Deska snowboardowa

Snowboard
Snowboard

Kluczowe dane

Sport olimpijski od	1998

Snowboard , snowboard , snowboard w Kanadzie rzadko lub deski śniegu to sport, zima na śniegu . Sprzęt składa się z deski snowboardowej ( deska po angielsku oznacza „deskę”, a śnieg - „śnieg”), pary wiązań (jest kilka rodzajów) oraz pary dopasowanych butów (oznaczonych butami Anglicism ). Pozycja na desce jest podobna do pozycji deskorolkarza: z profilu stopy ustawione są na linii w poprzek deski, jedna za drugą.

Zwolenników tego sportu nazywa się snowboardzistami lub snowboardzistami.

Historia

Snowboarding czy snowboarding to logiczny następca morskiego surfingu i skateboardingu. Surfowanie jest rodzimy sport Hawajach przynajmniej XV th  wieku i jest ważną częścią kultury tych wysp. Surfing zainspirował także skateboarding , zapoczątkowany w 1950 r., który będzie się rozwijał szybciej, rozwój i rozpowszechnienie snowboardingu zajmie więcej czasu, ale zachowa ducha tych dwóch sportów.

Możemy znaleźć początki snowboardu wśród Mongołów w XVIII th  century a ostatnio w latach dwudziestych XX wieku: od tego czasu wydaje się, że wiele osób próbowało ślizgać się po śniegu stojąc na desce, niezależnie od jakiegokolwiek wynalazku lub komercjalizacji. Pierwsze zgłoszenia patentowe przypisują wynalazek Jake'owi Burtonowi . Chociaż trudno jest zmierzyć wagę wkładu każdej osoby, wiele osób odegrało decydującą rolę w jego powstaniu lub ojcostwie, opracowało samodzielnie lub spopularyzowało podobne innowacje:

• Pan J. Burchett
• Sherman Poppen opatentował Snurfer w 1966 roku
• Dimitrije Milovich , twórca Winterstick, patenty nieustalona 1972
• Flite Snowboards , założona w 1974 roku
• Tom Sims założył deski snowboardowe Sims w 1976 roku po zrobieniu deski w 1963 roku
• Jake Burton Carpenter założył Burton Snowboards w 1977 roku
• Mike Olson i Peter Saari założyli deski snowboardowe Gnu w 1978 roku
• Mark Anolik stworzył halfpipe w 1979 roku
• Régis Rolland kręci Apocalypse Snow w 1983 roku
• Serge Dupraz rozpoczyna produkcję w 1984 roku
• Claude Etchelecou wyciął swoje pierwsze deski w La Mongie w 83 roku i uczył snowboardu w szkole narciarskiej Snow Fun w La Mongie od zimy 84/85
• Gérard Rougier , założyciel Francuskiego Stowarzyszenia Snowboardu w 1987 roku
• Maurice Lejeune , założyciel International Snowboard Federation w 1990 roku
• W Sarran braci (Eric Alain i Marc) zrobić pierwsze testy snowboardowych od 81 w Pirenejach (Marc próbował bez powodzenia w 78 z jednym z pierwszych prototypów Winterstick)
• Jean Philippe Garcia , prekursor freestyle snowboardingu
• Mathias Prinz i Florence Bonnier , założyciele stowarzyszenia Evolusnow i France Snowboard
• Remi Forsans , założyciel Światowego Dnia Snowboardu
• Ken Achenback , Camp of Champions

Trwało kilka lat, zanim snowboard zdobył realne uznanie, zwłaszcza w ośrodkach sportów zimowych, które na jakiś czas go zakazały . Kurort Ventron pozwala na snowboardzie w ciągu tygodnia tylko wyjątkiem środy i wakacji szkolnych.

Francuski Snowboard Association , utworzony w 1987 roku, miał akredytację Ministerstwa Młodzieży i Sportu od snowboarding była reprezentowana na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998 . Został zastąpiony przez Francuską Federację Narciarską od 2007 roku.

W 1995 r. Sprzedano 880 000 płyt, 1,6 mln w 1996 r., A następnie 2 mln w 1997 r. Sprzedaż spadła do 1,5 mln w 2000 r., A następnie do 1,43 mln w latach 2003/2004: 45% w Ameryce Północnej, 31% w Europie i 23% w Japonii.

Edukacja

Monitory

Edukacja snowboardowa we Francji

We Francji, w przeciwieństwie do innych państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nie ma państwowego certyfikatu snowboardowego. Instruktorami snowboardu są często instruktorzy, którzy nie posiadają dyplomu snowboardowego. Podobnie jak w przypadku EFS, który odmawia zatrudniania instruktorów z dyplomem snowboardowym, a nawet posuwa się do złożenia skargi na „prawdziwych instruktorów snowboardu” przy wsparciu Ministerstwa Młodzieży i Sportu. Chociaż wszystkie pozwy zostały przegrane przez ESF, a sędziowie wielokrotnie stwierdzali, że snowboard nie jest oczywiście pochodną narciarstwa, państwo nadal toleruje takie nauczanie instruktorów narciarstwa .

Budowanie obiektów

Snowboardy jako pierwsze zastosowały kształt charakteryzujący się wyraźną sylwetką klepsydry: środkowa część - mówiąc podłużnie - deski ma węższą szerokość niż końcówki. W ten sposób krawędź wyznacza krzywiznę podczas pochylania deski, co pozwala na wykonanie skrętu bez poślizgu przy małej prędkości (typowa prędkość dla narciarzy na publicznych stokach). Ten typ konstrukcji został przyjęty pod terminem parabolicznym dla nart , dlatego jazda na snowboardzie umożliwia wykonywanie tych zakrętów i tak specjalnych zakrętów, niepraktycznych ani dla nowoczesnych nart, ani dla narciarzy na wysokim poziomie, zdolnych do zdobywania szczytów. zginaj tradycyjne narty, jak wskazuje mistrz narciarski Pierre Tardivel w wywiadzie dla Act Snowboarding (Akt 5 Scena 3).

W przeciwieństwie do nart, deski snowboardowe nie są wyposażone w hamulce. Rzeczywiście, nie powinny one startować automatycznie w przypadku gwałtownego upadku, co sprawia, że ​​hamulce są niepotrzebne. Konsekwencją jest to, że deska surfingowa porzucona na śniegu może zacząć się ślizgać bez zatrzymywania się.

Pozycje

Snowboard jest z natury asymetryczny. Tak więc, w przeciwieństwie do narciarstwa, istnieją dwie możliwe pozycje:

• zwykła lub lewa stopa z przodu  : pozycja polegająca na trzymaniu prawej stopy z tyłu;
• głupkowata lub prawa stopa z przodu  : pozycja polegająca na trzymaniu lewej stopy z tyłu.

Wybór dla praktykującego jednej z tych dwóch pozycji dokonywany jest zgodnie z predyspozycjami każdej z nich. Zwykle przednia stopa jest stopą startową. Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, Goofys niekoniecznie są leworęczni, a bywalcy są praworęczni. Około 75% to stali bywalcy, reszta siły roboczej to Goofys. Deski są przeważnie podwójną szpatułką (uniesioną z przodu jak z tyłu), mają możliwość przesuwania się w obu kierunkach. Dla snowboardzisty preferującego kierunek stóp możemy zdefiniować kierunek do przodu i do tyłu. Mówi się, że praktykujący przesuwający się z ulubioną stopą z przodu jest na swojej normalnej stopie , w przeciwnym razie jest w fakie (lub przełączniku, który jest najnowszym imieniem). Z drugiej strony coraz częściej widzimy deski zwane twin-tipami (idealnie symetryczne), które pozwalają na przesuwanie zarówno w switch, jak i normal-foot.

Istnieje również kilka pozycji dla wiązań na desce: Po pierwsze, wiązania można przesuwać do przodu lub do tyłu deski. Na przykład, podczas jazdy w puchu lepiej jest ustawić wiązania w kierunku tylnej części snowboardu, ponieważ pozwoli to łatwiej utrzymać ciężar z powrotem, aby nie zapadać się w śnieg. Lub, jeśli chcesz większej stabilności podczas imponujących manewrów, wystarczy rozłożyć wiązania między nimi, tworząc w ten sposób większą stabilność centralną. Wiązania mogą również poruszać się po sobie ruchem obrotowym. Kąty użyte dla każdego wiązania zależą całkowicie od komfortu snowboardzisty. Zwykle elementy mocujące będą ustawione pod kątem 15 ° i -15 °.

Techniki ślizgowe i słowniki

• Pozycja przednia lub boczna  : Snowbordeur spoczywa na palcach. Pierwotnie miał być skierowany w stronę zbocza (od strony angielskiej ( przód ) i bok (bok)), ale w wielu przypadkach jest to błędne, do tego stopnia, że ​​teraz anglojęzyczni czasami używają innej terminologii. Pozycję spoczynkową palców stóp można nazwać palcami ( toe  : toe i side  : side).

• Pozycja z tyłu lub z tyłu  : Snowbordeur spoczywa na piętach. Pierwotnie miał to być powrót do stoku (z angielskiego back (dos) i side ), ale w wielu przypadkach jest to błędne, do tego stopnia, że ​​teraz anglojęzyczni czasami używają innej terminologii. Głośniki dzisiaj angielski czasami używać nazwy heelside ( pięta pięty i boczne strony).

• Carre toe side lub carre pointe de pieds (dawniej frontside ): jest to krawędź znajdująca się z boku palców.

• Krawędź pięty lub krawędź pięty (dawniej tył ): jest to krawędź znajdująca się po stronie pięty.

Tył i przód służą do rotacji.

• Martwy liść lub wahadło  : technika martwego liścia jest alternatywą dla skręcania, bardziej uspokajająca dla początkujących lub na naprawdę trudnych stokach. Chodzi o to, aby pozostać na jednej stronie deski i dźwigać ciężar na przemian na jednej nodze, a następnie na drugiej. Pozwala to na powolne zjeżdżanie z toru przez ślizganie się w lewo, następnie w prawo i tak dalej. W ten sposób trajektoria przypomina opadający martwy liść.

• Crossing: tak jak na nartach, jest to ruch snowboardzisty i jego deski w kierunku poprzecznym do stoku. W przeciwieństwie do jazdy na nartach, istnieją dwa rodzaje przepraw, w zależności od tego, czy znajdujesz się z przodu, czy z tyłu. Nazywa się je po prostu „skrzyżowaniem frontowym  ” lub „skrzyżowaniem tylnym  ”.

• Podstawowy obrót: to po prostu obrót deski podczas poślizgu na śniegu z jednej pozycji spoczywającej na jednej stronie deski na drugą. Podczas tury wsparcie będzie znajdować się po stronie wewnętrznej planszy podczas tury. Dlatego siłą rzeczy towarzyszy temu mniej lub bardziej silne nachylenie snowboardzisty w tę stronę. Ponieważ snowboardzista nie jest ustawiony przodem do deski, pojedyncze zakręty są asymetryczne, tj. Podstawowy skręt w lewo różni się od podstawowego skrętu w prawo. Jeden z nich zostanie nazwany „ frontside turn  ”, zostanie wykonany w pozycji frontside (w podparciu palców), drugi będzie nazywany backside turn , będzie w pozycji backside (w podporze pięty). Nie możemy nawiązać bezpośredniego związku z lewicą i prawicą, ponieważ zmienia się to w zależności od pozycji, jaką zajmujemy na szachownicy. Na przykład, podstawowy zwrot w przód będzie prawidłowy przez normalny, podczas gdy pozostanie dla głupkowatego . Istnieje wiele technik toczenia. Podstawowy zwrot sam w sobie różni się w zależności od szkoły. Dlatego w tej sekcji nie będziemy omawiać podstawowej techniki skrętu. We wszystkich przypadkach, ponieważ dwa podstawowe skręty są wykonywane z różną siłą docisku, snowboardzista często zauważa dużą różnicę między swoim technicznym opanowaniem dwóch zakrętów.

• Zwroty tylnego trójkąta: są to dwa tylne widełki bez przejścia. Koniec tury bazowej na przedniej lub tylnej bazie jest traktowany jako początek tury przeciwnej bazy. Na przykład snowboardzista jest w pozycji tylnej z niewielką prędkością obrotu w kierunku przedniej stopy, więc jest odwrócony tyłem do góry i zwrócony w stronę zbocza. Wykonuje zwrot w przód  ; to znaczy, przechyla się na swojej przedniej krawędzi podczas zjeżdżania z pozycji zwróconej w stronę zbocza do pozycji zwróconej w stronę góry. Następnie znajduje się w pozycji przedniej z niewielką prędkością przekraczającą kierunek jego przedniej stopy. Albo dokładnie w odwrotnej pozycji niż na początku. To jest dokładnie pozycja początkowa zakrętu w tył . Dlatego natychmiast wykonuje zwrot w tył . Oznacza to, że przechyla się na tylnej krawędzi podczas poślizgu z pozycji z powrotem na zbocze do pozycji z powrotem na górę. Znajduje się w pozycji tylnej z niewielką prędkością przechodzącą w kierunku przedniej stopy. Albo dokładnie w tej samej pozycji, co na początku. Rozumiemy więc, że potrzeba dwóch przeciwnych obrotów z rzędu, aby znaleźć się w tej samej pozycji. W przeciwieństwie do tego, co dzieje się w narciarstwie symetrycznym, wrażenia związane z tymi dwoma typami zakrętów są bardzo różne. Ich kolejność sprawia zatem, że internauta doświadcza cyklu równowagi i bardzo zróżnicowanego wsparcia. To w znacznym stopniu przyczynia się do szczególnej przyjemności, jaką daje snowboard.

• Zakręty „cięte” (określane także jako zakręty „  rzeźbione  ”): jest to zakręt, który nie jest poślizgowy, ale prowadzony na krawędzi, jak na łyżwach. Pierwotnie jest to jedna ze specyfiki snowboardu . W rzeczywistości pierwsze alpejskie deski snowboardowe miały na celu odtworzenie na stoku tego typu zakrętów, które do tej pory wykonywano tylko w puchu, jak surfing na fali. Aby zapewnić przyczepność na twardym śniegu, te deski snowboardowe były wyposażone w krawędzie, jak narty, ale aby odzyskać zaokrąglony gest surfowania, krawędzie zostały zaprojektowane w sposób zakrzywiony, w przeciwieństwie do nart z tamtych czasów. W ten sposób deska nachylona na krawędzi zaczyna w naturalny sposób podążać za krzywizną krawędzi i tym samym opisuje okrąg, który pozwala na wykonywanie skrętu jak surfer. Od tego czasu system ten był używany w narciarstwie i tak narodziły się narty paraboliczne.

• „Płaskie” zakręty: jest to nowsza technika „pchania i ciągnięcia” niż skręty skrawane umożliwiające wykonywanie ciasnych zwrotów. Surfer leży podczas skrętu. Technika ta pozwala zachować większą kontrolę na zakrętach i wymaga desek snowboardowych o odpowiedniej szerokości, aby „twarde buty” nie dotykały śniegu. Deska snowboardowa jest również specyficzna, aby mieć kontakt i elastyczność, aby uniknąć poślizgu podczas zakrętu. Orientacje wiązań to 55 ° z przodu i 45 ° z tyłu. Witryna umożliwia realizację techniki: http://www.extremecarving.com/index_fr.html

Techniki ślizgowe, różne szkoły

Przeciwobrót (dawniej szkoła francuska )

Ta technika w mniejszym lub większym stopniu wywodzi się z jazdy na nartach. Ramiona snowboardzisty powinny być jak najbardziej zwrócone w stronę stoku. Snowboardzista w obu zakrętach niesie ciężar na przedniej stopie, która wyznacza kierunek jazdy. Technika ta jest najczęściej stosowana przez zawodników slalomu, w szczególności dlatego, że pozwala na szybszą inicjację skrętu.

Pre-rotacja (dawniej szkoła szwajcarska )

Ta technika jest wizualnie bardziej podobna do surfowania, chociaż pod względem biomechanicznym są one zupełnie inne. Ramiona obracają się po zainicjowaniu skrętu, aby wskazać żądany kierunek przednim ramieniem (w dół). Obrotom najczęściej towarzyszy przesunięcie ciężaru ciała na przednią nogę w celu ucisku czubkiem stopy lub piętą zgodnie z pożądanym kierunkiem. Ta technika jest najczęściej stosowana przez zawodników freestyle .

Współrotacja

Ta technika jest charakterystyczna dla współczesnego snowboardu. Barki muszą zawsze pozostawać w jednej linii z deską, a do skrętu użyjemy parabolicznego kształtu krawędzi. W tym celu często stosuje się symetryczne, „kacze” kątowniki mocujące. Ciało nie jest skręcone, jest zdrowsze i bardziej estetyczne niż dawne techniki.

Synteza

Jest to stosunkowo młoda dyscyplina, która jest regularnie wzbogacana i zmieniana. Na przykład we Francji od 2006 roku snowboardziści są ponownie uczeni ślizgania się z ramionami w osi deski, skręty wykonywane są przez przechylenie miednicy do przodu (przodopochylenie) w celu skrętu w przód iw dół (znaczne zgięcie kolan) do skrętu w tył.

Obecnie nauczana technika zależy bardziej od przeszłości i preferencji instruktora. Każda osoba decyduje o swoich preferencjach, ponadto opanowanie różnych technik zwiększa wszechstronność snowboardzisty.

Rozwój i zróżnicowanie snowboardu

Snowboard przez lata bardzo się rozwinął. Początkowo deski nie były wyposażone w krawędzie, więc mogliśmy ćwiczyć tylko w głębokim śniegu. Z biegiem lat snowboard podzielił się na trzy główne gałęzie, które są obecnie nazywane: „freeride”, „alpine” i „freestyle”. Istnieją również style pośrednie (snowboarding zawsze rozdarty między potrzebą wszechstronności a pokusą coraz większej specjalizacji).

Rodzaje użytych płyt mogą się wtedy radykalnie różnić.

Darmowa przejażdżka

Freeride (lub snowboardzie poza trasami) łączy wszystko, co związane z pochodzenia off piste. Są potomkami pierwszych snowboardów. Freeride jest (jak sama nazwa wskazuje), aby swobodnie przesuwać, to znaczy stale dostosowując swoją trajektorię wyłącznie na profilu stoku i przeszkód, głównie poza trasami. Freeriderzy preferują naturalny aspekt sportu, poczucie wolności w dziewiczym i czystym śniegu, na stokach wyrównanych przez czas. Kiedy wynaleziono snowboard, miało to na celu odtworzenie wrażeń z surfowania na śniegu . Nic więc dziwnego, że dziś u niektórych freeriderów odnajdujemy ducha odziedziczonego po świecie surfingu.

Alpine lub Freecarve

Deski alpejskie są przeznaczone do użytku na przygotowanych trasach. Mają więc, podobnie jak narty, dość dużą sztywność przy zginaniu wzdłużnym oraz bardzo dobrą przyczepność na krawędzi. Są najbardziej odpowiednie do wykonywania zakrętów na torze bez poślizgu, zwanych „skrętami po cięciu” („jazda po cięciu” lub rzeźbienie ). Używane buty są sztywne (czasami określa się je jako anglicyzm typu hardboots ); wyglądają jak buty narciarskie, ale są bardziej miękkie niż buty narciarskie.

Obecnie pojawiają się dwa trendy w snowboardach alpejskich:

• Deski wyścigowe  : szczególnie nadają się do prędkości i są używane w szczególności podczas zawodów slalomowych i gigantycznych; są sztywne i wąskie, aby były w stanie wytrzymać gwałtowny nacisk i aby promować przyczepność na twardym i płaskim śniegu, a także szybkość zmiany krawędzi; z drugiej strony te deski nie są zbyt wszechstronne i dość wymagające zarówno fizycznie, jak i technicznie;
• deski typu freecarve  : są przeznaczone do bardziej rekreacyjnego i zróżnicowanego użytku, jeszcze bardziej „cicho”; są bardziej elastyczne i szersze, a ich mocne strony to wszechstronność, (względna) łatwość i ogromna przyjemność, jaką zapewnia ich praktyka; w rzeczywistości sprzyjają głównie przyspieszaniu na zakrętach ( carving ), generując wrażenia, ale umożliwiają również poślizgi (kierowanie, przeciwdziałanie kierownicy, ścinanie ), a także ruchy na nierównym śniegu, łatwo dostosowując się do nierówności torów.

Alpejski snowboard prawie opuścił niektóre stoki, zwłaszcza francuskie, ale nadal istnieje na stokach szwajcarskich lub austriackich (szacujemy, że 25% lub 30% snowboardzistów alpejskich w tych krajach). Wirtualne zanikanie desek alpejskich dotyczy tak naprawdę desek typu race , które do tej pory stanowiły zdecydowaną większość desek alpejskich. Ten wirtualny zanik wynika z ich niskiej wszechstronności i ich wymagań, w połączeniu z sukcesem desek freeride i freestyle , a także sukcesem nart parabolicznych. Jeśli chodzi o deski typu freecarve , to szwajcarska marka Swoard mogła być źródłem odrodzenia się tego typu deski, po doskonałej analizie przyczyn zniknięcia desek alpejskich, a następnie zaprojektowaniu genialnej deski do poszukiwania przyjemności. . Ponadto marka ta stworzyła oryginalną praktykę, zwaną extremecarving , polegającą na łączeniu zakrętów podczas szczotkowania śniegu na całej długości ciała, z jednej strony na drugą.

Freestyle

Freestyle (snowboard akrobatyczny lub deska artystyczna) to uprawianie figur na snowboardzie, spadkobierca skateboardingu . Dyscyplina ta polega dla jej adeptów na wykonywaniu dowolnych figur podczas skoków ćwiczonych z wykorzystaniem różnych konstrukcji służących jako trampolina. Odbywa się głównie w snowparkach lub na terenach miejskich. Skoki łączą obroty i salta (flip, rodeo lub misty) związane z chwytami ( akt chwytania deski ręką ). Fok (Slide) to oryginalne wykorzystanie środowiska miejskiego, w którym snowboardzista wykonuje manewry ślizgając się lub opierając się o stałe obiekty. Jest to bardzo widowiskowy sport, co być może wyjaśnia jego znaczący zasięg w mediach.

Wysięgnik

Jib (zwany także Przesuń i Grind) jest praktyką freestyle snowboarding obejmującej przesuwnych wszystkich typów modułów innych niż śnieg (szyn, pni drzew, skrzyń, etc.). Jib ćwiczy się w snowparku, ale także w mieście (na ulicy). Obecnie na wielu zawodach snowboardowych odbywa się impreza z jibami; często organizowane są w samym sercu miast, takich jak Montpellier czy Genewa. Podczas wchodzenia i wychodzenia ze zjeżdżalni wystarczy niewielka ilość śniegu, co pozwala na zawody snowboardowe nawet w krajach, w których jest gorąco.

Mieszkanie

Płaskie oznacza płaskie w języku angielskim, co oznacza, że ​​figury są wykonane na ziemi. Ta dyscyplina jest ściśle związana ze stylem dowolnym, jednak celem jest tutaj wykonywanie sekwencji na torach, czasem przy pomocy ruchów po ziemi. Sekwencje te składają się z:

• obroty (180 °, 360 °, 540 °, 720 ° lub więcej).
• wyciskanie w nosie i ogonie (ręczne) (trzymaj się jednej końcówki, druga końcówka nie dotyka śniegu),
• szczyty (nos / grzbiet ogona) (naciskaj i obracaj podczas schodzenia) itp.
• ręczna rakieta powietrzna: figura pojawiająca się w wielu filmach od 2007 roku, trzeba zrobić ręczną, zaczepiając nos obiema rękami.

Jest więc z tego nieskończona ilość możliwych sekwencji, przy odrobinie wyobraźni można wymyślić własne figury.

Snowkite

Snowkite (lub snowboard aérotractée) jest transpozycja latawca na śniegu, to znaczy zastosowanie trakcji latawiec latające na snowboardzie.

Różne rodzaje materiałów

Deski

Każda deska swoim kształtem i konstrukcją jest przeznaczona do innego stylu jazdy i pojawiają się innowacje.

Kolejność pojawiania się:

Palinurus

Nazwa ta nawiązuje do formy snowboardingu: swallow tail oznacza po angielsku „swallow tail”. Używa się mniej powszechnego określenia ogon wróbla, co oznacza „ogon wróbla”. Ten materiał wcale nie wygląda jak freeride, a mimo to jest przeznaczony do tego samego użytku. Deski te są potomkami pierwszych snowboardów, które zachowują ogólny kształt. Są to deski długie ( minimum 170  cm, średnio 185  cm , duże okazy czeszące często 2 metry), z długim i progresywnym noskiem (szpatułka), az tyłu w kształcie jaskółczego ogona. W głębokim śniegu paziogon, używany jako płetwa, służy również do napędzania tyłu (do podnoszenia). W proszku są to najszybsze deski i zapewniają najlepszą kontrolę. Te deski są często używane z butami (lub miękkimi butami ), ale niektóre modele nadają się również do stosowania w sztywnych butach. Pierwsze jaskółcze ogony (marki Winterstick) nie miały krawędzi i dlatego nie mogły wyjść z głębokiego śniegu. Obecnie producenci tego typu desek to przeważnie drobni rzemieślnicy (Phénix-snowboard, Miura, Pogo, SwellPanik, BrotherWood, A Snowboard, Apo czy nawet Bohemia), nawet jeśli niektórzy producenci w branży podtrzymują płomień. ( Rossignol a zwłaszcza Nitro).
Często wysokiej klasy sprzęt , jaskółcze ogony to wszechstronne deski, które pięknie sprawdzają się na głębokich, ale także na stoku, bez konkurowania z deskami o charakterze alpejskim, jeśli chodzi o przyczepność i kontrolę na twardym śniegu.

Alpejski

Deska alpejska jest wąska, sztywna i czasami ma asymetrię (choć zdarza się to rzadko). Ogólnie rzecz biorąc, stosuje się wiązania hakowe, ale istnieją również modele typu step-in (z automatycznym wprowadzaniem). W obu przypadkach tego typu elementy złączne nazywane są „płytkami”. To pierwsze systemy poślizgowe przeznaczone na tor. Do tych wiązań wymagane są sztywne buty. Początkowo używaliśmy butów narciarskich, które są bardziej miękkie niż zwykłe buty narciarskie. Dziś są to specyficzne buty, które są dużo wygodniejsze. Pozwalają zarówno na lepszą kontrolę, dobrą ochronę stawu, jak i dobrą amplitudę zgięcia. Bardziej zaawansowane modele są wyposażone we wspomagane sprężyną systemy flex. Ten typ deski i wiązań zapewnia najlepszą możliwą kontrolę na stoku, a zwłaszcza na twardym śniegu. W ostatnich latach ten rodzaj materiału dzielił się na dwie kategorie: „rasa” i „wolny statek”. Deski wyścigowe są przeznaczone do zawodów i są dostępne w wersjach do slalomu i slalomu giganta, deski freecarve są przeznaczone do bardziej przyjemnego i wszechstronnego użytku, dlatego muszą być w stanie dostosować się do każdej sytuacji na surfingu.

Freestyle

W 2000 roku deska „freestyle” (snowboard akrobatyczny) była najczęściej spotykanym materiałem we Francji. Deski są bardziej elastyczne niż alpejskie, są szerokie, krótkie, symetryczne, a oba końce są równo uniesione. Ten typ kształtu, zwany podwójną końcówką, umożliwia ruch w obu kierunkach. Deska nie ma już wstępnie zdefiniowanego przodu i tyłu. Te deski mogą zawierać wiele zakrętów, najczęściej jest to camber (camber) w tej samej formie łuku na środkowych płytach końcowych W każdym miejscu wiązania i podwyższone końce, ten typ deski jest odpowiedni dla wszystkich typów snowboardzistów. Dla entuzjastów snowparku istnieje kształt niełukowy (rocker) w tym sensie mamy kształt przeciwny do łuku, to znaczy będziemy mieli oś łuku odwróconą ze środka na oba końce deski, co zapewni desce lepszą elastyczność i zwrotność przy mniejszych prędkościach i mniej kontrolowanych ruchach. Te deski są zwykle używane z elastycznymi butami (zwanymi „miękkimi butami”).

Podobnie jak sztywne buty, te są dostępne w dwóch wersjach: standardowej lub typu step-in. Bardziej powszechny model standardowy wymaga użycia pasków mocujących (zwanych „muszlami”). Ten system wiązań był już używany w pierwszych snowboardach z wiązaniami, w tym czasie wyłącznie poza trasą. Do chwili obecnej istnieją trzy rodzaje wiązań do „miękkich butów”: skorupy, wiązania z tylną wstawką, które spopularyzowała marka Flow , oraz wiązania typu step-in. Tego typu wiązania i buty są używane we wszystkich dyscyplinach poza slalomem (freeride, freestyle, slopestyle itp.).

Darmowa przejażdżka

Ten materiał jest czasami mylony z materiałem freestyle, ponieważ jego kształt jest do niego podobny. Jednak jest to rzeczywiście specyficzny materiał. Deski freeride (lub deski off-piste) są dłuższe niż deski freestyle. Są też solidniejsze, sztywniejsze, są to stabilne deski, które pozwolą Ci odcisnąć swoje piętno na puchu. Podobnie jak freestyle są szerokie, symetryczne i dwupłatkowe. Zwykle są używane z tym samym rodzajem wiązań i miękkich butów. To jest sprzęt do jazdy poza trasą . Zwróć uwagę, że elastyczność deski jest zorientowana inaczej niż w przypadku desek freestyle. Freeride są bardziej sztywni w tylnej części, aby mieć więcej doładowania i mocy na tylnym podparciu. Model freeride jest nazywany „kierunkowym” w bardziej technicznym języku.

Boardercross

Ten materiał również przypomina te z freeride i freestyle. Ale deski mają pośrednią długość, są tak sztywne jak alpejskie, czasami nawet więcej, aby skompensować ich szerokość, a ostatecznie ich nos i ogon są mniej uniesione. Mogą być używane z dość sztywnymi systemami miękkiego buta lub z butami alpejskimi. To jest materiał, który jest używany do zawodów o tej samej nazwie. To swego rodzaju pośrednik między alpejskim a freestylem.

Splitboard

Istnieje kilka form splitboardingu. Łączy je to, że składają się z kilku desek połączonych ze sobą (na ogół są to tylko dwie części, ale czasami 3 z częścią środkową, która jest noszona na plecaku w drodze do góry, i która może również być podzielone na 2, aby zmniejszyć masę, wtedy mówimy o spliboard 2, 3 lub 4 części). Deski te można rozdzielić i używać jako nart turystycznych. Są używane ze skórami fok do wspinaczek. Na górze usuwamy wiązania, ponownie montujemy deskę i ustawiamy wiązania w pozycjach snowboardowych. Te deski nie są szczególnie wydajne, ale oferują ogromne korzyści dla turystów. W drodze pod górę zalety jazdy na nartach, w zejściu zalety snowboardu, a wszystko to bez konieczności noszenia na plecach alternatywnego sprzętu.

Wiązania

Podobnie jak w przypadku desek, wiązania różnią się w zależności od stylu jazdy i rodzaju użytej deski:

Łączniki płytowe

Ten rodzaj wiązania jest używany do butów sztywnych, podobnych do butów narciarskich z dostosowanym zgięciem, ale które nie odpadają automatycznie w przypadku upadku, w przeciwieństwie do narciarstwa. Te sztywne i bardzo czułe wiązania są zwykle używane na deskach snowboardowych alpejskich, a nawet na deskach typu swallowtail i deskach alpejskich, takich jak „boardercross” lub freecarve.

Mocowania kadłuba

Wiązania kadłuba to najpopularniejszy rodzaj wiązań. Obejmują szeroki zakres stylów jazdy: boardercross , freeride , freestyle i flat .

Wiązanie kadłuba składa się z kilku elementów:

• spoiler (lub highback ). Jest to tylna część, na której umieszczona jest łydka snowboardzisty, teraz w większości oferowanych modeli można regulować przednie / tylne nachylenie spojlera. Spojler jest mniej lub bardziej sztywny w zależności od materiału użytego do jego wykonania oraz w zależności od jego kształtu.

• podstawa to dolna część wiązania, na której umieszczona jest stopa. Podobnie jak spojler, jego sztywność i ergonomia nadają wiązaniu różne możliwości.

• krążek jest elementem umożliwiającym mocowanie wiązania do deski, narożniki wpisane dookoła krążka pozwalają na regulację orientacji wiązania na desce. Stopnie nachylenia wiązań są specyficzne dla niektórych praktyk (Freestyle 15 ° -9 °, Freeride 34 ° -19 °, Alpin 41 ° -35 °)

• dwa paski (z wyjątkiem niektórych modeli, w których dwa paski są zastąpione paskiem zakrywającym całą stopę), które umożliwiają trzymanie stopy na wiązaniu: pasek na podbiciu, drugi mniejszy na wysokości palców pasek ).

• łuk: część tworząca półkole, mocowana do podstawy, zapewniająca utrzymanie spojlera. Jest to jeden z istotnych elementów określających siłę wiązania.

Każdy z tych elementów zmienia się z jednego wiązania na drugie, aby jak najlepiej dostosować się do pragnień snowboardzisty i jego praktyki. Pojawia się coraz więcej nowych technologii pozwalających na niemal unikalne możliwości regulacji każdego z jego elementów.

Dyscypliny snowboardowe

Wyścigi

Istnieją z grubsza takie same typy zawodów jak w narciarstwie: zjazd, slalom, slalom gigant, slalom równoległy gigant i rozpoczęty kilometr.

Freestyle

Freestyle (czyli akrobatyczny snowboard lub deska artystyczna) to praktyka figur na snowboardzie, spadkobierca skateboardingu . Dyscyplina ta polega dla jej adeptów na wykonywaniu dowolnych figur podczas skoków ćwiczonych z wykorzystaniem różnych konstrukcji służących jako trampolina. Odbywa się głównie w snowparkach , na terenach miejskich lub poza trasami (niektórzy mówią o backcountry , co można przetłumaczyć jako backcountry ). Skoki łączą w sobie obroty i salta (flip, rodeo lub misty) związane z chwytami ( akt chwytania deski ręką ). Są nawet figury, w których snowboardzista ma tylko jedną stopę przyczepioną do snowboardu. Wysięgnik (Slide) to oryginalne wykorzystanie środowiska miejskiego, w którym barkarz wykonuje manewry ślizgając się lub opierając się o stałe obiekty. Jest to bardzo widowiskowy sport, co być może wyjaśnia jego znaczący zasięg w mediach. Ta dyscyplina jest bardzo podobna do skateboardingu.

W 2002 roku Ticket to Ride (TTR) World Snowboard Tour została założona przez snowboard ikona Terje Håkonsen i innych specjalistów z branży. Dziś TTR zrzesza około 150 imprez freestyle snowboardowych i stał się światowym punktem odniesienia dla wyczynowego freestyle snowboardingu.

Boardercross

Discipline boardercross to rodzaj wyścigu, w którym snowboardziści biegają kilku razem na torze w trudnym terenie (zakręty, skoki itp.). Rozpoczyna się kwalifikacjami, w których brany jest pod uwagę czas biegacza. Następnie kwalifikacje przeskakują do 4 w tym samym czasie. Pierwsi 2 są zatem zakwalifikowani do przeprowadzenia nowej rundy. Boardercross to mieszanka wyścigów i freestyle z kilkoma skokami.

bezpieczeństwo

Wypadki dotykają głównie kończyn górnych w okolicy nadgarstka, łokcia, barku, ale także kończyn dolnych, głównie kostki. Istnieją również urazy kości ogonowej spowodowane upadkiem lub uszkodzeniem dolnej części kręgosłupa w wyniku zderzenia między snowboardzistą siedzącym na ziemi a nartami lub deską snowboardową ześlizgującą się po plecach. Początkujący są najbardziej narażeni w ciągu pierwszych kilku godzin ćwiczeń.

We Francji w wyniku upadku na deskę snowboardową dochodzi do ponad 10 000 złamań nadgarstka. Zapobieganie polega na noszeniu odpowiedniego sprzętu ochronnego: sztywne szyny do jazdy na wrotkach są stanowczo odradzane, ponieważ są odpowiedzialne za poważne złamania w górnej części szyny. Zaleca się stosowanie sprzętu ochronnego, który umożliwia ruchliwość nadgarstka, ale zapobiega jego wymuszonemu wyprostowi podczas upadku.

Na początek wskazane jest rozpoczęcie na nieutwardzonym torze, ponieważ jest on zbyt twardy w przypadku upadku, miękkiego śniegu i na minimalnym nachyleniu. Doświadczony narciarz alpejski nie powinien pomijać tego kroku, ponieważ snowboard to naprawdę inny sport. Podejmując wszystkie te środki ostrożności, neofita będzie miał przyjemność odkryć sport ślizgowy, którego elementarna nauka jest dość szybka.

Zdecydowanie zaleca się noszenie kasku. Rzeczywiście, głowa jest jedną z części ciała najbardziej narażonych na upadki (około 10% urazów głowy w 2004 r., W porównaniu z 17% w przypadku nadgarstków i dłoni). Jednak uraz głowy często ma poważniejsze konsekwencje niż uraz nadgarstka. Od teraz jest to obowiązkowe2 lutego 2007, we wszystkich snowparkach. W ten sposób ryzyko obrażeń jest zminimalizowane.

Renomowani profesjonalni snowboardziści

• Todd Richards
• Sébastien Toutant (Seb Toots)
• Maxence Parrot (Max Parot)
• Shaun biały
• Craig Kelly †
• Jake Burton Stolarz
• Terje Haakonsen (łatwy jeździec)
• Régis Rolland ( Apocalypse Snow )
• Travis Rice (to wszystko) (Neverland)
• Gigi Rüf (rezonans)
• Shaun Palmer
• Ståle Sandbech
• Mark McMorris
• Estelle Balet †
• Karine Ruby †

Filmy snowboardowe

Festiwal Filmów Snowboardowych

Snowboard Garden Festival oferuje co roku w połowie października w Grenoble międzynarodowy wybór najlepszych filmów snowboardowych sezonu.

W kinie

• Noc poślizgu
• Trylogia Apocalypse Snow
• Snowboardzista
  • Słynne liniowce: aby zapewnić wiele przesuwanych scen w filmie, reżyser Olias Barco wezwał wielkie nazwiska w snowboardzie, takie jak Wilfried Forrestier, Jean-Baptiste i Jonathan Charlet, Marc-André Tarte, Jonathan Collomb-Patton, Aurélien Ducroz , Aurélien Richard, Stéphane Routin, Sam Beaugey czy nawet Lucas Benacchio.
• Pierwsze zejście
• Zimna fala
• Marco, spadająca gwiazda , Bertrand Delapierre , o Marco Siffredi
• Think Thanks, Thanks Brain , (2007) artystyczny, mniej poważny, spontaniczny, namiętny, nowatorski, alternatywa bardziej reprezentatywna dla oryginalnego ducha snowboardu niż produkcje wysokobudżetowe.
• To wszystko , wszystko przez Travisa Rice (2008)
• Sztuka lotu Travisa Rice'a (2011)
• James Bond 007 - zabitych (1985) do 3 -go  minutę Bond przekształca deskę skuter nart
• Dziewczyna w domku
• Tam na górze (2017)

Serial telewizyjny

• Serial telewizyjny Whistler opowiadający historię legendy snowboardu z Whisler Resort .
• Johnny Tsunami

Uwagi i odniesienia

1. snowboardowa w Grand terminologicznych słowniku z olf
2. według General Commission of Terminology and Neology in France ( publikacja w oficjalnym czasopiśmie )
3. „  Zima w Ventron  ” , Biuro Turystyczne Ventron
4. Les Echos: Nowe sporty zimowe na ratunek narciarstwu , 10 listopada 1997
5. L'Usine Nouvelle: Narciarstwo surfuje na nowych deskach , 6 stycznia 2000
6. Gazeta Saône et Loire: We Francji 81% „snow sliderów” to narciarze , 3 stycznia 2005
7. „  Odpowiedź ministerialna  ” na http://www.acteursdusport.fr ,2011
8. „  Pod koniec francuskiego protekcjonizmu?  » , Na http://fr.rec.plongee.narkive.com ,2007
9. „  Wyciąg z afery Mathisa Prinza (artykuł opublikowany w Snowtime)  ” , na http://www.snow-fr.com ,2007
10. „  Act Snowboarding - słynny francuski mistrz narciarski Pierre Tardivel wyjaśnia, dlaczego zajął się snowboardingiem  ” ,ZIMA 214
11. Przykłady desek z dwoma końcówkami
12. Francuskojęzyczna strona poświęcona praktyce splitboardu lub snowboardingu

Zobacz też

Powiązane artykuły

• Snowboard na igrzyskach olimpijskich
• Snowboard freestyle
• Boardercross
• Snowpark
• Snowkite
• Freestyle
• Darmowa przejażdżka
• Freeride World Tour
• Wolna burta  : jazda na snowboardzie po szosie
• Deska górska
• Monoski
• Skwal
• Gra wideo SSX

Linki zewnętrzne

• (pl) FisSnowboardWorldCup.com FIS Snowboard World Cup - oficjalna strona internetowa FIS
• Światowa Federacja Snowboardowa (WSF)