W chromosomy polytene (lub polytene ) są obecne w komórkach niektórych narządach larw z Diptera (z gruczołów ślinowych , na przykład). Odpowiadają one pewnej liczbie kopii chromatyd (do 1024), które pozostały połączone (zjawisko endoreplikacji ). Feulgena plam uwidacznia, pod lekkim mikroskopem , silnie barwne pasma, odpowiadające regionom skondensowaną chromatynę (tzw heterochromatyny ) i lekkich zespołów (obrzęków lub „chrupki”), mniej skondensowane Regiony chromatyny (zwany heterochromatyny ). Euchromatyna ).
Rozproszone, zrelaksowane obszary chromosomu politenu nazywane są „zaciągnięciami”. Są to miejsca transkrypcji aktywnego RNA . Pierścień Balbiani to duże zaciągnięcie się na chromosomie. Nazwa pochodzi od jej odkrywcy Édouard-Gérard Balbiani (1823-1899).
Chromosomy politenu były szeroko badane przez Calvina Blackmana Bridgesa , współpracownika Thomasa Hunta Morgana .
Oprócz powodowania ekspansji komórek poprzez powiększenie jądra , chromosomy polietylenu mogą mieć przewagę metaboliczną, ponieważ wiele kopii DNA może umożliwić wysoki poziom ekspresji genów.