Narodziny |
15 stycznia 1850 Księstwo Botoani w Mołdawii |
---|---|
Śmierć |
15 czerwca 1889 Bukareszt, Królestwo Rumunii |
Podstawowa działalność | Poeta |
Język pisania | rumuński |
---|---|
Ruch | Romantyzm |
Gatunki | Poezja , opowiadanie |
Mihai Eminescu (wymawiane w rumuńskim : / mi'hai emi'nesku / ), przez jego małżeńskiego nazwą : Mihail Eminovici (wymawiane w języku rumuńskim: mi'hail emi'nesku) (15 stycznia 1850 - 15 czerwca 1889), to romantyczny poeta , emblematyczny w Rumunii .
Jego najbardziej znane wiersze to Luceafărul ( Hyperion ) - ( Gwiazda północna ), Odă în metru antic ( Oda w starożytnej metryce ) i pięć Scrisori ( listy ). Eminescu był aktywnym członkiem stowarzyszenia literackiego Junimea i pracował jako redaktor konserwatywnej gazety Timpul .
Jego ojcem jest Gheorghe Eminovici z Ipotești , wioski niedaleko Botoșani w Mołdawii , gdzie poślubił Ralucę Iurăscu, córkę stolnika ( seneszala ).
Mihail (jak wskazano w rejestrze chrztów) Eminovici urodził się w Botoșani , jako siódme dziecko spośród jedenastu. Wczesne lata spędził w Botoșani i Ipotești, w domu swoich rodziców. Od 1858 do 1866 uczęszczał do szkoły podstawowej w Cernăuți (stolica Bukowiny, wówczas austriackiej : po niemiecku Czernowitz ). Tam uczęszczał do „Imperial and Royal High School”, gdzie był kolegą Johanna Menga . Ma jako profesor literatury rumuńskiej Aron Pumnul , postać z rumuńskiego odrodzenia kulturalnego i rewolucyjnych lat od 1848 roku .
Jego powołanie jako pisarza zostało ujawnione w 1866 roku . W styczniu zmarł jego nauczyciel Aron Pumnul, a uczniowie liceum w Cernăuți opublikowali broszurę Lăcrămioarele învățăceilor gimnaziaști ( Łzy licealistów ), w której znalazł się wiersz zatytułowany La mormântul lui Aron Pumnul ( Przy grobie Arona Pumnula ) sygnowany "M. Eminoviciu". Plik25 lutego, jego wiersz De-aș avea ( Gdybym miał ) został opublikowany w Bukareszcie w czasopiśmie literackim Iosif Vulcan : Familia . Jest to początek ciągłej serii opublikowanych wierszy (z okazjonalnym tłumaczeniem na język niemiecki ). Jest również Iosif Vulcan, który nie lubi słowiańskich - Austrian pisowni „Eminowicz” od nazwiska młodego poety, który wybiera dla niego Romanianized pseudonimem z Mihai Eminescu .
W 1867 roku młody Mihai Eminescu dołączył do trupy Iorgu Caragiale w wieku 17 lat jako sekretarz i dmuchacz; w następnym roku dołączył do trupy Mihai Pascaly , w skład której wchodzili Matei Millo i Fanny Tardini-Vlădicescu . Wkrótce przeniósł się do stolicy Rumunii, gdzie pod koniec listopada został sekretarzem i kopistą Teatru Narodowego w Bukareszcie . W tym okresie nadal pisał i publikował wiersze. Opłaca czynsz tłumacząc setki stron niemieckiej książki Enrica Theodora Rotschera , ale nie kończy tej pracy. Rozpoczął też w tym czasie swoją powieść Geniu pustiu : „ Próżny geniusz” (lub „bezużyteczny” lub „niepocieszony” według tłumaczeń), wydaną pośmiertnie w 1904 roku w niedokończonej formie.
Plik 1 st April 1869jest współzałożycielem koła literackiego „Orient”, którego celem jest m.in. gromadzenie dokumentów związanych z historią literatury rumuńskiej. 29 czerwca różni członkowie grupy „Orient” zostają wysłani na misje do różnych prowincji kraju w celu propagowania ideałów kulturowego renesansu . Eminescu wybiera Mołdawię . Tego lata na szczęście ponownie widzi w ogrodach Cișmigiu w Bukareszcie swojego brata Iorgu, który jest oficerem armii , ale odrzuca propozycję Iorgu dotyczącą wznowienia kontaktu z rodziną, ponieważ jego rodzice, konformiści, wciąż odmawiają. swoją rolę w zrozumieniu jej literackiego i poetyckiego powołania. Iorgu nie rezygnuje jednak z udanej mediacji.
Mihai opuścił już oddział Pascaly'ego, kiedy wyjeżdża do Cernăuți (Czernowitz) i Jassy (Jassy) . Za namową Iorgu ponownie łączy się z rodziną, a jego ojciec obiecuje mu pomóc, jeśli chce kontynuować studia w Wiedniu . Mihai nadal pisze i publikuje poezję; w szczególności przy okazji śmierci byłego wołoskiego władcy : Barbu Demetre Ştirbei wydał ulotkę, La moartea principelui Ştirbei ( po śmierci księcia Ştirbei ).
ZPaździernik 1869w 1872 roku Mihai studiował w Wiedniu. Występuje jako „nadzwyczajny audytor” na Wydziale Filozofii i Prawa. Aktywny w życiu studenckim, zaprzyjaźnia się z Ioanem Slavici , a Wiedeń poznaje dzięki Veronice Micle ; zostaje współautorem literatury Convorbiri ( Rozmowy literackie ), redagowanej przez Junimeę (od rzymskiego czerwca - „młody”). Liderzy tej organizacji kulturalnej, Petre P. Carp , Vasile Pogor , Theodor Rosetti , Iacob Negruzzi i Titu Maiorescu , będą wywierać wpływ polityczny i kulturowy na Eminescu przez resztę jego życia. Pod wrażeniem jednego z wierszy Eminescu, Venere și Madonă ( Wenus i Madonna ), Iacob Negruzzi , wydawca Convorbiri literare , udaje się na spotkanie z nim do Wiednia. Negruzzi pisał później, jak natychmiast zauważył Eminescu w tłumie młodych ludzi w wiedeńskiej kawiarni, po jego „romantycznym” wyglądzie: długich włosach, zamyślonym spojrzeniu ...
W 1870 r. Eminescu napisał w Federațiunea w Peszcie trzy artykuły pod pseudonimem „Warro” , dotyczące sytuacji Rumunów i innych mniejszości w Cesarstwie Austro-Węgierskim . Został dziennikarzem rumuńskiej gazety Albina w Peszcie. Od 1872 do 1874 roku , kontynuował studia w Berlinie , dzięki finansowemu wsparciu klubu literackiego „ Junimea ”.
Od 1874 do 1877 był dyrektorem Biblioteki Centralnej w Jassach; nauczyciel zastępczy, inspektor szkolny w județe (wydziałach) Jassy i Vaslui ; redaktor gazety Curierul de Iași ( Le Courrier de Jassy ) dzięki przyjaźni z Titu Maiorescu , szefem „Junimea” i rektorem Uniwersytetu w Jassy. Nadal publikuje w Convorbiri literare . Staje się dobrym przyjacielem mołdawskiego Iona Creangă , którego przekonuje do napisania i którego sponsoruje w „Junimea”.
W 1877 r. Wyjechał do Bukaresztu, gdzie był pierwszym redaktorem do 1883 r. I redaktorem naczelnym gazety Timpul ( Le Temps ). W tym czasie napisał Scrisorile , Luceafărul , Odă în metru antic itp. Większość jego znanych artykułów redakcyjnych i wierszy pochodzi z tego okresu.
W Czerwiec 1883Poeta spada poważnie chory i został przyjęty do szpitala D r Sutu. WGrudzień 1883ukazuje się jego tom Poesii , z wyborem wierszy poprzedzonych przez Titu Maiorescu .
W 1883 roku zdiagnozowano u niego kiłę . George Călinescu pisze w biografii poety, że w rzeczywistości cierpiał na tę chorobę od dwudziestego roku życia; inna diagnoza, postawiona w Wiedniu w tym samym roku, dotyczyła depresji, ale nie kiły. W 1884 r. Wrócił do Rumunii, gdzie zmarł w szpitalu dnia15 czerwca 1889. Jego sekcja zwłok jest nieudana, a dokładna przyczyna jego śmierci jest niejasna. Został pochowany w Bukareszcie na cmentarzu Bellu .
Historyk rumuński Nicolae Iorga uważa Eminescu jako „ojca chrzestnego” języka rumuńskiego nowoczesny. W Rumunii jest uznawany za największego i najbardziej reprezentatywnego rumuńskiego poetę.
Jako znak emblematycznego miejsca, jakie zajmuje w kulturze rumuńskiej i rumuńskojęzycznej, rumuński jest powszechnie określany parafrazą „język Eminescu” , tak jak np. Niemiecki to „język Goethego ” , l „ angielski ” język Szekspir ” , hiszpański „ język Cervantesa ” , francuski „ język Moliera ” i włoski „ język Dantego ” .
Jego wiersze obejmują szeroki zakres tematów, od przyrody i miłości po historię i komentarz społeczny. Jego beztroskie młode lata zostały przywołane w późniejszych wierszach z głęboką nostalgią.
Eminescu był pod wpływem twórczości Arthura Schopenhauera , a niektórzy sugerują, że jego najbardziej znany wiersz, Luceafărul : „Gwiazda Pasterza”, jest oparty na starszym niemieckim dziele lub Katha Upanishad .
Wiersze Eminescu są tłumaczone na ponad sześćdziesiąt języków.
Jego najważniejsze wierszeEminescu miał zaledwie dwadzieścia lat, kiedy Titu Maiorescu , najbardziej słuchany rumuński krytyk w 1870 roku, nazwał go „prawdziwym poetą” w eseju, w którym tylko garstka rumuńskich poetów tamtych czasów przeszła przez sito ostrej krytyki Maiorescu. W następnej dekadzie sława Eminescu jako poety nadal rosła dzięki:
W wierszu do My Critics ( Criticilor mei ) określił siebie jako romantyka i to określenie, jego śmierć i jego artystyczny styl życia (nie szukał żadnego stopnia, stanowiska, małżeństwa i nie szukał fortuny), z którym ostatecznie skojarzył go romantyczna postać geniuszu .
Już w 1880 roku Eminescu miał grupę zagorzałych wielbicieli: jego wiersz 1883 Luceafărul był tak sławny, że nowy przegląd literacki zmienił nazwę po tym tytule. Jednak pośmiertnie uzyskał w Rumunii pozycję „ poety narodowego ” nie dlatego, że pisał w okresie renesansu kulturowego, ale raczej dlatego, że został przyjęty jako symbol przez Rumunów ze wszystkich prowincji . Do dziś uważany jest za „narodowego poetę” Rumunii , Republiki Mołdowy i Rumunów mieszkających na Ukrainie lub w diasporze.
Eminescu jest dziś wszechobecny w Rumunii. Jego posągi są wszędzie. Jego awers jest wydrukowany na banknotach 1000 lei z 1998 r. I wydrukowany na banknocie 500 lei z 2005 r. (Jest to najwyższa wartość banknotu dla nowego leja ); wiele szkół i instytucji nosi jego imię. Rocznice jego urodzin i śmierci obchodzone są co roku w wielu rumuńskich miastach i szkołach i były one przedmiotem narodowych obchodów 1989 roku (stulecie jego śmierci) i 2000 (sto pięćdziesiątą rocznicę jego urodzin), które ogłosiło Eminescu. Rok w Rumunii.
W czasach Eminescu Rumunia walczyła u boku Imperium Rosyjskiego przeciwko Imperium Osmańskiemu w wojnie rosyjsko-tureckiej 1877-1878 i rozegrała grę dyplomatyczną, która ostatecznie doprowadziła do międzynarodowego uznania jej niepodległości i naturalizacji Żydów aszkenazyjskich w języku jidysz kultury , którzy przybyli z Austro-Węgier lub Rosji . Ale w tym samym czasie, rumuński większość wyszedł z wielkich wieków trudność zniewolenia i podporządkowania ekonomicznych i politycznych sił, które były mu obce (według terytoriów: Turecki Imperium , cesarstwa austriackiego i rosyjskiego imperium ) i którego Phanariots , Żydzi i Levantines były przedmioty. Jedyną mniejszością, nawet mniej uprzywilejowaną niż rumuńska większość, byli Romowie . Nawet w rumuńskich księstw z Mołdawii i Wołoszczyzny , gdzie monarchia była elekcyjny, suwerena ( wojewody , Hospodara lub domnitor według czasów i źródeł) było kupić poparcie bojarów i sąsiednich uprawnień ( Habsburgów , rosyjsku i Turkish ), więc aby spłacić swoje długi, musiał dzierżawić mołdawskie i wołoskie biura rolnikom , głównie Fanariotom , Ormianom , Arwanitom lub Żydom, którzy surowo wyzyskiwali chłopskie masy.
Umartwiony cierpieniem mas chłopskich i obojętnością klas średnich i uprzywilejowanych (co przywołuje w swoim wierszu Împărat și proletar „Cesarz i proletariusz”, napisanym po wydarzeniach Komuny we Francji), Eminescu sprzeciwia się traktatowi berlińskiemu z 1878 r. , który zobowiązuje Rumunię do naturalizacji swoich Fanariotów i Żydów, a także do scedowania południowej Besarabii na rzecz Rosji w zamian za Dobrudżę , dotychczas osmańską prowincję nad Morzem Czarnym . Z tych powodów był retrospektywnie analizowany jako „nacjonalistyczny, ksenofobiczny i antysemityzm”, ale w swoim czasie był opisywany jedynie jako „szowinista” ( szowinizmu analogicznego do jego francuskiego , włoskiego lub niemieckiego odpowiednika ) i jako taki wyśmiewany przez Ion Luca Caragiale w karykaturalnie ksenofobicznym wierszu „ Tricolorul ”.
We wczesnych latach reżimu komunistycznego w Rumunii , z Ana Pauker w rządzie, prace Eminescu były na czarnej liście „mistyków” i „burżuazyjnych nacjonalistów”. Po usunięciu Paukera za „kosmopolityzm” (eufemizm, który następnie określa żydowskie ofiary czystek), rumuńscy komuniści uznali Eminescu za „największego rumuńskiego poetę”. Oni „ zredagowane ” jego wiersz Împărat şi proletar ( Emperor i proletariackiej , która kończy się w „ Schopenhauer stylu ” krytyki życia ludzkiego w ogóle), aby zachować tylko strofy, które mogłyby spowodować Eminescu uchodzić za poetę w solidarności z losem proletariat .
Rumuński prawica hołd Eminescu tylko z opóźnieniem i ostrożnie, bo nigdy nie reklamowane siebie jako chrześcijanina (on masowo stosowany buddystą, chrześcijaninem, agnostycznego i ateistycznych tematów) i dlatego jego szowinizm została zabarwiona poglądów społecznych, skierowanych do społeczności non-Rumuński w Rumunii mniej z powodów etnicznych lub religijnych, niż jako mniejszości dominujące . Nie przeszkodziło to tym prawicowym siłom znaleźć „skandaliczne” w krytycznych badaniach rumuńskich pisarzy zgrupowanych w 2012 roku wokół Mircei Cărtărescu , Gabriela Liiceanu i Horii Patapievici, którzy demistyfikują Eminescu (a także inne „święte potwory”, takie jak Emil Cioran , Mircea Eliade , Eugen Ionescu czy Nae Ionescu ) i przypominają sobie, że w ostatnich latach życia cierpiał na chorobę maniakalno-depresyjną .
Najlepsze z jego wierszy, a także niektóre z jego opowiadań są zawsze studiowane na wszystkich lekcjach w Rumunii, a nowe książki o jego życiu i twórczości są publikowane w Rumunii, ale najczęściej bez krytycznego dystansu.