Casey at the Baton to trzynastostopowy, w połowie liryczny, w połowie satyryczny wiersz napisany w 1888 roku przez Ernesta Lawrence'a Thayera (oryginalny tytuł: Casey at the bat ), spopularyzowany przez DeWolf Hopper .
Tekst opowiada o ostatniej rundzie meczu baseballowego pomiędzy drużyną z fikcyjnej gminy Mudville a nienazwaną drużyną gości. Mudville przegrywa 4 do 2 (5 do 3 we francuskiej wersji, co ma dokładnie takie same konsekwencje) i ma nadzieję, że wielki napastnik Casey przyjdzie, by naprawić sytuację. Ten ostatni dociera na bazę domową (dzięki uderzeniom dwóch kolegów z drużyny, a jednocześnie pogardzanych przez kibiców), ale w postawie pogardy podobnej do zająca z bajki La Fontaine'a przepuszcza dwie dobre piłki. Bez próbował ich uderzyć i ostatecznie został wyprowadzony na trzecim boisku, kończąc mecz przegraną dla swojej drużyny.
Ten tekst, będący częścią antologii w Stanach Zjednoczonych, był recytowany tysiące razy przez różnych aktorów teatralnych i wodewilowych od czasu jego pojawienia się w San Francisco Examiner wCzerwiec 1888. Był także tematem wielu wersji literackich i kinematograficznych, parodii, sequeli i adaptacji. Jego smutny i zniechęcający upadek zrywa z typową dla amerykańskiego liryzmu literackiego mitologią szczęśliwego zakończenia . Oryginalna wersja poniższej strofy, ostatnia w tekście, znana jest na pamięć wielu Amerykanom i Kanadyjczykom:
Gdzieś w tym pięknym kraju świeci i świeci słońce.Gdzieś odbywa się koncert. Gdzieś się uśmiechamy.Gdzieś ludzie śpiewają, dzieci skaczą.Ale Mudville nie ma radości: wielki Casey jest na emeryturze.