W etymologicznym sensie , powołanie to wezwanie (łac vocare , na wezwanie). Od dawna wyznaczyła wezwanie do zaangażowania się w życie zakonne ( kapłaństwo , życie monastyczne itp.). Koncepcja jest zakorzeniona w Biblii i koreluje z tematem słuchania . Dziś słowo to jest używane w szerszym znaczeniu na określenie wezwania, które ludzie mogą odczuwać do określonej misji: humanitarnej, zawodowej, duchowej, naukowej itp.
W liczbie mnogiej słowo to oznacza liczbę kandydatów do życia zakonnego, a w szczególności do kapłaństwa .
Kościoły chrześcijańskie zawsze odwoływały się do powołań o zapewnienie rozpowszechniania Słowa Bożego (zawartego w Biblii ): proboszczów , diakonów , księży , biskupów , zakonnic itd.
Powołanie jest rozumiane jako wezwanie Boże: sam Bóg wzbudza powołania poprzez modlitwę wiernych. Jako takie, powołanie jest bliższe duchowemu doświadczeniu i może być połączone z duchowym przebudzeniem . W szczególności adoracja wieczysta jest pomyślana jako środek wzbudzania powołań.
Małżeństwo , rodzina i chrzest są nazywane również powołania.
W wierze chrześcijańskiej powołanie jest wezwaniem zesłanym przez Boga do wierzącego. Może zdecydować, czy zastosować się do tego wezwania, czy nie.
Mojżesz jest pokazany jako przykład w Księdze Wyjścia (Wj 3, 6 do 7, 5), jako otrzymujący powołanie od Pana, które jest misją uwolnienia swego ludu uwięzionego w Egipcie. Bóg daje Mojżeszowi powołanie, które jest również nowym imieniem, tak jak czyni to z każdym z biblijnych bohaterów, gdy są wysyłane na misję (Abram staje się Abrahamem, Szymon staje się Piotrem, ...)
Współczesna sytuacja w EuropieOd drugiej połowy XX -tego wieku , liczba powołań w Europie spadła, powodując starzenie pastorów tych kościołów i trudności, aby zapewnić tradycyjne usługi: uroczystości, chrzty , katechizmu , etc. Dotyczy to również Kościołów powstałych w wyniku reformacji ( protestantyzmu ) w Europie.
Na innych kontynentachKościoły reformowane nadal wydają się dynamiczne w Stanach Zjednoczonych i na „nowych” kontynentach.
Scentralizowany i antyczny charakter Kościoła katolickiego sprzyja bardziej precyzyjnej wizji powołań jako zjawiska kulturowego.
Nastąpił wpływ globalnych zmian demograficznych, z silniejszym wzrostem w krajach Trzeciego Świata .
Podczas gdy liczba księży rzeczywiście gwałtownie spadła w Europie, liczba diakonów stałych gwałtownie wzrosła.
Statystyki globalneWedług statystyk opublikowanych przez Watykan , liczba seminarzystów na świecie wzrosła o 79,96% w latach 1978 i 2004 i osiągnęła kwotę około 116.000 w roku 2009. Wzrost ten wynika głównie z Afryki, Ameryki i innych kontynentów. Azji. Afryka jest kontynentem najbardziej dynamiczny w planie powołań (6% seminarzystów w 2004 roku). W Europie liczba seminarzystów zmniejszyła się w latach 1978-2004 o 2,15%.
Liczba ta powinna być porównana ze wzrostem liczby katolików (+ 45% na świecie nadal ze względu na te same kontynenty), równolegle do wzrostu liczby ludności na świecie w tym samym okresie.
W tym samym okresie liczba diakonów stałych na całym świecie wzrosła z 5500 do 32 000.
W latach 2000-2008 liczba studentów i kleryków, zarówno diecezjalnych, jak i zakonnych, wzrosła na świecie ze 110 583 do 117 024, co stanowi wzrost o 5,8%.
Według krajowej służby powołań Kościoła katolickiego we Francji, kryzys powołań, który widzieliśmy głównie w Europie, został wzmocniony przez załamanie transmisji, które rzekomo jest spowodowane niewiernością pokolenia, które nie przeminęło. o jej wartościach i wierze dla następnego pokolenia. Rozwój szkolnictwa i studiów doprowadziłby do dyskwalifikacji doświadczenia starszych. Ten kryzys transmisji powoduje utratę punktów odniesienia etycznych, filozoficznych, politycznych i religijnych oraz utratę zaufania do instytucji i ich przedstawicieli. W konsekwencji kryzys powołań w krajach europejskich wykracza daleko poza ramy ściśle religijne, stając się bardziej ogólnym kryzysem przekazywania wartości.
Wielu badaczy próbowało zrozumieć, w jaki sposób każdy z nas dąży do tego lub innego zawodu. Odniesienia teoretyczne wspierające doradców zawodowych oparte są na różnych teoriach.
W połowie XX th wieku, jak wiele dokumentów naukowych i administracyjnych, o których mowa w „powołanie” gleby, ziemi, małego obszaru ziemnego. Na przykład we Francji okólnik z1 st lutego 1947 precyzuje, że „należy zwrócić największą uwagę na rolnictwo regionów naturalnych” każdego departamentu, „wykorzystywanie ich umiejętności jest zasadniczym warunkiem obniżenia kosztów”.
Termin ten został użyty w bardzo różnych znaczeń: dla niektórych, powołanie (w liczbie pojedynczej) w środowisku naturalnym jest „ punkt kulminacyjny ”, to znaczy naturalną roślinność nie modyfikowane przez człowieka. W odwrotnym sensie powołanie wynika z decyzji politycznej: w słowniku administracyjnym kilku krajów mówi się, że grunt jest „przeznaczony” do takiego użytkowania, gdy zmiana użytkowania wymaga zgody władz administracyjnych, a nawet zmiany prawo. W trzecim sensie powołanie to prosta obserwacja: to, co jest (lub było, w tekstach pisanych przez historyków czy archeologów) ziemią w określonym czasie. W innym, bardzo szerokim znaczeniu, powołanie jest jedną z rzeczy, do których można wykorzystać ziemię ...
Wreszcie dla innych „powołanie” jest tym, do czego „środowisko naturalne” ma służyć ziemi i do czego powinno być wykorzystywane. Odpowiadając religijnej etymologii słowa oraz jego niepowtarzalnemu i ostatecznemu charakterowi, to znaczenie jest tym, które sprawia najwięcej problemów merytorycznych: czy możemy powiedzieć, że ziemia ma jedyne i ostateczne powołanie „naturalne”, niezależne od niego? stan społeczeństwa i techniki? Stąd szybkie porzucanie tego technokratycznego pojęcia przez środowiska naukowe, które wolą posługiwać się pojęciami uzdolnień i potencjalności.