Artysta | tycjanowski |
---|---|
Przestarzały | Do pomiędzy 1550 i 1565 |
Rodzaj | Alegoria |
Materiał | olej na płótnie |
Wymiary (wys. × szer.) | 75,5 × 68,4 cm |
Ruch | Szkoła wenecka |
Kolekcja | Galeria Narodowa |
N O inwentarza | NG6376 |
Lokalizacja | Galeria Narodowa |
Alegoria czasu rządzona przez roztropność (około 1550-1565) to obraz Tycjana (1490-1576). Jest tośrednioformatowy obraz olejny na płótnie w National Gallery w Londynie.
Ujawniony publicznie w 1924 roku przez Detleva von Hadelna, był przedmiotem szczegółowych badań ikonograficznych Erwina Panofsky'ego i Fritza Saxla .
Jest to portret trzech głów mężczyzn nałożonych na trzy głowy zwierząt: po lewej starzec i wilk, pośrodku mężczyzna w średnim wieku i lew, po prawej młody mężczyzna i pies. Nad ich głowami widnieje dewiza napisana po łacinie, ułożona w trzy grupy słów od lewej do prawej: ex praterito praesens / prudenter act / ne futura actione deturpet , co oznacza: „poinformowany o przeszłości / teraźniejszość z ostrożnością ,/aby nie wstydził się przyszłego działania”.
Mogą to być odpowiednio twarze Tycjana, jego syna Orazia (w) oraz jego siostrzeńca i ucznia Marco (w) .
Reprezentują trzy momenty życia: starość, dojrzałość i młodość, a zwłaszcza upływ czasu: odpowiednio przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Łacińskie motto wpisane nad głowami pozwala zrozumieć ten obraz jako alegorię z Prudence .
Tycjan za pomocą trzech głów zwierzęcych przenosi na obrazy motyw ikonograficzny powszechny w starożytnym Egipcie , opisany i zinterpretowany przez Makrobe w Saturnaliach , a następnie Petrarki . Według Macrobe siła i zdolność działania lwa, w tym motywie, dotyczyłaby teraźniejszości, wilk oznaczałby przeszłość, której pamięć jest nam odbierana i wydzierana, wreszcie oczekiwanie przyszłego czasu byłoby reprezentowana przez głowę czułego psa:
„Miasto sąsiadujące z Egiptem, które szczyci się tym, że jego założycielem jest Aleksander Macedończyk, czyni kult, który można uznać za niezwykły dla Serapisa i Izydy, ale świadczy o tym, że pod tymi nazwami cały ten kult odnosi się do słońce; albo kiedy umieszcza kalathus na głowie posągu, albo kiedy umieszcza obok tego symulakrum wizerunek zwierzęcia z trzema głowami: ta pośrodku, która jest również najwyższa, należy do lwa; ten po prawej to pies, o delikatnym, pieszczotliwym powietrzu; a ten po lewej przedstawia drapieżnego wilka. Wąż otacza ciało tych zwierząt swoimi węzłami, a jego głowa jest opuszczona pod prawą ręką boga. Teraz głowa lwa reprezentuje teraźniejszość, która umieszczona między przeszłością a przyszłością, dzięki swojemu obecnemu działaniu, cieszy się energetyczną siłą. Czas przeszły jest reprezentowany przez głowę wilka, ponieważ pamięć o przeszłych rzeczach jest usuwana i pochłaniana. Pieszczotliwa głowa psa wskazuje przyszłe wydarzenia, co do których pochlebia nam nadzieja, choć niepewna: komu jednak czas byłby posłuszny, jeśli nie temu, kto jest ich autorem? Kalathus, który góruje nad głową posągu, reprezentuje wysokość słońca i moc jego mocy, która jest taka, że wszystkie ziemskie elementy powracają do niego, usuwane siłą ciepła, które emanuje z jego łona. "
- Macrobe , Saturnalia , księga II
Honoré Daumier pastisował ten obraz w karykaturze Ludwika Filipa opublikowanej w satyrycznym tygodniku La Caricature du9 stycznia 1834 r.