Przysiad (z angielskiego do przysiadu , aby zajmować się bez zgody), wyznacza zawodu miejsce w perspektywie zamieszkania bez zgody posiadacza prawnej tego miejsca. Prawnie zakwalifikowany jako „zawód bez prawa i tytułu”, squatting jest z definicji nielegalny. Co za tym idzie, przysiad oznacza zajmowane w ten sposób miejsce.
Od XVII do XX wieku, termin wydaje się oznaczać squat nielegalnej inwazji lądowej przez angielskich rolników, Kopaczki . 1 st kwiecień 1649w okolicach Londynu miała miejsce pierwsza znana okupacja, kierowana przez Gerrarda Winstanleya .
Squat może pomieścić jedną osobę lub kilkadziesiąt osób, w małym mieszkaniu w śródmieściu, na podmiejskim nieużytku przemysłowym lub na wsi. Warunki życia mogą się różnić w zależności od początkowego stanu miejsca, środków i motywacji mieszkańców: młodzi uciekinierzy odmawiający integracji domu, migranci, artyści bez warsztatu, koczowniczy truckerzy , podróżnicy pozbawieni obszarów, recepcjoniści, bezdomni , aktywiści libertarianin przyczyna , autonomiczne , ludzie patrząc na przestrzeni życia społecznego lub społeczności.
Dla znacznej większości skłotersów zawód jest częścią kursu stacjonarnego naznaczonego niepewnością. Dlatego wiele przysiadów zapewnia przestrzeń wprost poświęconą zakwaterowaniu przechodzących ludzi: spanie w . Ponadto często godzą miejsce zamieszkania i przestrzeń działania: starają się rozwijać zbiorowe zarządzanie życiem codziennym, poprzez rehabilitację miejsca, organizację spotkań i debat, tworzenie i dyfuzję kulturową. warsztatów i oczywiście informacji i działań politycznych. Istnieją również skłoty, w których mieszczą się sklepy darmowe , potocznie zwane free-shopami lub „wolnymi strefami” (sklepy z używanymi rzeczami, dostęp do internetu itp.).
Często przedstawiany jako atak na prawo własności , zapisane w Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela z 1789 r. , squat w rzeczywistości stawia go w szczególnym napięciu z prawem do mieszkania . Podczas gdy debatywrzesień 2020 w Zgromadzeniu Narodowym ponownie przedstawiają właścicieli jako „ofiary” dzikich lokatorów, odkrywając „w domu”, w ich domu, po powrocie z pracy, nielegalnych okupantów, squaty faktycznie dotyczą w przeważającej większości budynków pozostawionych pustymi przez miesiące lub lata, w coraz większym stopniu należy do władz lokalnych, firm lub multiwłaścicieli, a nie do drobnych właścicieli.
We Francji ramy prawne różnią się w zależności od sposobu wjazdu:
Możemy zatem uznać, że squat uczestniczy w budowie alternatywnego modelu ekonomicznego . W rzeczywistości głównym powodem wykonywania pracy są często względy majątkowe: jednostki, rodziny lub grupy ludzi poszukują miejsca do życia, gdy nie mogą opłacić czynszu.
Od czasu przynajmniej pojawienia się pojęcia własności prywatnej istnieje okupacja bez tytułu. We Francji okupacje bez tytułu, zwane dziś „squatami”, można uznać za legalnie od czasu Rewolucji Francuskiej i wstąpienia na własność wszystkich obywateli. Termin „squat” pojawił się we Francji po II wojnie światowej . W proteście przeciwko przeszkodom administracyjnym, które utrudniają realizację prawa rekwizycyjnego, przystępują do zajmowania pustych mieszkań. Wywodzący się z Ludowego Ruchu Rodzin (ruch świecki utworzony w 1942 r., którego celem jest poprawa sytuacji robotników), blisko związany z Chrześcijańską Młodzieżą Robotniczą (która jest zakotwiczona po lewej stronie w belgijskim krajobrazie politycznym), ruch ten narodził się w Marsylia przed przeprowadzką do innych prowincjonalnych miasteczek. W ciągu pięciu lat przeniesiono w ten sposób około 5000 rodzin. Tym okupacjom towarzyszy kampania w prasie, zwłaszcza katolickiej ( Esprit ), oraz akcja bojowa, która uwrażliwia opinię publiczną na problem kryzysu mieszkaniowego.
Ten przykład wyraźnie pokazuje, że kwestie gospodarcze i polityczne są w ostatecznym rozrachunku nierozłączne. I tak, z Abbe Pierre do Libertarian Organizacji Komunistycznej (OCL) przez Komitet ds słabo mieści następnie prawo do mieszkania (DAL), wiele osób określa fakt kucki jako ekspresji ruchu. Social worker twierdząc, prawo do życia godności.
Niektórzy skłoterzy są bliscy ultralewicy , anarchizmowi lub ruchowi autonomicznemu i realizują ideę odmowy prywatnej własności . Twierdzą, że zniesienie czynszu i umożliwienie dzielenia zasobów i kosztów może zmniejszyć zależność od pieniędzy i umożliwić ludziom odzyskanie czasu życia.
Dążą do eksperymentowania w określonej przestrzeni z formami organizacji społecznej opartych na wartościach użytkowych dla dobra wspólnego, a nie na prawach własności prywatnej oraz promowania alternatyw kulturowych i politycznych poprzez samorząd . Wszyscy mieszkańcy spotykają się tak często, jak to konieczne, by wspólnie podejmować i przejmować decyzje dotyczące funkcjonowania lub rozwoju miejsca. Według jego zwolenników ten sposób organizacji ma tę zaletę, że nie zachęca do wyłaniania się liderów.
Wreszcie w najbardziej ustabilizowanych squatach obserwujemy systemy wzajemnej pomocy i solidarności, które chronią jednostki przed zbyt wielką bezbronnością. Przysiad może więc pełnić rolę zaworu bezpieczeństwa i pomieścić populacje, dla których nie ma miejsca gdzie indziej. Na przykład, podobnie jak slumsy z lat 70. , pozwala niedawnym imigrantom korzystać z praktyk odbywanych przez tych, którzy przybyli przed nimi.
Jednak prawicowe centra społeczne , które są squatami inspirowanymi neofaszystami, mogą również istnieć, choć rzadziej. Możemy szczególnie zauważyć ruch Casapound , wywodzący się z Rzymu , jak również jego nowszy odpowiednik z Lyonu , Bastion Social .
Squaty i wszelkie zjawiska zawodów bez tytułu mają tendencję do rozprzestrzeniania się w okresach pogarszania się warunków dostępu do mieszkań, podczas gdy mieszkania pozostają wolne. Miasta takie jak Barcelona mają prawie sto przysiadów, które są nieustannie odnawiane. We Francji mimo istnienia od tego czasu11 października 1945prawa znanego jako rekwizycja pustych mieszkań (które miało na celu uregulowanie de facto skłotów po powojennym kryzysie mieszkaniowym) oraz prawa Bessona z 1990 roku, okupacja pozostaje nielegalna. Art. 30 ter ustawy o przyspieszeniu i uproszczeniu działań publicznych (ASAP), omawiany na zgromadzeniu wpaździernik 2020, ma tendencję do karania każdego zawodu bez tytułu „miejsca zamieszkania, niezależnie od tego, czy jest to główne miejsce zamieszkania właściciela”. Artykuł ten zmierza do wyjęcia z ram kodeksu cywilnego, włączenia go do kodeksu karnego, dużej części przypadków zawodów bez tytułu, ale pozostaje niejasny co do pojęcia domicylu i majątku.
Kwestię legalizacji zawodu bez tytułu można postawić okupantom, gdy ich zawód mieści się w ramach miejskiej polityki mieszania społecznego. W związku z tym wiele opinii może zostać wysuniętych. Zaproponowane rozwiązania legalizacyjne są równie zmienne jak przypadki okupacji, można by przedstawić niewyczerpujący wykaz przypadków obejmujący: