Fundacja | 17 kwietnia 1925 |
---|---|
Zanik | 1942 |
Siedzenie | Nowy Jork ( Nowy Jork , Stany Zjednoczone ) |
Lodowisko (arena) | Madison Square Garden |
Zabarwienie |
Czerwony biały i niebieski |
Liga | Narodowa Liga Hokeja |
The New York Americans - nazywany „Amerks” - są odliczane profesjonalny hokej na lodzie do Ameryki Północnej . Zespół grał w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych i grał w National Hockey League pomiędzy 1925 a 1942 r . W ostatnim sezonie zespół zmienił nazwę na Brooklyn Americans .
Ustawiając sezon przed Rangers , Amerykanie są najważniejszą drużyną hokejową Nowego Jorku i grają w domu w Madison Square Garden . Opiera się na fundamencie Hamilton Tigers , najlepszy zespół w sezonie 1924-1925 , nie wiedzą oczekiwany sukces nie kwalifikujące się tylko pięć razy w play-off o Puchar Stanleya w siedemnastu sezonach. Nigdy nie dotarli do finału Pucharu, będąc dwukrotnie eliminowani w półfinale.
W 1923 roku nowojorski promotor Thomas Duggan miał okazję stworzyć trzy nowe franczyzy NHL w Stanach Zjednoczonych. Pierwsze dwa miejsca sprzedał Charlesowi Adamsowi, który stworzył Boston Bruins, oraz Texowi Rickardowi - przyszłemu twórcy New York Rangers . W tym samym czasie Hamilton Tigers zakwalifikował się po raz pierwszy w swojej historii do finału Pucharu Stanleya w latach 1924-1925 . Wszystkie dziesięć Tygrysów mówi swojemu menadżerowi, że płacą im tylko za rozgrywanie meczów sezonu regularnego i chcą nagrody w wysokości 200 $ za każdy udział w finałach NHL.
W rzeczywistości ich umowa przewiduje, że otrzymują wynagrodzenie za grę między 1 st grudzień 1924 i 31 marca 1925i to niezależnie od liczby zaplanowanych spotkań. Kierownictwo Tigers odmawia szantażu, a gracze decydują się na uderzenie, pierwszego z NHL. Planowane jest spotkanie między Frankiem Calderem , komisarzem NHL , Percym Thompsonem, właścicielem drużyny, a reprezentantem zawodników Wilfredem „Shorty” Greenem , aby spróbować znaleźć kompromis, ale ten ostatni się nie pojawia. Plik17 kwietnia 1925podczas spotkania NHL zapada decyzja: wszyscy gracze Tygrysów zostają zawieszeni, otrzymują grzywnę w wysokości 200 dolarów i zostają wyeliminowani z rywalizacji. Na tym samym spotkaniu kierownictwo NHL ogłasza, że franczyza przeniosła się z Ontario do Nowego Jorku .
William V. Dwyer jest wiodącym Bootlegger o zakazie w Nowym Jorku w 1920 roku i 75 000, kupił franczyzy, że stał się „New York Americans”. Doradza mu William MacBeth, kanadyjski dziennikarz, który pisze dla New York Herald Tribune . Następnie Dwyer odzyskuje takich graczy jak „Shorty” i Red Green , Harry „Billy” Burch czy „Bullet” Joe Simpson . Dwyer podpisuje niezwykłe kontrakty ze swoimi zawodnikami: Burch podpisuje trzysezonowy kontrakt na 25 000 $, "Shorty" Green zostaje podniesiony o 2000 $, aby osiągnąć znak 5000 $. Pozostali gracze NHL zarabiają wtedy średnio od 1500 $ do 2000 $.
The New York Americans dołączyć do NHL w sezonie 1925-1926 i grają swoje pierwsze mecze precz z pierwszego meczu z Pittsburgh Pirates na2 grudnia 1925. Burch zdobywa pierwszego gola dla Nowego Jorku. Amerykanie otwierają swoją nową halę przeciwko Montreal Canadiens wieczorem15 grudnia, pokonanie 3 bramek do 1.
Dwyer jest zmuszony pozostawić zarządzanie swoim zespołem Thomasowi Gormanowi , złapany przez amerykański wymiar sprawiedliwości. W międzyczasie MacBeth pisze raporty z meczów zespołu i ma tendencję do zwracania szczególnej uwagi na dwóch graczy. Tak więc Simpson jest nazywany „ The Blue Streak from Saskatoon ”, podczas gdy Burch jest nazywany „ Babe Ruth of Hockey” . Obaj gracze stają się wtedy faworytami nowojorskiej publiczności, a potem publiczność ma nadzieję, że za każdym razem, gdy jeden z graczy dotknie krążka, zostanie uznany gol i nie waha się wygwizdać, gdy zamiast tego spasuje., Aby spróbować szczęścia. Simpson i Burch wchodzą do gry, zmniejszają liczbę podań, aby podejmować indywidualne działania, i są szybko naśladowani przez innych graczy w drużynie. Na piątym miejscu w NHL Amerykanie z Nowego Jorku odpadli z playoffów, ponieważ Burch jest najlepszym strzelcem i strzelcem drużyny z dwudziestoma dwoma golami i dwudziestoma pięcioma punktami.
W 1941 roku, mając nadzieję na zintensyfikowanie rywalizacji z Rangersami, Red Dutton zdecydował się przenieść franczyzę z Manhattanu do dzielnicy Brooklyn ; zespół zostaje następnie przemianowany i staje się Brooklyn Americans. W nowym sąsiedztwie nie rozegrali jednak ani jednego meczu sezonu 1941-1942 i tylko tam trenowali. W czterdziestu ośmiu grach Amerks wygrali tylko szesnaście w trzech remisach i dwudziestu dziewięciu przegranych. Drużyna zajmuje ostatnie miejsce w tabeli z trzydziestoma pięcioma punktami i zostaje wyeliminowana z wyścigu o Puchar Stanleya.
W 1942 roku Stany Zjednoczone przystąpiły do drugiej wojny światowej , wielu graczy z National Hockey League zostało zmobilizowanych i musiało opuścić swoją drużynę. Amerykanie, drużyna złożona głównie z amerykańskich graczy, są mocno uderzeni i tylko czterech z nich jest zwolnionych z gry dla swojego kraju. Właściciele pozostałych franczyz zakwestionowali wówczas konkurencyjność zespołu, zmuszając NHL do zawieszenia Amerykanów do końca wojny, a Dutton uzyskał w zamian obietnicę powrotu drużyny do ligi tak szybko, jak to możliwe. Wojna skończona .
Po zakończeniu wojny Dutton rozmawia z Connem Smythe'em o powrocie swojej drużyny. To ostatnie pozwala mu zrozumieć, że ten powrót nie jest w porządku, właściciele Madison Square Garden, także właściciele New York Rangers, chcą zobaczyć drugą drużynę grającą w ich zagrodzie. Dutton sprzeciwia się budowie lodowiska w wysokości 7 milionów dolarów wynegocjowanej z Brooklynem, ale przed końcem nieotrzymania Smythe'a rezygnuje z pomysłu powrotu franczyzy: „ Panowie, możecie trzymać twoja franczyza w dupę ” ( „ Panowie, nie obchodzi mnie twoja franczyza ” ).
Wreszcie, dopiero w 1972 roku w Nowym Jorku pojawił się drugi zespół w NHL wraz z utworzeniem drużyny New York Islanders .
Ta sekcja przedstawia ważnych graczy w historii Amerykanów, którzy zdobyli jedną z największych nagród w NHL, dostęp do Hockey Hall of Fame . Aby zostać dopuszczonym do Galerii sław, każdy składający petycję będzie musiał przejść przed osiemnastoma członkami komisji i otrzymać co najmniej trzy czwarte głosów - lub piętnastu członków. Co roku maksymalnie:
W przypadku zawodników, sędziego lub sędziego liniowego, osoba ta musi zrezygnować z kariery na lodzie na co najmniej trzy lata. W przeszłości zdarzały się wyjątki dla wyjątkowo utalentowanych graczy, których komisja uważała, że zasłużyła na powołanie przed trzema latami regulacyjnymi.
Osobowości Amerykanów przyjętych do świątyni są następujące:
Ta sekcja przedstawia listę kapitanów drużyn w różnych sezonach:
Stu pięćdziesięciu sześciu różnych graczy nosiło koszulkę Amerykanów; Ze wszystkich graczy, Norman Himes jest najczęściej używanym zawodnikiem zespołu, który rozegrał czterysta dwa mecze. Jest najlepszym strzelcem w historii klubu ze stu sześcioma golami, a także najlepszym strzelcem z łączną liczbą dwustu dziewiętnastu. Art Chapman jest najlepszym podającym Amerykanów ze 145 asystami. Jeśli chodzi o bramki, Roy Worters jest najczęściej używanym bramkarzem, który gra dziewięć sezonów w klubie, w sumie trzysta sześćdziesiąt występów. Ranking dziesięciu najlepszych strzelców drużyny przedstawia się następująco:
Gracz | PJ | b | W | Pkt | Gra słów |
---|---|---|---|---|---|
Norman Himes (en) | 402 | 106 | 113 | 219 | 127 |
Sweeney Schriner | 240 | 92 | 121 | 213 | 73 |
Lorne Carr (en) | 330 | 99 | 101 | 200 | 95 |
Chapman Art | 279 | 38 | 145 | 183 | 74 |
Tommy anderson | 292 | 57 | 125 | 182 | 174 |
Eddie Wiseman | 209 | 61 | 83 | 144 | 75 |
Charles McVeigh | 311 | 66 | 77 | 143 | 105 |
Nels Stewart | 210 | 75 | 68 | 143 | 115 |
Billy Burch | 282 | 90 | 44 | 134 | 229 |
Murray Armstrong | 140 | 32 | 56 | 88 | 33 |
Aby zapoznać się ze znaczeniami skrótów, zobacz Statystyki hokeja na lodzie .
N O | Pora roku | Trener | Wskaźnik | Sezon zasadniczy | Play-offy | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
PJ | V | re | NIE | Pkt | BP | pne | Gra słów | Zaszeregowanie | |||||
1 |
1925-1926 Szczegóły |
Thomas Gorman | Billy Burch | 36 | 12 | 20 | 4 | 28 | 68 | 89 | 361 | Piąte miejsce w NHL | Niewykwalifikowany |
2 |
1926-1927 Szczegóły |
Edouard Lalonde | Billy Burch | 44 | 17 | 25 | 2 | 36 | 82 | 91 | 349 | Czwarta dywizja kanadyjska | Niewykwalifikowany |
3 | 1927-1928 | Shorty Green | Norman Himes | 44 | 11 | 27 | 6 | 28 | 63 | 128 | 563 | Piąta Dywizja Kanadyjska | Niewykwalifikowany |
4 | 1928-1929 | Thomas Gorman | Billy Burch | 44 | 19 | 13 | 12 | 50 | 53 | 53 | 486 | Kanadyjska Druga Dywizja | Ćwierćfinałowa strata (New York Rangers) |
5 | 1929-1930 | Lionel Conacher | Norman Himes | 44 | 14 | 25 | 5 | 33 | 113 | 161 | 372 | Piąta Dywizja Kanadyjska | Niewykwalifikowany |
6 | 1930-1931 | Eddie Gerard | Norman Himes | 44 | 18 | 16 | 10 | 46 | 76 | 74 | 495 | Czwarta dywizja kanadyjska | Niewykwalifikowany |
7 | 1931-1932 | Eddie Gerard | Norman Himes | 48 | 16 | 24 | 8 | 40 | 95 | 142 | 596 | Czwarta dywizja kanadyjska | Niewykwalifikowany |
8 | 1932-1933 | Joe Simpson | Norman Himes | 48 | 15 | 22 | 11 | 41 | 91 | 118 | 460 | Czwarta dywizja kanadyjska | Niewykwalifikowany |
9 | 1933-1934 | Joe Simpson | Eddie burke | 48 | 15 | 23 | 10 | 40 | 104 | 132 | 365 | Czwarta dywizja kanadyjska | Niewykwalifikowany |
10 | 1934-1935 | Joe Simpson | Chapman Art | 48 | 12 | 27 | 9 | 33 | 100 | 142 | 250 | Czwarta dywizja kanadyjska | Niewykwalifikowany |
11 | 1935-1936 | Rosie Helmer | Sweeney Schriner | 48 | 16 | 25 | 7 | 39 | 109 | 122 | 392 | Kanadyjska Trzecia Dywizja | Ćwierćfinałowe zwycięstwo (Chicago Black Hawks) Półfinałowa porażka (Toronto Maple Leafs) |
12 | 1936-1937 | Norman Dutton | Sweeney Schriner | 48 | 15 | 29 | 4 | 34 | 122 | 161 | 481 | Czwarta dywizja kanadyjska | Niewykwalifikowany |
13 | 1937-1938 | Norman Dutton | Sweeney Schriner | 48 | 19 | 18 | 11 | 49 | 110 | 111 | 327 | Kanadyjska Druga Dywizja | Ćwierćfinałowe zwycięstwo (New York Rangers) Półfinałowa porażka (Chicago Black Hawks) |
14 | 1938-1939 | Norman Dutton | Sweeney Schriner | 48 | 17 | 21 | 10 | 44 | 119 | 157 | 276 | Czwarty w NHL | Strata w ćwierćfinale (Toronto Maple Leafs) |
15 | 1939-1940 | Norman Dutton | Murray Armstrong | 48 | 15 | 29 | 4 | 34 | 106 | 140 | 236 | Szóste miejsce w NHL | Ćwierćfinałowa strata (Detroit Red Wnings) |
16 | 1940-1941 | Chapman Art | Lorne carr | 48 | 8 | 29 | 11 | 27 | 99 | 186 | 231 | Siódme miejsce w NHL | Niewykwalifikowany |
17 | 1941-1942 | Chapman Art | Tommy anderson | 48 | 16 | 29 | 3 | 35 | 133 | 175 | 425 | Siódme miejsce w NHL | Niewykwalifikowany |
Aby zapoznać się ze znaczeniami skrótów, zobacz Statystyki hokeja na lodzie .
Nie. | Nazwisko | Pierwszy mecz | Ostatni mecz | Sezon zasadniczy | Play-offy | Uwagi | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
PJ | V | re | NIE | P. |
% V |
PJ | V | re | % V | |||||
1 | Thomas Gorman | 2 grudnia 1925 | 17 marca 1926 | 36 | 12 | 20 | 4 | 28 | 38.9 | - | - | - | - | |
2 | Edouard Lalonde | 16 listopada 1926 | 24 marca 1927 | 44 | 17 | 25 | 2 | 36 | 40.9 | - | - | - | - | |
3 | Shorty Green | 15 listopada 1927 | 22 marca 1928 | 44 | 1 | 27 | 6 | 28 | 31.8 | - | - | - | - | |
4 | Thomas Gorman | 15 listopada 1928 | 21 marca 1929 | 44 | 19 | 13 | 12 | 50 | 56.8 | 2 | 0 | 1 | 25,0 | |
5 | Lionel Conacher | 16 listopada 1929 | 18 marca 1930 | 44 | 14 | 25 | 5 | 33 | 37.5 | - | - | - | - | |
6 | Eddie Gerard | 11 listopada 1930 | 22 marca 1932 | 92 | 34 | 40 | 18 | 86 | 46.7 | - | - | - | - | |
7 | Joe Simpson | 13 listopada 1932 | 16 marca 1935 | 144 | 42 | 72 | 30 | 114 | 39.6 | - | - | - | - | |
8 | Rosie Helmer | 7 listopada 1935 | 2 kwietnia 1936 | 48 | 16 | 25 | 7 | 39 | 40.6 | 5 | 2 | 3 | 40,0 | |
9 | Norman Dutton | 5 listopada 1936 | 24 marca 1940 r | 192 | 66 | 97 | 29 | 161 | 41.9 | 11 | 4 | 7 | 36.4 | |
10 | Chapman Art | 3 listopada 1940 | 17 marca 1942 | 96 | 24 | 58 | 14 | 62 | 32.3 | - | - | - | - |
Nie. | Nazwisko | Zaangażowanie | wyjazd | Uwagi |
---|---|---|---|---|
1 | Thomas Gorman | 1925 | 1929 | |
2 | Lionel Conacher | 1929 | 1930 | |
3 | Eddie Gerard | 1930 | 1932 | |
4 | Joe Simpson | 1932 | ||
5 | Norman Dutton | 1942 |