Andriej Illarionow

Andriej Illarionow Obraz w Infoboksie. Andriej Illarionow, 2003 Biografia
Narodziny 16 września 1961
Sestroretsk
Narodowości rosyjski
sowiecki
Trening Wydział Ekonomiczny Uniwersytetu Państwowego w Petersburgu ( d ) (do1983)
Zajęcia Ekonomista , polityk , osobowość
Inne informacje
Partia polityczna Rada Koordynacyjna Rosyjskiej Opozycji ( w )
Członkiem Rada Koordynacyjna Rosyjskiej Opozycji ( w )
Różnica Order Zwycięstwa św. Jerzego ( fr )

Andrei Illarionov jest rosyjskim ekonomistą urodzonym w 1961 roku, najbardziej znanym z doradzania rosyjskiemu rządowi w zakresie reform gospodarczych w latach 90. oraz doradcy ekonomicznego prezydenta Rosji Władimira Putina .

Biografia

Po studiach ekonomicznych na Uniwersytecie Leningradzkim, które ukończył w 1987 roku, został profesorem na tej samej uczelni. W 1992 roku rozpoczął karierę jako doradca, dołączając do grupy roboczej przy rządzie rosyjskim ds. reform gospodarczych pod przewodnictwem Siergieja Wasiliewa , zanim stanął na czele grupy ds. analizy planowania utworzonej przez ówczesnego premiera Wiktora Czernomyrdina . Nie zgadzając się z tym ostatnim co do polityki odbudowy rosyjskiej gospodarki, zrezygnował z krachem na7 lutego 1994.

Illarionov następnie kierował Instytutem Analiz Ekonomicznych w latach 1994-2000. Jesienią 1997 roku opowiedział się za dewaluacją rubla, o czym ostatecznie zdecydowała Moskwa. Wkwiecień 2000zostaje mianowany doradcą ds. gospodarczych prezydenta Putina, którego będzie też szerpą na G8, którą Rosja zorganizuje po raz pierwszy po jego odejściu z administracji prezydenta, wlipiec 2006.

Sprzeciwiając się protokołowi z Kioto, który uważał za niekorzystny dla interesów rosyjskiej gospodarki, Andriej Illarionow jest jednym z doradców Putina w grupie „liberałów”, zwolenników gospodarki liberalnej. Sprzeciwia się tym samym siłowikom z szeregów KGB , którego polityką jest wyprowadzanie na łono państwa wielkich firm sprywatyzowanych w latach 90., choćby poprzez instrumentalizację prawa.

W grudzień 2003publicznie obawia się konsekwencji, jakie afera Jukosu może mieć dla wizerunku Rosji na rynkach międzynarodowych. Rok później określa sprawę jako „polityczną”, w dalszym ciągu akcentuje krytykę prowadzonej przez rząd Putina polityki gospodarczej i potępia sprzedaż spółki Jugansknieftiegaz (gaz i ropa naftowa) czy warunki wykupu przez państwo Firma naftowa Rosnieft . W końcu zrezygnował z27 grudnia 2005 r., oświadczając przy tej okazji:

„Nie chcę pracować z rządem, który mamy, ani dziś, ani jutro. Kiedy objąłem to stanowisko, chodziło o państwo, w którym były możliwości i nadzieje na ewolucję… ale nastąpił nowy wzrost tego państwa i powstał model państwowego korporacjonizmu”.

Po zerwaniu z Władimirem Poutine posunął się nawet do porównania swojego rządu do reżimu Adolfa Hitlera .

W kwiecień 2006, w wywiadzie dla gazety Wiedomosti potępia poparcie udzielone Rosji przez innych członków G8 i ich bojaźliwą postawę wobec degradacji rządów prawa w Rosji.

Dołącza Październik 2006Instytut Cato , o liberalnym Waszyngton think-tank .

Uwagi i referencje

  1. "  Polityczne i rasistowskie mordy w Rosji  " , w Le Monde diplomatique ,9 lutego 2009(konsultowane przez Jean-Marie Chauvier )
  2. W sprawie obalenia Illarionowa .

Linki zewnętrzne