Status | Kolonia włoska |
---|---|
Stolica | Massaoua (1890-1897), Asmara (1897-1936) |
Język | Tigrigna , włoski |
1869 | Zawód Assab |
---|---|
1885 | Zajęcie Massawy |
1890 | Utworzenie Colonia Eritrea |
1936 | Rejestracja we włoskiej Afryce Wschodniej |
1941 | Okupacja przez Wielką Brytanię |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Włoski Erytrea lub Erytrei Colony ( włoski : Colonia Erytrea ) był pierwszym włoskim kolonii w Afryce . Obecność Włochów w Erytrei rozpoczęła się w 1869 roku (zakup firmy Assab przez Włochów). W 1936 roku , po inwazji na Etiopię , kolonia została włączona do włoskiej Afryki Wschodniej . W 1941 roku , podczas II wojny światowej , kontrolę nad tym terytorium przejęła Wielka Brytania . Na mocy traktatu paryskiego z 1947 roku Włochy zrzekły się swoich roszczeń kolonialnych do Erytrei, która dołączyła do Cesarstwa Etiopskiego w 1952 roku .
Pierwsze kroki Włoch w Assab miały miejsce w 1869 roku wraz z zakupem ziemi przez firmę przewozową Giuseppe Sapeto i Raffaele Rubattino . Państwo włoskie oficjalnie przejęło terytorium dopiero w 1882 roku.
To okupacja Massawy , opuszczonej przez Anglo-Egipcjan w 1885 r., Doprowadziła do powstania „kolonii Erytrea” w 1890 r. Jej ekspansja na wyżynach ze szkodą dla Etiopii została przerwana klęską Włoch w Adoua. w 1896 roku.
W 1939 r., U szczytu włoskiej kolonizacji, w kraju mieszkało 76 000 Włochów, przy łącznej populacji szacowanej na 720 000 mieszkańców, czyli ponad 10% populacji. Do 1948 r. Ponad 95% Włochów wyjechało już po klęsce Włoch w 1941 r.
Po zajęciu Etiopii przez wojska włoskie w 1936 roku, Erytrea stała się częścią włoskiej Afryki Wschodniej . Od 1941 r. Był okupowany przez Brytyjczyków do 1947 r., Kiedy to Włosi definitywnie zrzekli się wszelkich roszczeń na tym terenie.
Sytuacja była dość trudna po 1941 r., Ponieważ Brytyjczycy nie mogli znaleźć żadnego rodzimego personelu przeszkolonego do administrowania krajem. Rzeczywiście, po klęsce faszystowskich Włoch lokalna administracja pozostała wyłącznie w rękach włoskich urzędników. Również kiedy ci ostatni masowo opuścili kraj, w latach 1941-1952, Brytyjczycy znaleźli się bezradni wobec populacji podzielonej na różne grupy etniczne, języki, religie i klany. W czasie kolonizacji włoskiej wszystkie stanowiska administracyjne znajdowały się w rękach białych kolonizatorów, a jedyną drogą do wspinania się po drabinie społecznej tubylców była integracja militarnego ciała Ascaris , rodzimych pomocników włoskiej armii kolonialnej. Ewentualne napięcia między tymi grupami mogą w dowolnym momencie doprowadzić do niekończącej się wojny domowej. W tym samym czasie Włosi opuścili kraj, zwłaszcza urzędnicy administracji kolonialnej, którzy nie byli już opłacani, ponieważ Włochy zrezygnowały ze swoich kolonii w 1947 r. Dość szybko, po 1942 r., Brytyjczycy zdecydowali się na administrację wojskową i od 1942 r. i 1947, utrzymują niektórych włoskich administratorów kolonialnych. W latach 1947-1952 administracja znajdowała się całkowicie pod kontrolą brytyjskiego wojska. W 1950 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych zdała sobie sprawę, że kraj nie może natychmiast uzyskać niepodległości. Jeśli ONZ powierzyła w 1950 r. Administrację byłej włoskiej Somalii na 10 lat Włochom, Etiopia odrzuciła ten sam scenariusz dla Erytrei.
W 1952 roku, po przyłączeniu Erytrei do Cesarstwa Etiopskiego , o którym zadecydowała Organizacja Narodów Zjednoczonych , Etiopczycy naśladowali Włochów, wysyłając urzędników i administratorów z grup etnicznych Amharas lub Oromos , ograniczając jednocześnie dostęp do ważnych stanowisk na terenie.
W rzeczywistości Brytyjczycy wydawali się nie mieć innego wyboru, jak tylko przekazać to terytorium Etiopczykom, ponieważ włoska kolonizacja była bardzo trudna dla miejscowej ludności, ponieważ żaden tubylec nie miał ważnego stanowiska w kraju. Przed 1941 r. Jedyną nadzieją na awans społeczny Erytrei była integracja Askarich z włoskiej armii kolonialnej.
Wybór Organizacji Narodów Zjednoczonych miał również przyczynić się do rozwoju gospodarczego Etiopii poprzez zapewnienie jej dostępu do morza, ułatwiając otwarcie się na świat i światowy handel zagraniczny. Dość nowoczesne porty Assab i Massaoua były postrzegane jako główne ośrodki rozwoju, które mogą przyciągać inwestorów zagranicznych, którzy stopniowo zwracali się do Etiopii, pomagając jej w rozwoju infrastruktury, która dla ONZ charakteryzowała model kraju rozwijającego się.
Również historyczne powody nie pozostawały bez związku z tą decyzją, ponieważ terytorium to znajdowało się długo pod wpływem królów abisyńskich, w różnych okresach historii. Rzeczywiście, statuty dominacji kraju przez potężnego sąsiada abisyńskiego ewoluowały z czasem: wpływy, dominacja, protektorat itp. To wyjaśni wybory Organizacji Narodów Zjednoczonych, ale na miejscu sytuacja była zupełnie inna, a Erytrejczycy chcieli pełnej niepodległości.