Augusto Leguía

Augusto Leguía
Oficjalny portret prezydenta Leguíi z 1919 roku.
Funkcje
Prezydent Republiki Peruwiańskiej
4 lipca 1919 - 25 sierpnia 1930 ( 11 lat, 1 miesiąc i 21 dni )
Wiceprezydent	Manuel María Ponce Brousset
Przewodniczący Rady	Manuel María Ponce Brousset
Poprzednik	José Pardo y Barreda (Prezydent Republiki)
Następca	Manuel María Ponce Brousset (tymczasowo) Luis Miguel Sánchez Cerro (przewodniczący junty wojskowej)
24 września 1908 - 24 września 1912 ( 4 lata )
Wybór	15 września 1908
Wiceprezydent	Eugenio Larrabure y Unanue
Przewodniczący Rady	Rafael Villanueva Cortez Javier Prado i Ugarteche Germán Schreiber Waddington José Salvador Cavero Ovalle Enrique C. Basadre Stevenson Agustín Guillermo Ganoza y Cavero
Poprzednik	José Pardo y Barreda
Następca	Guillermo Billinghurst
Prezes Rady Ministrów Peru
24 września 1904 - 27 lipca 1907 ( 2 lata, 10 miesięcy i 3 dni )
Prezydent	José Pardo y Barreda
Poprzednik	Alberto Elmore Fernández de Córdoba
Następca	Agustín Tovar Aguilar
Biografia
Imię urodzenia	Augusto Bernardino Leguía y Salcedo
Data urodzenia	19 lutego 1863
Miejsce urodzenia	Lambayeque ( Peru )
Data śmierci	7 lutego 1932 (w wieku 68 lat)
Miejsce śmierci	Lima ( Peru )
Partia polityczna	Partia Obywatelska Demokratyczna Partia Reform
Małżonka	Julia Swayne y Mariátegui
Dzieci	Juan Leguía y Swayne
Prezydenci Rady Ministrów Peru Prezydenci Republiki Peruwiańskiej

Augusto Bernardino Leguía y Salcedo , urodzony dnia19 lutego 1863w Lambayeque i zmarł dalej6 lutego 1932w Limie był peruwiańskim mężem stanu, który dwukrotnie był prezydentem republiki : od 1908 do 1912, a następnie od 1919 do 1930 .

Jego druga kadencja to Oncenio . Ten ostatni, zapoczątkowany zamachem stanu, charakteryzował się dyktatorskim i populistycznym stylem rządzenia oraz kultem jednostki oddanym Legii. Z ekonomicznego punktu widzenia istniała polityka otwartości, uważana przez niektórych autorów za przesadną. Leguía wzmocniła państwo, zapoczątkowała modernizację kraju i podjęła się szeroko zakrojonego planu prac publicznych, finansowanych z pożyczek, których bezpośrednim celem było propagandowe uczczenie stulecia niepodległości Peru w 1921 r. Na płaszczyźnie ideologicznej , tradycyjne partie upadły po pojawieniu się nowych prądów politycznych, takich jak Rewolucyjny Sojusz Ludowy i Partia Komunistyczna na lewicy oraz Partia Reform , nacjonalistyczna prawicowa partia kierowana przez Leguíę, która stanie się główną partią kraj aż do końca Oncenio .

25 sierpnia 1930 roku , po jedenastu latach jako głowa państwa, Leguía została obalona przez generała Luisa Miguela Sáncheza Cerro . Zmarł w więzieniu dwa lata później w 1932 roku .

Biografia

Kariera

Augusto Bernandino Leguía urodził się w Lambayeque 19 lutego 1863 roku . Syn Nicanora Leguíi y Haro i Marii del Carmen Salcedo Taforo, pochodził z rodziny wywodzącej się z hiszpańskiej arystokracji, która przybyła w okresie wicekrólestwa . W młodości walczył w bitwie pod Miraflores w obronie Limy przed chilijską okupacją. Ożenił się w 1890 roku z Julią Swayne Mariategui, z którą miał 6 dzieci.

Po wojnie przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, aby pracować w New York Life Insurance Company . W latach dwudziestych XX wieku, po wzbogaceniu się, postanowił wrócić do Peru . Do polityki wszedł w 1903 roku na prośbę Manuela Candamo Iriarte (przywódcy partii cywilistycznej) i José Pardo y Barreda (przewodniczący Rady). Z powodzeniem był ministrem finansów do 1904 roku . Kiedy Pardo został Prezydentem Republiki, zaproponował Leguía stanowisko Przewodniczącego Rady. Pozostał tam do 1907 roku , by następnie kandydować na prezydenta. W 1908 roku wygrał wybory prezydenckie.

Pierwsza kadencja prezydencka

W ten sposób zastąpił José Pardo y Barredę . W swojej pierwszej kadencji poświęcił się dla wielu reform gospodarczych w celu uprzemysławiać z Peru i uczynienia go prawdziwie nowoczesne społeczeństwo.

29 maja 1909 r. Grupie zwolenników Piéroli udało się siłą otworzyć drzwi pałacu prezydenckiego, żądając rezygnacji Legii. W tej grupie odnotowaliśmy obecność ojca Carlosa i synów Isaiasa i Amadeo z Piérola . Leguia nie chcąc rezygnować, grupa porwała go, by zabrać go przed pomnik Bolivara. Policja przybyła wtedy, aby uratować prezydenta w trakcie walk, które spowodowały śmierć setki osób.

Do 1912 roku miał do czynienia z poważnymi problemami granicznymi, zwłaszcza z Brazylią i Boliwią . Problem granicy z Brazylią został rozwiązany wraz z podpisaniem traktatu Velarde-Rio Blanco. Traktat ten ustalił, że rzeki Yaravi i Yaverija będą stanowić większość granicy. Jest to kolejny traktat Polo-Bustamante, który umożliwił określenie granicy z Boliwią i podziału jeziora Titicaca .

W 1912 r. Został zastąpiony na stanowisku prezydenta przez milionera Guillermo Billinghursta , byłego burmistrza Limy . W następnych latach podróżował do Stanów Zjednoczonych i Anglii, aby uczyć się bankowości i metod finansowych, które później stosował.

The Oncenio

Wróć do władzy

4 lipca 1919 r. Obalił Pardo, który wówczas sprawował drugą prezydenturę. Początkowo objął władzę jako tymczasowy prezydent, przed rozwiązaniem kongresu. Następnie 12 października 1919 r . Nowy parlament mianował go konstytucyjnym prezydentem . Został ponownie wybrany w 1924 i 1929 roku . Leguia zniosła konstytucję z 1860 roku, która nadal jest najdłuższa w Peru, aby w 1920 roku ogłosić nową .

Autorytaryzm

Te lata władzy były naznaczone dyktatorskim systemem, który tłumił wszelką opozycję. W ten sposób wygnano kilku przeciwników, takich jak Victor Raúl Haya de la Torre w Meksyku (który założył APRA na wygnaniu w 1924 r. ) I José Carlos Mariategui , przyszły przywódca Komunistycznej Partii Peru .

Promuje interesy Kościoła katolickiego, aby czerpać korzyści z jego wsparcia i prawa. W 1923 roku postanawia poświęcić Peru „Najświętszemu Sercu Jezusa”. Powstaje wielki ruch protestacyjny, zainicjowany przez robotników, studentów i intelektualistów, w tym Víctor Raúl Haya de la Torre . Represje zabijają dwoje (robotnika i studenta) i prowadzą do wygnania przywódców politycznych.

Opowiada się także za przenikaniem do Peru firm północnoamerykańskich, które są uspokajane stabilnością jego reżimu. Później jednak poprawił prawo pracy i podjął pewne reformy społeczne. Jego plan dotyczący podatku dochodowego w końcu zraził go do poparcia części oligarchii. Według historyka Leslie Manigata , „jeśli Leguia prowadzi politykę, która zasadniczo uspokaja armię, Kościół i szlachtę , nie zamierza dać się im zdominować i to jest przyczyna aspektów, które dążą do kultywowania klasy średniej. i zadowolić ludzi ”.

Polityka modernizacyjna

W ciągu tych jedenastu lat u władzy zmodernizował Limę ważnymi pracami finansowanymi z dużych kredytów, mając na celu uczczenie stulecia niepodległości, ulepszył system opieki zdrowotnej poprzez budowę szpitali. Swoją drugą kadencję wykorzystał na remont pałacu rządowego w 1926 roku . Wreszcie stworzył centralny bank rezerwowy Peru i bank hipoteczny Peru.

W zakresie polityki zagranicznej podpisał traktaty graniczne z Kolumbią i Chile . Spór z Kolumbią został rozstrzygnięty w 1922 roku wraz z podpisaniem traktatu Salomon-Lozano. Traktat ten przewidywał, że Peru ma scedować ziemię między rzekami Putumayo i Caqueta . Wreszcie kompromis Tacna-Arica pozwolił zakończyć spory graniczne z Chile .

Upadek i koniec

Po 11 latach rządów został obalony przez Luisa Miguela Sáncheza Cerro 25 sierpnia 1930 r. , Aresztowany, a następnie osadzony w więzieniu w Limie, gdzie zmarł w 1932 r .

Uwagi i odniesienia

1. Leslie Manigat , Ameryka Łacińska w XX wieku: 1889-1929 ,1991, 353–356  s.