Alzira (opera)

Alzira Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Francisco Pizarro , hiszpański konkwistador (1475-1541), zdobywca Inków z Peru w 1532 roku. Kluczowe dane
Dobry Tragedia liryczna
N BER dokumentów 2
Muzyka Giuseppe Verdi
Broszura Salvatore Cammarano
Język
oryginalny		 Włoski
Źródła
literackie		 Alzire albo Amerykanie ( 1736 ), tragedia przez Woltera
kreacja 12 sierpnia 1845
Teatro San Carlo , Neapol Królestwo Obojga Sycylii

Postacie

Powietrze

Alzira jest liryczny dramat w dwóch aktach z prologiem przez Giuseppe Verdiego na libretta przez Salvatore Cammarano pobranej od tragedii z Woltera , Alzire lub Amerykanów ( 1736 ) i premiera w Teatro San Carlo w Neapolu na12 sierpnia 1845.

Geneza

Wiosną 1844 roku uznany już Verdi, napędzany sukcesem Ernaniego , otrzymał zlecenie od Vincenzo Flaùto , impresaria teatru San Carlo w Neapolu . Byłaby to pierwsza dla Verdiego w tym prestiżowym teatrze, trzecia po La Scali w Mediolanie i La Fenice w Wenecji. Libretto napisał Salvadore Cammarano , słynny neapolitański poeta i librecista, ulubieniec Gaetano Donizettiego . Verdi akceptuje pod warunkiem, że wybierze swoich tłumaczy: Eugenię Tadolini , Gaetano Fraschini i Filippo Coletti .

Praca nad kompozycją rozciąga się: Verdi jest chory, a sopran Tadolini jest w ciąży. KoniecCzerwiec 1845kompozytor jest w Neapolu, aby dokończyć swoją partyturę.

Verdi po raz pierwszy zostaje ciepło przyjęty, doceniony podczas występu I Due Foscari w San Carlo. Ale szybko rozumie, że będzie musiał zmierzyć się z kabałami i intrygami organizowanymi przez świta Saverio Mercadante . A nawet sopranistka Anna Bishop, która powinna była zastąpić Tadolini, gdy była w ciąży, przekupuje dziennikarzy .

Argument

Akcja rozgrywa się w Peru w XVI -tego  wieku.

Prolog: „Więzień”

Akcja rozgrywa się wśród Inków pod panowaniem hiszpańskim. Plemię zagorzałych Indian właśnie schwytało starca imieniem Alvaro, szefa hiszpańskiego garnizonu. Inkowie są szczęśliwi, ponieważ niedługo sprawią, że biedny człowiek dozna najgorszych zniewag. Prosi swojego Boga, aby im przebaczył, ponieważ jest tylko pokorą i miłosierdziem. Ale wkrótce pojawia się młody Zamoro, wódz Indian. Uwalnia więźnia ze względu na starość, która boli członków plemienia, którzy radowali się z rzezi. Zamoro wyjaśnia rodzinie, że właśnie uciekł z uścisku niesławnego Gusmano, syna starca, który chciał go zabić. Zamoro jest bardzo sfrustrowany, ponieważ jego narzeczona Alzira jest więziona w Limie. Motywuje swoich ludzi do jej uwolnienia i mówi im, że całe Peru jest gotowe wypchnąć najeźdźcę poza granice kraju.

Akt I: „Życie przeciwko życiu”

Alvaro, który ledwo dochodzi do siebie po niewoli, przekazuje przywileje władzy swojemu synowi Gusmano. Wokół nich tańczą hiszpańscy wojownicy, rozpaleni na maksa pragnieniami podboju swego władcy, króla Hiszpanii i wszystkich Hiszpanów. Wchodzi wściekły Ataliba, wódz Inków, który przychodzi, aby wyjaśnić Gusmano i jego ojcu, że poddaje się ich władzy, ale nie ma mowy, aby dał mu rękę swojej jedynej córki, Alzira, która ledwo wyzdrowiała z Gusmano. Nagłe zniknięcie Zamoro (Atabila nie wie – w tym momencie historii – że Zamoro powrócił). W swoim pałacu Alzira drzemie w otoczeniu towarzyszy, którzy śpiewają, by życzyć jej słodkich snów. Właśnie miała niesamowity sen: gdy uciekała z ramion Gusmano, pojawił się przed nią Zamoro i ukradł ją z rąk swojego ciemiężcy. Jest więc przekonana, że ​​Zamoro żyje. Podczas gdy jej tata namawia ją do poślubienia Gusmano, ona odmawia i błaga ojca, by wyszedł. Gdy staruszek odchodzi, Zamoro wpada do środka, pozwalając Alzirze wpaść w jego ramiona. Razem śpiewają długi duet miłosny. Ale Gusmano wpada otoczony przez swoich żołnierzy. Następuje wielki wir, w którym wszyscy przysięgają zabić swojego wroga.

Akt II: „Zemsta dzikusa”

Trochę później. Zamoro został schwytany przez Hiszpanów, którzy już polerują miecz, którym odetnie mu głowę. Wszyscy śpiewają o radości zabicia dzikusa. Przybywa Alzira, która przybyła, by uratować głowę swojego kochanka. Gusmano składa jej stosunkowo uczciwą ofertę: jeśli zgodzi się podać mu rękę, Zamoro będzie wolny. Alzira zgadza się, ale bardziej ze złośliwości niż z zazdrości. Zamoro ze swojej strony zostaje uwolniony przez rodzinę. Opowiadają mu o ślubie Alzira i Gusmano. Pijany wściekłością przysięga zniszczyć zdrajczynię i jej przyszłego męża. Nieco później, w dużej sali ceremonialnej, w której odbywa się zaręczyny pary, wszyscy świętują, z wyjątkiem Alziry, która będzie musiała poślubić mężczyznę, który nic do niej nie mówi, podczas gdy jej przystojny Zamoro biega po buszu. Ale kiedy Gusmano wyciąga rękę z pierścieniem w kierunku piękna, zostaje brutalnie uderzony sztyletem Zamoro, który dotarł w ostatniej chwili. Umierający Gusmano wybacza mordercy i błaga go, by poślubił Alzirę. W końcu pobłogosławił ich w wielkim szlochu agonii.

Reprezentacje

kreacja

Tworzenie odbywa się w Teatrze San Carlo w Neapolu, na12 sierpnia 1845. Odbiór Alziry jest mieszany i choć publiczność oklaskiwała wszystkie ameryki, można mówić o półsukcesie lub półporażce. Dostrzegamy marne oklaski, prasa się z tego wyśmiewa, chansonniers piszą nieuprzejme kuplety.

Dystrybucja twórczości

Inne reprezentacje

Do 1858 r. odbyło się trzynaście przedstawień na różnych scenach, po czym Alzira popadła w zapomnienie. Dopiero w 1967 roku opera została ponownie wystawiona w Rzymie. W dalszym ciągu istnieje kilka sporadycznych przedstawień .

Przyjęcie

Verdi udaje, że lekceważy złe przyjęcie Alziry , która „pozostanie w repertuarze” . Mimo to planuje przerobić go na Rzym, gdzie opera zostanie wystawiona trzy miesiące później. Nie zrobi tego, a porażka okaże się gorzka.

Kilka powodów może wyjaśnić tę porażkę. Po pierwsze, zainspirowany tekstem Voltaire'a Alzire'a lub Amerykanów , temat nie przemawia, a może bardziej. Wprawdzie Tancredi i Semiramide stworzyły ramy dobrych librett dla Rossiniego, ale od 1830 dramaty Woltera nie są już aktualne i trudno je przekształcić w romantyczne tragedie. Podczas gdy Alzire Voltaire'a ujawnia treści wybitnie religijne i filozoficzne, Salvatore Cammarano wymazuje epicką skalę, a Alzira staje się banalnym i uzgodnionym trójkątem miłosnym .

Z drugiej strony, muzykolodzy Ochoczo twierdzą, że Alzira zawiera nadmiar banałów, ubolewają nad orkiestracją, która jest zbyt prosta i pozbawiona egzotyki. Sam Verdi przyznał się do słabości jej kompozycji: "Ta opera boli mnie w brzuch; dotknięcie jej tylko pogorszy sprawę".

Analizować

Orkiestracja

Nagrania

Uwagi i referencje

  1. Piotr Kamiński , tysiące jeden oper , Fayard , Coli.  „Podstawy muzyki”,2003, 1819  s. ( ISBN  978-2-213-60017-8 ) , s.  1578
  2. List do Piave od14 sierpnia 1845
  3. List do Jacopo Ferretti z5 listopada 1845 r

Załączniki

Źródła

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne