Ninon de Lenclos

Ninon de Lenclos Obraz w Infoboksie. Anonimowy portret Ninon de l'Enclos w Château de Bussy-Rabutin Biografia
Narodziny 10 listopada 1620 r
Paryż
Śmierć 17 października 1705(m. 84)
Paryż
Zajęcia Salonnière , pisarz , patron
Inne informacje
Data chrztu 10 listopada 1620 r
Wymowa

Anne „Ninon” de l'Enclos , zwana także Ninon de Lenclos lub Ninon de Lanclos , ochrzczona w Paryżu dnia10 listopada 1620 r i zmarł w Paryżu dnia 17 października 1705, jest kurtyzaną , kobietą ducha, pisarki i francuską listonoszką .

Biografia

Córka Henri de Lanclos ( libertyna dżentelmena z Turenii , za Karolem II d'Elbeuf ) i Marie-Barbe de la Marche, okazuje się być cudownym dzieckiem na lutni , które cytowało Montaigne'a i wielkich klasyków i które zostało zabrane na spacer swojej bigoteryjnej matki z salonu do salonu, gdzie wywołała sensację. Później nauczyła się gry na klawesynie . Anna znana jako Ninon de Lenclos stała się kobietą literacką, pod wpływem idei epikurejskich , znającą włoski i hiszpański, a jednocześnie biegłą w nauce. W 1642 r., po śmierci matki, jej rozpusta i ateizm potwierdzony, podczas gdy jej szacunek nie został jeszcze zdobyty, spowodowały, że wielkie damy z Salon du Marais odwróciły się od niej, tak że zamieszkała z inną kurtyzaną, Marion Delorme , która zostaje jego nauczycielką.

Piękna i inteligentna Ninon przez całe swoje życie zebrała mnóstwo kochanków (najpierw w wieku 16 lat, potem zwłaszcza Wielki Kondé , François-Jacques d'Amboise , hrabia d'Aubijoux, François de La Rochefoucauld , marszałek 'Estrées , astronom Christian Huygens ), tak bardzo, że Walpole nazwał ją później „Matką Bożą Miłości”. Swoich kochanków podzieliła na „płatników”, „męczenników” (beznadziejnych zalotników) i „kaprysy” (aktualnych urzędników). Jednym z nich był markiz Louis de La Châtre (1613-1664), hrabia Nançay. Na temat Wolter opisał: „M. de La Chatre zażądał bilet M lle de l'Enclos, uwaga, jak ona będzie mu wierna podczas jego nieobecności; i będąc z innym, w najbardziej ożywionym momencie, wykrzyknęła: „Piękna nuta, jaką ma La Châtre!” „”. Miała dzieci, w tym syna, rycerza Ludwika de la Boissière , który miał zostać genialnym oficerem marynarki wojennej, owoc jej romansu z Ludwikiem de Mornay , markizem de Villarceaux i bliskim królowi Ludwikowi XIV . Swoją pasję przeżyje z nim przez trzy lata w posiadłości Villarceaux , gmina Chaussy (Val-d'Oise) . W pobliżu Moliera poprawiła, na prośbę autora, pierwszą wersję Tartuffe .

Zaniepokojona partią została zamknięta w 1656 roku z rozkazu Anny Austriaczki w Madelonnettes, a następnie w klasztorze w Lagny. Podczas swojej pierwszej podróży do Paryża w 1656 r. królowa szwedzka Krystyna udzieliła jednego prywatnego spotkania tylko Ninonowi de Lenclos, o którym miała najwyższą opinię.

Prowadząc salon od 1667 r., zyskała poważanie, gdy w 1677 r . została przyjęta do salonu Małgorzaty de la Sablière. Ludwik XIV, wielki miłośnik mądrości, często za pośrednictwem pośrednika martwił się o opinię Ninona. W dniu swoich 77 urodzin Ninon miał romans z księdzem Châteauneuf . Jednocześnie prowadzi kolejny łącznik z kanonikiem Nicolasem Gédoynem . Kilka miesięcy przed śmiercią, w wieku prawie 85 lat, przedstawiła się młodemu wówczas około 11-letniemu Arouet ( Wolter ) i uczennicy kolegium jezuickiego Louis-le-Grand w Paryżu. W jej woli, ona zapisała ją 2000 liwrów (równowartość 7800  € za rok 2008) za niego kupić książki (faktycznie, na początku XVIII th  century, zgłoszony przez marszałka Vauban w swojej pracy na królewskim dziesięciny , zwykły robotnik dzienny zarabia mniej niż 300 funtów rocznie).

Jego salon

Ninon prowadził salon od 1667 r. przy rue des Tournelles 36 w Paryżu. Słynne „pięć do dziewięciu” odbywało się codziennie. Ninon de Lenclos jest symbolem uprawnych arystokraty i promienna salonach królowej w Paryżu , żona niezależnego umysłu i serca kobiety, reprezentatywnej swobody obyczajów w XVII th i XVIII th  century francuskiej. Wśród jego gości głównie mężczyźni: Fontenelle  ; François de la Rochefoucauld  ; Charles de Saint-Évremond  ; Paula Scarrona  ; Jean-Baptiste Lully  ; Jean de La Fontaine'a  ; Philippe d'Orléans , przyszły regent Francji, Elbène; Antoniego Godeau  ; Antoine Gombaud, rycerz Méré  ; Louis de Rouvroy , książę Saint-Simon , memoriał  ; Roger de Rabutin , hrabia Bussy; Jules de Clérambault  ; Damien Mitton  ; Ojciec François de Châteauneuf  ; Huygens  ; François Le Métel de Boisrobert  ; Charles Perrault  ; poeta Chapelle  ; Jean Ogier de Gombauld  ; opat Pons; Louis de Mornay , markiz de Villarceaux  ; César Phoebus d'Albret  ; Jean Hérault de Gourville  ; malarz Nicolas Mignard, którego była modelką; Charleval, syn pani de Longueville  ; Jean Racine (i jego kochanka Champmeslé ); François III Dusson, Lord of Bonrepaus i Komisarz Marynarki; Nicolas Boileau , znany jako „Boileau Despréaux”; Conde  ; Henri de Sévigné, mąż Madame de Sévigné , potem ich syn Charles de Sévigné , Louis de Lesclache .

Ale także wiele kobiet: Catherine de Vivonne  ; Małgorzata de la Sablière  ; pani de Galins; Elisabeth-Charlotte z Bawarii , księżna Palatyn; Henriette de Coligny , hrabina La Suze; Marie Desmares , znana jako Champmeslé, słynna tragiczka i kochanka Racine; jego krewny i przyjaciółka Françoise d'Aubigné , przyszła Madame de Maintenon. Ale także Lady Elżbieta Montagu (1674-1757), hrabina Sandwich, którą nazwała Madame Sandwich (jej wnuk nadał jej imię tej potrawie), o której powie: „Dała mi tysiąc przyjemności, na szczęście ja miał go zadowolić. Po upadku nie wierzyłem, że mogę być charakterystyczny dla kobiety w jej wieku. Ma więcej dowcipu niż wszystkie kobiety we Francji i więcej prawdziwych zasług ”.

Grafika

Znamy kilka zbiorów listów, prawdopodobnie apokryficznych, m.in.:

Molière poprosił go o radę do jego sztuki Tartuffe, podobnie jak kilku innych autorów, którzy skorzystali z jego oceny.

Temat inspiracji

Kilka sztuk wzięło to za swój temat, w tym:

„Ma pięć instrumentów, w których jestem zakochany: Pierwsze dwa, jego ręce; pozostałe dwa, jego oczy; Najpiękniejsza ze wszystkich, piąta, która pozostaje, Musisz być zręczny i zwinny. "

Uwagi i referencje

  1. biografia krytyczna słownik i historia , i errata suplement 1867 Augustin Jal, strona 770.
    „The 10 th  dni od listopada 1620 roku, został ochrzczony Anna , córka szlachetnego Henry Lanclos, dziedzic z Monseigneur de Saint-Luc i Damoiselle Marie Barbe de La Marche, ojciec chrzestny: Me Nicolas Villotret, doradca króla i generalny skarbnik nadzwyczajnych wojen i lekkiej kawalerii; matka chrzestna: Anne Villotret, córka wspomnianego s. Villotreta. Rejestr parafii Saint-Jean en Grève . "
  2. Źródła są ze sobą sprzeczne w dacie urodzenia: 15 maja 1616 w obwieszczeniu BNF, często 1620 (por. obwieszczenie Biblioteki Kongresu) lub ponownie 9 stycznia 1623, co jest sprzeczne z datą chrzest.
  3. MM Monmerqué i Paulin historie z Tallemant Reaux, 3 th edition , J. Techener, bookseller,1857, s.  12 i 25.
  4. Ninon de Lenclos, wyróżnia courtesan na herodote.net.
  5. Albo bardziej dokładnie "atrakcyjny": patrz w szczególności Letters from M me de Coulanges i Ninon de Lenclos , Chaumerot Jeune,1823, s.  198, przeczytaj online , skonsultowano 9 stycznia 2009 r.
  6. Voltaire romansuje z historią, według której kardynał Richelieu był jego pierwszą kochanką, a dla prałata ostatnią kochanką. Zobacz: Historia życia i twórczości Saint-Évremond .
  7. Listy od pani de Coulanges i Ninon de l'Enclos , Chaumerot młody,1823, s.  198, przeczytaj online , skonsultowano 9 stycznia 2009 r.
  8. Jedyna prawdziwa miłość Ninon, której była wierna przez ponad 3 lata, ale będąc zazdrosna, młoda kobieta, aby udowodnić mu swoją miłość, obcięła swoje wspaniałe włosy, dając początek „fryzury Ninon”.
  9. „Abbé de Châteauneuf zabrał mnie do swojego domu. Miałem około trzynastu lat. Napisałem kilka linijek…”, zob. Jean Orieux, Voltaire , s. 85, wyd. Flammarion, 1966.
  10. wartość spadku zob. Jean Orieux, Idem. , Chronologia, s. 18, co daje spadkowi wartość 1000  F z 1966 r., ale jest to błąd, tekst s. 86 mówi, że rzeczywiście 2000 funtów (10 000  F z 1966 roku określa Orieux), a funt tego czasu to funt tournois, którego wartość jest równa 0,38 g złota.
  11. L.-J.-N. de Monmerqué, „Notice biographique”, w „ Listach wielkich pisarzy francuskich” , ok. 193 . 1, Hachette, Paryż, 1862.
  12. John Montagu, strona Wikipedii
  13. Vibert .

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne