| Przestarzały | Kwiecień 1933 - grudzień 1936 |
|---|---|
| Lokalizacja | Prowincje Cháhāěr i Suiyuan |
| Wynik | Chińskie zwycięstwo |
| Republika Chińska |
Cesarstwo Japonii Manchoukuo Chińska armia kolaboracyjna Wewnętrzna armia mongolska |
|
Feng Yuxiang Fang Zhenwu Shang Zhen Liu Guitang Fu Zuoyi |
Liu Guitang Książę Demchugdongrub Wang Ying |
| 100 000 zwolenników antyjapońskich ochotniczych armii 15 000 żołnierzy armii Suiyuan |
2 000 japońskich 6 000 chińskich kolaborantów 16 000 mężczyzn z wewnętrznej armii mongolskiej |
| ? | ? |
Bitwy
Te kampanie Mongolia Wewnętrzna trwała od 1933 do 1936 roku jako część japońskiej inwazji na Mandżurię przed oficjalnym rozpoczęciem II wojny chińsko-japońskiej . W 1931 roku Cesarstwo Japonii najechał północno-wschodnich Chin i ustanowił stan Manchoukuo , a następnie w 1933 roku Operacja Nekka wolnostojący Jehol prowincję od do Chińskiej Republiki Ludowej .
Nie można przejść na południe ze względu na rozejm Tanggu The Imperial Japanese Army zwrócił uwagę na zachód, w prowincji Chahaer i Suiyuan w Mongolii Wewnętrznej , którego celem jest ustanowienie państwa północnych Chinach w buforze (w) .
Aby uniknąć naruszenia rozejmu, japoński rząd wykorzystuje w tych kampaniach armie alianckie, podczas gdy chiński opór narasta w Cháhāěr. Chińskie siły rządowe są otwarcie wrogo nastawione do tego antyjapońskiego oporu i nie rozpoczęły walki z japońską agresją w Suiyuan aż do 1936 roku.
W lutym 1933 r., Po udanej inwazji Jehol , armia japońska w Guandong wysłała mały oddział japoński i większość armii Imperial Mandżukuo, aby strzegli wschodniej granicy Jehol, podczas gdy reszta sił japońskich ruszyła na południe, aby stawić czoła Chińczykom. obrona Wielkiego Muru . W kwietniu 1933 r. Kolaborujący generał Liu Guitang , pod rozkazami Japonii, wkroczył do prowincji Cháhāěr, aby uwierzyć w inwazję i przyciągnąć chińskie posiłki w celu rozebrania Wielkiego Muru. Znajdując tam niewielki opór, Liu prowadzi swoje 3000 ludzi dalej na wschód, w kierunku Zhangbei . Chociaż w tamtym czasie opisywano go jako inwazję japońską, natarcie Liu nastąpiło bez wyraźnej zgody Japończyków.
Komitet Wojskowy z Kuomintangu w Pekinie następnie mianowany Ogólne fu zuoyi głowę 7 th Armii Route, a ładunek zabezpieczyć granicy z zajmowanych Jehol. Pod koniec kwietnia, kiedy Japończycy zbliżyli się do Miyun , He Yingqin wezwał wojska Fu Zuoyi, aby wzmocnić obronę Pekinu w Changping i pozostawił granicę Cháhāěr bez ochrony. Japończycy i Manchoukuo wykorzystali tę okazję i 11 maja zajęli region Duolun , po czym szybko posunęli się Liu, a następnie zajęli Guyuan , tuż przed podpisaniem rozejmu w Tanggu 11 maja.31 maja 1933.
Warunki rozejmu w Tanggu zdenerwowały chińską opinię publiczną. Grupy patriotyczne, zarówno Kuomintang , jak i Komunistyczna Partia Chin , sprzeciwiają się polityce Czang Kaj-szeka , podobnie jak społeczności chińskie za granicą, które tworzą i wspierają nieregularne siły lub armie anty-ochotnicze .
Generał Feng Yuxiang i jego były podwładny Ji Hongchang pokazali, że są w stanie zwerbować wielu byłych żołnierzy z rozwiązanej armii Guominjun . Fang Zhenwu skupia wolontariuszy z całych Chin. Do tego dochodzą lokalne milicje Jehol odparte przez Japończyków, antyjapońskie siły partyzanckie Mandżurii dowodzone przez Feng Zhanhai , lokalna milicja Cháhāěra oraz armia mongolska dowodzona przez Demchugdongrub . Nawet współpracownik Liu Guitang zmienia stronę i dołącza do antyjapońskich sojuszników, tak jak były bandyta Wang Ying .
Po spotkaniu funkcjonariuszy 26 maja 1933, Ludowa Armia Antyjapońska Cháhāěr zostaje formalnie utworzona z Feng Yuxiangiem jako głównodowodzącym, Fang Zhenwu jako zastępcą głównodowodzącego i Ji Hongchangiem jako dowódcą na linii frontu. Siła armii według źródeł szacowana jest na 60 000 - 120 000 ludzi, a liczbę 100 000 potwierdza Feng Yuxiang. Liczbę tę należy jednak spojrzeć z perspektywy, ponieważ większość żołnierzy w armii nie ma karabinów ani innej nowoczesnej broni.
W momencie formowania się sprzymierzonej armii antyjapońskiej, japońska armia Guandong wzmacnia swoją obronę w Duolun. Miasto widzi szczyt z 2000 mężczyzn z 4 th japońskiej Brygady Kawalerii i jednostki artylerii. Poza miastem Japończycy wznieśli 32 bunkry połączone okopami, liniami komunikacyjnymi i wieloma przeszkodami. Te zewnętrzne siły obronne są strzeżone przez żołnierzy z Manchoukuo dowodzonych przez Li Shouxina . Na południu 8 th japoński pułk stacjonuje w Fengning wspierać siły Duolun.
Sytuacja sojuszniczej armii antyjapońskiej pogarsza się z dnia na dzień. 1 st czerwca Japończycy zbombardowali lotnictwa Dushikou (In) w dniu 4 czerwca, Baochang został zdobyty przez Japończyków, jak Kangbao 5 czerwca 21 czerwca Feng Yuxiang nakazał sprzymierzonej armii antyjapońskiej rozpoczęcie trzykolumnowej kontrofensywy w celu odzyskania utraconego terytorium. 22 czerwca jego awangarda zbliżyła się do Kangbao i po kilku godzinach walki siły Manchoukuo generała Cui Xingwu uciekły, a siły chińskie odbiły miasto.
Pod koniec czerwca siły dowodzone przez Ji Hongchanga posunęły się na północny wschód w kierunku Duolun z dwoma korpusami. Północny korpus odzyskuje Baochang, wypędzając zdemoralizowane jednostki Cui Xingwu. Południowy korpus Fang Zhenwu posuwa się naprzód na Guyuan, w posiadaniu generała współpracownika Liu Guitanga. Ten jest przekonany do zmiany stron i daje Guyuan i inne miasta na płaskowyżu Bashang (w) bez walki.
8 lipca, przed świtem, Ji Hongchang rozpoczął atak na Duolun, zdobywając dwie zewnętrzne linie obrony, po czym został odparty z ciężkimi stratami. Później część jego żołnierzy zostaje wysłana w przebraniu do miasta, aby zebrać informacje potrzebne do drugiego ataku. To odzyskuje Duolun 12 lipca i wypycha siły japońskie i Manchoukuo z prowincji Cháhāěr. Pod koniec lipca Feng Yuxiang i Ji Hongchang utworzyli w Kalgan „komitet ds. Odzyskania czterech prowincji północno-wschodnich” w celu bezpośredniego zagrozenia Japończykom w Manchoukuo .
Czang Kaj-szek uważa, że komuniści zdominowali antyjapońską armię aliancką i że jest ona zagrożeniem dla jej władzy. Podczas oficjalnego formowania komitet wojskowy Kuomintangu w Pekinie podejmuje decyzję o przekierowaniu pociągów pasażerskich z Kalgan . Później wysłał pociąg pancerny blisko Kalgan i kieruje Yan Xishan do wojsk stacjonujących na granicy Shanxi i prowincji Czahar, gdzie znajduje się 42 -tego Division Feng Qinzai 35 th armii fu zuoyi i 3 e armia pang bingxun . W lipcu 17 th Army Xu Tingyao i 87 th Division Wang Jingjiu przyjść wzmocnieniom sił Sun Dianying i przejąć kontrolę nad kolejowej Pekin-Suiyuan, zapobiegając sojuszniczą armię antyjapońską otrzymywać podaży i wzmocnień.
Czang Kaj-szek wykorzystuje również wewnętrzną walkę antyjapońskiej armii alianckiej przeciwko sobie, wysyłając szpiegów w celu zbierania informacji, tworzenia plotek, siania niezgody oraz kupowania lub obalania niektórych dowódców. Generałowie Gang Bao, Feng Zhanhai , Li Zhongyi, Tan Zixin zmieniają więc strony, by dołączyć do Tchang. Deng Wen zostaje zamordowany.
Japonia korzysta z okazji, jaką daje ten brak jedności, i ponownie atakuje Chahāěr w sierpniu. 8 sierpnia Japończycy zbombardowali Guyuan, a następnie zaatakowali miasto w tym samym czasie co Duolun. Ji Hongchang udaje się tymczasowo powstrzymać siły japońskie, ale skutki blokady Tchang są odczuwalne dla dostaw żywności, odzieży, amunicji i pieniędzy. Feng Yuxiang nie jest w stanie dostarczyć tych towarów do Chahāěr, a sama prowincja nie posiada środków na wsparcie armii.
Feng Yuxiang wysyła 5 sierpnia telegram, w którym ogłasza, że oficjalnie jest w trakcie rozwiązywania antyjapońskiej armii aliantów i zwraca się do rządu krajowego o pozwolenie Song Zheyuanowi na powrót w celu nadzorowania tego procesu. Wielu obecnie niedopłacanych oficerów i żołnierzy armii sprzymierzonych przeciwko Japonii cierpi z powodu głodu i chorób, a także z powodu niskiego morale, które sprawia, że dołączają do Narodowej Armii Rewolucyjnej lub chętnie zgadzają się na jej rozwiązanie. Feng Yuxiang opuszcza swoją pocztę 18 sierpnia i opuszcza Chahāěr. Bezpośrednio potem Duolun zostaje ponownie schwytany przez Japończyków.
Piosenka Zheyuan zwany Ruan XuanWu (były dowódca 5 p ciała) głowicy Garrison Shandu, dwa regimentach i Fu Chun (były dowódca 24 -tego podziału) do głowicy innego pułku Ruan. Zhang Lingyun (dawny dowódca 6 -tego ciała) jest szefem garnizonu Baochang z Mie Yuling (podział dawny dowódca partyzancki) do zastępcy dowódcy samego dwóch pułków. Huang Shouzhong (były dowódca 18 e ciała) jest szefem oddziałów partyzantów prowincjonalnych dwóch batalionów. Sun Liangcheng (były dowódca Herald Corps), Liu Zhendong i Tang Juwu otrzymują dowództwo nad pułkiem. Zhang Lisheng przyjmuje stanowisko doradcy rządu prowincji w zamian za rozwiązanie Armii Samoobrony Cháhāěra. Tan Zixin, Zhang Renjie, Li Zhongyi znajdują się pod dowództwem pekińskiego komitetu wojskowego. Jednostki Yao Jingchuan, Song Kebin i innych zostają zredukowane i zreorganizowane.
Po znacznym zmniejszeniu antyjapońskiej armii sprzymierzonej Songa Fang Zhenwu, nowy naczelny dowódca, rozkazał armii ruszyć w kierunku Dushikou. Niektórzy podwładni Ji Hongchanga próbują następnie przenieść się na zachód do Ningxia przez Suiyuan. Jednak Fu Zuoyi i Zhang Lingyun ścigają ich i blokują na wschód od Ertaizi, zmuszając ich do zebrania się z Fang Zhenwu.
10 września Ji Hongchang udał się do Yunzhou (na północ od Chicheng ), aby spotkać się z Fang Zhenwu, Tang Yulinem i Liu Guitangiem na konferencji wojskowej, podczas której postanowili zreorganizować swoje wojska i zmienić ich nazwę na „Karną Armię Ekspedycyjną, aby stawić opór japońskim złodziejom ”, Fang Zhenwu zostaje głównodowodzącym, Tang Yulin wice-dowódcą, prawostronnym dowódcą drogi Liu Guitanga, a lewostronnym dowódcą drogi Ji Hongchangiem. W otoczeniu sił nacjonalistycznych na południu i Japończyków na północy podjęto decyzję o opuszczeniu Dushikou i skierowaniu się na południe w kierunku Pekinu.
Po spotkaniu wojska Ji posuwają się na południe i przekraczają rzekę Hei, aby dotrzeć do Huairou na wschód od Wielkiego Muru, a wojska Fang Zhenwu przemieszczają się na zachód od Wielkiego Muru wzdłuż rzeki Bai. Dwie siły przekraczają Wielki Mur 20 września, a następnego dnia Ji atakuje Huairou, a Fang Zhenwu atakuje i zajmuje Miyun.
W międzyczasie Liu Guitang, po rozmowie z Sung Che-yuanem, zbiegł i dołączył do Japończyków. Otrzymał tytuł „Dowódcy odpowiedzialnego za stłumienie bandytów ze wschodu Cháhāěr”, dowodząc trzema pułkami stacjonującymi w Chicheng, Dushikou i Yunzhou. Siły Liu blokują wojska Tanga podążając za resztą antyjapońskiej armii alianckiej, pozostawiając Fang Zhenwu i Ji Hongchangowi, by kontynuowali samodzielną działalność.
25 września Fang Zhenwu zaatakował i zajął Gaoli w pobliżu Pekinu. Japoński samolot zwiadowczy wydał ostrzeżenie o wycofaniu się z obszaru objętego traktatem z Tanggu strefy zdemilitaryzowanej, a 27 września, po odmowie, japońskie lotnictwo zbombardowało pozycję. Feng i Ji decydują się kontynuować natarcie z pozostałymi 6000 mężczyznami (około połowa z nich nieuzbrojonych), podzieleni na trzy grupy. Na początku października siły Ji ścierają się z siłami Shang Zhen , Guan Linzhenga i Pang Bingxun w Changping , blokując ich natarcie. W następnych dniach stopniowo otaczali aliancką armię antyjapońską. Mimo braku żywności i amunicji, po kilku dniach intensywnej walki, siły Fanga i Ji zdołały wycofać się do Xiaotangshan, ale ze zbyt dużymi stratami i ponownie znalazły się w pułapce. Pozostałe 4500 ludzi jest zmuszonych do poddania się. Ji udaje się uciec podczas zamieszania i udaje się do Tianjin, aby kontynuować walkę z Japończykami. Fang Zhenwu jest ze swojej strony zmuszony do wygnania w Hongkongu .
We wrześniu 1933 roku mongolscy książęta Cháhāěr i Suiyuan udali się do Bailingmiao, na północ od Hohhot , i spotkali księcia Demchugdongrub , który od miesięcy próbował utworzyć autonomiczny rząd mongolski. W połowie października, mimo tradycyjnej nieufności pozostałych książąt, zgodzili się założyć „Konfederację Państw Mongolii Wewnętrznej”. Wysyłają list do Nanjing, aby oficjalnie ogłosić utworzenie autonomii dla Mongolii Wewnętrznej; i prosi o wsparcie Japończyków. W odpowiedzi Czang Kaj-szek zezwolił na powołanie niezależnego komitetu mongolskiej polityki lokalnej (w r.) , Ale jego próba narzucenia jego władzy powoduje dwie poważne różnice z siłami prowincji Suiyuan w następnym roku.
Generał Jirō Minami , dowódca armii Guandong, i pułkownik Seishirō Itagaki wspierają autonomiczny rząd Mongolii Wewnętrznej. Jednak kiedy generał Minami wysłał majora Ryūkichi Tanakę i innych oficerów na przesłuchanie księcia Demchugdongrub w kwietniu 1935 roku, nadal nie osiągnięto porozumienia.
W czerwcu 1935 r. Incydent w prowincji North Chahar (we) i umowa Chin-Doihara (w), która następuje, mają wpływ na następujące wydarzenia. Umowa wymaga, aby wszystkie jednostki o 29 th chińskiej Armii Route wycofać się z północnej Changpei prawie wszystkie chińskie siły Chahar. Porządkiem publicznym zarządza korpus sił pokojowych, organizacja policyjna uzbrojona w broń strzelecką. Żaden mieszkaniec Chin nie może już osiedlać się na północy Cháhāěr, a działalność Kuomintangu jest tam zakazana, podobnie jak wszystkie instytucje antyjapońskie. W sierpniu 1935 roku generał Minami spotkał księcia Demchugdongrub, który obiecał bliską współpracę z Japonią, aw zamian Minami obiecał pomoc finansową.
Plik 24 grudnia 1935Generał Minami wysyła dwa bataliony nieregularnej kawalerii mandżurskiej dowodzone przez Li Shouxina , eskadrę japońskich samolotów i kilka czołgów, aby pomóc księciu Demchugdongrubowi w zajęciu północy Cháhāěr. Teren jest broniony tylko przez kilka tysięcy żołnierzy z Korpusu Pokojowego. Przy wsparciu Li siły Mongolii Wewnętrznej szybko zaatakowały region.
Krótko przed podbojem północnego Cháhāěr japońscy tajni agenci działali w Suiyuan, zakładając stacje radiowe z operatorami przebranymi za mnichów buddyjskich. Po awansie generała Seishiro Itagakiego do stopnia szefa sztabu armii Guandong, plany inwazji na Suiyuan są zaawansowane.
Pod koniec kwietnia 1936 roku książę Demchugdongrub i Li Shouxin spotkali się z kapitanem Takayoshi Tanaką na zachód od Wuchumuhsin. Przedstawiciele Mongolii Wewnętrznej , Qinghai i Mongolii Zewnętrznej również biorą udział w spotkaniu zwanym „Konferencją Budowania Państw”. Opracowywany jest plan założenia nowego imperium mongolskiego, które zajęłoby całą Mongolię Wewnętrzną i Zewnętrzną oraz prowincję Qinghai. Pod koniec konferencji formuje się mongolski rząd wojskowy (蒙古 軍 政府)12 maja 1936. Umowa o wzajemnej pomocy z Manchoukuo została zawarta w lipcu 1936 r., A Japonia zgodziła się udzielić pomocy gospodarczej i wojskowej.
Książę Demchugdongrub zaczyna rozbudowywać i wyposażać swoją armię, gromadząc z pomocą japońskich doradców od trzech do dziewięciu dywizji kawalerii. Japończycy dostarczają zdobytą broń armii północno-wschodniej, ale Tanaka ignoruje rady mongolskich przywódców, a także rekrutuje słabo uzbrojonych rekrutów i byłych bandytów z różnych regionów. Jedność, słabo wyszkolona i nieuzbrojona, ta nieregularna siła około 10 000 ludzi ma niskie morale, brakuje mu spójności i jest raczej ciężarem niż atutem. Ponadto do nowej armii Mongolii Wewnętrznej dołączona jest chińska armia kolaboracyjna o wątpliwej lojalności, wielka armia Han, cnotliwa wobec Wang Yinga .
Japończycy tworzą także „Siły Powietrzne Mengjiang” z 28 myśliwcami i japońskim personelem stacjonującym w Changpei w celu wsparcia armii. Dostarczają także artylerii i pojazdów opancerzonych (i ponad trzydziestu czołgów lub chenillette ), których manewry również są japońskie. Południowa mandżurski Railway Company wysyła 150 samochodów ciężarowych w celu utworzenia pułku transportowego, a rząd mandżurski wysyła zespół komunikacyjny.
Generał Fu Zuoyi przygotowuje się do spodziewanego ataku japońskiego i mongolskiego, prosząc gubernatora prowincji Shanxi , Yan Xishan , oraz od Czang Kaj-szeka, który przeniósł swoje siły do Shaanxi, aby zaatakować jednostki Wyzwolenia Ludu. Armia przybywa po długim marszu . W dniu 9 sierpnia Yan wysłał 19 th armii chińskiej Wang Jingguo , składa się z 68 th Division z 7 th i 8 th niezależne brygady i cztery pułki artylerii i 18 września Armia Centralna wysłał batalion przeciwlotniczej artylerii.
W dniu 14 października, Czang Kaj-szeka wysłał telegram do Yan Xishan doradzić mu wysłać Tang Enbo i 13 th chińską armię (składa się z 2 dywizji) i 7 th Cavalry Division Men Bingyue wzmocnienia Suiyuan. 30 października Yan Xishan i Fu Zuoyi spotykają się z Tchang Kaï-shekiem w celu omówienia sytuacji wojskowej i ustalenia rozmieszczenia wojsk. 11 listopada Yan Xishan podzielił swoje siły na trzy armie drogowe, armię kawalerii i armię rezerwową, oprócz dodatkowych sił Tang Enbo. Jednak Japończycy uderzają jako pierwsi15 listopada 1936.
Inwazja Suiyuan zaczyna się14 listopada 1936gdy koalicja 7 th i 8 th dywizji kawalerii armii Mongolii Wewnętrznej, Wielkiej Armii cnotliwego Han Wang Ying, mongolskich najemników Jehol, prowincji Czahar i innych prowincjach, wspierane przez 30 radnych japoński, ataki chińską załogę Hongort .
Po kilku dniach walk atakującym nie udaje się zdobyć miasta. 17 listopada chiński kontratak zaskoczył najeźdźców, którzy znów popadli w chaos. Korzystając z zamieszek mongolskich, generał Fu Zuoyi wykonał ruch obwodnicy zachodniej, aby zaatakować mongolską kwaterę główną Bailingmiao, chwytając i ścigając siły mongolskie. Wang i jego wielka, cnotliwa armia Han przypuścili kontratak, który został odparty 19 grudnia i większość napastników została zabita lub wzięta do niewoli.
Klęska sił projapońskich zachęciła wielu Chińczyków do wzięcia udziału w oporze przeciwko Japończykom. Incydent Xi'an , że rozwija się natychmiast po kampanii mogły zostać wywołane przez tego zwycięstwa.
Małe walki toczyły się w Suiyuan aż do oficjalnego otwarcia działań wojennych po incydencie na moście Marco Polo w następnym roku. Po porażce w Suiyuan książę Demchugdongrub jest zmuszony odbudować swoją armię. Z pomocą Japończyków w lipcu 1937 r. Jego armia liczyła 20 000 żołnierzy podzielonych na osiem dywizji kawalerii. Siły te wzięły udział w operacji Cháhāěr i bitwie pod Taiyuan, podczas której siły japońskie i mongolskie ostatecznie zajęły wschodnią prowincję Suiyuan.
Ostatecznie po wojnie Chiny ponownie pogrążają się w wojnie domowej między nacjonalistami i komunistami. Po zwycięstwie tego ostatniego Mongolia Wewnętrzna wróciła pod panowanie chińskie, a wielu byłych kolaborantów zostało ukaranych.
Mapy topograficzne
