Austriacka Partia Wolności (de) Freiheitliche Partei Österreichs | ||||||||
Oficjalny logotyp. | ||||||||
Prezentacja | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Prezydent | Herbert kickl | |||||||
Fundacja | 7 kwietnia 1956 | |||||||
Siedzenie | Theobaldgasse 19 / 4A-1060 Wiedeń | |||||||
Założyciel | Anton Reinthaller (pl) | |||||||
Sekretarze Generalni |
Christian Hafenecker Harald Vilimsky |
|||||||
Znani wiceprezesi | Mario kunasek | |||||||
Dyrektorzy zarządzający | Hans Weixelbaum Joachim Stampfer |
|||||||
Ruch młodzieżowy | Pierścień Freiheitlicher Jugend | |||||||
Gazeta | Nowa wolna zeitung | |||||||
Organizacja studencka | Pierścień Freiheitlicher Studenten | |||||||
Pozycjonowanie |
Od prawej do prawej od 1956 do 1986 : od środka do środka od prawej |
|||||||
Ideologia |
Austriacki nacjonalizm (w) Populizm prawica Konserwatyzm Społeczna narodowo-konserwatywna opozycja wobec imigracji Eurosceptycyzm Antyglobalizm Antyislam Historycznie : Libertarianizm Liberalizm klasyczny Narodowy liberalizm Pangermanizm Antyklerykalizm |
|||||||
Przynależność europejska | MEN/PID | |||||||
Grupa w Parlamencie Europejskim | ID | |||||||
Przynależność międzynarodowa | Międzynarodówka Liberalna (1978-1993) | |||||||
Członkowie | 60 000 (2017) | |||||||
Zabarwienie | niebieski | |||||||
Stronie internetowej | fpoe.at | |||||||
| ||||||||
Prezesi grup | ||||||||
Liderzy parlamentarni |
Norbert Hofer Herbert Kickl |
|||||||
Parlament Europejski | Marco Zanni ( ID ) | |||||||
Reprezentacja | ||||||||
Deputowani krajowi | 30 / 183 | |||||||
Radni Federalni | 16 / 61 | |||||||
Posłowie do PE | 3 / 19 | |||||||
Gabinety Państwowe | 2 / 9 | |||||||
Parlamenty stanowe | 76 / 440 | |||||||
Austriacki Freedom Party lub austriackiej Partii Liberalnej ( niemieckie : Freiheitliche Partei Österreichs , FPÖ) jest austriacką nacjonalistyczna partia polityczna założona w 1955 roku . Długo przewodniczył Jörg Haider, a następnie Heinz-Christian Strache , od 2019 roku przewodniczy jej Norbert Hofer . W 2007 roku partia dołączyła do grupy Tożsamość, Tradycja, Suwerenność w Parlamencie Europejskim , która zniknęła w tym samym roku. W 2015 roku brał udział w założeniu przy Parlamencie Europejskim grupy Europa Narodów i Wolności , która następnie przekształciła się w Tożsamość i Demokracja .
Partia Wolności powstała pod koniec 1955 roku i początkowo była partią o stosunkowo liberalnych wizjach . Jest zakorzeniona w ruchu narodowości XIX -tego wieku i duchem 1848 . Przyciągnęła w ten sposób szereg liberalnych zwolenników antyklerykałów, zaniepokojonych potencjalną izolacją katolickiej Austrii od nacjonalistycznych Niemiec .
Jest także spadkobiercą Federacji Niepodległych , utworzonej po II wojnie światowej przez byłych nazistów. Pierwszym przywódcą FPO ( 1956 - 1958 ) jest Anton Reinthaller (en) , były generał SS i ministra rolnictwa. Jego następca ( 1958 - 1978 ), Friedrich Peter (en) , próbuje zrównoważyć partię, podnosząc liberalne skrzydło.
W 1980 roku europejskie skrzydło FPÖ przejęło kontrolę nad partią pod przywództwem Norberta Stegera. W 1983 roku doprowadził partię do koalicji rządowej z socjaldemokratami (SPÖ) kanclerza Freda Sinowatza . Po pierwszych wyborów parlamentarnych w 1986 roku , FPÖ powrócił do rządu, nadal obok SPÖ, w pierwszej szafce z Franz Vranitzky .
Na konwencji partii narodowej w 1986 roku w Innsbrucku , Jörg Haider , wspierany przez niemieckie i austriackie tendencji krajowych, obalonego Norbert Steger i przejął kierownictwo FPÖ. Wkrótce potem austriacka kanclerz ogłosiła nowe wybory i utworzyła koalicję z konserwatystami (ÖVP), odrzucając FPÖ do opozycji. Od 1986 do 2001 roku , Haider narzuci swoje piętno na stronę, która będzie pozycjonować się coraz bardziej w kierunku nacjonalistycznym i populistycznym prawo , nie wahając się zrelatywizować lub reinterpretacji nazistowską przeszłość swojego kraju. W 1989 r. Haider został gubernatorem Karyntii z pomocą socjaldemokratów, ale musiał zrezygnować w 1991 r. , po pierwszych kontrowersyjnych wypowiedziach w sprawie III Rzeszy , które byłyby skuteczniejsze niż rząd Wiednia w polityce zatrudnienia. W 1993 roku europejskie skrzydło FPÖ opuściło partię i założyło Forum Liberalne . W tym samym roku FPÖ zakończyła członkostwo w Międzynarodówce Liberalnej , a następnie w 1994 r. w Vorarlbergu powstała czarno-niebieska koalicja z ÖVP .
W 1999 roku Haider został ponownie wybrany na gubernatora Karyntii bezwzględną większością głosów. W wyborach parlamentarnych w październiku 1999 r. FPÖ zdobyła 27% głosów, tuż za socjaldemokratami. Był wtedy 400 głosów przed konserwatywną partią ÖVP, kierowaną przez ministra spraw zagranicznych Wolfganga Schüssela . Negocjacje w sprawie poprowadzenia koalicji prowadzą do bezprecedensowej koalicji między FPÖ i ÖVP, która pozwala Wolfgangowi Schüsselowi na objęcie urzędu kanclerza. Jedynym sposobem na uzyskanie większości parlamentarnej był związek dwóch z trzech głównych austriackich partii politycznych, ale SPÖ odmówiło zrzeszania się z FPÖ, a ÖVP odrzucił pomysł nowej wielkiej koalicji z socjaldemokratami.
Utworzenie czarno-niebieskiej koalicji wywołuje krytykę w Europie , gdzie 14 członków Unii Europejskiej postanawia poddać Austrię „inwigilacji” w celu sprawdzenia, czy kraj nadal przestrzega najbardziej podstawowych praw demokratycznych . Europejscy przywódcy szybko zdają sobie sprawę, że ich krytyka przynosi efekt przeciwny do zamierzonego, ponieważ wzmacnia poparcie ludności dla rządu. Od lata 2000 r. oficjalnie stwierdzano, że Austria pozostała krajem demokratycznym, a kontakty zostały wznowione tym łatwiej, że Haider nie należał do rządu i zrezygnował z przewodnictwa partii w kraju.luty 2000poświęcić się Karyntii .
W rządzie kilku członków powstającej FPÖ, takich jak Susanne Riess-Passer , wicekanclerz i Karl-Heinz Grasser , 31-letni minister finansów. Te dwie postaci, których kariery zależały od Haidera, wchodzą z nim w konflikt, ponieważ wyniki wyborów samorządowych są coraz gorsze dla FPÖ. Haider obwinia za to rząd, ale jego ministrowie tworzą ciało wokół kanclerza. W wyborach w listopadzie 2002 r . ÖVP odniosła historyczne zwycięstwo, zdobywając 42% głosów, podczas gdy FPÖ spadła do 10% głosów (-17 punktów). Mimo utraty siedmiu mandatów koalicja pozostaje w większości i jest odnawiana wLuty 2003. W wyborach regionalnychwrzesień 2003FPÖ poprzedzają ekolodzy .
Partia znalazła się więc w poważnych tarapatach, gdy w 2004 roku zbliżały się wybory gubernatora Karyntii. Ale wbrew wszelkim przeciwnościom Haider uzyskał względną większość głosów, 42,5% głosów. ÖVP nie chce do niego dołączyć, znajduje niespodziewanego sojusznika wśród socjaldemokratów, aby odzyskać stanowisko gubernatora. W wyborach europejskich w 2004 roku FPÖ zdobyła tylko 6% głosów i tylko jeden został wybrany. 4 kwietnia 2005 r.Haider odłączył się i założył nową partię, Sojusz na rzecz Przyszłości Austrii (BZÖ). Chcąc kontynuować sojusz z ÖVP kanclerza Wolfganga Schüssela , pozostawia FPÖ zwolennikom powrotu tej partii do opozycji. Ursula Haubner, minister spraw społecznych, wybrana w 2004 roku 79% głosów , rezygnuje z partii i wstępuje do BZÖ. Sześciu ministrów FPÖ przenosi się do BZÖ.
Na kongresie w Salzburgu wKwiecień 2005FPÖ powołuje na prezydenta Heinza-Christiana Strache . 35-letni Strache, szef FPÖ w stołecznym Wiedniu , uważany za przedstawiciela najsurowszego skrzydła prawicy , uzyskał 90,1% głosów 431 obecnych delegatów. Mówi o Haiderze jako „ Michael Jacksonie z polityki wewnętrznej, który zmienił się tak bardzo, że jego krewni już go nie rozpoznają” . Oświadcza też, że „Wiedeń nie może stać się Stambułem ” i że „Unia Europejska nie jest [ich] ojczyzną” . 6 marca 2006FPÖ rozpoczyna kampanię pod nazwą „ Stoppt den EU-Wahnsinn! „ ( ” Nie do szaleństwa Europie! " ) Za referendum przeciwko Unii Europejskiej, wobec przystąpienia Turcji do Unii Europejskiej i przeciwko muzułmańskiej imigracji . Celem jest spełnienie tego popularnego żądania, zapoczątkowanego pod hasłem „ Österreich bleib Frei! „ ( „ Austria , pozostań wolna!” ), Podpis 100 000 Austriaków, który zmusi parlament do debaty. Według sondażu 80% Austriaków jest przeciwnych członkostwu Turcji. W przeciwieństwie do swojego poprzednika, Strache również udziela wsparcia Izraelowi .
W wyborach parlamentarnych w 2006 r. partia uzyskała 11,2% głosów i 21 mandatów, co stanowi lepszy wynik niż w 2002 r. przed rozłamem. Ale konstytucja wielkiej koalicji prawicowo-lewicowej, która kończy sięstyczeń 2007jednak odrzuca go definitywnie w opozycji. Podczas przedterminowych wyborów parlamentarnych w 2008 roku FPÖ uzyskało 18%, a BZÖ 11%, co daje w sumie 29% dla austriackiej skrajnej prawicy . Wgrudzień 2009, BZÖ Karyntii , odrzucając ewolucję partii w kierunku liberalnej prawicy , zapowiada odejście od sojuszu narodowego, łączy się z lokalną FPÖ i ogłasza przynależność do FPÖ nowej grupy Die Freiheitlichen in Kärnten . Dla Strachego „trzeci obóz” polityki austriackiej jest zatem ponownie zjednoczony.
W wyborach prezydenckich w 2010 roku kandydatka partii Barbara Rosenkranz zdobyła 15,24% głosów. W październiku tego samego roku podczas wyborów samorządowych w Wiedniu FPÖ uzyskała historyczny wynik 27% głosów, co pozbawiło lewicy absolutnej większości. Partia jest więc drugą siłą polityczną w Wiedniu. W wyborach parlamentarnych we wrześniu 2013 roku FPÖ poprawiła swój wynik z 2008 roku o 3 punkty, uzyskując 20,5% głosów. W Styrii wyprzedza swoich dwóch politycznych rywali, Socjaldemokratyczną Partię Austrii (SPÖ) i ÖVP.
Po wyborach regionalnych w Burgenlandzie w 2015 r. lewicowa partia SPÖ przełamuje czerwoną linię ustaloną 30 lat wcześniej, kiedy ostatnia koalicja na szczeblu krajowym między SPÖ i FPÖ rozpadła się, łącząc siły w tym sfederowanym z FPÖ państwie w celu prowadzić.
Norbert Hofer , kandydat FPÖ, prowadzi pierwszą turę wyborów prezydenckich w 2016 roku z 35,1% głosów. To najlepszy wynik osiągnięty przez partię na szczeblu federalnym od czasu jej powstania. Kandydaci SPÖ i ÖVP zostali wyeliminowani, a Norbert Hofer zmierzył się w drugiej turze z niezależnym kandydatem wspieranym przez ekologów, Alexandrem Van der Bellen , który wygrał z 50,3% głosów. Ale to głosowanie zostało następnie odwołane z powodu nieprawidłowości austriackiego Trybunału Konstytucyjnego , co doprowadziło do zorganizowania nowej drugiej tury wyborów .2 października 2016, przełożone na 4 grudniaz powodu problemu z wydrukiem karty do głosowania. Tym razem, realizując jedynie 46,2%, Norbert Hofer przegrywa w dużej mierze z Alexandrem Van der Bellenem.
Po wyborach parlamentarnych w 2017 partia wróciła do spraw krajowych w koalicji ÖVP-FPÖ w rządzie Kurz I . 18 maja 2019 r., na osiem dni przed wyborami europejskimi , i dzień po publikacji filmu nakręconego w 2017 roku , w którym widzimy go wyjaśniającego kobiecie udającej siostrzenicę rosyjskiego oligarchy , jak sfinansować swoją partię i kupić gazetę , by zrobić swój wstępniak . linia blisko FPÖ, Strache rezygnuje z rządu. Kurz ogłasza sam dzień przedterminowych wyborów parlamentarnych. Jedno z wyzwań tego oddzielenia od FPÖ dotyczy w szczególności wpływu partii na austriackie służby bezpieczeństwa oraz bliskości Rosji.
FPÖ jest powszechnie uważana za partię populistyczną i nacjonalistyczną .
Pod względem ekonomicznym partia podąża liberalną linią ekonomiczną. Wspiera m.in. obniżanie podatków i interwencję państwa w gospodarkę.
Jeśli chodzi o imigrację, FPÖ chce zakazu imigracji z krajów muzułmańskich , a także zawarcia „umowy integracyjnej” dla obcokrajowców mieszkających w Austrii . Jeśli chodzi o islam, FPÖ wzywa do przeprowadzenia referendum w sprawie zakazu islamskich zasłon i minaretów , jak to miało miejsce w Szwajcarii w 2009 roku .
Gaël Brustier i David Djaïz wierzą, że „od 2010 roku oraz wyborów komunalnych w Wiedniu, FPÖ teraz prowadzony przez Heinz-Christian Strache prezentuje się jako « soziale Heimatpartei » , jego pangermanizm a broni austriackiej (polityczny) tożsamość są połączone z podkreśleniem obrony germańsko-austriackiego Mittelstand (w) , potępienia imigracji i islamizacji kraju” .
Choć partia została utworzona w 1950 roku na tle antyradzieckie , przypomina wczesne XXI th wieku rosyjskiego nacjonalizmu ucieleśnione przez Władimira Putina , ustanawiający19 grudnia 2016porozumienie o przyjaźni z partią Jedna Rosja .
FPÖ uznaje prawo Izraela do istnienia i obrony przed „islamistycznym terroryzmem” . Uznaje też Jerozolimę za stolicę państwa hebrajskiego.
Jeśli chodzi o kwestie środowiskowe, FPÖ przeciwieństwie do porozumienia klimatycznego Paris , podpisana wgrudzień 2015. Jej wiceprzewodniczący, Manfred Haimbuchner, oświadcza, że „przy wysokich podatkach, wysokich standardach środowiskowych i absurdalnym ustawodawstwie klimatycznym narażamy naszą bazę przemysłową na ryzyko, podczas gdy jest ona podstawą naszych miejsc pracy i naszego dobrobytu”.
FPÖ jest przedmiotem krytyki, w tym ze strony partnerów koalicyjnych, za raport na temat antysemityzmu: w 2018 r. lokalny wybrany urzędnik został zawieszony za udostępnianie cytatów Adolfa Hitlera w sieciach społecznościowych, podczas gdy kandydat w wyborach regionalnych jest zmuszany zrezygnować po odkryciu książeczek z pieśniami broniącymi reżimu nazistowskiego.
Rok | Głos | % | Ranga | Siedzenia | Rząd |
---|---|---|---|---|---|
1956 | 283 749 | 6,5 | 3 rd | 6 / 165 | Sprzeciw |
1959 | 336 110 | 7,7 | 3 rd | 8 / 165 | Sprzeciw |
1962 | 313,895 | 7,0 | 3 rd | 8 / 165 | Sprzeciw |
1966 | 242,570 | 5.4 | 3 rd | 6 / 165 | Sprzeciw |
1970 | 253 425 | 5,5 | 3 rd | 6 / 165 | Sprzeciw |
1971 | 248.473 | 5,5 | 3 rd | 10 / 183 | Sprzeciw |
1975 | 249 444 | 5.4 | 3 rd | 10 / 183 | Sprzeciw |
1979 | 286.743 | 6,1 | 3 rd | 11 / 183 | Sprzeciw |
1983 | 241 789 | 5.0 | 3 rd | 12 / 183 | Sinowatz , Vranitzky I |
1986 | 472,205 | 9,7 | 3 rd | 18 / 183 | Sprzeciw |
1990 | 782 648 | 16,6 | 3 rd | 33 / 183 | Sprzeciw |
1994 | 1,042,332 | 22,5 | 3 rd | 42 / 183 | Sprzeciw |
1995 | 1,060,175 | 21,9 | 3 rd | 41 / 183 | Sprzeciw |
1999 | 1 244 087 | 26,9 | 2 nd | 52 / 183 | Schüssel I |
2002 | 491,328 | 10,0 | 3 rd | 18 / 183 | Schüssel II (2002-2005), a następnie opozycja |
2006 | 519 598 | 11,0 | 4 th | 21 / 183 | Sprzeciw |
2008 | 857 028 | 17,5 | 3 rd | 34 / 183 | Sprzeciw |
2013 | 962 313 | 20,5 | 3 rd | 40 / 183 | Sprzeciw |
2017 | 1 311 116 | 26,0 | 3 rd | 51 / 183 | Kurz I (2017-2019) następnie opozycja (2019) |
2019 | 772 666 | 16,2 | 3 rd | 31 / 183 | Sprzeciw |
Rok | Głos | % | Ranga | Siedzenia | Grupa |
---|---|---|---|---|---|
1996 | 1 044 604 | 27,5 | 3 rd | 6 / 21 | LUB |
1999 | 655 519 | 23,4 | 3 rd | 5 / 21 | LUB |
2004 | 157 722 | 6,3 | 5 th | 1 / 18 | NI - ITS (2007) |
2009 | 364,207 | 12,7 | 4 th | 2 / 17 | LUB |
2014 | 556,835 | 19,7 | 3 rd | 4 / 18 | NI (2014-2015) - ENL (2015) |
2019 | 650 114 | 17,2 | 3 rd | 3 / 18 | ID |
Rok | Kandydat | 1 st runda | 2 p okrągły | ||
---|---|---|---|---|---|
% | Ranga | % | Ranga | ||
1957 | Wolfgang Denk (z) | 48,9 | 2 nd | ||
1963 | Brak kandydata | ||||
1965 | Brak kandydata | ||||
1971 | Brak kandydata | ||||
1974 | Brak kandydata | ||||
1980 | Wilfried Gredler (z) | 16,9 | 2 nd | ||
1986 | Otto Scrinzi (pl) | 1.2 | 4 th | ||
1992 | Heide Schmidt (pl) | 16,4 | 3 rd | ||
1998 | Brak kandydata | ||||
2004 | Brak kandydata | ||||
2010 | Barbara Rosenkranz | 15,2 | 2 nd | ||
2016 | Norbert Hofer | 35,1 | 1 st | 49,65 ; 46,2 | 2 d |