AIR-2 Genie

AIR-2 Genie
Przykładowe zdjęcie przedmiotu AIR-2 Genie
Prezentacja
Typ pocisku Rakieta powietrze-powietrze
Budowniczy Douglas Aircraft Company
Rozlokowanie 1957: MB-1 / AIR-2A (wersja operacyjna)
1957: MB-1T / ATR-2A (wersja szkoleniowa)
1970: AIR-2B (nowy silnik)
Charakterystyka
Silniki Napęd na paliwo stałe (1 silnik o mocy 162 kW)
Msza przy starcie 373  kg
Długość 2,95  m
Średnica 0,44  m (korpus)
Zakres 1,02  m
Prędkość Mach 3,3
Zakres 9,6  km
Ładowność Elektrownia jądrowa o mocy 1,5 kt W25
Poradnictwo Nie
Uruchom platformę F-89J Scorpion , F-101B / CF-101B Voodoo , F-106A Delta Dart

Douglas AIR-2 Genie jest atomowo pobierana powietrze-powietrze rakieta opracowany przez Stany Zjednoczone w drugiej połowie 1950 roku i pozostawał w służbie do 1986 roku.

Rozwój

W 1954 roku Douglas rozpoczął prace nad naładowaną atomem rakietą powietrze-powietrze . Aby uprościć rozwój, zdecydowano się wyprodukować pocisk niekierowany (co w rzeczywistości odpowiada oznaczeniu rakiety ). Pierwsze testy miały miejsce na Northrop F-89 Scorpion w latach 1955-1956. Podczas próby wykonano pojedynczy strzał z wystrzeleniem ładunku atomowego19 lipca 1957na pustyni Nevada w ramach operacji Plumbbob .

Pocisk otrzymał wówczas oznaczenie MB-1 i zaczął działać w 1957 roku. Przeznaczona do ćwiczeń wersja MB-1T pozbawiona była ładunku atomowego, zastąpiona białym proszkiem, który utworzył chmurę symulującą eksplozję. Do 1962 roku wyprodukowano kilka tysięcy egzemplarzy.

W 1963 roku MB-1 przemianowano na AIR-2, a MB-1T na ATR-2A. Od 1970 roku AIR-2A otrzymał nowy, mocniejszy silnik i został oznaczony jako AIR-2B.

Dżiny były używane przez F-89J Scorpion , F-101B / CF-101B Voodoo , F-104 Starfighter i F-106A Delta Dart . Zostali wycofani ze służby w 1986 roku.

Wersje

Źródła

Powiązany artykuł