Włoski Pracy Karta lub Carta del Lavoro od 1927 roku jest jednym z Mussoliniego głównych aktów prawnych , które ma na celu unowocześnienie gospodarki włoskiej.
Karta została sporządzona głównie przez Sekretarza Stanu ds. Biznesu Giuseppe Bottai , a następnie ogłoszona przez Wielką Radę Faszyzmu i opublikowana w gazecie el Lavoro d'Italia na23 kwietnia 1927. Jest to charakterystyczne dla faszystowskiej polityki gospodarczej, naznaczonej korporacjonizmem , postrzeganej jako trzecia droga między marksistowskim kolektywizmem z jednej strony a liberalizmem i kapitalizmem z drugiej.
Karta stanowi, że prywatne firmy są najbardziej wydajne - dzięki czemu Mussolini może nadal otrzymywać wsparcie od bogatych przemysłowców, którzy byli jednymi z pierwszych zwolenników reżimu. Zatem artykuł 7 stanowi, że:
„Państwo korporacyjne uważa inicjatywę prywatną w dziedzinie produkcji za najbardziej efektywny instrument i najbardziej przydatny dla interesów narodowych. "
Karta podkreśla również, że interwencja państwa jest uzasadniona tylko wtedy, gdy brakuje sektora prywatnego. Artykuł 9 stanowi, że:
„Interwencja państwa w produkcję gospodarczą może być uzasadniona tylko wtedy, gdy prywatna inicjatywa jest nieobecna lub niewystarczająca lub gdy w grę wchodzi polityczny interes państwa. Ta interwencja może przybrać formę kontroli, bodźca lub bezpośredniego zarządzania. "
W celu rozstrzygania sporów tworzony jest Sąd Pracy (art. 5). Ale pracownicy nie wybierają swoich przedstawicieli, wyznaczonych przez państwo.