Narodziny |
1941 Paryż ( Francja ) |
---|---|
Narodowość | Francuski |
Obszary | Muzyka, etnologia, antropologia |
Instytucje | CNRS |
Dyplom | Stanowy doktorat z literatury |
Bernard Lortat Jacob , urodzony w 1941 roku w Paryżu , jest francuskim muzykologiem i etnologiem .
por. również http://www.lortajablog.fr
Był dyrektorem naukowym w CNRS i kierownikiem Laboratorium Etnomuzykologii w Musée de l'Homme w Paryżu . Przez czterdzieści lat poświęcił się studiowaniu głównie muzyki wiejskiej z regionu Morza Śródziemnego, jej dziedzinom znaczeń, zakotwiczeniu społecznemu i regułom, które nimi rządzą, odnosząc się do ścisłego języka mówionego. Opierając się na dokładnej etnografii i bezpośrednich obserwacjach Berberów z Maroka, Sardynii, Rumunii i południowej Albanii, jego badania wykraczają poza zwykłe ramy monografii. W ten sposób demonstruje zasadniczą rolę muzyki w zbiorowych festiwalach Atlasu Wysokiego, a analizując pieśni Wielkiego Tygodnia na Sardynii, aktualizuje mechanizmy społeczne i muzyczne, pozwalając nam zrozumieć, „co oznacza śpiew”. Wreszcie, badając wirtuozowskich skrzypków Oach w Rumunii ( por. Książka napisana we współpracy z Jacquesem Bouëtem i Sperantą Radulescu), podważa wzorce analityczne, które są powszechnie stosowane w muzycznej improwizacji; pokazuje, że nie można tego zrozumieć niezależnie od interakcji partii.
W Musée de l'Homme wyremontował laboratorium etnomuzykologiczne; w Ministerstwie Kultury wraz z Maurice Fleuretem zapewnił rozwój muzyki tradycyjnej w Dyrekcji Muzyki; przed utworzeniem Francuskiego Towarzystwa Etnomuzykologicznego został oficerem Orderu Sztuki i Literatury. Przez ponad dwadzieścia lat (1987-2008) był odpowiedzialny za doktorat z etnomuzykologii na Uniwersytecie Paryskim X-Nanterre-La Défense, gdzie otworzył swoją dyscyplinę na pokrewne dziedziny (akustyka, językoznawstwo i psychologia poznawcza). Na tych podstawach teoretycznych stworzył lub koordynował liczne publikacje z zakresu antropologii i muzykologii ogólnej (por. Bibliografia / dyskografia).
Od około dziesięciu lat emeryturę wykorzystuje do samodzielnego pisania, komponowania, produkcji i śpiewania piosenek w języku francuskim (trzy albumy z towarzyszeniem grupy „ La menina allargata” ).
W połowie lat 60., studiując muzykologię w Schola Cantorum w Paryżu (harmonia, kontrapunkt i historia muzyki), uzyskał licencjat z etnologii na Sorbonie i odkrył, że te dwie pasje można połączyć. W tym czasie brał także udział w seminariach poświęconych muzyce i tradycjom ustnym, w tym prowadzonych przez etnomuzykolog Claudie Marcel-Dubois, która zaangażowała go w badania nad kulturą pastoralną Aubrac organizowane przez CNRS. Na zlecenie Muzeów Sztuki i Tradycji Popularnych tworzy ponad tysiąc transkrypcji muzyki bretońskiej i z Owernii. W 1968 roku powitał go Gilbert Rouget na wydziale etnomuzykologii Musée de l'Homme. Pod kierownictwem Gilberta Rougeta w inny sposób zorientował swoje badania i rozpoczął karierę w CNRS w oparciu o etnograficzne i muzyczne studia nad berberyjskim światem Maroka.
Regularne publikacje (1980-2014) w czasopismach specjalistycznych ( L'Homme, Revue de musicologie , Cahiers d'ethnomusicologie , Ethnomusicology [USA], Circuit [University of Montreal]).
Dokumentacja i publikacja materiałów z pierwszej ręki: monograficzne płyty 33 obr./min. oraz CD (Maroko, Sardynia, Rumunia, Albania) opublikowane w kolekcji CNRS-Musée de l'Homme i Ocora i po uzyskaniu kilku Grands Prix du Discs od Akademii Charlesa Crosa. Archiwa wideo i muzyczne dostępne do wglądu: http://lesc-cnrs.fr/fr/centre-de-recherche-en-ethnomusicologie#archives i http://www.lortajablog.fr .