Ultrafioletowy

Promieniowanie ultrafioletowe (UV), zwane także „światłem czarnym”, ponieważ jest niewidoczne gołym okiem, jest promieniowaniem elektromagnetycznym o długości fali mniejszej niż światło widzialne , ale większej niż promieniowanie rentgenowskie . Promieniowanie UV mogą być obserwowane tylko pośrednio przez każdą fluorescencji lub za pomocą specjalnych czujników.

Nazwa oznacza „poza fioletem” (z łaciny ultra  : „poza”), przy czym fiolet jest kolorem o najwyższej częstotliwości (a zatem najkrótszej długości fali) światła widzialnego.

Zwykłe żarówki są zaprojektowane tak, aby emitować mało promieniowania UV, w przeciwieństwie do żarówek UV i słońca.

Promienie ultrafioletowe zostały odkryte w 1801 roku przez niemieckiego fizyka Johanna Wilhelma Rittera na podstawie ich chemicznego działania na chlorek srebra .

Widoczne kolory wahają się od 623 do 740 nm dla czerwieni i od 380 do 430 nm dla fioletu. Poza tym niewidzialne światła widma ultrafioletowego można podzielić według długości ich fali na:

Promienie ultrafioletowe są przyczyną opalania, ale w dużych dawkach są szkodliwe dla zdrowia ludzkiego, w szczególności ze względu na ich działanie mutagenne  ; mogą powodować raka skóry, takie jak czerniak , powodować przedwczesne starzenie się skóry ( zmarszczki ), oparzenia ( oparzenia słoneczne ), zaćmę . Oni są jednak niezbędne dla małych regularnych dawkach do syntezy witaminy D . Są zdolne do „rozbijania” wielu związków organicznych zawieszonych w powietrzu lub wodach powierzchniowych oraz czynników, takich jak wirusy RNA , i uczestniczą w niszczeniu ( fotodegradacji ) niektórych zanieczyszczeń lub cząsteczek zapachowych ( na przykład kwiatów perfum ), ale także zanieczyszczenie fotochemiczne (ozon troposferyczny, NOx itp.).

Generał

Około 5% energii elektromagnetycznej z Sun jest emitowana w postaci promieniowania UV. Te promienie UV są podzielone na trzy kategorie według ich długości fali: UV-A (400-315 nm), UV-B (315-280 nm) i UV-C (280-100 nm). Jednakże, ze względu na absorpcji UV z warstwą ozonu w atmosferze , 95% światła UV, które dociera do powierzchni ziemia jest w zakresie UV-A.

Promienie UV przenikają do atmosfery nawet przy zimnej lub pochmurnej pogodzie. Nie mają one nic wspólnego z odczuwaniem ciepła dostarczanego przez Słońce, które jest spowodowane podczerwienią . Natężenie światła UV jest największe w południe słoneczne i na dużych wysokościach, ponieważ podróżując na mniejszą odległość w atmosferze, jest mniej prawdopodobne, że zostaną przechwycone przez cząsteczki ozonu . Ilość promieniowania UV-B wzrasta o około 4% na każde 300 metrów pionowego spadku.

Promienie UV odbijają się od wody (5% odbitego UV), piasku (20% odbitego UV), trawy (5% odbitego UV), a zwłaszcza śniegu (85% odbitego UV).

Dziura w warstwie ozonowej umożliwia przejście widm ultrafioletowych, które zatrzymuje ozon, co jest potencjalnie niebezpieczne ze względu na znaczną szkodliwość tych promieni ultrafioletowych. Antarktyda jest jedynym kontynentem dotkniętych tą dziurę, szkodliwe skutki dotyczą zatem bardzo małą liczbę istot żywych, takich jak pingwiny. Arctic niedawno zostały naruszone, po bardzo mroźnej zimy między 2010 i 2011.

Słońce jest najbardziej agresywne w południe słoneczne latem, około godziny 14 w większości Europy, w zależności od strefy czasowej. Dlatego nie zaleca się przebywania na słońcu między godziną 12:00 a 16:00, zwłaszcza w pobliżu wody lub śniegu, które odbijają część promieni UV, lub w górach, gdzie poziom promieniowania UV jest wyższy.

Odkrycie

Promienie ultrafioletowe zostały odkryte w 1801 roku przez niemieckiego fizyka Johann Wilhelm Ritter  : badającego działanie różnych kolorach (lub długości fali) widma słonecznego rozkładowi przez pryzmat na papier moczony w chlorku srebra , on s Zauważył, że papier był brązowieją szybciej niż fioletowe, stąd każdy widoczny kolor. Nazwał to niewidzialne promieniowanie „promieniami utleniającymi”, zarówno po to, by pokazać ich reaktywność chemiczną, jak i po to, by je skontrastować z „promieniami termicznymi” (to znaczy podczerwonymi), które William Herschel odkrył w zeszłym roku poniżej, czerwienią widma słonecznego. Niewiele przyjmowane po prostsze określenie „promieni chemicznych”, które pozostawały w użyciu aż do końca XIX th  wieku , mimo zarzutów naukowców, którzy widzieli oryginalną promieniowanie zasadniczo nie światła (w tym John William Draper , który ochrzcił je z tego powodu „Promienie ttoniczne”); ale ostatecznie określenia „promieniowanie chemiczne” i „promienie cieplne” oznaczają odpowiednio promieniowanie „ultrafioletowe” i podczerwone .

W 1878 r. Odkryto sterylizujące działanie krótkich fal światła na bakterie , a do 1903 r. Uznano, że najskuteczniejsze długości fal w tym zakresie wynosiły około 250  nm . W 1960 roku ustalono działanie promieniowania ultrafioletowego na DNA .

Odkrycie promieni ultrafioletowych o długości fali poniżej 200  nm , zwanych „kosmicznym ultrafioletem” z powodu ich pochłaniania przez warstwę ozonową , jest dziełem niemieckiego fizyka Victora Schumanna  (in) w 1893 roku .

Spodziewany

Biorąc pod uwagę ich znaczenie z punktu widzenia ekologii , fotochemii atmosfery i zdrowia publicznego , przydatna jest możliwość przewidywania przyszłych poziomów promieniowania UV w różnych częściach świata.

Prognozy te zależą w szczególności od szybkości gojenia się dziur w warstwie ozonowej, jakości warstwy ozonowej w pozostałej części atmosfery, a zatem od scenariuszy emisji szkodliwych gazów dla ozonu stratosferycznego i emisji gazów cieplarnianych . Wiele gazów, które przyczyniły się do zniszczenia warstwy ozonowej, było przedmiotem działań mających na celu zmniejszenie lub zatrzymanie ich produkcji w ramach Protokołu montrealskiego , ale ten nie uwzględnia podtlenku azotu. N 2 0, co również przyczynia się do degradacji tej warstwy i od tego czasu tempo nie przestaje rosnąć. Gazy cieplarniane również odgrywają rolę, ponieważ modyfikują temperaturę na małych i dużych wysokościach, a także modyfikują fizykochemię warstwy ozonowej.

Aktywność słoneczna zmienia się w czasie w zależności od cyklu słonecznego (jedenaście lat, związanego z plamami i rozbłyskami słonecznymi), który jest głównym źródłem naturalnej modyfikacji klimatu, ale także zmienności ilości promieniowania UV docierającego do tego obszaru, stratosfery. Średnio około 5% energii otrzymywanej ze słońca przenoszone jest przez promienie UV, a głównie przez UV-C (od 10 do 200  nm ). Te ostatnie są najbardziej niebezpieczne dla istot żywych, ponieważ są najbardziej energetyczne, ale są całkowicie i szybko wchłaniane przez atmosferę chroniącą biosferę (do tego stopnia, że ​​te promienie UV-C są zatem widoczne tylko w próżni gwiazdowej lub w niebo nad atmosferą ziemską).

Ta zmienność zależy również od kilku parametrów geofizycznych:

Według danych dostępnych na początku XXI -go  wieku w tym samym scenariuszu zmian klimatycznych, poziomu przyszłych N 2 Owydają się w decydujący sposób determinować przyszłe wartości ozonu, a tym samym poziomy promieniowania UV odbierane na ziemi, zwłaszcza w strefach tropikalnych. Złożoność systemów chmurowych (w szczególności związana z ich zmiennością przestrzenną i czasową) sprawia, że ​​są one głównym źródłem niepewności w prognozach klimatycznych i współczynnikach promieniowania UV otrzymywanych na ziemi.

Wpływ na ekosystemy

Wiele zwierząt (w tym ludzie) potrzebuje niewielkiej ilości promieniowania UV, aby zsyntetyzować witaminę D  ; wiele organizmów jest widocznych lub redukuje uszkodzenia wywołane promieniowaniem UV poprzez unikanie behawioralne, fotoprotekcję za pomocą ad hoc pigmentów i poprzez procesy naprawy fotoenzymatycznej, ale metaanalizy naukowe potwierdziły szkodliwe skutki promieniowania UV na wszystkich poziomach troficznych.

Rośliny (w tym uprawiane) są wrażliwe zarówno na niedobór, jak i nadmiar UV-B; w konsekwencji te braki lub nadmiar UV-B mogą pośrednio dotyczyć także roślinożerców i mięsożerców (którzy są od nich zależni), wskazują Kakani i in. (2003).

Ekosystemy wodne, zwłaszcza ekosystemy morskie, są bardzo wrażliwe na promieniowanie UV:

W ostatnich dziesięcioleciach istniały dwa główne zagrożenia związane ze zwiększoną ekspozycją na promieniowanie UV:

Szczególnie w wodach słodkich, słonawych i słonych lokalne i globalne zmiany warstwy ozonowej, ocieplenie, zmętnienie i różne zanieczyszczenia łączą swoje skutki, niekiedy w sposób synergiczny; nadal nie są w pełni zrozumiane.

Efekty zdrowotne

Są dobre lub złe w zależności od dawki i rodzaju skóry. Dlatego ochrona warstwy ozonowej i zarządzanie narażeniem skóry na promienie UV to dwa wspólne problemy dotyczące zdrowia publicznego .

Korzyści zdrowotne

Umiarkowana ekspozycja na promieniowanie UV-B pozwala organizmowi na syntezę witaminy D , która w szczególności umożliwia wchłanianie wapnia przez jelita, a tym samym przyczynia się do wzmocnienia szkieletu . Poważny niedobór witaminy D w dzieciństwie prowadzi do krzywicy .

Oprócz krzywicy promieniowanie UV-B może leczyć wiele chorób, takich jak łuszczyca i egzema .

UV-A zbliżone do fioletu, o długości fali od 360 do 400  nm , ogranicza rozwój krótkowzroczności w modelach zwierzęcych, takich jak kurczaki i u dorosłych ludzi z bardzo krótkowzrocznością.

Niebezpieczeństwo przy dużych dawkach

Intensywna i / lub długotrwała ekspozycja na słońce lub sztuczne promieniowanie (na przykład z lamp lub urządzeń przemysłowych, takich jak stacje spawalnicze) powoduje wysuszenie skóry, oparzenia ( oparzenia słoneczne ) i może powodować nowotwory i nowotwory (zjawisko znane jako fotokarcynogeneza skórna). Fotony z promieniowania UV są absorbowane przez zasady pirymidynowe w DNA, głównie tyminę, ale także cytozynę . Napromienianie powoduje następnie dimeryzację z sąsiednich zasad z przerwaniem łańcucha DNA, co powoduje zahamowanie dalszej replikacji.

Promieniowanie słoneczne, ze względu na swoje obciążenie UV, samo zostało sklasyfikowane jako czynnik rakotwórczy klasy 1 (niektóre czynniki rakotwórcze) w 1992 r. Przez IARC.

Według WHO od 50 do 90% przypadków raka skóry jest przypisywanych promieniom słonecznym UV, co sprawia, że ​​promienie UV są pierwszym czynnikiem ryzyka raka skóry ( ale nie w przypadku chłoniaków złośliwych, które, wręcz przeciwnie, są raczej rzadsze u osób, które mają regularne, ale umiarkowanie wystawieni na działanie słońca lub przebywający na obszarach tropikalnych ). UVB od dawna jest oskarżane o to, że jest główną lub jedyną odpowiedzialną, ale chroniczne narażenie na UVA zostało wówczas uznane za odgrywające rolę w fotokarcynogenezie skóry (65% kancerogenezy byłoby spowodowane UVB i 35% UVA według De Laat w 1997 r. .

UV może być również przyczyną:

Indeks UV

Indeks UV (lub indeks UV) jest skala do pomiaru natężenia promieniowania UV od Słońca, a ryzyko to oznacza dla zdrowia.

Indeks UV dzieli się na pięć kategorii, odpowiadających poziomowi ryzyka:

Interakcje UV-atmosfera

Różnica między UV-A, UV-B i UV-C

Trzy rodzaje promieniowania UV, A, B i C, są klasyfikowane według ich aktywności biologicznej i zdolności wnikania przez skórę. Odpowiadają one trzem konwencjonalnym przedziałom długości fal (patrz poniżej). Im dłuższa długość fali promieniowania UV (im bliżej światła widzialnego), tym mniej energii ma i tym mniej jest szkodliwe, ale tym bardziej ma znaczną siłę przenikania przez skórę. I odwrotnie, im krótsza długość fali promieniowania UV (im bliżej promieni rentgenowskich), tym więcej ma energii, a tym samym bardziej destrukcyjne, mając mniejszą moc wnikania w skórę.

UV-A (400–315 nm)

UV-A, które ma stosunkowo dużą długość fali, odpowiada za prawie 95% promieniowania UV docierającego do powierzchni Ziemi. Mogą wnikać w głębsze warstwy skóry.

Odpowiadają za natychmiastowy efekt opalenizny . Ponadto sprzyjają starzeniu się skóry i powstawaniu zmarszczek , zaburzając równowagę syntez białek (zwłaszcza degradacji kolagenu i zwiększając niszczenie elastyny) oraz w komórkach są źródłem produkcji wolnych rodników , bardzo im szkodzi. Przez długi czas uważano, że UV-A nie może spowodować trwałych uszkodzeń. W rzeczywistości wydaje się, że UV-A sprzyja powstawaniu raka skóry poprzez kilka mechanizmów, ale z dużo mniejszym skutkiem niż UV-B.
Promienie UVA pobudzają cząsteczkę DNA i pobudzają wiązania między określonymi zasadami, zwłaszcza gdy DNA ma postać podwójnej helisy, która może być źródłem mutacji, a nawet raka. Wydaje się, że inny mechanizm rakotwórczy istnieje poprzez reaktywne pochodne tlenu, które UV-A generuje wewnątrz komórek, w większych ilościach niż UV-B. UV-A może również nasilać komórkową toksyczność UV-B, wnikając głębiej w skórę, działając immunosupresyjnie i uszkadzając systemy naprawy DNA.

Promienie UVA są niebezpieczne dla oczu dzieci, których krystaliczna soczewka tylko częściowo pełni rolę filtru. 90% UV-A dociera do siatkówki niemowląt, a kolejne 60% przed trzynastym rokiem życia. U dorosłych po dwudziestce soczewka zatrzymuje (i doświadcza) promieniowania UV-A prawie w 100%.

UV-B (315–280 nm)

UV-B o średniej długości fali ma znaczną aktywność biologiczną, ale nie wnika poza powierzchowne warstwy skóry, jest stosunkowo absorbowane przez zrogowaciałą warstwę naskórka ( melaninę ). Część słonecznego UV-B jest filtrowana przez atmosferę.

Odpowiadają za opalanie i opóźnione oparzenia. Są w stanie wytwarzać bardzo duże ilości utlenionych wolnych rodników w komórkach skóry, które w krótkim okresie powodują oparzenia słoneczne i stany zapalne . Oprócz tych krótkotrwałych efektów sprzyjają starzeniu się skóry (poprzez niszczenie włókien kolagenowych ) i pojawianiu się raka skóry, ponieważ nawet jeśli UV-B stanowi mniejszość światła docierającego do powierzchni Ziemi, są one dużo bardziej rakotwórczy niż UV-A.

Silne intensywności UV-B są niebezpieczne dla oczu i mogą powodować „błysk spawacza” lub fotokeratitis , ponieważ są one blokowane tylko w 80% przez soczewkę osoby dorosłej. U dzieci połowa promieniowania UV-B dociera do siatkówki niemowląt, a 75% przed dziesiątym rokiem życia.

Z drugiej strony mogą być korzystne w przypadku niektórych chorób skóry, takich jak łuszczyca . Są one również istotne dla syntezy witaminy D .

UV-C (280–100  nm )

UV-C, krótka długość fali są promieniowania UV i najbardziej szkodliwych (na wzrost energii, jak długość fali zmniejszenia), ale są one całkowicie przesączono przez warstwę ozonową w ' atmosferze i teoretycznie nie docierają do powierzchni Ziemi.

Jednak od kilkudziesięciu lat lampy UV-C (a od niedawna diody LED) są używane w laboratoriach biologicznych w celu uzyskania efektu bakteriobójczego, w celu sterylizacji części lub urządzeń ( na przykład okap z przepływem laminarnym ). Coraz większa liczba urządzeń, możliwych przypadkowych źródeł narażenia konsumentów na promieniowanie UV-C, została niedawno wprowadzona na rynek ( np. Małe moduły fotowoltaiczne przeznaczone do uzdatniania wody do picia w krajach rozwijających się, co wyjaśnia wzrost liczby wypadków i / lub zmian skórnych), co spowodowało, że Komisja Europejska zażądała opinii SCHEER (Komitet Naukowy ds. Zdrowia, Środowiska i Pojawiających się zagrożeń) w sprawie zagrożeń związanych z tymi nowymi wyrobami. Eksperci uznali, że nie mogą ocenić tego ryzyka ze względu na brak badań dotyczących stopnia narażenia ludzi i skutków narażenia przewlekłego.

Pasmo widmowe UV-C składa się z trzech podpasm:

Ochrona

Aby bronić się przed promieniowaniem UV, organizm, w zależności od rodzaju skóry , reaguje na ekspozycję, uwalniając brązowy barwnik melaniny . Pigment ten pochłania promienie UV, co pomaga blokować ich przenikanie i zapobiega uszkodzeniom głębszych i bardziej wrażliwych warstw skóry. Spośród przeciwutleniaczy (witamina E i C , β-karotenu ...) można zneutralizować wolne rodniki utworzone przez promienie UV.

Filtry przeciwsłoneczne zawierają filtry ultrafioletowe, które częściowo blokują promienie UV i pomagają chronić skórę. Im wyższy wskaźnik ochrony, tym wyższy stopień ochrony. Wskaźnik ochrony to w rzeczywistości stosunek czasu potrzebnego do uzyskania oparzenia słonecznego z filtrem przeciwsłonecznym i bez niego. Na przykład przy współczynniku ochrony 50 złapanie oparzenia słonecznego zajmie pięćdziesiąt razy dłużej niż bez żadnej ochrony.
W 1957 roku laboratoria RoC wynalazły pierwszy filtr przeciwsłoneczny o bardzo wysokim stopniu ochrony ( IP 50+ ).

Odzież i okulary przeciwsłoneczne blokują część promieni UV. Istnieją płyny zawierające filtry ultrafioletowe, które częściowo blokują promienie UV, jednak większość dermatologów odradza długotrwałe opalanie.

Astronomia

W astronomii bardzo gorące obiekty emitują przede wszystkim światło UV ( prawo Wiena ). Jednak warstwa ozonowa , która chroni nas przed intensywnymi promieniami UV pochodzącymi ze Słońca, sprawia astronomom trudności w obserwacjach z Ziemi. Z tego powodu większość obserwacji UV odbywa się z kosmosu .

posługiwać się

Te lampy fluorescencyjne wytwarzają światło UV w ich rurki zawierającej gazu pod niskim ciśnieniem  ; fluorescencyjna powłoka po wewnętrznej stronie rur pochłania promieniowanie UV, które jest następnie ponownie emitowane w postaci światła widzialnego.

Lamp halogenowych również wytwarzać UV i nie powinny być wykorzystywane bez ochronnej.

Według długości fali:

W okresie międzywojennym radioterapię testowano pod kątem określonych chorób (krzywicy), ale także różnych substancji, aby wyprodukować „napromieniowane leki” o nowych właściwościach leku (wynikających z fotochemicznego działania promieni ultrafioletowych na produkt).

Do lampy UV są również wykorzystywane do analizy minerałów lub perełki lub zidentyfikować różne rzeczy, takich jak banknoty (wiele obiektów może wyglądać podobnie pod innym świetle i widoczne w świetle UV).

Barwniki fluorescencyjne UV mają wiele zastosowań (na przykład w biochemii lub w niektórych efektach specjalnych).

Lampy UV o długości fali 253,7 nm ( Merkury Vapor Discharge Lamp ) służą do sterylizacji obszary robocze i narzędzia wykorzystywane w laboratoriach biologicznych i sprzętu medycznego. Ponieważ mikroorganizmy mogą być chronione przed promieniowaniem UV przez małe pęknięcia w oprawce, lampy te są używane jedynie jako uzupełnienie innych technik sterylizacji.

Światło UV jest wykorzystywane do fotolitografii o bardzo wysokiej rozdzielczości, wymaganej do produkcji półprzewodników .

Promienie UV są również stosowane do suszenia w farbach , syntezę polimeru w fotopolimeryzacji utwardzanie niektórych klejów przez foto-i w UV-Vis, spektroskopia . Są one również wykorzystywane do wywoływania pewnych reakcji fotochemicznych , takich jak fotoizomeryzacja grup azobenzenowych , dimeryzacja kumaryny, a następnie rozbijanie dimerów, niszczenie grup nitrobenzenowych .

Podczas pracy ze światłem UV, szczególnie przy krótkich falach UV, zaleca się stosowanie środków ochrony oczu. Zwykłe okulary przeciwsłoneczne mogą zapewnić pewną ochronę, ale często są niewystarczające.

Wizji owadów , takich jak pszczoły , rozciąga się w pobliżu ultrafioletowego (UV-A), widma oraz kwiaty często mają widoczne oznakowania takich zapylaczy . Niektóre pułapki na owady wykorzystują to zjawisko. Niektóre kręgowce również widzą całe lub część widma ultrafioletowego, takie jak ryby lub niektóre planktonofagi, które wykorzystują je do lepszego wykrywania swojej ofiary.

Pasma widmowe promieniowania UV

Promienie UV to fale elektromagnetyczne znajdujące się między światłem widzialnym a promieniami X. Ta kategoria promieniowania wyznacza początek strefy jonizującej widma elektromagnetycznego, które rozciąga się od 750  THz do 30  PHz .

Podział historyczny 1932 r

Na Drugim Międzynarodowym Kongresie Światła w Kopenhadze w 1932 roku Coblentz przedstawił koncepcję pasm widmowych UVA, UVB i UVC. Regiony te zostały określone przez właściwości transmisyjne trzech popularnych filtrów szklanych:

Zatem podstawy tych podziałów mają swoje podstawy w fizyce, a nie w biologii, chociaż te definicje są bardzo przydatne w biologii.

Podział CIE z 1999 r

Niedawno zaczęto używać terminów UVA-I (340-400nm) i UVA-II (315-340nm) ze względu na lepsze zrozumienie różnic między UVB i UVA. W rzeczywistości promienie UVA-II są podobne do promieni UVB, w których cząsteczka docelowa (np. DNA) jest bezpośrednio zmieniana poprzez absorpcję energii UV. W przeciwieństwie do tego promienie UVA-I mają tendencję do pośredniego uszkadzania cząsteczek docelowych przez reaktywne formy tlenu (RFT) generowane przez wychwyt UV przez inne cząsteczki.

CIE zaleca w dziedzinie fotobiologii i fotochemicznych podział domeny ultrafioletowego do czterech domen po rozdzieleniu na dwie domeny UVA subdomen.

Cięcie ISO

Oto klasyfikacja UV, która jest obecnie zdefiniowana w normie ISO 21348:

Nazwisko Skrót Przedział długości fal
(w nanometrach ) 		Energia fotonów
(w elektronowoltach ) 		Uwagi / inne nazwy
Ultrafioletowy UV 100 - 400 3.10 - 12.4
Próżnia ultrafioletowa VUV 10 - 200 6,20 - 124
Ekstremalne ultrafioletowe EUV 10 - 121 10,25 - 124
Wodór Lyman-alfa H Lyman-α 121 - 122 10,16 - 10,25
Daleki ultrafiolet FUV 122 - 200 6.20 - 10.16 Daleki ultrafiolet
Ultrafiolet C UVC 100 - 280 4,43 - 12,4 Bakteriobójcze ultrafioletowe ( np . Lampa bakteriobójcza )
Średni ultrafiolet MUV 200 - 300 4.13 - 6.20 Środkowy ultrafiolet
Ultrafiolet B. UVB 280 - 315 3,94 - 4,43
Bliski ultrafioletu NUV 300 - 400 3.10 - 4.13 Bliski ultrafioletu . Widoczny dla ptaków, owadów i ryb
Ultrafiolet A UVA 315 - 400 3,10 - 3,94 czarne światło

Uwagi i odniesienia

  1. https://www.energie-environnement.ch/maison/ecclairage-et-piles/1369
  2. Newsham, KK and Robinson, SA (2009), Odpowiedzi roślin w regionach polarnych na ekspozycję na promieniowanie UVB: a meta - analiza , Global Change Biology , 15 (11), 2574-2589.
  3. „Les UV-A Savoir” (wersja z 21 października 2017 r. W Internet Archive ) , na uv-damage.org .
  4. Przeczytaj online
  5. „Rekordowa  dziura w warstwie ozonowej nad biegunem północnym” (wersja z 13 lipca 2016 r. W archiwum internetowym ) , notre-planete.info .
  6. Według JW Drapera , „  On a new Imponderable Substance and on a Class of Chemical Rays analog to the rays of Dark Heat  ”, London, Edinburgh i Dublin Philosophical Magazine and Journal of Science , vol.  LXXX,1842, s.  453-461
  7. Z JW Drapera , „  Description of the Tithonometer  ”, The Practical Mechanic and Engineer's Magazine ,Styczeń 1844, s.  122-127 ° C.
  8. Według (w) Stevena Beesona i Jamesa W. Mayera , Patterns of Light: chasing the spectrum from Aristotle to LEDs , New York, Springer,2008, 196  s. ( ISBN  978-0-387-75107-8 , czytaj online ) , „12.2.2 Odkrycia poza widzialnym” , s.  149
  9. Według Philipa E. Hockbergera , „  Historia fotobiologii ultrafioletowej dla ludzi, zwierząt i mikroorganizmów  ”, Photochem. Photobiol. , vol.  76, n o  6,2002, s.  561–79 ( PMID  12511035 , DOI  10.1562 / 0031-8655 (2002) 0760561AHOUPF2.0.CO2 )
  10. Według Jamesa Boltona i Christine Colton , The Ultraviolet Deinfection Handbook , American Water Works Association,2008, 149  pkt. ( ISBN  978-1-58321-584-5 ) , str.  3-4.
  11. T. Lyman , „  Victor Schumann  ”, Astrophysical Journal , vol.  38,1914, s.  1–4 ( DOI  10.1086 / 142050 , Bibcode  1914ApJ .... 39 .... 1L )
  12. Kévin Lamy, występ klimatycznych promieniowania ultrafioletowego w 21 st  wieku: Wpływ różnych scenariuszy klimatycznych ,2018( czytaj online ), praca doktorska, University of Reunion .
  13. (w) E. Friis-Christensen i K. Lassen "  Długość słonecznego cyklu: wskaźnik aktywności słonecznej ściśle związane z klimatu  " , Science , N O  2541 st listopad 1991, s.  698–700 ( DOI  10.1126 / science.254.5032.698 , czytaj online ).
  14. (w) AE Covington, „  Solar Radio Emission at 10,7 cm, 1947-1968  ” , Journal of the Royal Astronomical Society of Canada , Vol.  63, n o  1251969.
  15. (w) Michaela Hegglin i I. Theodore G. Shepherd, „  Large Climate-induced exchange in UV index and stratosphere-troposphere ozone to-flow  ” , Nature Geoscience , vol.  2,6 września 2009, s.  687–691 ( DOI  10.1038 / ngeo604 , czytaj online ).
  16. (w) JR Ziemke JR Herman JL Stanforda i PK bhartia, "  monitorowania ozonu ogółem / UVB i prognozowania Wpływ chmury i rozdzielczość pozioma pobraniami satelitarnych  " , Journal of Geophysical badawcza: przestrzeniach , N O  103,1 st lutego 1998, s.  3865–3871 ( DOI  10.1029 / 97JD03324 , czytaj online ).
  17. (en) AF Bais, K. Tourpali, A. Kazantzidis, H. Akiyoshi, S. Bekki, P. Braesicke, MP Chipperfield, M. Dameris, V. Eyring, H. Garny et al. , „  Projekcje zmian promieniowania UV w XXI wieku: wpływ odzysku ozonu i efektów chmur  ” , Atmospheric Chemistry and Physics , vol.  11,2011, s.  7533–7545 ( DOI  10.5194 / acp-11-7533-2011 ).
  18. (w) RL McKenzie, Waszyngton Matthews i PV Johnston "  Związek entre rumieniowa UV i ozon, pochodzące z pomiarów widmowe natężenie napromienienia  " , Geophysical Research Letters , n O  18Grudzień 1991, s.  2269–2272 ( DOI  10.1029 / 91GL02786 , czytaj online ).
  19. (w) J. Sabburg i J. Wong, „  The effect of clouds on Enhancing UVB irradiance at the Earth's Surface: A one year study  ” , Geophysical Research Letters , vol.  27,15 października 2000, s.  3337–3340 ( DOI  10.1029 / 2000GL011683 , czytaj online ).
  20. (w) JS Schafer, VK Saxena BN Wenny, W. Barnard i JJ De Luisi, "  Obserwowany wpływ chmur na promieniowanie UV-B  " , Geophysical Research Letters , vol.  23,15 września 1996, s.  2625–2628 ( DOI  10.1029 / 96GL01984 , czytaj online ).
  21. (w) F. Jégou S. Godin-Beekmann Mr. Correa, C. Brogniez F. Auriol, V. Peuch Mr. Haeffelin, A. Pazmino, P. Saiag, Goutail F. et al. , „  Ważność pomiarów satelitarnych wykorzystywanych do monitorowania zagrożenia zdrowia przez promieniowanie UV  ” , Atmospheric Chemistry and Physics , vol.  11,2011, s.  13377–13394.
  22. (en) Kevin Lamy i in. , „  Modelowanie promieniowania ultrafioletowego z pomiarów naziemnych i satelitarnych na wyspie Reunion, południowe tropiky  ” , Atmospheric Chemistry and Physics , vol.  18,9 stycznia 2018 r, s.  227–246 ( DOI  10.5194 / acp-18-227-2018 , czytaj online ).
  23. (w) Janusz W. Krzyścin Sylwester Puchalski, "  Wpływ aerozolu na powierzchnię promieniowania UV z pomiarów naziemnych wykonanych w Belsku w latach 1980-1996  " , Journal of Geophysical Research: Atmospheres , vol.  103,1998, s.  16175–16181 ( DOI  10.1029 / 98JD00899 , czytaj online ).
  24. (w) Mde P. Correa i in. , „  Prognozowane zmiany w rumieniowych promieniach czystego nieba i skutecznych dawkach promieniowania UV witaminy D dla Europy w latach 2006–2100  ” , Photochem. Photobiol. Sci. , vol.  12,2013, s.  1053–1064 ( DOI  10.1039 / c3pp50024a , czytaj online ).
  25. (en) O. Boucher i in. , Climate Change 2013 - The Physical Science Basis: Working Group I Contribution to the Fifth Assessment Report of the Intergovernmental Panel on Climate Change , Cambridge University Press ,2014, 571–658  s. ( DOI  10.1017 / CBO9781107415324.016 , czytaj online ) , „Rozdział 7 - Chmury i aerozole”.
  26. (w) A F. Bais, RL McKenzie, G. Bernhard, PJ Aucamp, Mr Ilyas, S. i K. Madronich Tourpali, „  Zubożenie warstwy ozonowej i zmiany klimatyczne: Wpływ na promieniowanie UV  ” , Photochem. Photobiol. Sci. , vol.  14,2015, s.  19–52 ( DOI  10.1039 / C4PP90032D , czytaj online ).
  27. Williamson i wsp. (2019), Interaktywne skutki zubożenia warstwy ozonowej w stratosferze, promieniowania UV i zmiany klimatu na ekosystemy wodne , Photochemical & Photobiological Sciences , 18 (3), 717-746.
  28. (w) V. Kakani, K. Reddy, D. Zhao i K. Sailaja, „  Odpowiedzi upraw polowych na promieniowanie UV-B: przegląd  ” , Agricultural and Forest Meteorology , tom.  120,2003, s.  191–218 ( DOI  10.1016 / j.agrformet.2003.08.015 , czytaj online ).
  29. (w) Vernet, EA Brody O. Holm-Hansen i BG Mitchell, „  The Response of Antarctic Phytoplankton to Ultraviolet Radiation Absorption, Photosynthesis, and Taxonomic Composition  ” , American Geophysical Union ,1993, s.  143-158 ( DOI  10.1029 / AR062p0143 , czytaj online ).
  30. (w) RT Noble i JA Fuhrman , „  Wirus i jego przyczyny rozpadają się w wodach przybrzeżnych  ” , Applied and Environmental Microbiology , tom.  63, n o  1,1 st styczeń 1997, s.  77–83 ( ISSN  0099-2240 i 1098-5336 , PMID  16535501 , streszczenie )
  31. (en) D.-P. Häder, HD Kumar, RC Smith i RC Worrest, „  Wpływ słonecznego promieniowania UV na ekosystemy wodne i interakcje ze zmianami klimatu  ” , Photochem. Photobiol. Sci. , vol.  6,2007, s.  267–285 ( DOI  10.1039 / B700020K , czytaj online ).
  32. CE Williamson, S. Madronich, A. Lal, RE Zepp, RM Lucas, EP Overholt, KC Rose, G. Schladow i J. Lee-Taylor (2017), Wzrost opadów wywołany zmianami klimatu zmniejsza potencjał promieniowanie ultrafioletowe do inaktywacji patogenów w wodach powierzchniowych , Sci. Reprezentant. 7, 13033.
  33. IN Flamarique (2016), Zmniejszona wydajność żerowania zmutowanego danio pręgowanego ze zmniejszoną populacją stożków ultrafioletowych , Proc. R. Soc. , 283, 20160058.
  34. DM Leech i S. Johnsen (2006), Wizja ultrafioletowa i wykuwanie u młodocianych błękitnopłetwych (Lepomis macrochirus) , Can. J. Fish. Aquat. Sci. , 63, 2183–2190
  35. Rhainds M i De Guire L (1998), Promieniowanie ultrafioletowe: perspektywa zdrowia publicznego  ; Levallois, P. i P. Lajoie (redaktorzy), Astmospheric pollution and electromagnetic fields , Sainte-Foy, Les Presses de l'Université Laval, 237-266.
  36. De Guire Drouin L i L "  promieniowanie ultrafioletowe i zdrowia  " travail i Sante , N O  8 (2),1992, s.  29-33
  37. Torii, H., Ekspozycja na światło fioletowe może być strategią zapobiegawczą przeciwko progresji krótkowzroczności , EBioMedicine , 15, 210-219.
  38. Torii, H., Ohnuma, K., Kurihara, T., Tsubota, K. and Negishi, K. (2017), Violet Light Transmission is Related to Myopia Progression in Adult High Myopia [PDF] , Scientific Reports , 7 ( 1)
  39. Césarini JP (2007), Promieniowanie ultrafioletowe a zdrowie , Ochrona przed promieniowaniem , 42 (03), 379-392 ( streszczenie ).
  40. Perrot J.-Y., Dezynfekcja wody przeznaczonej do wody pitnej przez UV , Roissy, Wedeco ITT Industrie,2007, 54  s.
  41. IARC (2008), World Cancer Report
  42. Armstrong B (2004), Jak ekspozycja na słońce powoduje raka skóry: perspektywa epidemiologiczna . In Prevention of skin cancer , Elwood J., English D. and Hill D., str.  89-116 .
  43. WHO (1999), Arkusz informacyjny (305)
  44. Smedby, KE, Hjalgrim, H., Melbye, M., Torrång, A., Rostgaard, K., Munksgaard, L.… and Adami, HO (2005), ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe i ryzyko wystąpienia złośliwych chłoniaków , Journal of the National Cancer Institute , 97 (3), 199-209 ( streszczenie )
  45. De Laat, A., Van der Leun, J. and De Grujl, F. (1997), Carcinogenesis induced by UVA (365 nm) radio: the dawka-time dependence of tumor in hairles mice , Carcinogenesis , 18 (5 ), s.  1013-1020
  46. Bonneau J (2010), Wykorzystanie narzędzi do szacowania narażenia na promieniowanie ultrafioletowe słońca w celu poprawy profilaktyki: interfejs między zdrowiem zawodowym a zdrowiem publicznym (Przypadek rolników we francuskojęzycznej Szwajcarii) , praca dyplomowa inżynierska , 11 października 2010, EHESP
  47. World Health Organization , „  UV Radiation  ” (dostęp: 27 kwietnia 2018 r . ) .
  48. „Sun and cancer: UVA, the risk unmasked” (wersja z 26 lipca 2009 r. W Internet Archive ) , CNRS ,12 czerwca 1996
  49. „  Understanding UVA and UVB - SkinCancer.org  ” , na skincancer.org (dostęp 23 maja 2015 )
  50. F. R. de Gruijl , „  Photocarcinogenesis : UVA vs UVB  ”, Methods in Enzymology , tom.  319,2000, s.  359-366 ( ISSN  0076-6879 , PMID  10907526 , czytaj online , dostęp: 23 maja 2015 )
  51. Na Science, Actualité, n o  403, marzec 2011 r
  52. Frank R. de Gruijl , „  Photocarcinogenesis : UVA vs. Promieniowanie UVB  ”, Skin Pharmacology and Applied Skin Physiology , tom.  15, 2002 wrzesień-październik, s.  316-320 ( ISSN  1422-2868 , PMID  12239425 , DOI  64535 , czytaj online , dostęp 23 maja 2015 )
  53. Gary M. Halliday , Diona L. Damian , Sabita Rana i Scott N. Byrne , „  Supresyjne działanie promieniowania ultrafioletowego na odporność skóry i narządów wewnętrznych: implikacje dla autoimmunizacji  ”, Journal of Dermatological Science , vol.  66,Czerwiec 2012, s.  176-182 ( ISSN  1873-569X , PMID  22277701 , DOI  10.1016 / j.jdermsci.2011.12.009 , czytaj online , dostęp: 23 maja 2015 )
  54. FR de Gruijl , HJ van Kranen i LH Mullenders , „  Uszkodzenia DNA wywołane promieniowaniem UV, naprawa, mutacje i szlaki onkogenne w raku skóry  ”, Journal of Photochemistry and Photobiology. B, Biology , vol.  63,Październik 2001, s.  19-27 ( ISSN  1011-1344 , PMID  11684448 , czytaj online , dostęp 23 maja 2015 )
  55. Komisja Europejska, według opinii SCHEER, „  Lampy UV-C: czy urządzenie zabijające bakterie i wirusy może być szkodliwe dla zdrowia”?  " ,2017(dostęp 24 maja 2020 )
  56. „  The National Institutes of Health (NIH) Consensus Development Program: Sunlight, Ultraviolet Radiation and the Skin  ” , na consensus.nih.gov (dostęp: 25 stycznia 2016 r. )
  57. (w) "  kosmicznego otoczenia (naturalne i sztuczne) - Sposób ustalania natężenia promieniowania słonecznego  " , Międzynarodowy Standard , n O  ISO 21348,1 st maja 2007, s.  5 ( czytaj online ).
  58. „  Jak dobrać indeks ochrony przeciwsłonecznej?  » , On Biafine (dostęp 6 czerwca 2020 ) .
  59. „RoC: ekspert w kosmetyce” (wersja z 22 lutego 2011 w Internet Archive ) .
  60. http://www.live2times.com/1954-roc-invente-la-creme-solaire-ecran-total-e--7576/
  61. „Aplikacje” (wersja z 6 października 2008 r. W archiwum internetowym ) , na s-et.com .
  62. (in) „  Promienie ultrafioletowe UV Rays What is Ultraviolet UV Light Bulbs, Fly Trap  ” , Pestproducts.com (dostęp: 8 listopada 2011 )
  63. Raynal C (2011) Napromienione leki, źródła zdrowia. Journal of Pharmacy History, 59 (369), 53-70. ( Podsumowanie )
  64. Jacobs, GH (1992). Widzenie ultrafioletowe u kręgowców . American Zoologist, 32 (4), 544–554.
  65. Losey, GS, Cronin, TW, Goldsmith, TH, Hyde, D., Marshall, NJ and McFarland, WN (1999), The UV visual world of fishes: a review , Journal of Fish Biology , 54 (5), 921 -943.
  66. Novales-Flamarique, H. and Hawryshyn, C. (1994), Fotorecepcja ultrafioletowa przyczynia się do zachowania w poszukiwaniu zdobyczy u dwóch gatunków ryb zooplanktożernych , Journal of Experimental Biology , 186 (1), 187-198.
  67. (en) Komisja Europejska Zdrowie publiczne, „Solarium i promieniowanie UV” (wersja z 8 kwietnia 2009 r. W archiwum internetowym ) .
  68. (w) ICE, „TC 134/1 6-26 report: Standaryzacja terminów UV-A1, A2-UV i UV-B” (wersja z 31 marca 2016 r. W archiwum internetowym ) .
  69. (in) „ISO 21348-2007 Środowisko kosmiczne (naturalne i sztuczne) - Proces określania nasłonecznienia” (publikacja z dnia 16 lipca 2011 r. W archiwum internetowym ) .
  70. (w) Karl G. Linden i Jeannie L. Darby , „  Estimating Effective Dose from Germicidal UV Lamps Medium Pressure  ” w Journal of Environmental Engineering ,Listopad 1997( ISSN  0733-9372 , DOI  10.1061 / (ASCE) 0733-9372 (1997) 123: 11 (1142) , dostęp 24 maja 2020 ) ,s.  1142–1149

Zobacz też

Powiązane artykuły

Bibliografia

Linki zewnętrzne