Pętla wykrywania podwodny jest system do wykrywania przejścia wrogich okrętów podwodnych przy użyciu kabla zanurzony umieszczony w pętli umieszczonej na dnie morza. Opracowana przez Royal Navy w czasie I wojny światowej , były one powszechnie stosowane. Używane przez aliantów w czasie I wojny światowej II w celu ochrony portów przed atakami okrętów podwodnych.
Zasada działania polega na wytwarzaniu prądu w kablu w wyniku indukcji wywołanej przepływem łodzi podwodnej, która jest magnetyczna ze względu na swoją konstrukcję. Technologia została po raz pierwszy opracowana i przetestowana w Admiralty Research Laboratory (in) w Harwich na wybrzeżu Devon w Anglii, a po raz pierwszy użyto jej do ochrony Grand Fleet w Scapa Flow w Szkocji .
Okręt podwodny Cesarskiej Marynarki Wojennej Niemiec UB-116, Unerseeboot typu UB III , został wykryty przez hydrofony o godzinie 21:21 dnia.28 października 1918w trakcie próby wejścia do kanału przez wlot Hodży. Dwie godziny później (o 23:32) pętla detekcyjna umieszczona na zdalnie sterowanym morskim polu minowym dała alarm w wyniku prądu indukowanego przez łódź podwodną, gdy przelatywała nad kablami. Miny zostały uruchomione za pomocą pilota, co spowodowało zatonięcie łodzi podwodnej. Była to ostatnia łódź podwodna wroga zniszczona przed zawieszeniem broni .
Po wojnie pętle wykrywania zostały ulepszone przez służby badawcze Admiralicji w bazach morskich Vernon i Osprey. Podczas II wojny światowej system ten był używany przez aliantów do obrony portów Wielkiej Brytanii , jej dominium i protektoratów , a także przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych .