Pucz browarniczy Marienplatz Monachium w browarze Putsch.
Przestarzały | 8 - 9 listopada 1923 |
---|---|
Lokalizacja | Monachium , Bawaria , Niemcy |
Wynik |
Zwycięstwo Reichswehry
|
Nazistowska impreza |
Republika Weimarska
|
Maksymalnie 4000 | 2600 |
16 zabitych Dziesięciu rannych Liczne aresztowania i uwięzienia |
4 martwe Niektórzy ranni |
Brewery Putsch lub Monachium Putsch jest próbą przejęcia władzy siłą w Bawarii kierowany przez Adolfa Hitlera , lider Narodowego Socjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP), wieczorem8 listopada 1923. Miało to miejsce głównie w Bürgerbräukeller do browaru w Monachium . Wśród uczestników byli Hermann Göring , Ernst Röhm , Rudolf Hess , Heinrich Himmler i Julius Streicher .
Wspierany przez generała Ericha Ludendorffa i początkowo zaakceptowany przez triumwirat rządzący Bawarią, w skład którego wchodzili Gustav von Kahr , Otto von Lossow i Hans Ritter von Seisser , zakończył się zamieszaniem i całkowitą klęską puczystów. Skazany na pięć lat więzienia, Adolf Hitler ostatecznie spędził tylko trzynaście miesięcy w więzieniu w Landsbergu ,11 listopada 1923 w 20 grudnia 1924, wykorzystując swoje uwięzienie do napisania Mein Kampf .
Jeśli epizod sam w sobie jest drugorzędny w historii Republiki Weimarskiej , stał się jednym z mitów założycielskich nazistowskiego reżimu , który zorganizował jego coroczne upamiętnienie i wzniósł Blutfahne do rangi symbolu. Był to punkt zwrotny w historii i strategii ruchu nazistowskiego. Hitler faktycznie wyciągnął wnioski z tego fiaska, umocnił swoją władzę nad partią i próbował skorzystać ze wsparcia konserwatywnych kręgów i armii, czego wyrazem była zwłaszcza organizacja Nocy Długich noży .
Od 29 lipca 1921, Adolf Hitler jest niekwestionowanym liderem partii nazistowskiej : „był wtedy tylko agitator browar: lokalna sława z pewnością, ale mało znany gdzie indziej” . Jego partia ma od 1920 roku skrzydło paramilitarne, sekcję gimnastyczno-sportową, utworzoną i dowodzoną przez Ernsta Röhma , przemianowaną na Sturmabteilung (SA) wPaździernik 1921. Podobnie jak wiele innych organizacji paramilitarnych po prawej i lewej stronie, utrzymuje endemiczną przemoc polityczną we wczesnych latach Republiki Weimarskiej , czego wyrazem jest zabójstwo Walthera Rathenaua . Hitler nie gardzi uczestniczeniem w działaniach swojej milicji: po bójce mającej na celu zapobieżenie spotkaniu Bayernbundu, bawarskiej ligi separatystów prowadzonej przez Otto Ballerstedta,14 września 1921, jest skazany w Styczeń 1922za zamach na wolność zgromadzeń oraz pobicie i pobicie, za łagodną karę: trzy miesiące więzienia, z których dwa zostały zawieszone, podporządkowane jego przyszłemu dobremu postępowaniu.
W latach 1921-1923 Hitler wzmocnił swoją partię, w szczególności z przybyciem Juliusa Streichera , szefa ważnej organizacji nacjonalistycznej we Frankonii , Hermanna Göringa, który objął kierownictwo SA w 1922 roku, Maxa Erwina von Scheubnera-Richtera , dyplomata, który ma duży krąg kontaktów, a poprzez Max Amann , Ernst Hanfstaengl , z górnej klasy średniej w Monachium, który finansuje partii. Zebrane przez nią fundusze pozwalają w szczególności zintensyfikować nazistowską propagandę za pośrednictwem Völkischer Beobachter . Za pośrednictwem Rudolfa Hessa Hitler został przyjęty przez Ericha Ludendorffa w 1921 r., Po czym dzięki Göringowi nawiązał niejednoznaczne kontakty z Hansem von Seecktem i Otto von Lossowem . Na początku maja spotyka się również z Gustavem von Kahrem na prośbę tego ostatniego, bez rezultatu, dwóch rozmówców wzajemnie starających się zneutralizować i wykorzystać.
Marsz na Rzym prowadzony przez Benito Mussoliniego28 października 1922przekonuje Hitlera, że może dokonać w Niemczech tego, co Mussolini zrobił we Włoszech. Przekonanie to wzmacnia nacjonalistyczny impuls, który nastąpił po zajęciu Nadrenii i Zagłębia Ruhry przez wojska francuskie i belgijskie z powodu opóźnienia Niemiec w spłacie reparacji przewidzianych w traktacie wersalskim ; okupacja ta dała początek fali jedności narodowej, polityki biernego oporu prowadzonej przez rząd Wilhelma Cuno i wywołała liczne starcia i ataki, takie jak te popełnione przez Alberta Leo Schlagetera . Obawiając się, że postawa rządu i powszechny protest wyrwie mu dywanik, Hitler obwinia „ listopadowych zbrodniarzy ” za inwazję na Zagłębie Ruhry i zabrania swoim zwolennikom udziału w czynnym oporze prowadzonym pod jego egidą. jedność narodowa. To stanowisko „suwerennie nie podoba się” bawarskim rządom i Reichswehrze . Okupacja Zagłębia Ruhry pozwala jednak partii nazistowskiej zwiększyć swoją siłę o 35 000 rekrutów od lutego do lutegoListopad 1923, która zwiększa liczbę członków do 55 000 członków i rodzi pierwsze podejrzenia o pucz.
Kryzys gospodarczy i hiperinflacja są również fundamentem partii nazistowskiej: wStyczeń 1923dolar jest wart 17 972 marki, w sierpniu 4 620 455, we wrześniu 98 860 000, w październiku 25 260 280, a w listopadzie 4 200 mld. W 1923 r. Partia nazistowska była najważniejszym elementem bawarskiego krajobrazu politycznego nie ze względu na jej znaczenie liczbowe, ale ze względu na swój charakter i potencjał, rolę katalizatora i zdolność do radykalizacji; jest to impreza najbardziej dynamiczna, najlepiej nadająca się do powszechnej mobilizacji. Jednak partia nazistowska nie ma jeszcze środków, aby sprostać swoim ambicjom. Z inicjatywy Hitlera wraz z innymi organizacjami nacjonalistycznymi zrzeszonymi w Arbeitsgemeinschaft próbował siłą zapobiec defiladzie sił lewicowych z okazji Dnia Maja w Monachium . Próba ta zakończyła się niepowodzeniem: milicja Arbeitsgemeinschaft, otoczona przez policję, nie mogła podjąć żadnych działań.
W celu przywrócenia porządku nowy rząd republiki na czele z Gustavem Stresemannem zgadza się wypełnić zobowiązania nałożone na Niemcy Traktatem Wersalskim , co stanowi zdradę nacjonalistów. Starając się uniknąć powstania, rząd Bawarii powołuje26 września 1923Komisarz generalny Gustav von Kahr , który tworzy triumwirat z szefem armii bawarskiej Otto von Lossowem i szefem policji Hansem Ritterem von Seisserem : nowa władza zakazuje serii spotkań zaplanowanych przez nazistowską27 września 1923w celu obalenia rządu berlińskiego. Zamieszanie między władzami federalnymi i regionalnymi, między decydentami politycznymi i wojskowymi jest kompletne: podczas gdy Stresemann bezskutecznie prosi prezydenta Friedricha Eberta o ogłoszenie stanu wyjątkowego, Reichswehra stacjonująca w Bawarii pod dowództwem Lossowa odmawia wykonania rozkazów szefa armii Hansa von Seeckt i wesprzyj Kahr. Lossow odmawia również wykonania nakazu zakazu Völkischer Beobachter , organu Partii Narodowo-Socjalistycznej, co sprawia, że Seeckt mówi, że22 października 1923, że działanie rządu Bawarii jest sprzeczną z Konstytucją ingerencją w dowództwo wojskowe. W Berlinie Seeckt planuje ustanowienie „legalnej dyktatury” w celu złagodzenia kryzysu, na co Stresemann odmawia. Traci poparcie wojska i Seeckt oznajmia mu: „Panie kanclerzu, nie możemy z tobą walczyć: nie masz zaufania żołnierzy” .
Plik 1 ul i 2 września 1923w Norymberdze Adolf Hitler bierze udział obok Ericha Ludendorffa w Deutscher Tag , podczas którego przez ponad dwie godziny paraduje 100 000 nacjonalistycznych paramilitarnych, w tym wielu członków Reichsflagge Ernsta Röhma ; Po tym spotkaniu NSDAP, Bund Oberland (en) i Reichsflagge zostają przegrupowane z inicjatywy Ernsta Röhma w ramach Deutscher Kampfbund (Niemiecka Liga Bojowa), której dowództwo wojskowe powierzono Hermannowi Kriebelowi , a zarządzanie Max Erwin von Scheubner-Richter i polityczne przywództwo Hitlera, co daje mu niewielką realną władzę. Rozeszły się pogłoski o marszu na Berlin3 listopada. Seeckt informuje ministra spraw wewnętrznych, że nie będzie podejmował żadnych działań przeciwko armii bawarskiej: „ Reichswehra nie strzela do Reichswehry” .
Od października do początku listopada negocjacje rozpoczęły się we wszystkich kierunkach, które doprowadziły do prawdziwego chaosu, podczas gdy radykalizacja nadal trwa: 20 października 1923Kahr oświadcza, że „Bawaria uważa za swój obowiązek być w tym czasie twierdzą zagrożonej niemieckości”. Władze Bawarii podjęły negocjacje z berlińskimi środowiskami i organizacjami nacjonalistycznymi, np. Stahlhelm , w celu obalenia rządu federalnego, co nie przeszkodziło jego szefowi Stresemanowi w staraniu się o poparcie bawarskich przywódców. Te kontakty nie prowadzą do żadnych rezultatów.
W połowie października Hitler spotyka się z Lossowem, który podczas spotkania oficerów ostro skrytykował ruch nazistowski; zmienił swoje stanowisko, Lossow deklarując wkrótce potem, na kolejnym spotkaniu oficerów, że Reichswehra będzie wspierać nacjonalistyczne wysiłki Hitlera. Plik24 październikaHitler ujawnia swoje poglądy polityczne Seisserowi, podczas gdy Lossow bez jego wiedzy negocjuje z wojskowymi oficjelami organizacji nacjonalistycznych. Plik25 październikaHitler i D r . Weber , szef paramilitarnej grupy „Oberland”, udzielił wywiadu Seisserowi i Lossowowi: Hitler wyjaśnia im swój plan założenia katalogu, którego będzie częścią wraz z Ludendorffem, Lossowem i Seisserem, ale bez Kahra; mówi też, że wie, że nie może nic zrobić bez wsparcia policji i wojska. Rozmowy te trwały kilka dni, również bez rezultatu.
Plik 6 listopadaKahr, Lossow i Seisser zorganizowali pod nieobecność Hitlera spotkanie z przedstawicielami Kampfbundu , które zgromadziły nacjonalistyczne milicje: tam potwierdzili, że chcą siłą zapobiec jakiejkolwiek próbie zamachu stanu w Bawarii. Stanowisko to zostało potwierdzone 8 sierpnia podczas spotkania Kahra i Ludendorffa: obalenie rządu musi nastąpić z Berlina, a nie z Monachium.
Obawiając się, że siły paramilitarne zostaną zwolnione w przypadku bezczynności przeciwko rządowi federalnemu lub przejęcia go przez nowe władze Bawarii, Hitler utrzymywał kontakty z bawarskim triumwiratem; ale przy wsparciu Ludendorffa , którego niekwestionowanemu wojskowemu know-how towarzyszy bezgraniczna głupota polityczna, decyduje się on na dokonanie zamachu stanu w dniu podyktowanym pilnością, ale także o znaczeniu symbolicznym.:9 listopada, rocznica ogłoszenia republiki w 1918 roku.
Pucz przygotowywany jest przez Hitlera 6 i 6 7 listopada ; 7 rano spotyka Webera, Ludendorffa, Göringa , Scheubnera-Richtera i Kriebela, wojskowego oficjela Kampfbundu. Pucz miał odbyć się w Monachium, ale także w głównych miastach Bawarii, Ratyzbonie , Augsburgu , Ingolstadt , Norymberdze i Würzburgu : nacjonalistyczne grupy zbrojne miały przejąć kontrolę nad stacjami, telegrafem, telefonem i radiostacją, budynkami użyteczności publicznej. i komisariaty policji; Socjalistyczni i komunistyczni przywódcy oraz działacze związkowi muszą zostać natychmiast aresztowani. W Monachium puczyści mają maksymalnie 4000 ludzi, z których mniej niż połowa pochodzi z partii nazistowskiej lub SA : przed nimi 2600 policjantów i żołnierzy, lepiej zorganizowanych i lepiej uzbrojonych niż puczyści iz rezerwami.
Przygotowania do puczu rodzą nowe pogłoski o próbie przejęcia władzy, po tych, które miały miejsce w sierpniu i wrześniu: jeśli Lossow potraktuje je poważnie i nakazuje swoim wyższym oficerom stłumić jakikolwiek zamach stanu, szczególnie wymieniając Hitlera jako prowokatora , Seissera ufając zapewnieniom udzielonym mu przez Ludendorffa, nie zajmuje stanowiska, a Kahr , przekonany, że Hitler i Ludendorff niczego nie podejmą bez uprzedniego ostrzeżenia, prosi o środki bezpieczeństwa na spotkanie8 listopadaà la Bürgerbräukeller są tak lekkie i dyskretne, jak to tylko możliwe.
Wieczór 8 listopada 1923Około godziny 19:00 Kahr w towarzystwie Lossow i Seisser przybywa do browaru Bürgerbräukeller w Monachium . Zgodnie z poleceniem Kahra policja jest lekka: na sali obecnych jest dwunastu funkcjonariuszy policji kryminalnej, trzydziestu członków Hauptwache (policji rezerwowej) zapewnia porządek na zewnątrz, większość posterunku policji stacjonuje kilkaset metrów z dala. Sala szybko się zapełniła, a bramy zamykano o godz. 19 : 15 : dla publiczności, 3000 osób, w tym wysocy rangą przedstawiciele władz politycznych, policji i wojska Bawarii oraz przedstawiciele burżuazji i wolnych zawodów. Tuż po godzinie 20 Hitler pojawia się przed browarem, którego otoczenie wypełniają zaciekawieni ludzie. Zaskoczony tym tłumem Hitler prosi obecnych funkcjonariuszy policji o ewakuację lokalu: wzywają posiłki, oczyszczają teren wokół pokoju, a następnie wysyłają posiłki z powrotem do ich kantonu. Pierwsze ciężarówki załadowane członkami SA przybyły około 20:10, a następnie około 20:30 - członkowie Stosstruppe .
Na początku przemówienia Kahra, tuż po 20:30, i kiedy wypowiada zdanie: „Najbardziej energiczny człowiek, choć posiada najdalej idące moce, nie może uratować ludzi, jeśli nie otrzyma aktywnego wsparcia od ludzi, inspirowanych duchem narodowym ” , przerywa mu wielki zgiełk. Prowadzona przez Adolfa Hitlera z pistoletem w dłoni grupa uzbrojonych mężczyzn wtargnęła do pomieszczenia i przy wejściu do niej umieściła akumulatorowy karabin maszynowy. Po walce, by przedrzeć się przez zwarty tłum, Hitler i garstka jego ludzi zbliżają się do podwyższenia, na które wchodzi Hitler po przywróceniu ciszy wystrzeliwując w powietrze. Około 20 godz 45 , zwrócił kilka słów do publiczności: „Rewolucja wybuchła narodowa. Pokój zajmuje sześciuset uzbrojonych mężczyzn. Jeśli spokój nie uspokoi się od razu, na galerię pojawi się karabin maszynowy. Rząd Bawarii zostaje obalony, zostaje utworzony rząd tymczasowy. " Popisując się i robiąc wrażenie na sali, mówi również, że" koszary Reichswehry i ziemi policyjnej są zajęte, Reichswehra i policja maszerują pod swoimi sztandarami ze swastyką ".
Hitler prowadzi Kahra, Lossowa i Seisslera do sąsiedniego pokoju, zarezerwowanego przez Hessa , i wyjaśnia im, że zamierza objąć szefa nowego rządu, którego objął kierownictwo i do którego należy Ludendorff - który jeszcze nie dotarł do browar - na czele armii, Lossow jako minister Reichswehry, Seisser jako minister policji, Kahr otrzymuje stanowisko regenta Bawarii. Celem nowego rządu jest zorganizowanie marszu na Berlin w celu obalenia rządu federalnego. Rozpoczęły się wówczas chaotyczne dyskusje, w klimacie wielkiego napięcia i pod przymusem, podczas których członkowie bawarskiego triumwiratu zwlekali i starali się zwlekać. Po piętnastu minutach dyskusji brak porozumienia nie przeszkadza Hitlerowi wrócić do głównej sali browaru, gdzie porządek zapewnia Hermann Göring , ogłosić tłumowi, że za dziesięć minut dojdzie do porozumienia, potem wrócić negocjować. Podczas tego drugiego wywiadu Heil płacze ! Heil! słychać dochodzące z wielkiej sali i Ludendorff wchodzi do pokoju, w którym toczą się negocjacje. Głosi swoje poparcie dla projektu Hitlera: „Chodzi o ojczyznę i wielką narodową sprawę narodu niemieckiego i mogę ci tylko doradzić: chodź z nami, zrób to samo”. Z kolei Lossow, Seisser i Kahr akceptują. Nowi akolici wchodzą na mównicę i upewniają się o wzajemnym wsparciu: Hitler rozpala salę, ogłaszając brutalny akt oskarżenia przeciwko zbrodniarzom z listopada . Przemówienie Hitlera i krótkie przemówienia Kahra, Lossowa i Seissera spotkały się z gromkimi brawami i aprobatą opinii publicznej. Ten ostatni jest następnie upoważniony do opuszczenia pomieszczenia, z wyjątkiem grupy zakładników, w tym członków rządu i głównych przywódców policji monachijskiej, aresztowanych przez Rudolfa Hessa na żądanie Hitlera.
Jeśli w browarze wszystko idzie zgodnie z planem, na zewnątrz odczuwa się nieprzygotowanie puczystów. Wilhelm Frick , szef wydziału policji Sekcji Politycznej, zdołał sparaliżować działania policji, już w dużej mierze przejął sprawę nacjonalistyczną, a Ernst Röhm okupuje Wehrkreis (siedzibę okręgu wojskowego) do godziny 22 , ale nie myśl o kontrolowaniu centrala telefoniczna dopiero po półtorej godzinie, co pozwala legalnym władzom wezwać posiłki wojskowe z prowincji.
Ufny w wiecu Reichswehry , władz i ludności do zamachu stanu i planu marszu na Berlin, Hitler zaniedbał systematyczne zajmowanie centrali telefonicznych, stacji, ministerstw i koszar, które pozostały w związku z tym pod kontrolą władz. Władze Bawarii.
Jak Hitler głowy do miasta, aby śledzić postęp operacji, Ludendorff pozwala Kahr , Lossow, i Seisser do powrotu do domu. Korzystają z okazji, aby odmówić poparcia dla puczu uzyskanego według nich pod przymusem i kontaktują się z wojskiem, policją i mediami w celu przeciwdziałania akcji Hitlera.
Działanie przewrotu w mieście jest szczególnie zdezorientowany i słabo zorganizowane: the 3 th batalion pułku SA Monachium uzyskuje 3000 karabinów ukrytych w klasztorze Place Sainte-Anne, i nie bierze udziału w jakimkolwiek działaniem wyjątkiem jeden z jej plutonów. Jedną z organizacji biorących udział w puczu, grupa Oberland, nie inwestować baraków 19 -go Pułku Piechoty i przejęcia broni tam, i doświadczył sam brak wyników w koszarach inżynierskich. W nocy, po sukcesie w Wehrkreiskommando , Röhm bezskutecznie próbował przejąć siedzibę miasta. Jeśli większość uczniów w szkole piechoty zebrał do przewrotu, tak nie jest przypadek 7 -go Oddziału Piechoty.
Uchodźcy w koszarach w 19 th pułku piechoty, Kahr, Lossow i Seisser wysłany krótko przed trzecią rano, wiadomość od Reichswehry do wszystkich niemieckich stacji radiowych podkreślające odmowę próbę zamachu. Lossow rozkazuje także różnym jednostkom bawarskiej armii maszerować na Monachium, by zdusić zamach stanu. Kiedy Gustav Stresemann dowiaduje się o wydarzeniach, natychmiast je potępia i oświadcza, że jakakolwiek pomoc dla puczystów jest aktem zdrady stanu.
Plik 9 listopada 1923jest jasne, że siły zbrojne i policja pozostały lojalne wobec reżimu prawnego; jeśli chodzi o plany i próby użycia siły w pozostałej części Bawarii , nie ujrzały one światła dziennego ani nie spotkały się z szybką porażką. Jeśli wydaje się, że zamach stanu się nie powiódł, nadal panuje zamęt: od świtu miasto pokrywa sprzeczne oświadczenia puczystów i bawarskiego rządu.
Pod koniec ranka Hitler i Ludendorff , przekonani, że Reichswehra nigdy nie strzelą do „stratega pierwszej wojny światowej”, zgromadzili 2000 puczystów. Z Hitlerem i Ludendorffem na froncie demonstranci przesuwają się dwunastu z przodu z członkami Stosstruppe, SA i Oberlandu na czele, a za nimi uczniowie szkoły piechoty i członkowie korpusu kawalerii SA, którzy nigdy nie otrzymali rozkazu od początku. puczu. Parada zaczyna się przy okrzykach tłumu i bezpiecznie mija pierwszą policyjną blokadę drogową na Ludwigsbrücke (moście nad Izarą ). Krótko po wpół do dwunastej, gdy zbliżali się do Feldherrnhalle , demonstranci zostali skonfrontowani z drugim kordonem policyjnym: w szczególnie zagmatwanych okolicznościach doszło do wymiany ognia i demonstranci rozwiązali się. Göring zostaje ciężko ranny w nogę, Max Erwin von Scheubner-Richter zabity, a Hitler ma zwichnięte ramię. Wśród policjantów są cztery ofiary, a wśród puczystów szesnaście zabitych, w tym tylko pięciu członków Stosstruppe, ścisłej straży Führera , przyszłego SS . To z tego epizodu narodził się mit Blutfahne , flaga, która została splamiona krwią Ulricha Grafa , jednego z ochroniarzy Hitlera, który służyłby jako tarcza, zatrzymując swoim ciałem kule, które mogły zostać zabite. przyszły Führer. Policja natychmiast aresztuje m.in. Ludendorffa i Streichera , gdy Göringowi udaje się uciec. Hitler, który uciekł przed pierwszymi strzałami, został aresztowany11 listopadaw wiejskim domu Ernsta Hanfstaengla , gdzie znalazł schronienie.
Otoczony przez Reichswehrę, której elementy przybyły z Augsburga, do budynku dowództwa regionu wojskowego Ernst Röhm , którego nosicielem jest Heinrich Himmler , żąda od generała Franza von Eppa i generała Jakoba von Dannera , którzy chcą jego kapitulacji, zamówienie od Ludendorff. Dowiedziawszy się o niepowodzeniu marszu na Feldherrnhalle i aresztowaniu Ludendorffa, przyjmuje prośbę von Dannera, który sugeruje, że jego ludzie mogą opuścić to miejsce z honorami wojskowymi; nieuzbrojeni puczyści opuścili budynek i tylko Röhm został natychmiast aresztowany.
Proces przywódców puczystów, oskarżonych o zdradę rządu i zabójstwo czterech policjantów, dwa przestępstwa zagrożone karą śmierci , toczy się od26 lutego w 1 st kwiecień 1924, częściowo za zamkniętymi drzwiami. Aby móc lepiej kontrolować przebieg postępowania, władze Bawarii uzyskują, że proces toczy się przed Sądem Ludowym w Monachium , a nie przed Sądem Rzeszy w Lipsku .
Zarówno prokuratorzy, jak i sędziowie okazują oskarżonemu wyraźne współczucie i dokładają wszelkich starań, aby nie wplątać Ludendorffa w fakty. Jeśli chodzi o przewodniczącego trybunału, Neithardta, uważał, że Ludendorff był „jedynym majątkiem Niemiec”. Istotnych świadków nie zaprasza się do składania zeznań i nie przedstawia się podstawowych dokumentów, w szczególności po to, aby nie przywoływać współudziału Kahra , Lossowa , Seisera i Reichswehry w projekcie obalenia rządu w Berlinie. Klimat ten pozwala Hitlerowi przekształcić proces w operację propagandową, „polityczny karnawał” i wygłosić prawdziwe przemówienia; „Jeśli był żałosny przed policją, podczas procesu [Hitler] ujawnił swoją przytłaczającą wyższość oratorską”. Pierwszy prokurator posuwa się nawet do stwierdzenia: „Hitler jest człowiekiem wielce utalentowanym, który od małego, swoją powagą i nieustępliwą pracą osiągnął szanowaną pozycję w życiu publicznym. Całkowicie poświęcił się ideom, które go przenikały iw pełni wypełnił swój obowiązek żołnierza. Nie możemy mu zarzucić, że wykorzystał sytuację, którą sobie stworzył ”.
Hitler przyznaje się do pełnej odpowiedzialności za próbę zamachu stanu i podczas procesu oświadcza:
„Nie przyszedłem do sądu, aby niczego zaprzeczyć lub uniknąć odpowiedzialności. […] [Ten pucz] Niosłem go sam. Ostatecznie tylko ja tego chciałem. Pozostali oskarżeni współpracowali ze mną dopiero na końcu. Jestem przekonany, że nie chciałem niczego złego. Ponoszę odpowiedzialność za wszystkie konsekwencje. Ale muszę powiedzieć, że nie jestem przestępcą i że nie widzę siebie jako takiego, wręcz przeciwnie. "
Wyroki są szczególnie lekkie: Hitler, prefekt policji Pöhner, Kriebel i Weber skazani są na pięć lat twierdzy, po odjęciu ich sześciu miesięcy aresztu prewencyjnego; pozostali oskarżeni, w tym Ernst Röhm, skazani są na wyroki tak lekkie, że są pochłonięci aresztem prewencyjnym: po zakończeniu procesu zostają zwolnieni warunkowo. Ludendorff zostaje uniewinniony. Sąd uzasadnia swoją łaskę argumentując, że puczyści „kierowali się czystym duchem patriotycznym i najszlachetniejszą wolą”. Ponadto Hitler ucieka przed wydaleniem do Austrii, przewidzianym w art. 9 ust. 2 ustawy o ochronie republiki, która zdaniem sędziów nie może mieć zastosowania do człowieka takiego jak Hitler, „który myśli i czuje po niemiecku” .
Pomimo wyroku w zawieszeniu w 1922 r., Który prawnie uniemożliwiał dalsze zwolnienie z więzienia, Hitler został wcześniej zwolniony z więzienia 20 grudnia 1924, ale pozostał zakaz publicznego przemawiania w większości Niemiec do 1927 roku i zakaz przebywania w Prusach do 1928 roku.
NSDAP jest zakazane od 9 listopada , zakaz zniesionyKwiecień 1925za namową ministra sprawiedliwości Franza Gürtnera . Zostań nielegalny, pozbawiony jej lidera, który powierzył ad interim kierunek do Alfred Rosenberg „całkowicie niezdolny do nabywania żadnej władzy” Według historyka Richarda J. Evans , partia nazistowska przecina kłótni między frakcjami w szczególności budzi Ernst Röhm lub Julius Streicher . Przeżywa prawdziwe zaćmienie i jest na skraju całkowitego zniknięcia.
Jedną z konsekwencji próby zamachu stanu jest zmiana strategii Adolfa Hitlera. Według Georgesa Goriely'ego w następnych latach unikał stwarzania pozorów puczowca i zamiast tego próbował wykorzystać tradycyjne moce do swojej gry. Analizę tę podziela Robert O. Paxton : „Nieudany pucz browaru został tak haniebnie stłumiony przez konserwatywnych szefów Bawarii, że Hitler obiecał nigdy więcej nie próbować przejąć władzy siłą. Oznaczało to, że naziści będą musieli przynajmniej powierzchownie szanować konstytucyjną legalność, nawet jeśli nigdy nie zamierzali porzucić ukierunkowanej przemocy, która była centralną częścią ich siły przyciągania, ani aluzji do celów większych niż zamierzali. kontynuować raz u władzy ”. Używając sformułowania Joachima Festa , „nie należy wydedukować [...], że Hitler był gotowy zaakceptować legalność jako nienaruszalną barierę, a jedynie, że był zdecydowany oddalić nielegalność od legalności”.
W więzieniu w Landsbergu Hitler ma przestronną i wygodnie urządzoną celę, w której podczas dziewięciu miesięcy przetrzymywania przyjmuje ponad pięciuset gości; na sugestię Maxa Amanna dyktuje Emilowi Maurice'owi i Rudolfowi Hessowi relację ze swojego życia i jego opinii, które ukazują się w 1925 roku: Mein Kampf .
„Wręcz przeciwnie, rok, który powinien być rokiem ostatecznego wygnania Hitlera z widma, przyniósł genezę jego absolutnej prymatu w ruchu völkisch i jego dojścia do najwyższego autorytetu. Patrząc wstecz, rok 1924 jawi się jako moment, w którym, niczym feniks powstający z popiołów, Hitler mógł zacząć wydobywać się z gruzów rozproszonego ruchu völkisch , aby stać się absolutnym przywódcą, niekwestionowanym zdominowanym przez zreformowaną partię nazistowską., Bardziej solidnie. ustrukturyzowany i lepiej zjednoczony ”.
Już w 1924 r. Propaganda narodowosocjalistyczna starała się nadać puczowi heroiczny wymiar, który został jeszcze bardziej wzmocniony po dojściu nazistów do władzy. Od 1933 r. Co roku w Monachium odbywały się obchody upamiętniające ofiary nazistów, którzy stali się prawdziwymi męczennikami Niemiec i ruchu: „Nasz ruch narodził się z całej tej udręki i dlatego musiał od początku podejmować trudne decyzje. dni. Jedną z tych decyzji była decyzja o poprowadzeniu buntu 8 i9 listopada 1923. Decyzja ta najwyraźniej się wtedy nie powiodła, tylko od losów ofiar mogło przyjść zbawienie Niemiec ” .
Hitler dedykuje pierwszy tom Mein Kampf szesnastu ofiarom swojej partii, Blutzeuge („ męczennikom ”) . Medal, który Führer przyznaje wszystkim uczestnikom puczu, Blutorden , jest najwyższym zaszczytem NSDAP . Wokół puczu powstaje prawdziwy mit. Sztandar krwi (flag krwi), oznacza flagę przeprowadza Andreas Bauriedl czasie marszu puczystów jest podwyższone do stopnia przedmiotu nabożeństwa. Od 1926 r. Był gloryfikowany na kongresach partyjnych i służył do konsekracji flag partyjnych i proporców SS. Jakob Grimminger , który brał udział w puczu, jest oficjalnym nosicielem Blutfahne . „Oni [ofiary] stają się rdzeniem mitu, który odgrywa znaczącą rolę w dojściu do władzy partii [nazistowskiej]. Dzięki nim haniebna porażka zamienia się w chwalebne wyzwanie dla tyranii ”.
W Monachium Hitler wzniósł w 1935 roku dwa mauzolea dla szesnastu zabitych puczystów, do których przeniesiono ich szczątki. Na Feldherrnhalle Hitler kazał postawić tablicę, przed którą ustawiono wartownika. Przechodnie muszą salutować salutowi Hitlera, gdy przechodzą.
„Poszedłem do Feldherrnhalle. Pozdrawiamy zmarłych. Uroczysty i wystawny akt. Führer składa im ostatni hołd. Inspirująca chwila. Piękny i wydajny, jak nigdy dotąd. "
- Joseph Goebbels ,9 listopada 1935.
Kiedy przybyły wojska amerykańskie, dwa mauzolea zostały wysadzone w powietrze. Do dziś pozostały tylko cokoły. Tablica Feldherrnhalle została wycofana w 1945 roku; od 1993 roku nowa tablica przypomina o zabitych policjantach.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.