Cipriano Reyes | |
Cipriano Reyes około 1970 roku | |
Funkcje | |
---|---|
Zastępca narodu argentyńskiego | |
Luty 1946 - 1948 | |
Biografia | |
Data urodzenia | 7 sierpnia 1906 |
Miejsce urodzenia | Lincoln ( prowincja Buenos Aires ) |
Data śmierci | 1 st August 2001 |
Miejsce śmierci | Tamże |
Natura śmierci | Naturalny |
Narodowość | Srebrzyk |
Partia polityczna | Partia Pracy |
Zawód | Pracownik; przewodniczący Związku |
Rezydencja | Berisso ; La Plata |
Cipriano Reyes ( Lincoln , 1906 - tamże , 2001) był argentyński przywódca związkowy i polityk .
Pracownik przemysłu mięsnego, bardzo wcześnie działacz związkowy, w latach 30. był współzałożycielem pierwszego związku w tej branży. Strajki, które zorganizował w tym charakterze, zapewniły mu pierwszy pobyt w więzieniu. Pod koniec 1943 r., Objąwszy szefa Autonomicznego Syndykatu Przemysłu Mięsnego , zrodzonego z rozłamu z zdominowanej przez komunistów FOIC , któremu nie przestanie się sprzeciwiać, w tym samym roku rozpoczął ruch strajkowy. pociągnął go do nowego więzienia.
Po zamachu stanu w 1943 r. I powstaniu Peróna pod koniec tego samego roku, Reyes był częścią grupy związkowców, którzy zawarli sojusz z Perón i Mercante , sojusz, który położył podwaliny pod peronizm . Mimo to w 1945 r. Rozpoczął strajk w firmach chłodniczych, który trwał 96 dni i spowodował początek niedoboru, ale z którego związek wyszedł zwycięsko. W tym samym roku Reyes i jego towarzysze wniosą ważny wkład w przybycie Peróna na czele państwa, po pierwsze poprzez aktywny udział w Buenos Aires w mobilizacji robotników 17 października 1945 r., Aby zażądać uwolnienia zatrzymanego Peróna. . uwięziony przez wojsko, a następnie przez ich udział w wyborach w lutym 1946 r. Pod rządami peronistów oparł się próbie przywrócenia związków zawodowych przez nowe mocarstwo (poprzez wchłonięcie ruchu peronistycznego i CGT ) i nalegał w utrzymaniu niezależności Partii Pracy, założonej przez niego w 1946 r. Kontynuując krytykę autorytarnych nadużyć peronizmu, w 1948 r. został oskarżony (mało uzasadniony) o chęć zainicjowania ataku na Peróna i Evitę i został Skazany na więzienie, z którego wyszedł dopiero w 1955 r. po zamachu stanu we wrześniu 1955 r., który obalił Perón.
Reyes był dość marginalny i trudne do sklasyfikowania osobowości w historii Argentyny w XX th wieku. Jego bezkompromisowy stosunek do wertykalizmu peronistów i waleczność wobec środowisk oligarchicznych ściągnęły na niego wrogość nie tylko ze strony tych ostatnich, ale także ze strony argentyńskiej lewicy, a zwłaszcza ze strony związków komunistycznych (bliskich Spruille'owi Braden ), z którymi zderzył się czołowo, w szczególnie potępiając ich niezdolność do zrozumienia rzeczywistości i kultury świata pracy w Argentynie. Utworzona przez niego siła polityczna, Partia Pracy, była nowoczesną partią masową, zaprojektowaną na wzór europejski i zdolną w ciągu kilku miesięcy, choć bez funduszy i prasy, skutecznie zablokować urnę wyborczą w 1945 r. Dla partii konserwatywnych. i bradenizm , zanim ostatecznie dusi się peronizmem, który Reyes nazwał „politycznym Frankensteinem”.
Syn urugwajskiego cyrkowego artysty , który przybył do Argentyny do pracy w Creollo cyrku z braci Podesty Cipriano Reyes dorastał w Buenos Aires obok jego siedmiu braci i sióstr. Matka nauczyła go czytać i upodobała sobie historię i poezję. W 1921 roku, w wieku 14 lat przeniósł się wraz z rodzicami do miasta Zárate , w północnej części prowincji z Buenos Aires i znalazł zatrudnienie jako pracownik w firmie chłodniczy Armor , gdzie był współzałożycielem. W 1923 roku pierwszy do tej pory związek w sektorze mięsnym w Argentynie; jego działanie w tym związku rewolucyjnych tendencji syndykalistycznych przyniosło mu pobyt w więzieniu.
Następnie osiadł w Necochea , na południu prowincji, a następnie, zatrudniony jako pracownik firmy chłodniczej Anglo , osiadł na początku lat czterdziestych w przemysłowym mieście Berisso . Odnowił tam swoją działalność związkową, przystępując do związku o silnym zabarwieniu komunistycznym . W swojej autobiografii Reyes wskazuje, że kiedy rozpoczynał działalność związkową, komitety związkowe były zdominowane przez anarchistów , socjalistów i komunistów; Sam Reyes określił swoją ideologię jako „ niemarksistowski socjalizm ”.
Pod koniec 1943 r. Został szefem Autonomicznego Syndykatu Przemysłu Mięsnego (Sindicato Autónomo de la Industria de la Carne), który powstał w wyniku rozłamu z Federacji Pracowników Przemysłu Mięsnego (Federación de Obreros de la Carne, akronim FOIC), prowadzony do tej pory przez komunistycznego przywódcę José Petera , który został zatrzymany 6 czerwca 1943 r. przez dyktaturę wojskową powstałą w wyniku rewolucji 1943 r. , a następnie wysłany do więzienia w Neuquén w tym samym czasie co inni urzędnicy związkowi . W międzyczasie Reyes rozpoczął strajk w 1943 roku i został ponownie uwięziony. W październiku rząd zamknął biura FOIC, w lutym nakazał rozwiązanie związku, aw 1945 r. Wysłał Petera na wygnanie do Montevideo . Cipriano uchodził za lidera bandy brutalnych „nazistów-faszystów” w oczach swoich rywali, w tym partii lewicowych, ale wręcz przeciwnie za niestrudzonego wojownika dla kolegów z warsztatu. Oba obozy uznały jednak jego zdolności i wytrzymałość, a jego przewaga nad robotniczą społecznością Berisso i Ensenady wydaje się niepodważalna: autonomiczny związek, którym kierował, uczynił jego sektor działalności najbardziej aktywnym i najbardziej dynamicznym z Argentyny.
Podczas rewolucji 43 Reyes będzie jednym z przywódców związkowych, którzy przyłączą się do sojuszu zawartego między frakcją argentyńskiego ruchu robotniczego (w tym Ángel Borlenghi , Juan Atilio Bramuglia , José Domenech , David Diskin , Alcides Montiel , Lucio Bonilla , Luis Gay , Modesto Orozo, René Stordeur , Aurelio Hernández, Ángel Perelman itp.) Oraz grupę młodych żołnierzy dowodzonych przez pułkowników Juana Peróna i Domingo Mercante ; ten sojusz, który ukształtował się w sekretariacie pracy i przewidywania, był źródłem peronizmu . Jako taki, Reyes musiał stawić czoła komunistycznemu przywódcy José Peterowi , w końcu udało mu się odsunąć komunistyczny nurt od przywództwa JTFIC.
W 1945 r. Przewodził twardemu ruchowi strajkowemu, który trwał 96 dni, obejmował akty sabotażu na dostawy mięsa do Europy i przynosił głód i niedobory robotniczej ludności Berisso; jeśli doprowadziło to do zwycięstwa strajkujących, spowodowało również prześladowania i nękanie policji. Równoległe komitety zajmowały miejsce prześladowanych przywódców związkowych (szczególnie w ludziach Reyesa i jego brata), czasem potajemnie, w przybrzeżnych lasach lub na wysepkach. Wyniki uzyskane w Berisso odbiły się na poziomie krajowym, gdzie klasa robotnicza daremnie domagała się zmian ekonomicznych przez dziesięciolecia. Związkowcy z Reyes, tacy jak Hipólito Pintos, zostali wysłani w celu zorganizowania strajków w miejscach tak odległych jak Río Gallegos , Puerto Deseado i Puerto San Julián . Firmy mroźnicze, które poniosły duże straty, wywierały presję na rząd, a duże farmerzy zaniepokoiły się zaprzestaniem eksportu mięsa. Lokalna oligarchia martwiła się rosnącą zdolnością do działania frakcji robotniczej działającej poza CGT i bardziej przewidywalnymi związkami zawodowymi.
Reyes wziął udział w historycznej mobilizacji robotniczej 17 października 1945 r., Zwanej Dniem Lojalności , dzięki której uzyskano uwolnienie więźnia Peróna po rewolucji pałacowej, która miała miejsce kilka dni wcześniej. Jeśli Reyes przypisywał piękną rolę w tym wydarzeniu, oficjalna historia rozpowszechniana przez Peronism nie wspominała o jej imieniu i wolała podkreślić rolę Evy Perón, wersja, którą Reyes miałby później śmiało zakwestionować w pełnym peronizmie.
Bezpośrednio po wydarzeniach z października 1945 roku Cipriano Reyes, Luis Gay i inni działacze związkowi założyli Partię Pracy Argentyny w celu poparcia kandydatury Juana Peróna w wyborach prezydenckich zwołanych przez rząd wojskowy na 24 lutego 1946 roku; głos Partii Pracy był jednym z decydujących elementów zwycięstwa Peróna. W międzyczasie Reyesowi udało się zostać wybranym deputowanym w prowincji Buenos Aires .
23 maja 1946 r., Dzień po wyborach i dziesięć dni przed inauguracją Peróna na prezydenta Narodu, ten ostatni ogłosił w orędziu nadanym we wszystkich stacjach radiowych w kraju 23 maja 1946 r., Że rozwiązanie Partii Pracy Partia, UCR Junta Renovadora i Niezależne Centra Obywatelskie, zdecydowano, że zostaną one zastąpione przez nową partię, Movimiento Nacional Justicialista , którego właścicielem był sam Perón. Jeśli radykałowie zaakceptowali tę decyzję, Reyes był jej przeciwny i w konfrontacji z Perónem utrzymywał swoją partię. Zauważy: „W 46 roku mój związek został zaatakowany. Perón chciał, aby wszystkie komitety związków zawodowych zależały od CGT , a reszta z nas tego nie akceptowała. "
Te centra pracy w całym kraju były za utrzymaniem autonomii partii i chciał uznać za ich władz, że Komitet Narodowy pod przewodnictwem Luis Gay i Wojewódzkiego Komitetu przewodniczy Cipriano Reyes. Nie sprzeciwiając się Peronowi, Partia Pracy nie przyznała się do pozbawienia demokratycznych i autonomicznych praktyk swojej partii.
29 i 30 maja 1946 r. Odbyła się IV Konferencja Krajowa, na której po intensywnej debacie Centralny Komitet Sterujący złożył rezygnację, aby Kongres Narodowy mógł zadecydować o ostatecznym losie partii. Następnie zatwierdzono zjednoczenie z innymi zainteresowanymi ugrupowaniami politycznymi, pod warunkiem jednak, że Partia Pracy otrzyma reprezentację proporcjonalną do jej znaczenia politycznego i liczbowego; jednak 17 czerwca tego samego roku w komunikacie Peróna ogłoszono ostateczne rozwiązanie partii.
Fakt, że Reyes mimo wszystko przez dwa lata nadal zajmował składane miejsce w Izbie Deputowanych , mimo że jego partia została uznana za nielegalną, i że nadal potępiał autorytaryzm rządu peronistycznego, oskarżając go o zdradę, wyjaśnia się. dzięki ważnemu wsparciu, jakie cieszył się w fabrykach. Perón próbował go przekonać, oferując mu przewodnictwo w Izbie, ale Reyes odrzucił ofertę („Nie jestem przyzwyczajony do machania dzwonkiem”, powie). W dniu 17 października 1946 r., Wbrew pierwszym oficjalnym obchodom Dnia Lojalności na Placu Majowym, jej krnąbrna grupa wolała obchodzić Dzień Narodu w La Plata i na Placu Kongresowym w Buenos Aires, w dowolny sposób „Postacie”, które na balkonach Casa Rosada odebrała zasługę dnia 17 października 1945 r., Która w rzeczywistości odegrała najmniejszą rolę w ciąży tego dnia, ponieważ rzeczywiście wszyscy ukrywali się tego dnia. Tego dnia nawet, jak w przypadku samego Peróna (świadek listy, które pisał do Evity i Mercantego , w których wyjaśniał swoje pragnienie odejścia z polityki) do ostatniej chwili były nękane wątpliwościami.
4 lipca 1947 roku Reyes, który właśnie opuścił swój dom, padł ofiarą ataku, podczas którego taksówka, w której podróżował, została ostrzelana z karabinu maszynowego; kierowca Ignacio Fontán zginął w ataku, a sam Reyes został poważnie ranny w nogę.
24 i 25 września 1948 r. Rząd Peronistów stwierdził, że grupa pod dowództwem Reyesa „przysięgła zabić Peróna” i planowała przeprowadzić atak na niego i jego żonę 12 października przy wyjściu z teatru Colón ; Reyes, jego brat Héctor i kilku jego towarzyszy z Partii Pracy zostało nieoczekiwanie zatrzymanych i torturowanych przez Gégène , zgodnie z tym, co sam później relacjonował, a następnie skazani na kary więzienia.
Reyes został zwolniony w 1955 r., Po siedmiu latach więzienia, na mocy amnestii po wrześniowym zamachu stanu , który był zapowiedzią dyktatorskiego reżimu rewolucji wyzwalającej . W 1957 r. Dążył do reorganizacji Partii Pracy, na stanowisko przeciwne dyktaturze wojskowej i na rzecz przywrócenia konstytucji z 1949 r. Przyjętej za rządów peronistów. Jednak w kontekście skrajnej polaryzacji politycznej między peronistami i antyiperonistami, bardziej zniuansowane pozycjonowanie wypadło poza sezonem. Do końca swoich dni stał u boku ospałej Partii Pracy, której nie udało się wygrać ani jednego głosowania.