Temponières Street

Ulica Temponières (w Occitan : Carriera dels Temponièras ) jest ulica w zabytkowym centrum Tuluzy we Francji . Znajduje się w sercu dzielnicy Capitole , w sektorze 1 miasta i należy do chronionego sektora Tuluzy .

Toponimia

Pochodzenie nazwy ulicy Temponières jest niejasne. Pierwsza wzmianka o nazwie na początku XIV th century, stwierdza, że nazwa została następnie ulica Temponières, co sugeruje, że nazwa przyszedł do niego z poprzedniego właściciela na ulicy ( bo. Spośród Temponeriis w średniowiecznej łacinie , 1313). Tłumaczenie nazwy ulicy w Occitan , na początku XXI -go wieku, przyjmuje postać Occitan jak znaleźć w środku XV th wieku ( od. Temponnieras od 1458 roku). Inna hipoteza sugeruje, że ulica nosi tę nazwę ze względu na wiele drukarni, które były tam wówczas zainstalowane.

W 1791 roku ulica przyjęła nazwę rue Gourmande, być może dlatego, że byli tam cukiernicy i pieczarze. W 1794 roku, podczas rewolucji francuskiej , ulica została przez pewien czas wyznaczona jako rue de la Coterie, w nawiązaniu do „koterii holbachicznej”, wyrażenia Jean-Jacquesa Rousseau na wyznaczenie zgromadzeń filozofów francuskich i europejskich organizowanych w jego domu. , baron d'Holbach .

Opis

Rue Temponières to droga publiczna położona w centrum Tuluzy. Rozpoczyna się w północno-wschodnim rogu Place de la Bourse . Tworzy poszerzone skrzyżowanie z rue Sainte-Ursule i rue Tripière , które przyjmuje od północy. Ma 109 metrów długości i biegnie w orientacji wschód-zachód. Kończy się na skrzyżowaniu dawniej znanym jako „Quatre coins des Changes”, gdzie po prawej stronie znajduje się rue des Changes, a po lewej stronie rue Saint-Rome . Rozciąga się od zachodu rue Peyras .

Historia

Średniowiecze

W średniowieczu rue de Temponières należała do capitoulat de la Daurade . Jest to ważna ulica, która znajduje się przy głównej drodze przecinającej miasto ze wschodu na zachód, od Porte Saint-Étienne do mostów przecinających Garonnę - Pont-Vieux , a następnie Pont de la Daurade z XII th century - przez ulice Astorg , Cantegril Peyras (obecna ulica-Antonin Mercié , Genty Magre- i Peyras ) Temponières, Drapers (obecnie Jacques-rue Cujas ) i leszcz . Kończy się również na skrzyżowaniu „Quatre coins des changes”, na skrzyżowaniu Grand-rue, głównej arterii handlowej miasta, oraz w pobliżu Stone Hall (miejsce obecnego Place Esquirol ).

W pobliżu tego skrzyżowaniem są ustalone wiele kantorów , wśród których jeden liczy między XIII E i XV E wieków rodziny Vinhas, który jest właścicielem rezydencji zwieńczony masywną kwadratową wieżą (prąd n o 10). Na zachód od ulicy leży dzielnica tkaczy , rzemieślników i kupców, arkusze, które mają swoje spotkanie w „kończąc draperia” (dawny n o, 24 Jacques-Rue Cujas). Jest kilku kupców wzbogaconych w handel, którzy wznoszą prywatne rezydencje zwieńczone wieżami obronnymi i obserwacyjnymi. Najważniejszym jest Najac wieża, która dominuje skrzyżowanie RUE Temponières i miejsce de la Chapelle-Hugolèse (miejsca aktualnego N O 26 miejscu de Bourse ). W samym sercu dzielnicy handlowej ludność rue Temponières jest więc bardzo zróżnicowana, składa się z rzemieślników, kupców i bogatych kupców.

Okres współczesny

Podczas wielkiego pożaru w 7 maja 1463dzielnica rue Temponières doznała znacznych zniszczeń. Wydaje się, że tylko ceglane konstrukcje, takie jak wieża Najac i wieża Vinhas, lepiej wytrzymały zniszczenie. Jednak w ciągu wieków, które następują, mimo wykonawczych Capitouls , które w powtarzalny sposób zakazać konstrukcje z drewna, jeden nadal domów podnieść w coondage (prąd n o 16).

Ulica jest nadal zamieszkane przez członków elitarnej Tuluza, szczególnie dużych detalistów, takich jak kupca Pastellier Pierre Lancefoc , który wzniesiono w 1571 rozdział w swoim Hotel Tower (obecnie n o 12), kupca Jana Bermond capitoul w 1692-1693 i przeor kupców Exchange w 1703 roku, który mieszka w starym hotelu Vinhas (obecnie n o 10) i urzędników królewskich, doradcy Parlamentu , przedstawiciele seneschal i Viguerie jak Bernard Rabaudy, Viguier de Toulouse od 1652 do 1699 roku skala zniszczenie pozwoliło także elitom zgromadzić ogromne posiadłości ziemskie, aby zbudować swoje rezydencje. Tak więc kupiec François Ricardy, szeryf w 1604-1605, wybudowany hotel między rue de la Bourse i Temponières Street (obecnie n O 2). Można zauważyć, jednym z najbardziej znanych osobistości, Paule de Viguier , którzy mieszkali między 1571 i 1606 roku w prywatnej rezydencji między rue Tripière (aktualnego n ° 10) i Rue Temponières (miejsce obecnego n ° 7).

Okres współczesny

Podczas XIX -tego wieku, ulica wie głębokie zmiany, które dają mu jego obecny wygląd. Aby poprawić komunikację i higienę na wąskich uliczkach miasta, gmina prowadzi prace poszerzające i decyduje się na zwiększenie szerokości rue Temponières do 8 metrów. Rzeczywiście, rue Temponières jest bardzo aktywna, częściowo związana z ruchem dyliżansów, które codziennie tam odjeżdżają lub przyjeżdżają. Na rogu Place de la Bourse , Hôtel de la Bourse został przebudowany w 1836 roku przez miejskich architektów, Jean Bonnal i Jean-Antoine Raynaud, w neoklasycystycznym stylu palladiańskim . W kontynuacji tego dzieła, kilka budynków zostało odbudowane do połowy wieku, po południowej stronie ulicy (prąd n ° 2, 4, 6, 12 i 14), a nawet po stronie północnej (prąd n o 9). W 1851 roku zdecydowano o przebudowie wszystkich zabudowań po północnej stronie ulicy zgodnie z nowym układem. W latach 1852-1853 jury wywłaszczeniowe umożliwiło wyburzenie wszystkich budynków. Jednocześnie, kilka budynki przebudowany w neo-klasycznym stylu następnie w modzie (prąd n O 3, 5, 7, 11 i 13). Budynek Soucaze podniesione w 1854 na skrzyżowaniu narożach cztery zmiany poprzez Urbain Vitry , przykładem tych prestiżowych rekonstrukcję (prąd n O 15).

W połowie XX th wieku, znajdują się w różnych ulicy handlowej - szufelka, do wyrobów cukierniczych, tkaniny sklep, kilka HOSIERY - kawiarnię, bar i dwa hotele. Działalność handlowa nie można zaprzeczyć, na początku XXI th wieku, choć. W 2007 roku, w ramach ograniczenia ruchu samochodowego w centrum miasta, ulicę wykonano w trybie pół-pieszym .

Napotkane ścieżki

Rue Temponières łączy się z następującymi pasami ruchu, w kolejności rosnącej („g” oznacza, że ulica jest po lewej stronie, „d” po prawej):

Niezwykłe miejsca i budowle

n O 2 : Ricardy hotelu.
Kupiec François Ricardy, Capitoul w 1604-1605, w 1606 roku kupił budynek od spadkobierców kupca Ramond Sarravère, Capitoul w 1539-1540, aby mieć dwór tam przebudowany. Na ulicy proste drzwi, zmodyfikowane podczas budowy Hôtel de la Bourse w 1836 roku, dają dostęp do korytarza prowadzącego na centralny dziedziniec w sercu bloku , wokół którego zorganizowane są bryły budynków. Charakterystyczna dla późnego renesansu jest prosta klatka schodowa. Krzyż mur , który wspiera kamiennych schodach końce przy każdym lądowaniu z kamienia i cegły filaru zmiennego, z których każdy kamień jest ozdobiony na swoich trzech stron z rzeźbami: księżyce, półksiężyce, słońc, gwiazd, masek i figur geometrycznych. Na filarze 1 st piętrze jest herb Ricardy, wraz z datą zakończenia prac, w 1609 roku.

n O 4 : budynku; dom Jacquesa Guillemina-Tarayre'a.
Budynek, wzniesiony w drugiej ćwierci XIX -tego wieku, jest charakterystyczna dla neoklasycznej Tuluzie tym okresie. Na wyższych kondygnacjach fasada jest obramowana pilastrami, na które nałożone są kapitele doryckie . 1 st etap jest szczególnie podkreślić, przez ciągłe balkonu , z poręczy w topienia się balustrady i wzory geometryczne. Wysokie półkoliste oknaobramowane pilastrami majążeliwne rygle .
To w tym budynku mieszkał Jacques Guillemin-Tarayre (1914-1944), dziennikarz Dépêche du Midi . Podczas II wojny światowej , kiedy miał stać redaktor naczelny podziemnego MLN gazety, Rzeczypospolitej , został stracony na18 sierpnia 1944przez tych Milicji strażników , w przeddzień wyzwolenia Tuluzie. On jest uhonorowana państwowym pogrzebie na 22 sierpnia.

n O 7 : Hotel Belle Paule (koniec XVI XX wieku).

N O 8 : budynku. Budynek w stylu klasycznym , jest wysoki w XVII -tego wieku. Przedstawia symetryczną elewację ulicy. Wznosi się na trzech zstępujących kondygnacjach, oddzielonych sznurkami. Na parterze znajdują się dwie duże podcienia butiku z rączką koszykową . Okna na wyższych kondygnacjach posiadają wsporniki i zwieńczone sąprofilowanymi gzymsami . Sznurki przedłużają podpory. Poziomy obsługiwane są przez klatkę schodową zdrewnianymi tralkami .

n o 10 : położenie hotelu w Vinhas ; budynek.
Vinhas rodzinny hotel stał w tym miejscu XIII -go wieku. W Vinhas, przemienniki , dostęp wielokrotnie Capitoulat do XIV p wieku i na XV -tego wieku. Jednak w drugiej połowie XV -go wieku, że nie są już właścicielami hotelu, przechodząc przez kilka rąk.
Główny budynek przy ulicy został zbudowany w stylu neoklasycystycznym w 1851 roku, zgodnie z ustawieniem elewacji ustalonym w 1831 roku przez gminę. Imponująca porte-cochere, obramowana pilastrami doryckimi i zwieńczona fryzem i gzymsem w tym samym stylu, jest niecoodsuniętaod środka. Zwieńczony jest dwoma prostokątnymi oknami zwieńczonymi dużympółkolistym tympanonem .
Wokół dziedzińca, budynki zostały już przetworzone w XVII -tego wieku, pozostawiając jedynie wcześniejsze konstrukcje, które z kolei rozdział. Ten kwadratowy budynek został przebudowany, trzy piętra zostały zmienione i przekształcił taras w XVII -tego wieku, w jednym etapie Mirande . Zachowało się jednak pomieszczenie parteru i wieżyczka śruby na klatkę schodową . Pomieszczenie na parterze nakryte jest gotyckim sklepieniemwspartym na ostrołukowych łukach z kwadratowej cegły, których zwornik nosi herb Vinhów. Sześciokątna wieżyczka, zwieńczona tarasem i fałszywym machikułem , kończy się ośmiokalenicowym sklepieniem, którego opad spoczywa na podstawach z gotyckimi gzymsami. Dzisiaj, klatka schodowa, która pochodzi z XVII -tego wieku, jest klasyfikowany. Dziedziniec został zredukowany, aby pomieścić halę sportową pod dużym szklanym dachem, który przylega do drugiego dziedzińca hotelu Boysson .

n o 14 : Ponsolles budowlanych.
Budynek wybudowano dla sklepu spożywczego Ponsolles w 1833 roku, zgodnie z projektem poszerzenia ulicy. To wciąż zachowuje piwnicy łukowe głowic pochodzący z XV -go wieku. Budynek składa się z budynku z kilkoma bryłami rozmieszczonymi wokół centralnego zadaszonego dziedzińca. Fasada ulicy jest symetryczna i utrzymana w stylu neoklasycystycznym , wzmocnionym elementami architektonicznymi zzałożonej przez Auguste Virebenta w 1829 rokufabryki terakoty. Parter ma pięć przęseł z arkadami, a środkowy łuk ma dwie kolumny obramowujące drzwi wejściowe. Dwieokrągłe wnęki otaczające centralny prześwit niewątpliwie miały być ozdobione popiersiami. W 1 st piętrze, ozdobione ciągłego balkonu w żeliwie ozdobiony greckim , okna są łukowate i wyposażone półkolumna. W tympanony tych okien były oczywiście przeznaczone do umieszczenia dekoracji terakota. Elewację wieńczy gzyms ze wspornikami .

n o 15 : Maison Soucaze.
Budynek powstał w 1854 roku dla kupca Soucaze według planów architekta Urbaina Vitry'ego . Jeśli główna fasada znajduje się przy rue Saint-Rome , budynek ma cztery przęsła przy rue Temponières z arkadami. Elewacja całości jest klasycystyczna, a podcienia obramowane pilastrami doryckimi . Dwie środkowe przęsła są podkreślone przez ciągły balkon okuciem na 1 st podłodze i balkonach tego samego typu okien 2 e podłogowego.

n o 16 : wbudowania coondage .
Budynek na rogu rue des Zmiany , gdzie główne wejście jest w budowie szkieletowej trudno pory koniec XV th wieku lub XVI -tego wieku, ale zachowuje elementy typowe dla gotyku . Parter jest murowany. Na wyższych kondygnacjach drewniana część zamaskowana jest tynkiem. Poziomy oddzielone są szerokimi drewnianymi sznurkami i zwieńczone fryzemz drewnianych lambrekinów . 1 st i 2 e podłogi, okna mają drewnianą ramę i wspiera obsługiwane przez małe nawiasach .

Uwagi i odniesienia

Chalande 1922 , s. 96.
Chalande 1922 , s. 96-97.
Chalande 1922 , s. 101-102.
Chalande 1922 , str. 98.
Maurice Bastide, 1968, s. 8-12 .
Chalande 1922 , s. 99 ..
Maurice Bastide, 1968, s. 13 .
Pierre Salies, 1989, t. 1, str. 377 .
Pierre Salies, 1989, t. 2, str. 504 .
Pierre Salies, 1989, t. 2, str. 28 .
Pierre Salies, 1989, t. 2, str. 316 .
Pierre Salies, 1989, t. 1, str. 173 i t. 2, str. 147 .
Pierre Salies, 1989, t. 1, str. 165 i t. 2, str. 178 .
Pierre Salies, 1989, t. 1, str. 378 .
Pierre Salies, 1989, t. 2, str. 291 .
Pierre Salies, 1989, t. 1, str. 179 i 251.
Michel Baglin, „Bourse / Saint-Rome. Terminale do rezerwacji dostępu do ulic dzielnicy ” , La Dépêche du Midi , 30 stycznia 2007.
Chalande 1922 , s. 100.
Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Fiche IA31130921”, 2004.
Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Fiche IA31130920”, 2004.
Pierre Salies, 1989, t. 1, str. 556 .
Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Fiche IA31130904”, 2004.
Chalande 1922 , s. 100-102.
Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Fiche IA31130919”, 2004.
Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Fiche IA31130902”, 2004 i 2014.
Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Fiche IA31130936”, 2004.
Dany Rullier, „Sheet IA31130551”, 2004.

Zobacz też

Bibliografia

Jules Chalande , „ Historia ulic Tuluzy ”, Wspomnienia Akademii Nauk i Belles-Lettres of Toulouse , Toulouse, vol. VII 11 seria,1922, str. 96–103.
Pierre Salies , Słownik ulic Tuluzy , 2 t., Wyd. Mediolan, Tuluza, 1989 ( ISBN 978-2867263545 ) .

Powiązane artykuły

Link zewnętrzny

„Szczegółowe arkusze informacyjne Dziedzictwo architektoniczne”, spis ogólny Region Oksytanii, miasto Tuluza, na stronie Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy (dostępne pod adresem16 września 2016 r).