Elektroniczna skrzynka pocztowa ( ang . BALE ) jest celem, do którego e-maile są dostarczane. Jest odpowiednikiem skrzynki pocztowej w systemie pocztowym.
Skrzynkę pocztową identyfikuje adres e-mail . Jednak nie wszystkie adresy e-mail zajmują miejsce w pamięci . Termin „pseudo-skrzynka pocztowa” jest czasami używany w odniesieniu do adresu, który nie odpowiada ostatecznemu sklepowi pocztowemu. Można zastosować zwrotną wiadomość e-mail (in), aby spotkać się z użytkownikami końcowymi z tych adresów. Do lista dyskusyjna i aliasy pocztowe są typowymi przykładami.
Dokument RFC 5321 definiuje adres e-mail jako ciąg znaków, który identyfikuje użytkownika, do którego zostanie wysłana wiadomość e-mail, lub lokalizację, w której wiadomość e-mail zostanie zapisana. Termin skrzynka pocztowa odnosi się do tego opiekuna. W tym sensie terminy skrzynka pocztowa i adres mogą być używane zamiennie.
RFC 5322 definiuje poczta elektroniczna w następujący sposób: a skrzynka pocztowa odbiera pocztę, to jest „koncepcyjne podmiot”, który niekoniecznie jest o przechowywaniu plików. Ta definicja ilustruje, że niektóre witryny mogą drukować pocztę na drukarce i przekazywać dane wyjściowe do biura odbiorcy, podobnie jak w przypadku tradycyjnej transmisji faksowej.
Dostęp do skrzynki pocztowej jest zwykle kontrolowany przez dostawcę poczty e-mail . Zwykle każdy może wysyłać wiadomości do skrzynki pocztowej, podczas gdy tylko uwierzytelnieni użytkownicy mogą czytać lub usuwać wiadomości e-mail z własnych skrzynek pocztowych. Klient poczty e-mail pobiera wiadomości z co najmniej jednej skrzynki pocztowej. Baza danych (plik, katalog, system przechowywania), w której klient przechowuje wiadomości, nazywana jest lokalną skrzynką pocztową.
Popularne protokoły klient-serwer do pobierania wiadomości to:
Protokół IMAP i wiadomości internetowe mogą iść w parze i idealnie łączyć, najlepiej nadaje się do przeglądania wiadomości e-mail z różnych klientów komunikacyjnych (grubego klienta lub wiadomości internetowych). Protokół POP może być z nimi zgodny, jeśli jest skonfigurowany do pozostawiania wiadomości na serwerze.
Format wiadomości internetowych (IMF ) jest obecnie zdefiniowany w RFC 5322 i pochodzi z 1982 r. ( RFC 822). Jest to format danych, który pobierają klienci poczty e-mail (POP lub IMAP).
Wiadomości wysyłane do skrzynki pocztowej są zapisywane przez agenta dystrybucji poczty e-mail do lokalnej skrzynki pocztowej serwera, którą zdalni użytkownicy widzą jako zdalną skrzynkę pocztową, której są właścicielami na tym serwerze. Klienci IMAP mogą kopiować, przenosić i usuwać wiadomości i foldery w zdalnych skrzynkach pocztowych.
Skrzynki pocztowe mają ograniczony rozmiar, który jest niejawnie określany na podstawie dostępnej pamięci lub po ustawieniu przydziałów dla wszystkich skrzynek pocztowych lub dla każdego folderu. Oprócz problemów administracyjnych limity przydziałów pomagają złagodzić ataki bombardowania pocztą elektroniczną .
Rozszerzenie limitu IMAP w wersji 4 zostało znormalizowane w 1997 r. W RFC 2087.
Do przechowywania wiadomości e-mail można używać wszystkich typów baz danych . Jednak pewna standaryzacja zaowocowała utworzeniem kilku formatów plików odpowiednich dla różnych dobrze znanych aplikacji, umożliwiających dostęp do elektronicznej skrzynki pocztowej. Istnieją dwa typy powszechnie używanych formatów:
Nazwa skrzynki pocztowej to pierwsza część adresu e-mail, nazywana również „ częścią lokalną ”; To znaczy część przed znakiem „ @ ”. Jego format jest formalnie określony w dokumentach RFC 5322 i RFC 5321. Często jest to nazwa odbiorcy na serwerze pocztowym lub w domenie docelowej.
Część lokalna może mieć do 64 znaków i teoretycznie jest rozróżniana wielkość liter. Może to być sekwencja prawidłowych znaków (opisanych poniżej) lub ciąg znaków w cudzysłowie, który może również zawierać spacje i znaki specjalne. Korzystając z polecenia rozszerzonegoSMTPUTF8 protokołu SMTP (en) , można również używać znaków spoza zestawu ASCII. Podczas tworzenia nowych nazw skrzynek pocztowych wymagany jest pewien poziom oceny, aby uniknąć typowych pułapek. W tekście RFC 5321 zaleca się ostrożność przy nakładaniu pewnych ograniczeń.