| Narodziny |
1950 Neapol |
|---|---|
| Narodowość | kanadyjski |
| Czynność | Piosenkarka i autorka tekstów |
Angelo Finaldi jest piosenkarka , aranżer i muzyk (zwłaszcza gitarzysta i basista) z Quebecu urodzonego w Neapolu , we Włoszech w 1950 roku , naturalizowany Quebec w wieku 11 lat, w 1961 roku .
To właśnie w Quebecu i po francusku urodzony we Włoszech piosenkarz i autor tekstów Angelo Finaldi postanowił zrobić karierę w świecie muzyki. Bardzo młody, w 1968 roku, zaczął jako gitarzysta i kompozytor dla różnych grup z Quebecu, w tym „Trixie & The In'Mates” i „ Les Sinners ”, by w 1969 roku zostać jednym z głównych członków grupy „La Révolution Française” . Do muzyki Angelo i innego członka grupy, Richarda Tate, François Guy (wokalista formacji) pisze teksty tytułu, który stanie się główną piosenką „Rewolucji Francuskiej”, a także jednym z największych przebojów w tym roku: piosenka „Québécois” („Québécois, nous sont Québécois”). Grupa dostarczyła Montreal Forum pierwszą część legendarnej grupy rockowej „ The Doors ” we wrześniu 1969 roku, a później grupę „ The Who ”, ale w tamtym czasie obwód rockowy był ograniczony do Quebecu, formacja zdeponowała broni na początku 1970 roku .
Angelo Finaldi kontynuuje swoją podróż jako kompozytor i muzyk, a wraz ze swoim towarzyszem Richardem Tate wyjeżdża do Europy, aby pracować z Joe Dassinem i Johnnym Hallydayem , a po utworzeniu grupy „Les Araignées Chromées”, która nie potrwa długo. tylko bardzo krótko. W Hallyday Finaldi gra na basie i komponuje piosenkę „Le sorcier, le maudit”. Jednak po krótkim pobycie w Londynie, gdzie nagrał 45 rpm („2 Flight 2”), wrócił do Quebecu i pracował z Tonym Romanem i Michelem Pagliaro . Na podstawie tekstu Pierre'a Bourgaulta w 1973 roku skomponował piosenkę „Pepsi Forever” dla piosenkarza Steve'a Fiseta, który był u szczytu swojej kariery. Następnie decyduje się na grawerowanie własnych kompozycji i nagrywa album, który ukazał się w 1974 roku pod tytułem „Angie”. LP zawiera utwory „Oiseau de nuit”, „Je ne sais pas du tout”, „Rose Bang”, a zwłaszcza „Pas fou”, tekst podpisany przez autora tekstów Luca Plamondona, który oznacza początek współpracy Angelo. Finaldi z piosenkarka Nanette Workman .
Od 1975 roku i przez kilka lat Angelo Finaldi współpracował z Nanette Workman , jako muzyk, ale także jako kompozytor, a czasem jako autor. Przez jakiś czas dzieli się także życiem prywatnym piosenkarza rockowego. Wśród piosenek, skomponowanych dla niej, możemy zapamiętać następujące hity: „Pas fou”, które Nanette trwa od Finaldi sam, a następnie, między 1975 i 1977 , „Lady Marmalade” (do tekstu w języku francuskim), "Dance, dance „,„ Super Lady ”,„ Baby Boom ”,„ Daj, daj ”,„ Licz na mnie ”,„ Dziś wieczorem mnie zapraszają ”,„ Jestem opalona ”i„ Mam ochotę się pieprzyć ”. Później, w 1983 roku , po przerwie i zerwaniu, duet połączył się (tylko do pracy) i Finaldi ponownie skomponował dla Nanette następujące piosenki: „Dracula”, „Billy” i „Un homme”, On the album ” Dziewczyna na telefon ".
Oprócz pracy z Nanette, Angelo Finaldi zaprzyjaźnia się z piosenkarką Nicole Martin, a także komponuje dla niej serię wielkich hitów. Ich współpraca rozpoczęła się w 1976 roku piosenkami „Towards midnight”, „Dobrze się kochać”, a zwłaszcza zmysłowym bluesem „W imię miłości”, trzema tytułami opublikowanymi na albumie Nicole zatytułowanym „ L 'Hymn to love ”. Następnie współpraca ta zintensyfikowała się w 1977 roku wraz z albumem „ Je lui dirai ”, który zawiera cztery utwory w stylu „ groove ” podpisane przez Angelo Finaldi do tekstów Jocelyne Berthiaume i nagrane w Los Angeles w słynnym Record Plant Studios . „Nie ma rzeczy niemożliwych”, „Bravo”, „Teraz albo nigdy” i „Weź mnie” stają się klasykami repertuaru Nicole Martin. Następnie ta ostatnia spędziła ponad rok podróżując w celach zawodowych (szczególnie we Francji i Japonii ), ale po powrocie do Quebecu w 1979 roku ponownie współpracowała z Finaldi, który podpisał jeden z jej największych hitów w życiu: „ Laisse- moi odchodzący ”, pojawił się na albumie o tym samym tytule i którego tekst jest podpisany przez Pierre'a Létourneau . Angelo Finaldi skomponował dla niego także przebój disco „Dajesz i biorę”, a także piosenki „Zupełnie sam na świecie”, „Wolność”, „Gdzie iść? ", " Co zrobimy ? „I„ Czule delikatnie ”. Później, w 1982 roku, podpisał dla niej „Vivre ma vie” do słów Mouffe, aw 1986 roku ponownie skomponował dla niej na podstawie tekstu Pierre'a Létourneau i samej Nicole Martin piosenkę „Pars”, której zyski są przekazywane organizacjom pomagającym kobiety będące ofiarami przemocy domowej. W końcu w 1987 roku nadał mu tytuł „Zadzwoń do mnie jutro”.
Samodzielnie lub z kompozytorem Hovaness „Johnny” Hagopian Angelo Finaldi składa się wiele tytułów dla Boule Noire między 1978 a 1980 r . Wśród najważniejszych piosenek pamiętamy „Potrzebuję kobiety” do tekstu Pierre'a Létourneau , potem „Potrzebuję miłości”, „Discomania”, „Chcesz zatańczyć? »,« Haiti »i« Jesteśmy tacy dobrzy », wszystko według słów samego Thurstona.
We wczesnych latach osiemdziesiątych Angelo Finaldi współpracował z autorem tekstów Lucem Plamondonem, aby rozpocząć karierę młodej piosenkarki Martine St-Clair . Dla niej skomponował utwory „Forget-me”, „Cries, my little sister”, „Let it fall”, a zwłaszcza „Wszystko idzie za szybko”, które stały się jednym z pierwszych sukcesów Martine. Tytuły te pojawiają się na pierwszym albumie piosenkarza, wydanym w 1982 roku i zatytułowanym „Computer Heart”. Finaldi uczestniczy również w muzycznych aranżacjach płyty. W następnym roku, w 1983 roku, skomponował dla Roberta Charleboisa piosenki „Pape Music” i „Consomme, consomme”, dwa tytuły, które znalazły się na albumie „Robert Charlebois: J'taime comme un fou”.
W 1982 roku autor tekstów Luc Plamondon ponownie wezwał Angelo Finaldiego i jego talenty jako muzyka i kompozytora, ale tym razem do współpracy z Diane Dufresne przy jego albumie „ Turbulences ”. Dla divy z Quebecu skomponował „Good-bye Rocky”, a zwłaszcza „The last children”, który jest bardzo udany. Dwa lata później, w 1984 roku, podpisał całą muzykę do albumu „ Carbon Dioxine and its Pink Ray ”, „opery rysunkowej”, której libretto napisał Luc Plamondon. Wśród piosenek z tego albumu, które warto zapamiętać, zarówno dziwnych, jak i szczególnych, są „Rockeuse”, „Supercharged”, „Délinquante” i „Everything was pink (zamknij ją!)”. Należy również zauważyć, że ten dysk będzie oznaczał koniec tandemu Dufresne-Plamondon.
W 1988 roku piosenkarz Mario Pelchat powrócił na płytę po kilku latach nieobecności. W tym celu artysta zwraca się do Angelo Finaldiego, który we współpracy z kompozytorem Hovanessem „Johnnym” Hagopianem skomponował dla niego kilka piosenek . W tekstach samego Pelchata tytuły „Ailleurs” i „Reste-là” cieszą się powodzeniem i pozwalają piosenkarzowi na udany powrót do showbiznesu w Quebecu. Finaldi skomponował także inne piosenki z tego okresu, w tym „L'otage”, „Un amant” i „Si tu rire”. Finaldi uczestniczy również w przedprodukcji albumu Mario Pelchata.
Po tym, jak w latach 90. był bardzo dyskretny, Angelo Finaldi powrócił w 2000 roku z „Blues Gitan”, cygańskim projektem popowym prowadzonym przez gitarzystę i piosenkarza Denisa Viollettiego. Formacja nagrywa dwa albumy w 2003 i 2004 roku . W 2010 roku postanowił powrócić do swoich włoskich korzeni, nagrywając album „Wop-Pow-Wow”. Do tego projektu zarówno barwnego, jak i oryginalnego, dającego w jazzie, funku, folku, bluesie i cygańskim swingu towarzyszą mu m.in. gitarzyści Benoît Charest i Stéphane Tellier oraz piosenkarka Betty Bonifassi i jego córka Coco Finaldi, która pochodzi z westernu. Kanada specjalnie dla jej ojca. Projekt, który przyciągnął uwagę publiczności i krytyków, Finaldi zamierza wkrótce nagrać kontynuację tej płyty.
Należy zauważyć, że w 2003 roku utwory „Rien est invalid” Nicole Martin i „Danser, danser” Nanette Workman zostały nagrane przez młodych artystów z pierwszej wersji Star Académie z Quebecu, a także z powstałego albumu. Pierwszą piosenkę wykonali w duecie Marie-Élaine Thibert i Maritza Bossé-Pelchat, a drugą Émily Bégin , co pozwoliło tym dwóm utworom skomponowanym przez Angelo Finaldiego przeżyć nowe życie.
Jesienią 2011 roku , w noc gali SOCAN, piosenka „Laisse-moi depart” (1979), do której skomponował muzykę dla Nicole Martin, została wprowadzona do SOCAN Classics Hall of Fame za wyemitowanie ponad 25 000 razy w radiu.