Chremonides

Chremonides (grecki Χρεμωνίδης), najmłodszy syn Eteokles Aithalidai, był politykiem i strategiem od starożytnych Aten do III th  century BC. Jego lata aktywności wynoszą od 270 do 240 ACN (floruit).

Byłby, podobnie jak jego starszy brat Glaucon i Antygona II Gonatas , był uczniem i przyjacielem Zenona of Cition , założyciela stoicyzmu . Tutaj można było znaleźć ich umiłowanie wolności, ich nienawiść do tyranii i przywołanie walki z barbarzyńcami. Rzeczywiście, nawet jeśli Chrémonides był zagorzałym wielbicielem Zenona, niemniej jednak pozostał politykiem, a stopień ten osłabił jego ideał do „ doktryny, która nie warunkuje działania”

Biografia

Należał do społeczności wielkich właścicieli ziemskich Attyki . którego posiadłość znajdowała się w Mesogeum . Pochodząc z bardzo zamożnej rodziny, podzielał klasę społeczną, a co za tym idzie - patriotycznego ducha Euryklidów i Miciona , przywódców ateńskiej polityki końca wieku. To prawdopodobnie wyjaśniałoby jego motywację do niezależności i wolności dla swojego miasta.

Wraz ze swoim bratem Glauconem, Chremonides był uważany za jednego z głównych aktorów po ateńskiej stronie wojny Chremonidesa , która została nazwana jego imieniem. Wskazuje się również, że zachowanie polityczne obu braci, ich ślepota i pośpiech, na których opiera się ta wojna, są bardzo różne od sposobu, w jaki podszedł do niej założyciel Stoa.

Wojna Chremonidesa

Około 268 roku , roku Archona Peithidèmos z Aten, Chremonides wydał dekret o sformalizowaniu potrójnego sojuszu między Spartą , Atenami i Ptolemeuszem II - a co za tym idzie - wojny w oczach Antygony II Gonatas, nawet jeśli tak naprawdę się to nie zaczęło aż do 267 - przeciwko dominacji Macedonii. Ten sojusz, nawet jeśli możemy uznać, że był legalny, był sojuszem ofensywnym.

Aby uzasadnić swój dekret, Chremonides przypomniał, że Ateny i Sparta były wcześniej sojusznikami przeciwko tyranii, w szczególności porównując Antygonę Gonatas z Kserksesem z Median Wars . Dlatego zaproponował:

„(…) Od kiedy Ateńczycy i Lacedaemon oraz ich sojusznicy, tworząc między sobą sojusze i przyjaźnie, często i skutecznie walczyli z tymi, którzy usiłowali podporządkować sobie greckie miasta; i że obaj zyskali sławę we własnym imieniu oraz w imieniu wszystkich innych Greków, dla których zachowali pokój; i że znowu podobne kryzysy powracają w całej Grecji z powodu tych, którzy próbują obalić prawa i konstytucje przodków każdego z miast i że król Ptolemeusz, zgodnie z polityką swojej siostry, królowej, jest otwarcie zaniepokojony wolność wszystkich Greków; i że Ateny, sprzymierzając się z nim i innymi Grekami, wydały dekret zapraszający ich wszystkich do tej samej polityki; (…) [Niech będzie jasne, że ten sojusz pomiędzy przyjaciółmi Ateńczykami, Spartanami, Egipcjanami i Grekami obowiązuje bezterminowo.]  "

- ( Syll³ , 434/435)

Ta przysięga przymierza została spisana na kamiennej steli, a następnie umieszczona na Akropolu w Atenach , obok świątyni Pallas Ateny . Tylko część kamiennej steli przetrwała upływ czasu i do dziś jest częściowo widoczna. Podzielona na cztery fragmenty, których rekonstrukcja pozostaje częściowa, ta stela zawiera dwa różne dokumenty. Pierwsza z nich dotyczy dekretu, czyli aktu sojuszu między Spartą, Atenami i Egiptem; a druga podejmuje tekst dekretu przedstawionego powyżej.

Do ~ 265, po śmierci Spartan król Areus I st , co wydarzyło się, gdy próbował wymusić przejście Koryntu w rękach Macedończyków, aby stworzyć bezpośredni związek między Peloponezu oraz Attyka, Ateny było długo oblegany przez Antygona Gonatas . Miasto skapitulowało w 263/262 roku, ale koniec wojny prawdopodobnie nastąpił dopiero w 262 roku, w którym mogła rozegrać się morska bitwa pod Kos.

Po podbiciu miast Chremonides i jego brat schronili się - lub zostali wygnani - w Egipcie, gdzie obaj służyli jako doradcy i koadiutorzy ( paredroi) dla Ptolemeusza II Filadelfusa w Aleksandrii i nadal wspierali interesy swojego miasta.

W latach 250 (ok. 258) Chremonides pracował również jako admirał we flocie egipskiej. Został pokonany w bitwie morskiej w Efezie przez admirała rodyjskiego Agathostratusa podczas prawdopodobnie drugiej wojny syryjskiej .

Uwagi i odniesienia

Uwagi

Lacedaemon to inna nazwa miasta Sparta

Syll³ = Sylloge inscriptionium Graecorum , 3 p wydanie Wilhelm Dittenberger.

Antygona Gonatas całkowicie zmieniła politykę Aten. Wiadomo, że demokratyczni władcy Aten zostali straceni (jak Filochoros ) lub w służbie Ptolemeusza dzięki Encyklopedii Historii Starożytnej, ale jest całkiem możliwe, że Antygona Gonatas po prostu wygnała dwóch braci w Egipcie ptolemejskim, zanim to zrobili nie mam czasu na ucieczkę.

Bibliografia

  1. (w) The Oxford Classical Dictionary , Oxford / New York, Oxford University Press,2012, 1592,  str. ( ISBN  978-0-19-954556-8 , czytaj online ) , str.  312
  2. (w) William Tarn, Antigonus Gonatas , Chicago, Argonaut1969, 516  s. , s.  295 - 296
  3. (it) Augusto Rostagni, maintanea di studi Allessandrini , Turyn, Bottega d'Erasmo,1963, 715,  s. , s.  150
  4. Jean Pouilloux, „  Glaucon, syn Eteoclesa z Aten. Tributes to Claire Préaux  ”, Kolekcja domu śródziemnomorskiego Orientu. Seria epigraficzna , t.  16,1986, s.  380-381 ( czytaj online )
  5. Edouard Will, Political History of the Hellenistic World (323-30 pne). Tom 1, Od śmierci Aleksandra do nadejścia Antiocha III i Philippe'a V. , Nancy, Wydział Literatury i Nauk Humanistycznych Uniwersytetu w Nancy,1966, 369  str. , s.  200
  6. (w :) Christian Habicht ( tłum.  Z języka niemieckiego), Ateny od Alexandra do Antony'ego , Cambridge / Londyn, Harvard University Press,1997, 406  pkt. ( ISBN  0-674-05111-4 ) , str.  140, 142, 144
  7. (w) Graham Shipley, The Greek World po Aleksandrze. 323-30 pne , Londyn / Nowy Jork, Routlede,2000568  str. ( ISBN  0-415-04617-3 ) , str.  126
  8. (w) Stanley M. Burstein , The Hellenistic Age from the Battle of Ipsos to the Death of Cleopatra VII , Cambridge University Press,26 września 1985, 173  pkt. ( ISBN  978-0-521-28158-4 , czytaj online )
  9. (w) Henry Immerwahr, „  Pięć inskrypcji poświęconych z północnej ściany Akropolu  ” , The Journal of The American School of Classical Studies w Atenach ,1942, s.  343-345 ( czytaj online )
  10. Jean Delorme, The Hellenistic World (323-133 pne Events and Institutions. , Paryż, Sedes,1975, 455  str. , s.  113
  11. (w) Peter Green , Alexander to Actium: The Historical Evolution of the Hellenistic Age , Berkeley / Los Angeles, University of California Press,1990, 970  s. ( ISBN  0-520-05611-6 ) , str.  147
  12. Ellie Bikerman, „  On the Naval Battles of Cair and Andros  ”, Revues des Etudes Anciennes ,1938, s.  369 - 374 ( czytaj online )
  13. (w :) Christian Habicht ( tłum.  Z języka niemieckiego), Ateny od Alexandra do Antony'ego , Cambridge / Londyn, Harvard University Press,1997, 406  pkt. ( ISBN  0-674-05111-4 ) , str.  156
  14. Elie Bikerman, „  O bitwach morskich Kos i Andros  ”, Revue des Etudes Anciennes ,1938, s.  381 ( czytaj online )

Bibliografia