Kamień naturalny , dawniej znany kamień budowlany jest materiałem budowlanym ze skały , z której jest wyodrębnione. Różni się od wyrobów takich jak bloczki betonowe czy cegły gliniane , które nazywane są sztucznym kamieniem .
Kamienie stosowane w budownictwie muszą mieć odpowiednią wytrzymałość mechaniczną, a także trwałość w stosunku do kosztów ich wykonania, ta ostatnia kumuluje koszty: wydobycia materiału w kamieniołomie , transportu materiału (surowego lub pociętego) na miejsce budowy, przygotowania materiału (na przykład cięcie kamieni w bloki równoległościanów) oraz aparatury .
Głównymi skałami używanymi w budownictwie są granit , wapień , piaskowiec , kamień młyński , margiel , łupek , marmur .
Kamień był używany od bardzo dawna w budownictwie i projektowaniu dzieł sztuki. To nie przypadek, że najwcześniejszy okres w naszej historii nazywany jest epoką kamienia, czyli okresem prehistorycznym, w którym ludzie stworzyli pierwsze narzędzia kamienne . Kamień, obok ziemi i drewna , jest jednym z podstawowych materiałów budowlanych. Kamień jest następnie wykorzystywany w solidnych, strukturalnych ścianach.
Kamień, gdy zostaje przekształcony przez erozję w wypolerowany kamyk (po łacinie rachunek różniczkowy) staje się narzędziem kalkulacji . Archeolog nie zawsze wie, jak odróżnić go od kamyków od otaczającej gleby, więc nie wiemy, kiedy kamyk był używany jako instrument liczący lub liczący. Wiemy jednak, że około 3500 rpne Sumerowie zamiast nich używali glinianych kulek o różnych kształtach i że Rzymianie umieszczali je w liczydłach wykonanych z kamienia lub brązu.
W starożytności należy zwrócić uwagę na mistrzowskie wykorzystanie kamieni w Grecji , w świątyniach, w okresie klasycznym . Pierwotnie wykonane z drewna, pokrytego jasno pomalowaną wypalaną gliną, mającą chronić drewno, świątynie będą stopniowo budowane w marmurze (na Cykladach ) lub w muszlowym szarym wapieniu (na Peloponezie ), osiągając tym samym wymiar monumentalny. W tej nowej architekturze, wykonany w całości z kamienia, w tym ramy, elementy funkcjonalne, takie jak Metopy i tryglifami z doryckim fryz , które były pierwotnie terakota płytki , które chronione drewniane ramy przed wilgocią, przyrost wartości. Czysto dekoracyjny. Niektóre budynki, takie jak Partenon , zbudowane z marmuru Pentelic, będą pokryte marmurowymi płytkami , których wynalazcą był niejaki Byzès z Naxos.
Stereotomy rozwija się w Rzymie w tworzeniu sklepień i łuków w pracach takich jak akweduktów gdzie wielki Rzymian. Według Eugène'a Viollet-le-Duc , Rzymianie byli najmądrzejszymi odkrywcami kariery, jakie kiedykolwiek istniały. „Kamienne konstrukcje, które pozostawili, są zawsze wznoszone z najlepszych materiałów, jakie można było uzyskać w pobliżu ich pomników. Nie ma rzymskiej budowli, której kamienie są przeciętnej jakości; kiedy ich całkowicie brakowało w szerszym promieniu, używali kamyków lub cegły, zamiast używać kamienia budowlanego gorszej jakości; a jeśli ktoś chce mieć dobrze oszlifowane kamienie w kraju, w którym Rzymianie wznosili pomniki, to wystarczy poszukać rzymskich kamieniołomów. "
Przyglądając się zabytkom wzniesionym w średniowieczu łatwo zauważyć, że wtedy, nawet bardziej niż w okresie gallo-rzymskim, eksploatowano znaczną liczbę opuszczonych kamieniołomów, w których wiedzieliśmy, jak wykorzystać kamienie. wydobywane ze względu na ich jakość, ale ze skrupulatną oszczędnością; tzn. nie umieszczano w okładzinie np. kamienia najwyższej jakości nadającego się do wykonania monolitycznych kolumn, gzymsów, rynien czy słupów. Fakt ten jest godny uwagi w jednym z naszych budynków zbudowanych z wyjątkowym luksusem materiałów: mamy na myśli katedrę w Paryżu . Tam budowniczowie postępowali z taką samą starannością, jak oszczędność materiałów. Kamienie używane w katedrze paryskiej pochodzą z bogatych kamieniołomów, które kiedyś istniały pod Butte Saint-Jacques i rozciągają się pod równiną Montrouge do Bagneux i Arcueil .
Fasada zbudowana jest w całości z kamienia, a górna ława służy jako bocznica w lizaku pod duże rzeźby (ławka o wysokości do 0,90 m) oraz klinwa pod okap , rynny , kolumny (ławka maksymalnie 0,45 m). Czułe ogniwo kamieniołomów Saint-Jacques zachowuje się dobrze w zbrodni, więc to z tych kamieni wykonano otwarte arkady dużej galerii pod wieżami. Klikwarty dały niezrównane materiały dla róży i wielkich kolumn galerii, a także dla wszystkich okapników tarasów. Wśród tych materiałów znajdujemy również w okładzinach i koronach przypór wież starą ławę królewską z Bagneux o wysokości 0,70 m oraz dużą ławę z Montrouge o wysokości 0,65 m: te ostatnie kamienie zostały wspaniale zachowane. zachowane. W fundamentach rozpoznaliśmy zastosowanie legarów płaskich, a zwłaszcza tzw. legarów twardych o wysokości do jednego metra; czasami, ale rzadko, z zielonej ławki.
W kamieniarzy i mortelliers wśród pierwszych firm zdefiniowanych przez Etienne Boileau w 1268 w swoich branżach książkę. Handel kamieniami jest zorganizowany w korporacje i bractwa . Pierwsi wędrowni robotnicy kładą podwaliny pod towarzystwo . Wszystkie listy pierwszeństwa w obiegu w różnych Compagnonnage potwierdzić starszeństwo i prymat organów państwa, które obejmują trzy podstawowe materiały niezbędne do każdej budowy: kamień, drewno i żelazo .
Aż do końca XII, XX wieku, wypełniacze zatrzymać na zastosowanie materiałów o dużej twardości, takie jak granit; szukali kamieni o średniej twardości i używali ich, o ile to możliwe, w małych próbkach: a takie jest rozmieszczenie gruntów na powierzchni Francji, że nigdy nie trzeba było szukać materiałów wapiennych, czy kredy lub miękkie piaskowce bardzo daleko, jeśli nie w kilku krajach, takich jak Bretania, Haute-Garonne i Centre, w kierunku Guéret i Aubusson. Średniowieczne zakłady klasztorne umiejętnie i troskliwie eksploatowały kamieniołomy: macierzysty dom Cluny , założony na ziemi jurajskiej, jak i Clairvaux , zdawały się nakładać na ich córki obowiązek założenia przy bogatych karierach.
W średniowieczu materialne wykonanie cięcia kamienia osiągnęło nowy poziom. W katedrach rozwijały się zasady budowy modułowej, prefabrykacji, sposób rozumienia planów przez kamieniarzy, inteligencja, z jaką były oddawane, wskazuje wśród robotników średniowiecza „znajomość geometrii wykreślnej, penetracji płaszczyzn, które z wielkim trudem znajdujemy w naszych czasach wśród najlepszych aparatów. ” .
Budowniczowie okresu gotyckiego przywiązują dużą wagę do doboru kamieni, których używali. Nie boimy się trudności transportowych, które musiały być spore, jeśli chodzi o pozyskanie pewnych kamieni, których jakość była specyficzna dla specjalnego przedmiotu. Na przykład monolityczne kolumny chóru z Vézelay , zbudowane około 1190 roku, twarde kamienie z Coutarnoux , którego kamieniołom znajduje się 30 kilometrów od opactwa, chociaż w niewielkiej odległości znajdowały się kamienie nadające się do budowy. Kiedy gotycki styl jest zdecydowanie przyznał na całym obszarze Francji, pod koniec XIII th wieku, budowniczych, nie wahaj się spełniać smak czas, aby użyć kamieni, które ze swej natury nadają się prawie do otrzymania tych formularzy. Tak więc, około 1270 roku, chór katedry w Limoges w granicie podniesiono , że w katedrze w Clermont w Pierre de Volvic , a skały wulkanicznej ; , że do połowy XV E wieku buduje łóżku kościele opactwa Mont Saint-Michel na morzu z tego samego granitu, bez martwienia się o trudnościach wielkości prezentowanych przez tą sprawą; na początku XIV th wieku zostały zbudowane w bardzo twardego piaskowca sanktuarium i transeptu starej katedry Carcassonne , Saint Nazaire.
Paryż ma pełną piwnicę, która nie tylko dostarcza calcaire- gruz i kamień gipsowy dla zwykłych budynków, kamienia Urządzenie do fasad, jednorodną zwartą wapienne dla zabytków i wspaniałych dzieł sztuki, ale także wspólne kamień młyński na konstrukcje, które wymagają odporne na kamień jednocześnie na wstrząsy i wilgoć (kanalizacja, okładziny fortyfikacji itp.); wapień krzemionkowo-jamisty lub kamień młyński , który z La Ferté-sous-Jouarre eksportowano do Ameryki; piaskowiec do nawierzchni ; najczystsza kwarcowy piasek dla większości jego wyroby ze szkła; zwykła glina ceglana ( Auteuil , Vanvres ), figulina i glina plastyczna do wyrobów ceramicznych (Montereau, Creil) oraz inne skały do mniej ogólnych zastosowań. Domy zbudowane są z gruboziarnistego wapienia równiny Montrouge lub doliny Oise. Ulice są wyłożone trzeciorzędowym piaskowcem z Yvette lub Fontainebleau .
Wszystkie zabytki starego Paryża od Thermes de Julien do Tour Saint-Jacques są zbudowane z kamieni wyciągniętych z samych bram miasta na przedmieścia Saint Marcel i Saint Jacques ( podziemne kamieniołomy Paryża ).
Architekci renesansu , zachowując doskonały twardy kamień równiny do fundamentów i gzymsów, wprowadzili w elewacji, w Luwrze i Ratuszu , miękki kamień z Oise , kamień Saint-Leu , który zastąpił fundamenty z legarów niższej jakości z Basenu Paryskiego. Inne popularne miękkie kamienie są dostępne później.
W 1795 r. w niedawno założonej szkole politechnicznej Gaspard Monge nauczał geometrii wykreślnej, nowego trybu dwuwymiarowej reprezentacji, umożliwiającego precyzyjne opisywanie obiektów.
Kariera wciąż się rozwija. Udajemy się do Conflans w kierunku Pontoise w poszukiwaniu półtwardego kamienia, z którego budujemy Garde-Meuble de la Couronne . Kilka lat później Perronet , twórca École des Ponts et Chaussées, otworzył kamieniołomy w Taillancourt w Vexin i zabrał materiały do budowy mostów w Neuilly i Concorde .
W RzymieW Rzymie istnieje siedem gatunków tufu wulkanicznego : Aniene , Campidoglio , Cappellaccio , Fidene , Grotta oscura , Monteverde , Peperino , do których należy dodać trawertyn (tuf wapienny). Trawertyn jest kamień, który został użyty do najpiękniejszych budowli starożytnego Rzymu . Nazywa Travertino w języku włoskim , a przez starożytnych, lapis tiburtinus „kamień Tivoli”. Z tego kamienia buduje się wiele pomników, łuków i bram miejskich, takich jak Koloseum i Teatr Marcellusa , podobnie jak najnowocześniejsze lub renesansowe kościoły, bazyliki i pałace .
Zasadniczo kolumna żeliwna z łatwością zastępuje kolumnę kamienną. W ten sam sposób można przekierować stalową szynę na belki stropów. Między nimi znajdują się ceglane łuki, które uzupełniają podłogę . Obsada The kutego żelaza i stali , wymienić kamień w wielu zastosowaniach.
Wczesne XIX th century, wzrost produkcji stali, nowa era, rewolucja przemysłowa i fundamentalnie zmienia sposób budowy. Do tego czasu w budownictwie ograniczało się stosowanie drewna i materiałów obciążonych wyłącznie ściskaniem, takich jak kamień czy cegła. Nagle zastosowanie stali umożliwia budowanie budynków o niezrównanych parametrach konstrukcyjnych. Jednak stal nie od razu znajdzie swoje szlachetne litery i zostanie wykorzystana do budowy ram, ukrytych za fasadą, która pozostanie w kamieniu. W ten sposób hale dworcowe łączą dwie przestrzenie, jedną otwartą na miasto i zaprojektowaną przez architekta z ciężkich materiałów, drugą zaprojektowaną przez inżyniera i zbudowaną z metalu i szkła.
Stal, bardziej odporna na zginanie i trakcję, pozwala na rozwój wieżowców, wieżowców , opartych na stalowej konstrukcji, początkowo ukrytej za kamienną powłoką ( Empire State Building , Rockefeller Center ), a następnie wyrażonej w stali jako element architektoniczny w jej wnętrzu. własne prawo.
Ale sama stal staje w obliczu konkurencji ze strony betonu . W konstrukcji następuje mutacja, gdy przestaje się używać kamienia jako materiału statycznego. Zbiega się to z wyglądem betonu i ogólniej kamieni sztucznych (cegły, bloczki itp.), tańszych w produkcji, łatwiejszych w użyciu. Kamień jest nadal używany do licowania, cięty na płyty równoległościenne o regularnej grubości, zawsze murowany lub zszywany przy użyciu drogiego sprzętu i zszywek.
Kolejna zmiana nastąpiła, gdy w 1973 roku, podczas pierwszego szoku naftowego , w klimacie zimnym i umiarkowanym, a zwłaszcza w krajach zachodnich, narodził się nowy typ konstrukcji, intensywnie wykorzystujący izolację termiczną . W ścianach mających kontakt ze środowiskiem zewnętrznym izolację umieszcza się pomiędzy warstwą wewnętrzną, która często jest nośna, a warstwą zewnętrzną, która służy jako okładzina. Jest to aberracja technologiczna, na którą niektórzy inżynierowie zwracają uwagę. W przypadku budynków izolowanych, które starają się utrwalić estetykę odziedziczoną z przeszłości, przy zastosowaniu cienkiego pasa kamienia umieszczonego jako okładzina , elementy ozdobne (gzymsy, opaski, pilastry itp. ) zwiększają źródła problemów, zwłaszcza hydroizolacji i koszt za metr kwadratowy elewacji. Warstwy znajdujące się poza izolacją na zewnątrz stają się zbędne przynajmniej pod względem izolacji i stabilności. Z wyjątkiem powłok nakładanych na izolację, zwiększają ilość mocowań i klipsów .
Aby sprostać temu nowemu wyzwaniu w izolacji, przemysł produkuje nowe produkty: płyty granitowe o grubości 15 mm , konstrukcyjne metody montażu z okładzinami o grubości 6 mm , itp. .
Te kamienie budowlane (łupek, powiedz wymiarowe rzeźbione kamienie, nagrobki i ozdobne) stanowią niewielką, ale lukratywny część produkcji skale. We Francji, jeśli weźmiemy pod uwagę wszystkie wysadzane skały, kamieniołomy przewyższają pod względem tonażu produkcję kopalń. Każdego roku we Francji wydobywa się 200 mln ton mineralnej masy skalnej (z wyłączeniem namułów, moren i innych luźnych zapożyczeń glebowych, których jest jeszcze więcej), które dzieli się na: węgiel i rudy (10 t) - cement kamienny i gips (10 t ) - kruszywa betonowe, drogi, podsypka (150 ton) - bloki skalne (mur, roboty portowe) (30 ton).
Aż do XIX th wieku, kilka kamieni budowlanych były wystarczająco odporne na znaczne transportu cenne, a w każdym kraju ma swój własny grunt głównych elementów jego budynków. Różne grunty czy kwatery ogólne dostarczały wszystkich kamieni do budowy, bruku, a także części skał wykorzystywanych w przemyśle czy do dekoracji. Tak więc budowa geologiczna krajów będzie miała wpływ na formy i charakter budowli; wpływ, który rozciągał się na sztukę, a nawet obyczaje mieszkańców:
Na Loarą, urocze białe kamienne domy mają swoje kamieniołomy w tufu z Touraine . W Owernii czarne kamienie budynków, a w szczególności katedra w Clermont-Ferrand , należą do bazaltów i tufu wulkanicznego . Na płaskowyżu Hennuyer i Brabancji w Soignies, Condroz i środkowych Ardenach używany jest niebieski kamień (wapień) .
Wraz z pojawieniem się kolei zwiększa się zakres podaży regionów. W Paryżu, Oolitic wapienie z Burgundii lub Lorraine konkurować z kamieni, które niesie ze nawigacja trzeciorzędowych kamieniołomach Île-de-France i Vexin . Stare, nie do końca znane katakumby zostają opuszczone, a ich osiadanie jest zwalczane przez specjalną służbę inwigilacyjną, o której Colbert nie pamięta .
Wzrost kosztów pracy i ciągłe doskonalenie środków transportu to powody, dla których będziemy szukać coraz dalej kamieni budowlanych. Indie, Izrael, Włochy, Portugalia, Wietnam , itd.
Nazewnictwo kamieni może odnosić się do sytuacji kamienia w geologicznej klasyfikacji skał, do tradycyjnej nazwy (nawet jeśli nie zawsze są one poprawne z geologicznego punktu widzenia) lub nazwy handlowej, proponowanej przez producenta lub importera kamienia. Tak więc określenie „ granit ”, w odróżnieniu od granitu , jest nazwą handlową i rodzajową wśród pracowników marmuru, która obejmuje również granity , gnejsy , piaskowce , brekcje , wapienie lub inne konglomeraty . Na przykład mały granit z Ardenów to wapień .
Termin „marmur” to przede wszystkim tradycyjna nazwa wywodząca się od greckiego „ marmaros” , oznaczającego „błyszczący kamień” i oznaczająca każdy kamień „polerowalny”, czyli powierzchnię można wypolerować za pomocą polerowania . W badaniach archeologicznych i historyczno-artystycznych zalicza się do „marmurów” inne skały, które nie są geologicznie i chemicznie , takie jak granity i porfiry , dioryty , bazalty , alabastry, czy szczególnie twarde wapienie . Wszystkie te „marmury” są klasyfikowane jako marmury antyczne, w przeciwieństwie do marmurów współczesnych, które zawierają jedynie skały metamorficzne pochodzące z wapienia .
W geologii skały klasyfikuje się ze względu na ich skład, pochodzenie lub sposób ich powstawania na trzy główne kategorie: skały magmowe powstałe w wyniku krzepnięcia magm , skały osadowe , powstałe na powierzchni Ziemi lub w morzach przez nagromadzenie w warstwach materiałów pod działaniem czynników egzogenicznych, takich jak wiatr i woda oraz skały metamorficzne , czyli powstałe w wyniku rekrystalizacji (i generalnie deformacji) skał osadowych lub magmowych pod wpływem temperatury i ciśnienia, które wzrastają z głębokością w skorupie ziemskiej lub w kontakcie z innymi skałami.
Skały magmoweCharakteryzacja materiałów , dyscyplina, która analizuje właściwości materiału, zidentyfikował naturalnych kamieni, niektóre istotne właściwości, które decydują o rodzaju aplikacji, do której kamienie są za, a które pojawiają się w całości lub częściowo w postaci certyfikatów i zezwoleń, którego budowa rzadko się rozpoczyna.
Twarde kamienie, często określane we Francji jako skały lub kamienie skalne, oraz miękkie kamienie. W XIX -tego wieku, generalnie spada do pierwszej kategorii (twarde kamienie, często określane w Francji jako skał lub kamieni rock), wszystkie kamienie, które nie pozwalają się obciążony tylko za pomocą piły i piasku wody, podobnych do tych, używany przez pracowników marmuru do cięcia marmuru. Takie są wśród kamieni stosowanych we Francji, Hais, cliquart, parmin, w Belgii , z niebieskim kamieniem od Ecaussinnes lub Soignies , których stosowanie jest powszechnie używany. W kategorii kamieni miękkich wszystkie te, które można ciąć za pomocą pił zębatych, podobnych do tych używanych przez stolarzy i stolarzy do cięcia drewna, a w szczególności tych znanych pod nazwą passe-partout, które służą do ścinania drzew . Jako przykład miękkich kamieni, możemy cytować we Francji kamienie znane pod nazwą Vergelé, Lambourde , Saint-Leu , etc. , które działają na brzegach Oise i są używane na dużą skalę w Paryżu.
Belgia nie ma miękkich kamieni, i tych karier, które są najbliższe kraje sąsiednie, z trudem możemy wspomnieć, że ci z Mount Saint Peter niedaleko Maastricht i niektórych okolicznych gmin, które pracują na na dość dużą skalę, w Limburg oraz w prowincja Liège .
Wady kamieniaKamienie, twarde lub miękkie, czasami zawierają wady, o których warto wiedzieć, a głównymi z nich są:
W kredowe prezentuje bardzo różne charaktery w północnej i południowej Francji:
Martwica , która, nie będąc bardzo solidne i wytrzymałe urządzenie kamień, jednak cennym atutem jest łatwy w obsłudze, piłowania, cięcia, a zysk w powietrzu utwardzania, wystarczająco silny. Ta cenna cecha została dobrze wykorzystana w całej Dolinie Loary : Orlean , Angers , Tours , Saumur są zbudowane z kredowego tufy; Rouen i Le Havre są w tym samym przypadku, chociaż konstrukcje murowane są tam bardziej ekonomiczne. Składają się z nich zamki nad Loarą . Saint-Cyr-en-Bourg to najbardziej wykopane miasto we Francji: 200 km chodników „wykopanych” w tufie, w większości opuszczonych i gdzie uprawia się grzyby .
W Belgii , w regionie Walonii , wychodnie tufów wapiennych w regionie Mons ( Ciply ), a także w Hesbaye ( Lincent ). Kreda mastrychtu sięga do Visé, a następnie do holenderskiej Limburgii . W kamieniołomach na górze Saint-Pierre prowadzono więc setki kilometrów eksploatacji przez pomieszczenia i filary, które przez wieki służyły jako źródło kamienia budowlanego dla miasta Maastricht w Holandii .
TrawertynTrawertyn jest kamień, który został użyty do najpiękniejszych budowli starożytnego Rzymu . Nazywa Travertino w języku włoskim , a przez starożytnych, lapis tiburtinus „kamień Tivoli”. Z tego kamienia zbudowano wiele pomników, łuków i bram miejskich, takich jak Koloseum i Teatr Marcellusa , podobnie jak najnowocześniejsze lub renesansowe kościoły, bazyliki i pałace .
Piaskowiec ŁupekMarmur tworzy się przez krystalizację z wapienia.
kwarcytMężczyzna zaczyna kopać ziemię prymitywnymi narzędziami: z drewna, rogu lub kości zamiast miękkiej ziemi, z krzemienia lub skał. Do kształtowania miękkich skał używa zatem narzędzi do skał twardych (patrz artykuł „ Technologia litowa ”). Ale aby ukształtować twarde skały, musiał poczekać na pojawienie się metali, potężnych materiałów ściernych, takich jak diamenty, a następnie materiałów wybuchowych. Pierwsze operacje wykonywano naturalnie, zbierając kamienie z powierzchni ziemi. Kamienie pobrane na surowo wykorzystywane są do budowy murów z kamienia suchego . Zaokrąglone kamyki rzeczne są materiałem z wyboru, ale są trudne do wykonania bez zaprawy, dlatego cementuje się je za pomocą zapraw glinianych, które w miarę możliwości pobiera się na miejscu. Poszukiwanie kamienia bardziej dogłębnie doprowadziło do powstania karier odkrywkowych lub podziemnych. Tak więc już w neolicie , w neolitycznych kopalniach krzemienia w Spiennes , w Hainaut , współcześni dolmenowie kopali studnie i chodniki, aby uzyskać łatwiejszy w użyciu krzemień kredowy niż toczone kamyki zawarte w mule.
Od -2800 w Stonehenge kamienie, z których niektóre ważyły do 50 ton, były transportowane na odległość ponad 250 km, tworząc prawdopodobnie największy neolityczny plac budowy w Europie. Od -2700 egipskie piramidy zmonopolizowały tysiące robotników.
We Francji, nad brzegami Sekwany , znajdujemy w 1825 r. wiejską i wernakularną architekturę złożoną z kamyczków krzemiennych lub z bloku marglistego ułożonego w zaprawie wapienno-piaskowej lub po prostu z proszkiem marglistym rozcieńczonym do konsystencji zaprawy. Kamienie twarde, łatwe do wydobycia lub znalezione na ziemi lub kamienie miękkie, łatwe do wykonania, a nawet słabej jakości.
W starożytnym świecie stopniowo pojawiała się potrzeba znalezienia kamieni najbardziej odpowiednich do ich przeznaczenia. Praca wydobycia i odciążenia kamieni odbywa się w kilku etapach: po pracy polegającej na odkryciu kamiennych ławek odpowiednich do produkcji kamieni, twardych lub miękkich, zgodnych z ich przeznaczeniem, rozpoczyna się praca wydobycia. Aby oderwać bloki nadające się do kształtowania, w bardzo rzadkich przypadkach kamieniołom wykorzystuje naturalne nawarstwienia i pęknięcia, częściej musi kopać rowki na szczycie, wyznaczając objętość i kształt kamieni, np. „będą miały być przeprowadzane.
Przykłady niedokończonych realizacji świadczą o sposobie postępowania kamieniołomów. Nie daleko od Selinunte , na przykład, przybrzeżnych starożytne greckie miasto w południowej części Sycylii , założony w VII th wieku przed naszą erą. AD przez osadników megaryjskich , 11 km od miasta, rozciągają się starożytne kamieniołomy Kuzy, obejmując park archeologiczny o długości 1,8 km, z którego pochodzi prawie cały tuf wapienny używany do budowy świątyń i miasta. Po wydobyciu ponad 150 000 m 3 kamieniołomy zostały nagle opuszczone podczas podboju punickiego w -409. Przeznaczone dla świątyni G, 62 niedokończone bębny kolumnowe, niektóre wciąż przylegające do skalistej podstawy, inne porzucone podczas transportu, pozostają na miejscu; opowiadają o ówczesnych metodach wydobycia, transportu i konstrukcji. Aby wydobyć skałę, Selinontines wykopali rowki na okrągłej ścieżce, 55 centymetrów u podstawy i 85 cm u góry, umożliwiając pracę robotnikowi. Pod blokiem wykonano ostatni rowek, w który wbito metalowe kliny ( cunei ), wbijane w masę, co zakończyło odczepianie bębnów od skały. Po wydobyciu bębny cięto młotkiem i dłutem, a następnie niewątpliwie otoczono drewnianymi kołami i ciągnięto przez wozy. Wreszcie, po założeniu kolumny, szorstkość wapienia została zamaskowana stiukiem .
Aby wydobyć swoje kamienie, Rzymianie nie postąpili inaczej. Do konieczności wydobywania kamieni na potrzeby rynku dodaje się szczególny smak wyczynu, który wyraża się wydobywaniem monumentalnych okazów. Na przykład, kolumny granitowe z Pantheon ( I st wieku pne. ) 12 m wysokości, waży 56 ton. Tak będzie również w przypadku Świątyni Wenus i Rzymu (granit, 135-143), Bazyliki Ulpijskiej (granit i cipolin, 106-113). Narzędzia rzymskich kamieniołomów składały się z kilofów , klinów , dźwigni do wydobycia, pił do odkładania bloków, dłut i młotków , mas lub młotków .
Tradycyjne techniki uboju, poprzez wykrwawianie na szczycie, na klinie, na masie wykonywanej ramieniem mężczyzny, zastępują mechaniczną i „ślepą” pracę maszyn: mechaniczne uderzenie młotem pneumatycznym , piłą łańcuchową ( siekacz ), perforator obrotowy (od ślimaka do obrotowego), wiertarka udarowa, strumień wody pod ciśnieniem zobacz laser mocy. W porównaniu z pracą ręczną lub górniczą, każde uderzenie wybiera najbardziej odpowiedni punkt natarcia, praca maszynowa jest niezwykle kosztowna energetycznie: ścinanie punktową maszyną zużywa 76 razy więcej, ścinanie materiałem wybuchowym w otworach strzałowych jest tej samej kolejności. Dużej średnicy ślimaka zużywa 135 razy, optymalnej kombinacji świdra dłuta i strzał otworu zmniejsza ten czynnik do 20.
W średniowiecznej Europie kamieniarze byli włączani do korporacji . Nawet dzisiaj we francuskiej edukacji narodowej i poprzez towarzystwo odbywają się szkolenia kamieniarskie . Atrybuty kamieniarza odnajdujemy w symbolice masonerii .