5-7 Corbeau Street
5-7, Raven ulicy znajduje się budynek z 10 th dzielnicy Paryża . Znajdował się on pod adresem 5-7, rue Jacques-Louvel-Tessier , dawniej rue Corbeau. Ze 168 jednopokojowymi mieszkaniami, aż do wyburzenia w 1999 r., Był to największy slums Paryża.
Historia fizyczna i lądowa
- 1828 Działka 5-7 Raven ulicy należał do fabryki kościoła św Wawrzyńca , teraz znajduje Marx Dormoy ulicy , 18 th dzielnicy Paryża .
- 1858: wykres jest wynajmowana 21 lat Gabriel Daudain sub-pozwalając prawą połowę (odpowiadającym N O 7) Gabriel Monties
- 1860 Daudain Monties i budują 4 piętrowego budynku następny n o 5 i trzypiętrowy boczny n o 7, ma komfort skromniejsze: toalety w przyrostach szesnaście mieszkań.
- 1884: Kościół podpisuje nową umowę najmu z Daudain i Montiès
- 1884: podłączenie do nowej paryskiej sieci kanalizacyjnej
- 1905: uchwalenie ustawy o rozdziale Kościołów i państwa , budynek zbudowany przez Daudaina i Montièsa zostaje zajęty przez państwo, osiedla się tam wielu republikańskich strażników.
- 1927: państwo sprzedaje budynek Abrahamowi Chmoulowskiemu.
- 1930: Pan Chmoulovsky modernizuje i podnosi budynek: istniejące kondygnacje są podłączone do gazu i prądu, budynek na ulicy zostaje podniesiony do siedmiu pięter, nowe piętra mają bieżącą wodę i dwie toalety na osiem mieszkań.
- 1941: Generalny Komisariat ds. Żydów oddaje budynek pod tymczasową administrację, obecnie zarządza nim pan Roserens. Właściciel, pan Chmoulovsky, zostaje deportowany i zabity.
- 1942: Roserens dwukrotnie wystawia budynek na sprzedaż, nie ma kupującego
- 1944: po wyzwoleniu Paryża wdowa po panu Chmoulovskim i jej syn Jacques Chmoulovsky przejmują zarządzanie budynkiem
- 1948: ustawa z 1948 r. Reguluje ustalanie czynszów. Te, podobnie jak komfort budynku, będą postępować bardzo mało.
- 1950-1960: instalacja bieżącej wody na podłogach, które jej nie miały
- 1962: ustanowienie regulacji współwłasności, która doprowadzi do sprzedaży przez głównego właściciela około trzydziestu pokoi ich lokatorom
- 1979-88: brak pracy i niezapłacone czynsze wzajemnie się wspierają, aż do opuszczenia budynku przez właściciela
- 1980-1997: liczne incydenty związane ze słabym działaniem podłóg
- 1997: śmiertelny pożar na szóstym piętrze, jeden zabity
- 1997: zastosowanie prawa Vivien do budynku, właściciele trzydziestu pokoi i spadkobiercy Chmoulovskich zostają wywłaszczeni na podstawie ceny gołej ziemi pomniejszonej o koszty rozbiórki.
- 1998: rozbiórka
- 2001: budowa przez paryski OPAC budynku z 39 lokalami socjalnymi, architekci: F. Bret, A. Demians, B. Hébert.
Historia społeczna
- 1860-1880: osiedlają się pierwsi mieszkańcy. Francuzi w większości pochodzą z prowincji
- 1880-1920: Pierwsi imigranci przybywają do Francji i do budynku, są to głównie Belgowie i Włosi, pojawia się imigracja z Europy Wschodniej. Ale budynkiem zarządza państwo, w którym mieści się również Gwardia Republikańska (17 w 1926 r.)
- 1920-1940: Imigracja z Europy Wschodniej powoduje całkowitą zmianę w układzie społecznym budynku, przeważają polscy Żydzi .
- 1940-1944: Polityka prześladowań z Żydów we Francji, że państwo francuskie wprowadzający prowadzi do wylotu, zniknięcia, deportację i śmierć wielu mieszkańców budynku. Częściowo zastępują je francuscy najemcy.
- Lata 1944-1950: mieszkania, które pozostały puste pod presją kryzysu mieszkaniowego, zostały szybko zajęte przez francuskich lokatorów i Żydów powracających z niewoli lub ukrywających się.
- 1950-1962: Nowo przybyli to głównie Hiszpanie, Portugalczycy i osoby powracające
- 1962-1980: imigracja z Maghrebu, a następnie z czarnej Afryki, w połączeniu z wyjazdami mieszkańców, którzy przybyli w latach 30. i 60. XX wieku, doprowadziła do całkowitej odnowy mieszkańców budynku.
- 1980-1997: właściciel opuścił budynek, brak prac konserwacyjnych odstrasza znaczną część rodzin wypłacalnych; inne pozostają, uwięzione przez efekt nieoczekiwanych lub z konieczności, nowo przybyli często płacą opłatę za wstęp lub nawet czynsz pośrednikom, którzy nie mają do tego prawa. Budynek staje się miejscem porzucenia, w którym żyje również ludność narkomanów. Problemy przestępczości mnożą się tam do tego stopnia, że siły policyjne odmawiają interwencji.
- 1997:
- Październik: mobilizacja mieszkańców po zawaleniu się stropu na matce i jej dzieciach prowadzi do zajęcia rue Jacques-Louvel-Tessier. Zamknięty dla ruchu, rozstawione namioty. Na budynek zwracają uwagę pierwsze artykuły w prasie ogólnopolskiej.
- Grudzień: pożar w pomieszczeniu na szóstym piętrze jest śmiertelny dla jednego z mieszkańców. Liczne artykuły i relacje telewizyjne przyspieszają stosowanie prawa Vivien w budynku.
- 1998: Wszyscy mieszkańcy budynku są stopniowo przenoszeni do mieszkań socjalnych w Paryżu.
- 1999: rozbiórka budynku.
Bibliografia
- Lista zatrzymanych i deportowanych dzieci znajduje się na stronie http://sig.tge-adonis.fr/Paris1942/
Bibliografia
- Annette Zaidman, Memory of a Stolen Childhood , Ramsay, 2002 , 250 stron ( ISBN 2841145999 ) , reedycja 2006 ( ISBN 2841148343 )
Powiązane artykuły
- Kryzys mieszkaniowy
- Bieda we Francji
- Bez stałego adresu
- Przysiady
- Prawo z 1948 r
- Niehigieniczne paryskie wysepki z początku XX wieku
- Deportacja zgodnie z prawem
- Fundacja Abbé-Pierre zajmująca się zakwaterowaniem osób w niekorzystnej sytuacji
- Prawo do mieszkania
- Prawa majątkowe we Francji
- Historia walk mieszkaniowych we Francji
- 10 th dzielnica Paryża
-
5-7
