Konwencja wiedeńska o ruchu drogowym jest wielostronny traktat zaprojektowany w celu ułatwienia międzynarodowego ruchu drogowego oraz poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego poprzez harmonizację przepisów drogowych między kontrahentami. Konwencja ta została przyjęta na Konferencji Ruchu Drogowego Rady Gospodarczej i Społecznej ONZ (im7 października 1968 - 8 listopada 1968) i wyprodukowano w Wiedniu dnia 8 listopada 1968. Weszła w życie w dniu21 maja 1977. Konferencja ta doprowadziła również do powstania Konwencji wiedeńskiej o znakach i sygnałach drogowych .
Konwencja ta ogranicza prawa i regulacje drogowe, które muszą obowiązywać w każdym stanie. Na przykład kierunek ruchu musi być taki sam na wszystkich drogach w stanie.
Konwencja ta dotyczy w szczególności „zasad dotyczących ruchu drogowego” (rozdział 2), „warunków, jakie muszą spełniać samochody i przyczepy, które mają być dopuszczone do ruchu międzynarodowego” (rozdział 3), pojęcia prawa jazdy (rozdział 4 ).), warunki, jakie powinny spełniać rowery i motorowery, które mają być dopuszczone do ruchu międzynarodowego (rozdział 5).
Składa się z 56 artykułów.
Jedną z zalet tej konwencji jest łatwość oferowana kierowcom poprzez zobowiązanie krajów sygnatariuszy do uznania prawa ich pojazdów do ruchu, wraz ze wspólnymi wymogami dotyczącymi podróży zagranicznych, takimi jak wskazywanie kraju pochodzenia.
Kraje są także członkami innych konwencji.
Konwencja Genewska odbyła się w Genewie w dniu 19 września 1949 r.
Konwencja genewska z 1949 r. Została podpisana przez Australię, Chiny, Koreę Południową, Stany Zjednoczone, Japonię, Wielką Brytanię, Rosję i Singapur.