku byli działacze CDSA z konsternacją odkryli, że jeden z mieszkańców squatu przy rue Saint-Sauveur, Guy Georges , był seryjnym mordercą.