Krążenie pozaustrojowe (CPB) jest pochodną przepływu krwi w sercu i płuc zewnątrz ciała. Jest to technika kardiochirurgiczna, pozwalająca na uzyskanie bezkrwawej komory serca w celu unieruchomienia serca, przeprowadzenia operacji wewnątrzjamowych i uzyskania pustki sercowej.
CPB służy do utrzymania krążenia ogólnoustrojowego i utlenowania, ponieważ krążenie płucne jest zatrzymane. Urządzenie składa się z trzech części: pompy tętniczej, która zastępuje lewą komorę, oksygenatora, który zapewnia dotlenienie krwi żylnej pacjenta oraz wymiennika ciepła, który pozwala na zmianę temperatury wstrzykiwanej krwi.
Pierwsze funkcjonalne urządzenie zostało opracowane i z powodzeniem używane przez Johna Heyshama Gibbona w 1953 roku.